Ulice

Gość

//Sala balowa

Szybko wybiegł i zatrzymał się przy Kejs.
- Co jest?
Teraz spojrzał na dziewczynę.

Kejsi

Spojrzała na Ivana.
Jak dobrze że był tu teraz
- ma złamaną rękę. I chce ym ją przemieniła... - jej głos nie był zbyt stabilny.
Wiedziała że zabiłaby przyjaciółkę.

Gość

Spojrzał na dziewczynę.
- Tylko złamaną rękę?
Przeniósł wzrok na Kejs.
- Jeśli tak to przemiana nie jest potrzebna!

Kejsi

Pokiwała tylko głową.
Nie wiedziała kompletnie co robić.
- WIem... -szepnęła cicho.
Po dłuższej chwili znów zabrała głos.
- Ivan...Co z nią zrobimy? - i tu znów się martwiła.
Byli przecież w mieście gdzie roiło się od wampirów.

Gość

- Moja ręka! - znowu zaczęła swoją serię. - Ona nie będzie sprawna nigdy! Przemieńcie mnie, albo oni to zrobią - wiedzieli kogo miała na myśli.

Kejsi

Spojrzała na Ivana.
- Sam słyszysz - powiedziała cicho.
Ułożyłą wygodnie Gwen w pozycji pół siedzącej.
Dla jej wygody położyła jej pod głową swoją torebkę.
Podeszłą do Ivana i przytuliłą się lekko do niego.
- Ivan...Ja już nie wiem co robić - szepnęła smutno.

Gość

Spojrzał na dziewczynę.
- Może ją gdzieś najpierw przeniesiemy?
Przytulił czule Kejs.

Kejsi

Nadal stała przytulona do niego.
- Tylko gdzie? Najlepiej byłoby wrócić do Seattle... -zamyśliłą się.
Spojrzała w te jego bystre oczy.
Sama zamyślona była.

Gość

- Gdzie jest Sean? - zapytała, tuląc do siebie rękę. - Gdzie on jest? Był tam, znalazłam go. Gdzie jest teraz?

Kejsi

Nadal przytulała się lekko do Ivana.
Słysząc głos przyjacióki podeszłą jednak do niej.
- Wiem, widziałam. On przyszedł tu ale...Volturi go zabrali. Nie wiem teraz co się z nim dzieje ale pwnei jest na zamku - powiedziała spokojnie.
Widząc że Gwen się łamie przytuliłą się do niej.

Gość

- On tam jest... Żyje... Nie zrobię mu nic, nie pozwolę, nie pozwolę! - płakała, mocno przytulając się do Kejsi.
- Nastaw mi rękę - odezwała się po chwili. - Proszę... - błagała, hamując łzy.

Kejsi

Cóż, chociaż tą prośbę mogła spełnić.
- Ale obiecaj że nie pójdziesz tam - poprosiła.
Martwiła się o nią bardzo. Odwinęła bandaż i usztywnienie.
- będzie bolało - ostrzegła i nastawiła jej rękę, po czym znów zabandażowała ją. Znów przytuliłą ja do siebie.

Gość

- Obie...obiecuję... - wyjąkała.
Przygotowała się na falę jeszcze większego bólu, jednak postanowiła być dzielna. Dla Kejsi, dla Seana... Wrzasnęła głośno, gdy przyjaciółka nastawiała jej rękę.
- Będzie dobrze? - chlipnęła pytająco.

Kejsi

Cóż chciała w to wierzyć.
- Tak wszystko będzie dobrze...Nie martw się.... - spojrzała kątem oa na Ivana.
- Gwen...Tak myślę że powinnyśmy wrócić do Forks.... - powiadomiła ja spokojnie.

Alice Cullen

//Dwór Trzech Braci / Ogrody

Nie odzywała się słowem odkąd przekroczyli bramy pałacu. W chory i irracjonalny sposób tęskniła za Jasperem. W namacalny i dotkliwy tęskniła za Paulem. Pełna niecierpliwości tęskniła za ukojeniem przy Emmecie. To co widziała było wypadkową ich wzajemnych pragnień i potrzeb. Alice w niepojęty dla siebie sposób tęskniła za tym. Emmet był tym co znane. Był bezpieczęństwem. Był potrzebną jej siłą. Był ochroną i wsparciem. Był mężem Rose. Był jej bratem przez lata. Gdybyz to nie było takie pokręcone. Westchnęła cicho. Emmet nie wiedział. Nie widział. Ona tak. Wiedziała, widziała. Tęskniła do tego i jednocześnie odrzucało ją to. Rozdzierało ją. Widziała Paula. Nadal czuła jego smak, czuła zapach. Wspomnienie powodowało że drżała. Pamiętała jak sprowadził dla niej niedźwiedzia. Wprost do pokoju hotelowego. Burzył w niej krew. Dorównywał jej w spontaniczności. Przełknęła coś na kształt łez, które tkwiło w jej gardle. Była gotowa zawrócić. Zobaczyła to i nie obejrzała się nawet wbijając sobie paznokcie w dłonie. Gdyby poszła tam teraz wyssałaby krew Paula do końca. Zabiłaby go. A potem wpadłaby w krwawy szał. Zginęliby wszyscy Cullenowie w Volterrze. Bo chcieliby ją ochronić. Zabiliby ich jednego po drugim. A ona musiałaby na to patrzeć dopoki Jane nie zakończyłaby jej żywota. Zacisnęła mocniej dłonie i nie pozegnała się z Paulem. Przestała nawet o tym myśleć. Zdlawiła w sobie uczucie tęsknoty.
- Nie daj mi się żywić nikim, Niedźwiedziu. Proszę. Na lotnisku dostanę kręćka. Nie pozwól mi ugryźć kobiety w kwiecistym szalu. Będzie miałą duży kapelusz i będzie krzyczeć przy odprawie. Nie pozwól mi sie nawet do niej zblizyć... - powiedziała grobowym głosem nie patrząc mu w oczy. - boję się. Zrobiłam straszną głupotę.

Emmett

Ścisnął jej rękę mocniej. Spojrzał na nią pokrzepiającym spojrzeniem. Odgarnął włosy z jej buzi. Nie był zły, nawet nie był zdenerwowany.
-W porządku... -mruknął spokojnie- Masz dla mnie jeszcze jakieś wskazówki? -zapytał jak najbardziej poważnie. Rozejrzał się w poszukiwaniu jakiejś taksówki.

Gość

Kejsi

Czekałą na reakcję Gwen, która jak widać przemyślała wszystko.
Kejsi puściła ją spokojnie. Widząc jak Ivan klęka obok mimowolnie przytuliła się do niego.
Potrzebowała teraz czyjejś bliskości a on był jej bliski...

Alice Cullen

Gość

Kejsi

[chyba raczej na lotnisko no ale.. Razz

]

Szła spokojnie koło nich.
Nie wiedziała znyt gdzie idą lecz szła.
Wiedziała ze musża dojść do lotniska a na szczęście zmierzchało i powoli zapadał mrok.
- Gdzie idziemy? -z apytałą cichutko.

Gość

[ nop przecież xd a lotnisko to po drodze xd]

Spojrzał na Kejs i odparł:
- Na lotnisko...
Znowu przeniósł wzrok na dziewczynę czekając na odpowiedź.

Kejsi

Szła tylko spokojnie obok nich.
Słysząc jego słowa pokiwałą tylko głową...

Gość

- Guinevere Sheahan, dla znajomych Gwen - odpowiedziała spokojnie. - I ja... ja tam nie wrócę. Teraz - pokręciła głową. - Nie zostawię tu przyjaciela - rzekła, nadal przyciskając dłoń do siebie.

Emmett

Emmett ucałował ja delikatnie w czoło. Tak spokojnie, bo rodzinnemu. Pogładził ja delikatnie ręką po włosach. Zawsze był opanowany. Tylko kiedy chodziło o zabawę puszczały mu wodze fantazji. Uśmiechnął się pokrzepiająco otwierając jej drzwi do samochodu.
-Tak jest madame! -mruknął pełny zaufania.

Alice Cullen

Wsiadła do taksówki
- Emmett.. - westchnęła - ten kawał wcale nie jest taki śmieszny jak ci się wydaje. Naprawdę. Wręcz jest obrzydliwy. Jeżyk śpi z nami? Fuj. - mimowolnie się uśmiechnęła. Emmett naburmuszył się trochę. Cóż. Nie pierwszy i nie ostatni raz spalała mu kawał, który chciał opowiedzieć. Wyskakiwała zawsze w połowie z tekstem "Hahahaha. Znam to!"

Emmett

-Ejj lalka! -mruknął naprawdę naburmuszony- Niefajna jesteś... -zaśmiał się i objął ją ramieniem.
-Jak się czujesz, co? -zapytał spoglądając na nią z troską.

Alice Cullen

- Jak zając z tego twojego kawału - odparła. A zając miał prawo czuć się parszywie cały poobijany i połamany. I z opadłym morale - I nie mów do mnie lalka - dźgnęła go w żołądek - Bo będę zmuszona mówic na ciebie Ken - pokazała mu język.

Emmett

-Ken jest za bardzo laleczkowaty... -mruknął- A zresztą nie jesteś moją żoną mały padalcu... -powiedział z szerokim uśmiechu. Taksówka zatrzymała się przed lotniskiem. Nie pytając się nawet o cenę kursu podał kierowcy tyle pieniędzy, o ilu wspomniała Alice.

Alice Cullen

- Nie jestem padalcem - zaprotestowała - tylko poczwarką - walnęła go łokciem pod zebra. - I masz rację nie jestem.. - nie dokończyła bo w nozdrza uderzył ją zapach ludzi. Dopadła Emmeta i wtuliła nos w okolice jego mostka. Przerażona drżała. Zapach drażnił. Palił w gardle. - Niedługo, niedługo, niedługo.. - powtarzała cichutko wbijając Emmetowi paznokcie w przedramię.

//lotnisko

Gość

Uśmiechnął się do dziewczyny.
- Ładnie... - odparł.
Jednak po chwili spojrzał błagalnie na Kejs.
- Musisz wrócić...
Zwrócił się do niej.

Kejsi

Westchnęła cicho.
- Gwen... Odnajdziemy go. Znam kilku Volturi. - powiedziała spokojnie.
Szłą spokojnie koło Ivana.

Gość

Westchnął i spojezał na Gwen.
Szedł propsto na lotnisko.
Spoglądał co chwila na Kejs.

//lotnisko

Kejsi

Przed lotniskiem Ivan postawił Gwen.
Kejsi wzięła ją pod ramię.

/lotnisko

Gość

Michael ruszył w swoją stronę.
Niespecjalnie mu się spieszyło mimo, że dla człowieka poruszał się jak światło.
// jeszcze nie wiem

Gość

Słońce w Volterze dawno już zaszło. Panował przyjemny dla oka mrok, mącony tylko i wyłącznie poprzez latarnie, porozstawiane przy ulicy stanowczo zbyt rzadko, jak na tak niebezpieczne miasto. Ludziom winno to być bardzo nie na rękę, bowiem w każdej chwili z ciemności mógł wyłonić się jakiś potwór. Było tu na tyle ślepych uliczek, że osoba uciekająca przed bestią bardzo łatwo mogłaby zabłądzić przez swoje jakże ograniczone zmysły i prędko stać się pożywką, dla jakiegoś niewyżytego drapieżnika. Nikt nie spostrzegłby się, a kolejna duszyczka zostałaby stracona w sposób niemało haniebny. Nawet się nie dziwił, dlaczego zgraja Tych Wielkich osiedliła się właśnie tutaj.
Przechadzał się właśnie jedną z ulic tempem zabójczo wolnym, bowiem ludzkim, a raczej widzialnym dla oka człowieka. Dźwięk jego kroku był właściwie jedynym, jaki dało się dosłyszeć w tym miejscu o takiej porze. Bezemocjonalnym wzrokiem badał teren dookoła, zupełna pustka. Musiało być cholernie zimno, jak się domyślał. Zawsze jednak znajdzie się jakiś idiota, który zapuści się w złe miejsce o nieodpowiedniej porze, na co właściwie liczył. Sven zatrzymał się i skupił rozproszone myśli, nie przybył bowiem do tego miasta bez powodu. Miał się tutaj spotkać z jednym osobnikiem, którego poznanie przypadło mu w udziale już kilka wieków wcześniej. Najpierw jednak postanowił rozejrzeć się po okolicy.

Triumfalny uśmieszek zawita na jego twarzy. Zniknął, niezauważony.
zt

Lizzy Brown

//?
Wysiadła z samochodu. Podziękowała chłodno, kobiecie która zgodziła się ją podwiesić i odprowadziła jej samochód wzrokiem.
Nie potrafiła określić celu swojego powrotu. Wiedziała tylko, ze coś ja ściągnęło do Voltery. Wzięła dwa głębokie wdechy by uspokoić swój organizm. Ostatnio bywała o wiele bardziej nerwowa. W jej wypadku było to zdecydowanie zbyt ryzykowne. Stopniowo i powoli miarkowała swój oddech.
Obrzuciła dwór spojrzeniem. Najadła się w drodze, mimo to jej oczy przybrały wyjątkowo nieciekawy odcień. Zawinęła piąstki. Nachodziły ją wspomnienia.
Mimo to wahała się. Zrobiła krok w tył. Spokojnie mogłaby wrócić w głąb Europy. Miała jednak przeczucie, że powinna iść do Aro. Ona wiedziała, że musi to zrobić, tylko powód nie był jej znany. Kolejny wdech. Skrzywiła się. Przygryzła dolną wargę i dumnie ruszyła w kierunku dworu.

//Dwór Trzech Braci / Dziedziniec.

Gość

Szła powolnym krokiem po brukowanej uliczce. Miała na sobie czarną pelerynę z kapturem, zasłaniającym większą część twarzy. Przechodzie mogli widzieć tylko niewiekie fragmenty jasnej, kryształowoczystej cery jej policzków i wspaniałą czerwoną szminkę na jej ustach. Miała nawet rękawiczki na dłoniach. Było słychać tylko drobne stukanie obcasów jej butów gdy wolnym, ludzkim krokiem przechadzała się po "królewskim" mieście.

Kajusz

//taras

Musiał wyjść z zamku, bo by zrobił tam małą przestawkę ścian, albo zrównał ich większość z Ziemią. Jak Marek mógł tego nie dopilnować?! Nie rozumiał tego, ale byl teraz z tą swoją, która go doprowadzała czasem do szału. Musiał coś z tym zrobić, ale nie wiedział co. Miał ciemny płaszcz na sobie, dostrzegł identyczną postać jak on. Podszedł bliżej, no tak... Madeleine. Jezeli ona też w tym palce maczała, to ją udusi na miejscu, teraz zaraz. W końcu względnie młoda była, względem niego.

Gość

Wyczuła od razu obecność Kajusza, gdy tylko podszedł bliżej lekko skłoniła głowę, uśmiechając się bardzo ponętnie. Nieco odsłoniła twarz, powoli zdejmując kaptur. Jej tęczówki błyszczały różanym szkarłatem, a jej cera jakby migotała przecinając ciemność ów uliczki.
- Witaj, panie. - powiedziała skłaniając raz jeszcze głowę. Mówiła to dość kokieteryjnym tonem. Wiadomym było, że Madeleine była typem Femme Fatale.