Dom Alberta

Lizzy Brown

- nieważne... - uśmiechnęła się niewinnie i przeczesała palcami jego włosy.

Albert

- Wracam do Forks. - mruknął, a jego twarz przybrała poważny i trochę smutny wyraz. - Ale wrócę. Obiecuję. - zdobył się na lekki uśmiech.

Lizzy Brown

W jej oczach pojawiła się wściekłość i ... cierpienie.
- Wiedziałam ...- wstała i zaczęła zbierać swoje rzeczy.

Albert

Albert podniósł się z łóżka i wyrwał rzeczy z rąk Lizzy. - Mogę coś powiedzieć? - zapytał spokojnym tonem.

Lizzy Brown

Wydała z siebie cichy charkot, ale zaraz się opanowała .
- słucham..

Albert

- Może wyda ci się to głupie... ale czuję pewnego rodzaju przywiązanie do tamtej dziewczyny. - powiedział uśmiechając się lekko. - Ale to nie to samo co z tobą. Nie chcę by ją zabili bo czuję potrzebę chronienia jej. Tyle. I bardzo chciałbym żebyś została ze mną. - spojrzał w oczy Lizzy.

Lizzy Brown

Spojrzała na niego podejrzliwie.
- jak zamierzasz ją chronić i ile czasu Ci potrzeba?

Albert

- Wystarczy, że zamienię ją w wampira. Powinna dać sobie radę. Nie wiem ile czasu... Zależy jak pójdzie. - przyciągnął dziewczynę do siebie i wplótł palce w jej włosy.

Lizzy Brown

Rozluźniła się.
- Jak będziesz w Forks, odwiedź mój dom, zabierz moje rzeczy... niewiele tego. - zawahała się - ... tam w podłodze jest obluzowana deska, a pod nią koperta.... zależy mi na niej ... możesz ją zabrać?

Albert

- Dla ciebie wszystko. - uśmiechnął się i pocałował ją w usta.

Lizzy Brown

- i wzajemni...- odwzajemniła pocałunek i wtuliła się w niego mocno.

Albert

- Mam poprosić Eryka, żeby zapełnił ci spiżarnię zanim wyjadę? - zapytał i wtulił nos w włosy Lizzy.

Lizzy Brown

- Niee.. poradzę sobie - ucałowała go w szyję.

Albert

- Jak chcesz. - pocałował ją ponownie w usta. - Zbieram się. Im szybciej to załatwię tym lepiej. - ubrał się w mgnieniu oka i jeszcze raz pocałował Lizzy w usta. - Do zobaczenia. Wyszedł do salonu gdzie już czekał Marcello.

Albert

Obok Marcella pojawił się Eryk.
- Wychodzisz, panie? - zapytał.
- Tak. Wrócę niebawem. - uśmiechnął się. - Eryku, zapełnij spiżarnię, proszę.
Marcello podszedł do Alberta. - Do Forks, Marcello. - zniknęli razem.

/Forks

Lizzy Brown

Kiedy Albert wyszedł, Lizzy ubrała się i położyła na łóżko. Przymknęła oczy by wspominać wydarzenia ostatnich dni.

Albert

/Forks/Dom Avii

Pojawili się w trójkę w hallu. Marcello zniknął po chwili. Albert spojrzał na Avię. - I jak? Podoba ci się?

Avia

Avia rozejrzała się po hallu. Strasznie troszki. Yyyyy no dobra bardzo. Ciekawie Albert, ciekawie. - powiedziała niezbyt przekonująco przysuwając się bilżej Alberta.

Albert

- Nie podoba ci się? - zrobił smutną minkę.

Avia

Podoba mi się - wyjąkała łapiąc go za rękaw. Po chwili cicho dodała - Zawsze tu tak ciemno?

Albert

Zdziwiony spojrzał na Avię. Po chwili roześmiał się. - No tak. Moje oczy nie potrzebują światła żeby dobrze widzieć.

Avia

Nagle coś zaszurało i Av prawie na niego wlazła. - No jak dla mnie trochę zbyt ciemno, chodźmy do światełka proooszę. - spojrzała na niego błagalnym wzrokiem.

Albert

- W salonie są okna, więc może przejdźmy tam. - uśmiechnął się. Po chwili weszli do obszernego i oświetlonego salonu.

Avia

Avia odetchnęła. Spokojnie rozejrzała się. Salon był ładnie urządzony. O wiele lepiej. - uśmiechnęła się.

Lizzy Brown

Usłyszała głosy w salonie. szybko poszło... Powoli ruszyła w kierunku drzwi , ale nie tylko głos Alberta usłyszała. chyba sobie kpi . Ogarnęła ją wściekłość, próbowała się opanować, zacisnęła usta i pięści. Podniosła głowę do góry i uważając na każdy krok ruszyła do salonu.
Uznała, że należy zachowywać się jakby tego człowieka tam nie było. Podeszła zła do Alberta i pocałowała go w usta, po czym wtuliła się w niego.
- Szybko poszło.... masz o co Cię prosiłam ?

Albert

- Witaj. - uśmiechnął się i objął dziewczynę w pasie. - Twoje rzeczy zaraz powinny tu dotrzeć. Marcello po nie skoczył. - Albert wskazał na Avię. - Poznaj Avię. Pomieszka tu jakiś czas. - przybliżył się do wampirzycy i szepnął jej do ucha. - Byłbym wdzięczny gdybyś nie próbowała jej zabić.

Avia

Cześć. - powiedziała cicho dziewczyna patząc na wamiprzycę. Miałam rację... Niepotrzebnie zgodziłam się tu przyjechać, jak mam robić za tymczasową zabawkę, to ja dziękuję. I po co on mnie tu zaciągnął. Chyba tylko z litości za to, że zabił moją rodzinę...

Lizzy Brown

Spojrzała na Avię z ukosa.
- witaj... nie zabije jej , gdybym chciała to zrobić ... cóż była okazja - szepnęła mu do ucha. - a poza tym ...- wciągnęła powietrze nosem - ona dziwnie pachnie ..
Rozluźniła się powoli i uspokoiła.

Albert

- Avio, poznaj Lizzy. - uśmiechnął się i puścił Lizzy. - Chodź, pokaże ci twój pokój. - minął swoją sypialnię i zatrzymał się przy drzwiach w końcu korytarza.
Obok Lizzy pojawił się Marcello z bagażem.

Avia

Av spojrzała na Alberta. Widząc go i Lizzy razem uświadomiła sobie, jak jej na nim zależy. Chyba nie zostanę na długo. - powiedziała do Alberta. - Myślę, że lepiej by było rozwiązać ten problem od razu... Jak tak się sprawy mają to mi jest obojetnie czy zabiją mnie Volturi czy sobie skoczę z klifu...

Lizzy Brown

Patrzyła na nich z uśmiechem. Wzięła od Marcello swoje rzeczy. Przykucnęła i zaczęła szukać koperty, kiedy ją znalazła, wsunęła na palec złoty pierścionek. Wyjęła też zieloną sukienkę i poszła się przebrać do sypialni.

Albert

- Nie gadaj, tylko się rozgość. - uśmiechnął się. Kątem oka zerknął na wchodzącą do sypialni Lizzy.

Avia

Nie. - powiedziała. - Załatwimy to teraz.

Lizzy Brown

Stanęła blisko zamkniętych drzwi, jak małe dziecko miała zamiar podsłuchiwać.

Albert

- Jesteś pewna? Jesteś gotowa? - zapytał poważniejąc.

Avia

A kto mówił, że ja chcę tego o czym myślisz?! - powiedziała.

Albert

Zacisnął usta próbując się opanować. - Nie wyjeżdżaj znowu z tymi głupimi gadkami. - warknął.

Avia

Ja wyjeżdżam z głupimi gadkami?! Po cholerę kazałeś mi tu przyjechać?! Żebym sobie popatrzyła jak mieszkasz z Lizzy?! Wielkie dzieki! - krzyknęła.

Albert

- Zabrałem cię tutaj, bo w Forks nie mogę cię przemienić. - warknął. Podszedł do dziewczyny starając się ukryć uśmiech. - Czyżbym wyczuwał w twoim głosie zazdrość?

Avia

Wiedziałeś, że się nie zgodzę. - powiedziała. Tak, jestem zazdrosna, nawet nie wiesz jak.Po chwili cicho dodała zmieniając temat. - Jesteś bardzo samolubny Albert. Zachowujesz się jakbyś był moim ojcem, a nim nie jesteś... Miałeś nadzieję, że załatwisz szybko sprawę i będziesz miał mnie z głowy. Wcale nie liczysz się z tym czego ja chcę. Masz wyrzuty sumienia że ich zabiłeś? O to Ci chodzi? - kontynuowała odwracając sie w stronę okna. - Jak tak... to daj sobie spokój... - powiedziała.