Komnaty Marka

Marek

Marek dopiero teraz zauważył Emily.
-Witaj Emily. Potrzebujesz czegoś?

Emily Young

- Nie...Oczywiście że nie. Widze że przeszkadzam

Marek

Marek spojrzał na Mercedez która ciągle patrzyła na niego.
-Nie przeszkadzasz. Mercedez chciała tylko ze mną porozmawiać. Ale jeśli potrzebujesz czegoś to jestem do usług a jeśli szukasz Leany to przyjmuje gościa. Zapewne jest w komnatach gościnnych

Emily Young

- Nie no jeżeli przeszkadzam to naprawde moge wyjść. Rozumiem że pan znaczy sie ty chcesz porozmawiac - powiedziała jej wzrok uciekal na ściane

Marek

MArkowi zalerzało na rozmowie z Mercedez ale nie chciał wypędzać Emily bo w końcu i tak będzie musiał spędzić z nią noc.
-Możemy odłożyć rozmowę na później kochana prawda?
Spojrzał na wampirzycę. Jej czekoladowe oczy lśniły. Nie dało się z nich nic wyczytać

Emily Young

Spoglądała tak na nich i przesunęła się kilka centrymetrów w kierunku drzwi

Mercedez Volturi

Mercedez patrzyła spokojnie na wymianę zdań. Nie chciała się wtrącać ale zapytana odpowiedziała.
-Oczywiście że możemy. A Emily jak suknia bo mi nie powiedziałaś?
Swój wzrok przerzuciła na stojącą nieopodal dziewczynę. Zauważyła jak się cofa więc dodała
-Chcesz wyjść?

Marek

Marek złapał Mercedez za rękę aby mogła zobaczyć jego myśli. Przestraszył się jej zachowania

Emily Young

- Suknia jest wspaniała dziękuj bardzo za nią - powiedziala szybko

Mercedez Volturi

Mercedez czując jak Marek zaciska swoją dłoń na jej zobaczyła jego myśli. Zaśmiała się cihutko i powiedziała.
-Marku czy Ty sobie żartujesz? Twoje myśli mnie bawią.
Potem wampirzyca spojrzała na Emily stojącą przy drzwiach.
-To się cieszę że Ci się podoba
Mercedez spojrzała raz jeszcze na Emily i powiedziała.
-Chodź pokażemy Cię Leanie. Porozmawiamy później Marku.
Złapała dziewczynę za rękę i poprowadziłą do komnat gościnnych

//komnaty gościnne

Mercedez Volturi

//komnaty gościnne

Gdy Mercedez szła przez korytarz było słychać jej opcasy pukające o kamienie a suknia folowała według jej ruchów.
Nie pukając weszła do komnaty. Złapała Marka za rękę i pociągnęła do sypialni zamykajc za sobą drzwi.
-Twoje myśli zdradziły Twoje uczucia.
Popchnęła go na wielkie łożę równocześnie na nim siadając. Piękna suknia rozłożyła się na łożu. Wampirzyca popatrzyła na Marka

Marek

Marek siedział na sofie i romyżlał gdy nagle do salonu wparowała Mercedez łapiąc go za rękę iciagnąc do sypialni. Zdezorientowany wampir nie wiedział co się dzieje. Wampirzyca popchnęła go na łożko siadając na nim.
-Zdradziły moje uczucia? Mercedez wcześniej nie zauważałem Twojego uroku.
Złapał ją za szyję przyciągając do siebie i namiętnie całując. Właśnie na to czekał

Mercedez Volturi

Wampirzyca poniosła się emocjom i już nie miała zachamowań. Rozpieła koszulę Marka cały czas się z nim całując.

Marek

Marek poddawał się ruchom wampirzycy. Szybko ściągnął z niej suknię i bieliznę. Tak samo ona resztę jego ubrań. Zatopoli się w swojej namiętności. Czekali na to długo wogóle się niezauważając

Mercedez Volturi

Mercedez po skończonym stosunku wstała z łoża nie zwracając uwagi na Marka ubrała się szybko i powiedziała.
-Marku właśnie tego oboje chcieliśmy. Ja też do Ciebie coś czuję nie zaprzeczę tego.
Stała do niego plecami. Nie wiedziała sama na co czeka. Czy na odpowiedź i czy na jakiś gest. Właśnie w tej chwili postanowiła wyjechać. Wyszła z komnaty Marka kierując się na dziedziniec

//Dziedziniec

Marek

Marek czuł się z Mercedez wspaniale. Gdy wszystko się skończyło patrzył na jej poczynania. Gdy ubrała się i wstała. Nie minęła chwila jak wyszła. Nie rozumiał jej słow ani zachowania.
-Ehh porozmawiam z nią później...
Wsta ł i ubrał się. Swoje kroki skierował do sali.

//sala audiencyjna

Marek

//? Wrócił do komnaty. Świat mu obojętniał. Wrócił myślami do Didyme. Przez wieki ją opłakiwał. Te chwilowe miłostki i zaurocznia nie były w stanie zagłuszyc jego prawdziwej tęsknoty i żalu. Omiótł spojrzeniem komnaty. Jakże wydawały mu się puste. Potrzebował chwili wytchnienia. Dwór go dziś przytłaczał. Ciągle czegoś oczekiwano od niego. Potrzebował oddechu. Żwawym krokiem ruszył w kierunku wyjścia

// Las i o.

Ilucorana

//ogrody

Zaśnie, a co XD

Opierała się o niego, po chwili spojrzała gdzieś między jego uchem a szczęką.
- I co zamierzasz?
Zapytała na pozór sennym głosem. W istocie po prostu troszkę się rozleniwiła...leniwiec leniwcowi nie równy xD. Z trudem podniosła głowę, wyprostowała się. Spojrzała mu w oczy.
- No, panie de Voltera?

Marek

- To co zacząłem - powiedział bezczelnie. - Ale najpierw.. - położył ją na łóżku i podszedł do komody. Otwierał po kolei szuflady. W końcu uśmiechnął się i sięgnął do jednej z nich. Wyciągnął szalik. I rękawiczki. I czapkę podobną do berecika. - Obiecałem ci coś - zaśmiał się podając jej rzeczy. Usiadł obok.

Ilucorana

- To co zacząłeś?
Ułożyła się na boku, patrząc na niego. Usiadła na chwilę, żeby zdjąć z siebie sweter i zostać w jakiejś białej koszulce, dość obcisłej, gładkiej. Spojrzała na szaliczek i rękawiczki i berecik...
- O dziękuję.....zrobiłeś na szydełku językiem, tak?
Zaśmiała się perliście, dźwięcznie.

Marek

- Oczywiście - spojrzał na nia oburzony tym, ze śmiała zwatpić. - zademonstrować? - uniósł brew

Ilucorana

- Jasne!
Usiadła, patrząc na niego z zainteresowaniem w oczach.
- Jak to się robi...poooowiesz??
Zrobiła oczy małego dziecka, patrząc na niego.

Marek

Błyskawicznie położył ją i podwinął jej koszulkę odsłaniając brzuch. Językiem rysował wzorki na skórze.
- To bardzo proste, Ilu... Naprawdę proste.... - mruknał wracajac do chwilowo przerwanej czynności.

Ilucorana

Chciała oprotestować, jednakże dość szybko jej przeszło. Zamiast tego pogładziła go po włosach z lekkim, ciepłym uśmiechem. Zaśmiała się cicho.
- Jak dziecko....czuje się jak gwiazdkowy prezent...
Wplotła palce w jego włosy.

Marek

- Dlaczego gwiazdkowy? - przerwał na chwilę i zerknął na nią - Dlaczego gwiazdkowy a nie na przykład urodzinowy? - wrócił do przemierzania językiem jej brzucha. Kierował się w górę, podciągając koszulkę wyżej...

Ilucorana

- A nie wiem...tak jakoś...na gwiazdkę dostaje sie bardziej wyczekiwane prezenty...
Uśmiechnęła się szerzej i zamruczała cicho.
- Co ty ze mną zrobisz jak się rozleniwię? bo chwilowo chyba do tego dążysz.

Marek

- Jak się rozleniwisz? Cóż. Wszystko jest odwracalne. Jak się za bardzo rozleniwisz to cię zaprzęgnę do pługa. Wiesz.. tam szybko człowiek o lenistwie zapomina - mruknął rozbawiony i w cholerę wysłał jej koszulkę.. gdzieś tam XD

Ilucorana

- I sądzisz, że będę grzecznie orać pole?
Zaśmiała się cicho. Błyskawicznie odsunęła się od niego, przekrzywiając głowę.
- Będę jeszcze bardziej leniwa...Marku.
Przysunęła się i wpiła w jego usta.

Marek

- To będę cię musiał naprostować - przyciągnął ją do siebie na raz. A na dwa... Oj.. To kiedyś były dżinsy XD A teraz, jakaś taka dziwna szmata XD

Ilucorana

Bywa. Spojrzała na to...coś co kiedyś miała na tyłku. Już tego nie ma.
- No tak....na pewno....nigdy...nie ....zniszczyłbyś...mi spodni...
Mruknęła między pocałunkami, zbliżając się ku niemu jeszcze bardziej, całując dużo mocniej, gwałtowniej. Ot, taki humor.

Marek

- To nie były spodnie - zaśmiał się - to było... cholera wie co. - odwzajemniał pocałunki powoli pozbywając się jej bielizny. Bo na cholerę mu była?

Ilucorana

Odwzajemniała jego pocałunki. Najpierw powoli pozbywała się jego koszuli, ale z racji tego, że się niecierpliwiła chwilę później skończyła podobnie jak jej...dżinsy czy koszulka. Z jego spodniami obeszła się trochę delikatniej. Znaczy owszem, nie omieszkała zniszczyć rozporka..przez przypadek. Tak wyszło. Nie z jej winy przecież. Naparła na niego ustami mocniej, oddając pocałunki, jeszcze gwałtowniej, mocniej.

Marek

- Oczywiscie to było niechcąco - zaśmiał się - Ja lubię swoje ubrania., wiesz? - jej bielizna wyfrunęła sobie gdzieś. Na środek pokoju albo w kąt. Pociągnął ją i docisnął mocno do siebie.
- Nie wyglądasz na leniwą - mruknął.

Ilucorana

- No to oczywiste, że niechcąco....
Mruknęła. Spojrzała mu w oczy, otarła się o niego piersiami.
- Cóż...powiedzmy, że mam powód...
Zaśmiała się.
- Je też lubię swoje ubrania...nawet bardzo. Pewnie dlatego je noszę.

Marek

- Lepiej wyglądasz bez tak po prawdzie - przejechał dłonią wzdłuż jej uda.
Przeturlał się na nią i naparł na nią lekko swoim ciałem
- Przynajmniej dla mnie - uśmiechnął się szeroko i nosem przesunął po jej ramieniu.

Ilucorana

- Nie wiem czy byś chciał żebym po korytarzu paradowała nago, Marku.
No i nawet nie do końca wiedząc kiedy, znalazła się pod nim. Zaplotła mu ręce na karku.
- Zmarzłabym, byłoby mi smutno....w koncu ubrałabym się jak zakonnica i skryła w jakimś klasztorze na następne milenium. I tyle byś mnie widział.

Marek

Wybuchnął głośnym śmiechem
- Zakonnica? - spojrzał na nia i roześmiał się ponownie.
- Jakoś tego nie widze - opadł na nią i pocałował. Raz i drugi.

Ilucorana

- Oj żebyś się nie zdziwił.
Pociągnęła go lekko za włosy z wesołym uśmieszkiem. Odwzajemniła pocałunek delikatnie, niewinnie. Jeden, drugi, trzeci...zatopiła się w nim, zamknęła oczy. Tak było dobrze. Bezpiecznie. Mimo, że kochała ryzyko, to jednak...taka ostoja. Może tylko na kilka chwil. Zaraz znowu zmieni się w coś innego. Tylko na chwilę odpocząć. Pogłębiła pocałunek.

Marek

- Zdziw mnie.. no proszę... Zadziw mnie - przewrócił oczami i oparł na niej ciężar ciała. Pocałunkami schodził niżej. Od ust i policzków przez szyję aż do piersi. Wciągnął powietrze, tak z przyzwyczajenia. Zaczął pieścić skórę Ilu, delikatnie, ostrożnie. Zupełnie jakby była kruchą istotką.

Ilucorana

- Jeszcze cię zadziwię...
Szepnęła. Napięła mięśnie brzucha, przeszedł ją lekki dreszcz. Zamknęła oczy, oddychając powoli, głęboko. Musnęła palcami jego policzek, obrysowała kształt szczęki, ledwo dotykając skóry. Jakby uczyła się go na pamięć. Każdego fragmentu jego twarzy.