Kanada

Jasper Hale

Jazz wyczuł ze mogła sie zmartwic i chciał troszke zmienic swoje podejscie
Nie wiem jak mam Ci to powiedziec-zaczał spokojnie
-Mamy dwa dni na zrealizowanie tego co nam kazali zrobic-miotał sie sam w sobie nie wiedział jak ma powiedziec. Sciszył głos i powiedział musisz wyjechac-przerwał na chwile-I..chyba nie mozesz tu wracac....przynajmniej narazie

Lizzy Brown

Lizzy spojrzała prosto w twarz Alberta. Słuchała Jaspera a na jej twarzy zaczęła malować się wściekłość.
- Narazie? ... powiedz mi jest jakaś szansa , że w ogóle tam wróce? - jej głos był pusty.

Jasper Hale

Nie wiem-szepnał. Mic nie umiem powiedziec. Wiem tylko ze jak to okreslił przywodca rozsarpie winnych jak zobaczy w zasiegu swoich łap i slepi. Zawiesił głos by po chwili dodac - przykro mi Lizz, nic na to nie moge poradzic. Przepraszam...zamilkł

Lizzy Brown

- dobrze.. nie udało się.. trudno - westchnęła. - przepraszam , że wtargnęłam w wasze życie...- wciaż patrzyła na Alberta. - miło było Cie poznać ...

Jasper Hale

Jasper poczuł przygnebiajacy smutek. Zdołał tylko powiedziec - Mi tez było miło Cie poznac, moze kiedys...-urwał i przerwał połaczenie. Westchnął głeboko i schował telefon do kieszeni

Lizzy Brown

Kiedy połączenie się zerwało, Lizzy jeszcze chwile trzymała przy uchu telefon, po czym zmiażdżyła go. Podeszła do Alberta, na jej twarzy nie było uczuć.
- możemy ruszać...

Albert

Albert uśmiechnął się ukradkiem widząc pozostałości po telefonie leżące na mokrej trawie. Spojrzał w oczy Lizzy z nieukrywaną satysfakcją. - Jak sobie życzysz. - szepnął i ujął dłoń dziewczyny. Rozluźnił się i oczyścił umysł by jego sługa mógł przenieść ich do siedziby Volturi.

/Volturi

Lizzy Brown

Na jej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech. to będzie ciekawe .

/Volturi

Gość

Biegła pod postacią wilka. Chciała być jak najdalej stąd. Skoro jej tu nie chcą, to proszę bardzo. Słyszała plotki, że podobno w La Push są wilkołaki. Przyspieszyła, żeby jak najszybciej dotrzeć na mejsce.
/La Push - Las

Aya

/Grecja

Nadal siedziała na ziemi.
-nie zabije jej.
powiedziała cicho

Gość

Te "przenosiny" były dość niespodziewane. Zwłaszcza, ze teraz siedzieli gdzieś w lesie i to w dodatku w nocy.
-Nie musisz. Załatwimy to za ciebie. - Powiedział i uśmiechnął się znacząco do Lucasa.

Luc

- Powiedz mi....czy uważasz że Matt będzie odpowiednio wielkim wrzodem na dupie?
Zapytał rozbawiony.
- Ale owszem, dla ciebie, pani, wszystko.
Ucałował jej dłoń.
- Mógłbym nawet zabić boga.

Aya

Nadal siedziała z twarzą w kolanach.
zaśmiała się leciutko, ale jej oczy nadal pozostawały smutne.
-on zawsze mnie bronił,a ja nie zrobiłam nic-mruknęła w swoje kolana.

Luc

Uśmiechnął się.
- Jak to zwykle bywa ze starszymi braćmi.
Gładził ją nadal po plecach, uspokajająco. Przymknął na chwile oczy.
- Zobaczysz...wszystko sie ułoży...Moze Walker zechce to odwrócić.

Gość

-Wątpię. - Wywrócił oczami. - Wiesz, jaki on jest. Zresztą chyba nie specjalnie lubił twojego brata. - Mruknął do Ayi i odgarnął jej włosy z policzka.

Aya

Podniosła w końcu głowę
-właściwe, dlaczego ze mną tu siedźcie?-spytała
popatrzyła na nich,
-dlaczego nie daliście mnie rozszarpać. Nawet mnie nie znacie-mruknęła

Luc

- A) szkoda takiej ładnej buzi...a b) ....ta mała suka mnie denerwuje.
Uśmiechnął sie do niej urzekająco.
- Z resztą...nie chce mi się z nimi polować na Machete...są tacy nieudolni.

Gość

-Mam nadzieję, że mnie w to nie wliczałeś. - Powiedział z uśmiechem do Luca, a Ayi zwichrzył czuprynę
-A wolałabyś tu sedzieć sama?

Aya

Pokręciła głową.
-nie, oczywiście, że nie.
Przyznała, wzdychając i kładąc brodę na kolanach patrzyła gdzieś przed siebie.
-nie wiem, co mam teraz zrobić - szepnęła cicho

Gość

-Z pewnością przydałby ci się odpoczynek. - Westchnął, opierając się plecami o jakieś drzewko. - Karaiby, Majorka? Wakacje, ogółem. Mogłabyś jechać, no nie wiem, z chłopakiem, narzeczonym. - Wymieniał, co mu przyszło do głowy, a po namyśle dodał:
-O ile jesteś w posiadaniu takowego. - Stwierdził, że to będzie grzecznie.

Luc

Kiwnął głową.
- Zrób tak jak mówi...
Podrapał się po czuprynie.
- Jednak najpierw, mogę mieć do ciebie prośbę?
Patrzył na nią przez chwilę. Przenieś mnie tam... Nie wiem, czy Walker z Mattem bez obstawy to dobry pomysł.
Uśmiechnął się do niej krzepiąco, pogładził po włosach.

Aya

Myślała, długo się nie odzywała.
-nie żyją-powiedziała cicho-oboje nie żyją.
ukryła twarz w dłoniach.
-najpierw Lousi, teraz Vea, to jakaś klątwa.
Zajęczała cicho.
pogodziła się ze śmiercią Louisa, nie byli jeszcze ze sobą aż tak związani, ale to nie zmieniało faktu, że ostatnio szczęście się Ayi ie trzymało.

Luc

Słuchał jej z uwagą. Wysłucha jej, a potem do nich wróci. Był przekonany, że Cherry lepiej przyjmie jego, grupowego błazna aniżeli Nicka.
- My, nieśmiertelni, rzadko kiedy mamy szczęście w tych kwestiach.
Mruknął. Miał wiele kobiet. Kiedyś nawet ukochał sobie śmiertelniczkę. Jednak i te ginęły bardzo szybko. Dla niego był to dzień. Dla nich, półwieku.
- Ale wierzę, że kiedyś ci się ułoży

Aya

Spojrzała na niego i pokręciła głowa.
-oboje byli nieśmiertelni-powiedziała cicho, kręcąc przy tym głową.-i co im z tego?
Spytała, jakby sama siebie.
Westchnęła.

Luc

- Cóż...jestem pewien, że kiedyś ci się uda. Musi.
Uśmiechnął się.
- Bo los musi się kiedyś uśmiechnąć. Po prostu musi.
Pogładził ją po łosach.
- Nie nieśmiertelność mówi o szczęściu, na bogów. Tylko ta druga osoba i chęć bytowania.
Spojrzał na Nicka...przydałby się, cholera!

Gość

Klepnał ją w ramię, żeby dodać trochę otuchy. W końcu taka dziewczyna zasługiwała na szczęście.
-Będzie dobrze. Zresztą kiedyś musi się w końcu udać. - Powiedział beztroskim tonem, uśmiechjaąc się jednym kącikiem ust.

Aya

Pokręciła głową
-nie wiem, jaki macie w tym cel, ale w pocieszaniu jesteście beznadziejni.
powiedziała z lekkim uśmiechem na ustach podnosząc się.
oparła dłonie na biodrach i spojrzała na nich, z lekkim, już bardziej przypominającym aye uśmiechem, jednak z żalem czającym się w oczach.
-no to dokąd panowie?

Luc

Wstał
- Przepraszam, za moją nieudolność.
Skłonił się nisko, ucałował jej dłoń.
- Nie wiem, bella. Decyduj. Jestem zdany na twą łaskę i nie łaskę.

Emmett

/Autostrada Stanowa

Emmett zaparkował auto w niewielkim miasteczku, tuż po przekroczeniu granicy. Znalazł śliczną, klimatyczną kawiarenkę i tu postanowił zaczekać na Juliette. Założył sportową marynarkę. Rozejrzał się dookoła. Było już coraz ciemniej...

Juliette

//Autostrada stanowa.

- To raczej wina rysownika a nie twojej fryzury - przyjrzała się krytycznie rysunkowi. Wyszła z wprawy. Wjechali do niewielkiego miasteczka. Juliette zauważyła nieduży motel, nieopodal niego kawiarnię, a na parkingu samochód Emmetta.
- Zatrzymujemy się tutaj - stwierdziła wpatrując się w czarnego jeepa. - Proszę.... - poprosiła zerkając na Setha. - Obiecałam mu...

Seth

-Tak jest. A potem zatrzymamy się dopiero w Sitce.- zaśmiał się zjeżdżając na parking. Wyłączył silnik i oparł głowę na kierownicy.
-Wiesz co? Zmęczyłem się... - tak sobie delikatnie przymknął powieki, głowa mu zjechała i o. Nacisnął klakson.
-Nosz jasna cholera!- wyprostował się ciężko wystraszony.

Emmett

Emmett wyczuł ich. Delikatnie obrócił głowę w ich kierunku wychodząc z cienia. Westchnął sobie cichutko. On z racji swoich cech gatunkowych nigdy się nie męczył. Poprawił kołnierzyk marynarki. Nie podszedł bliżej. Aż tak nie chciał ingerować w jej prywatność. Poczeka.

Juliette

- No mówiłam ci ze jesteś zmęczony ale nie chciałeś mnie... - Szukała czegoś w torbie. Dźwięk klaksonu sprawił że podskoczyła mocno przerażona. - Chcesz żebym zawału dostała? - mruknęła patrząc na niego. - Nie ma mowy. Idziesz spać. Natychmiast.

Seth

-Idę zjeść.- uśmiechnął się szeroko jak duże dziecko.
-Wolę zapolować, bo dawno tego nie robiłem, a lasu tu sporo.- wyszli z auta, zamknął je i dał Juliette kluczyki. zamienił się w pumę i zniknął w cieniu lasu.

Emmett

Emmett zrobił kolejny krok w kierunku Juliette. Uśmiechnął się delikatnie. Był jak najbardziej zadowolony. Kobieta była śliczna. Jej zapach, był niczym balsam na jego duszy.

Juliette

- Smacznego - rzuciła za Sethem. Schowała kluczyki do kieszeni jeansów. Odwróciła się i... stanęła oko w oko z Emmettem. Przestraszył ją. Złapała się za serce - Też chcesz mnie o zawał przyprawić? - próbowała zapanować nad przyspieszonym oddechem.

Emmett

-Bu. -mruknął grobowym tonem i uśmiechnął się sadystycznie. Był od niej większy, potężniejszy. Zaśmiał się cicho i łagodnie.
-Juliette... -powiedział dźwięcznym tonem głosu- Jak możesz mnie o to podejrzewać? Jechałbym za Tobą aż do Kanady, tylko po to... żeby Cię tak skrzywdzić?

Juliette

- A kto cię wie - mruknęła uśmiechnąwszy się szeroko - Właściwie... Dlaczego jechałeś za mną aż do Kanady? - wzięła go pod ramię. W brzuchu jej znów zaburczało - Przepraszam - uśmiechnęła się niewinnie

Emmett

-Jesteś głodna.. -zauważył radośnie- Wobec tego należy Ci się jeszcze talerz czegoś pysznego... -mruknął prowadząc ją w stronę kawiarni.
-Już Ci mówiłem Juliette. Kawa w miłym towarzystwie to towar deficytowy.

Juliette

- Jechałeś tu tylko z powodu kawy? Niesamowite... - westchnęła uśmiechając się. - Co dobrego tu mają? - Była wściekle głodna.