Kanada

Emmett

-Bo żyją za krótko Jull... -westchnął tuląc ją do siebie- Ale ten problem nie dotyczy tylko ludzi...-mruknął a przez myśl przemknęła mu Rosalie. Ona też się zmieniła. Popadała w obsesje na punkcie czegoś, czego najzwyczajniej w świecie nie mógł jej zapewnić. Emmett cenił sobie też spokój i ład... A jego rodzina najwyraźniej postawiła ostatnio na przypływ adrenaliny.

Juliette

- To bez sensu... Właśnie dlatego ze żyją krótko powinni to docenić, zauważyć... - wtuliła się w niego. Tego jej brakowało w życiu najbardziej. Ciepłego zwykłego przytulenia. Ot tak. - Tymczasem gonią za pieniędzmi, dobrami materialnymi... a gdzie miejsce na uczucia, na przyjaźń, miłość? To bez sensu. Mogę mieć głupią prośbę? - spojrzała na Emmetta nieśmiało - przytul mnie. Po prostu przytul... - była spragniona dotyku nie niosącego ze sobą nic poza dotykiem i ciepłem.

Emmett

-Nie ma sprawy... -mruknął nadal obejmując ją ramieniem. Delikatnie ucałował ją w czubek głowy. W gruncie rzeczy była krucha. Uśmiechnął się lekko.

Juliette

- Zachowuję się jak histeryczka - Oddychała spokojniej. Atak dziwnej paniki zażegnano. - Głupio mi teraz - wyburczała nadal przytulając się do niego

Emmett

-Przestań... -zaśmiał się- Wytniemy to... -uśmiechnął się nico pocieszająco.

Juliette

Zaśmiała się i uniosła głowę spoglądając na niego - Trzymam Cię za słowo. - chciała się odsunąć ale nadal ją trzymał. - Dziękuję. Ostatnio troszeczkę zdarza mi sie histeryzować - usprawiedliwiała się.

Emmett

-Nic naprawdę się nie stało... -westchnął i nieco rozluźnił uścisk tak, aby jeśli zechce mogła się od niego odsunąć.

Juliette

- Tańczysz? - zapytała prostujac się nagle. Czubkiem głowy uderzyła o brodę Emmetta - Auć. Przepraszam - masowała sobie głowę spogladajac na niego rozbawiona - Masz twardą szczękę - zaśmiała się.

Emmett

-Każdy ma! -odpowiedział z udawanym oburzeniem. Roześmiał się i położył jej rękę na głowie, w końcu była chłodna.

Juliette

- Dzięki - zaśmiała się - I ja nie mam - zaznaczyła uchachana. - Nie każdy ma niedźwiedziowate bary i stalowy uścisk, wiesz? Niektórzy są delikatni - pokazała mu język.

Emmett

-Bo ja jestem jak ten niedźwiedź w składzie porcelany... -roześmiał się serdecznie. A na jego policzkach pojawiły się urocze dołeczki.

Juliette

- A ja to niby ta porcelana? - zachichotała dźgając go między zebra. Od zwykłęgo człowieka by nie poczuł, ale od niej... sesese. Niezbyt mocno ale mozna było Razz

Emmett

-Ale z jakiej racji porcelana atakuje niedźwiedzia?! -jęknął niby to z bólu.

Juliette

- Z poczucia niesprawiedliwości - zaśmiała się masując miejsce, w które go ukłuła. - Przepraszam, nie myślałam że to będzie aż tak bolało.

Emmett

-Nie jesteś aż tak... delikatna! -mruknął lekko mrużąc oczy. Nadal intensywnie się w nią wpatrując.

Juliette

- Czasem o tym zapominam. Szczególnie w kontaktach zkimś silniejszym niż ja... - westchnęła. Zarumieniła się - Czemu mi się tak przyglądasz?

Emmett

-Jesteś bardzo ładna Juliette...-uśmiechnął się delikatnie. Odgarnął jej włosy z twarzy i lekko sie odsunął.

Juliette

- Ja... - nagle się zrobiło dziwnie. Miał cudowne miodowe oczy. Silne acz delikatne dłonie.... - Dziękuję - wpatrywała się w te oczy. - Jesteś... bardzo miły.. uroczy.. - uśmeichnęła się lekko

Emmett

-No tak... W końcu jestem potulnym misiem... -wyszczerzył ząbki w uśmiechu. Jego kieł, wcale nie wystający, delikatnie przygryzł dolną wargę ust.

Juliette

- I uważasz że dlatego jesteś uroczy? - zaśmiała się perliście. - Nie Emmett jesteś uroczy bo... - nie umiałą określić. Chodziło raczej o całokształt - Bo jesteś... Po prostu taki jesteś - mówiła szczerze co myślała.

Emmett

Gdyby mógł z pewnością lekko by się zarumienił. Nieznacznie się do niej zbliżył.
-Nabierasz o mnie złudnych przekonań... -zaśmiał się i przysuwając sobie jej podbródek lekko musnął swoimi wargami jej usta.

Juliette

Zaskoczona zaniemówiła na chwilę. Jej spragnione dotyku ciało zadrżało. Juliette rozchyliła wargi
- Chcesz powiedzieć ze nie jesteś uroczy? To jaki jesteś Emmett - wyszeptała rumieniąc się.

Emmett

Emmett uśmiechnął się szerzej i pogłębił nieco pocałunek. Następnie odsunął się od Juliette.
-Powinienem się już wypuścić. To niegrzeczne w stosunku do twojego towarzysza...-mruknął.

Juliette

Przez krótki moment ją sparalizowało. - Tak... - powiedziała drżącym głosem. - Powinieneś. To niegrzeczne - powtórzyła patrząc na niego dziwnie. Odsunął się. Juliette zrobiło się zimno. On też... Tak samo jak tamten... Więc problem nie tkwi w nich wszystkich tylko we mnie... Odsunęła się od Emmeta i złapała w dłoń filizankę z resztką zimnej juz kawy. Przysunęła ją do ust żeby ukryć drganie dolnej wargi. Miałam rację... Seth się mylił... Uśmiechnęła się starając ukryć zmieszanie i nastrój który powoli znów ją ogarniał.

Emmett

Zauważył jej reakcję, nie był głupi. Uśmiechnął się łagodnie i znów się przysunął.
-Przepraszam.... Chyba Cię nie przestraszyłem? -zapytał cicho opierając swój nos o jej policzek.

Juliette

- Nie.. nie przestraszyłeś - powiedziała powoli pijąc zimną kawę. Raczej udowodniłeś że nie mam nic co mogłabym komukolwiek zaoferować. Seth się mylił. Ja miałam rację. Super. Co wygrałam tym razem? Kulę w łeb? Kredki bez grafitu? Majtki bez gumy? Nie wypowiedziała tego na głos. Piła tą cholerną zimną kawę czując jak zamraża ją w środku.

Emmett

-Nie powinienem Cię całować? -westchnął lekko- Przepraszam... -uśmiechał się lekko, nieco na pokrzepienie.

Juliette

- Nie powinieneś czy nie chcesz? - zapytała wpatrujac się w brzeg filiżanki - To ogromna różnica, Emmett. - Przepraszasz za to ze mnie pocałowałeś? - Świetnie... Moze to ja cię powinnam przeprosić, skoro to takie straszne było... Czarny humor wisiał nad nia jak klątwa nad grobem faraona. To tłumaczy dlaczego on mne traktował jak powietrze. Dotykanie mnie...To musiała być trauma Gdyby mogła to wybuchłaby gorzkim śmiechem. Ale nie mogła. Bo śmiech utkwił jej w gardle.

Emmett

-Przepraszam, bo najwyraźniej Ci się nie podobało... -mruknął lekko przygaszony.

Juliette

- Kto tak twierdzi? - gwałtownie odstawiła filiżankę na stolik. Potrącona łyzeczka zagrzechotała o talerzyk. Spojrzała na Emmeta z drapieżnym błyskiem - powiedziałam coś takiego? To raczej tobie się nie podobało. - wyrzuciła z siebie.

Emmett

Pokręcił głową i znów sie do niej przysunął. Pocałował ją delikatnie ujmując jej policzki w swoje dłonie.
-Nic takiego nie powiedziałem.

Juliette

- Czyny mówią więcej niż słowa - zupełnie jakby nie zarejestrowała faktu, ze się przysunął. Wpadła w słowotok i nie ma zmiłuj. - A ty się odsunąłeś. Co więcej.. Przeprosiłeś. - sama go pocałowała, delikatnie. I słowotok trwał. Zupełnie jakby ją ktoś nakręcił. - Kto do cholery całuje kobietę a potem ją za to przeprasza. To zupełnie jakbys jej powiedział jesteś moja kochana a potem traktował jak powietrze.

Emmett

-Juliette... -wymamrotał i naprawdę się do niej przysunął. Na poważnie. Wpił się w jej usta przerywając jej wypowiedź. Ów przerwa nie trwała długo, jednak była dość intensywna.

Juliette

- A w ogóle to ja nie wiem co wy mac.... - reszta zniknęła gdzieś po drodze, bo Emmett ją pocałował. Zaskoczona przymknęła się. Właściwie to zgubiła wątek. Odwzajemniła pocałunek. Boże kochany jak jej tego było potrzeba.

Emmett

Nie przestawał jej całować. Delikatni zsunął sie z ust na jej podbródek,, po czym leciutko odchylił głowę by spojrzeć na nią z uśmiechem. I tym razem nie przeprosił.

Juliette

Nie... mruknęła niezadowolona czując jak się odsuwa. No i po co zes się odsunął matołku... Chciała więcej. jej ciało zareagowało natychmiast. Cały stres skumulowany w jej organizmie właśnie znalażł drogę wyjścia. Juliette objęła Emmeta za szyję jedną ręką i przyciagnęła jego głowę do swojej. Oparła czoło o jego czoło i popatrzyła mu w oczy
- Nie komentuj tego nawet - pogroziła mu palcem.

Emmett

Zaśmiał się cichutko i przymknął oczy w ramach aprobaty.
-Ani mi się śni... -mruknął i delikatnie musnął swoimi ustami jej pełne i jakże słodkie usteczka. Przysunął ją lekko do siebie swoją niedźwiedzią łapą.

Juliette

Dzięki Bogu...
- Całe szczęście - zadrżała. Był silny. To emanowało z jego każdego ruchu. Nie miałby nawet najmniejszego problemu ze zmiażdżeniem jej w jednym ruchu. A jednocześnie tak delikatny.. Jego pocałunki były miękkie i podniecające. Juliette odwzajemniła to muśnięcie niesmiało trochę, niepewnie. Nie chciała napierać nie będąc pewną czy on się za chwilę nie wycofa. A jej ciało miało swój pogląd na całą sytuację. Reagowało dość żywo przyspieszając znacznie puls panience Dubois.

Emmett

Przesunął dłonią po jej policzku. Jej skóra była niemal aksamitna w dotyku. Był zadowolony. Potrzebował tej bliskości. Delikatnie się uśmiechnął. Jego usta tylko nieznacznie się poruszyły, właściwie to drgnęły tylko kąciki ust kiedy kolejny raz muskał ustami jej ciało.

Juliette

Zamruczała cichuteńko. To było miłe. Piekielnie miłe. I potrzebne jej. Poczuła się chciana, pożądana.... Wszelkiego rodzaju wątpliwości zepchnęła głęboko na dno siebie. Odwzajemniała jego pocałunki ośmielając się odrobinę z każdym kolejnym.