Kawiarenka.

Gość

-Taak...
Powiedział przeciągle.
-Pytam ile masz naprawdę lat.

Junette Kowalska

Spojrzała na niego z lekkim niedowierzaniem.
- Nie rozumiem o co ci chodzi. Mam 16 lat.

Gość

-Ohh, dobrze wiesz o co chodzi.
Powiedział patrząc jej w oczy.

Junette Kowalska

- Chyba powinnam już iść... Mruknęła

Gość

-Dlaczego?
Spytał
-Bo jeśli jedynym powodem ma być to, że jesteś wampirem, to ja nie widzę powodu.
Powiedział to. Zastanawiał się co się teraz stanie.

Junette Kowalska

Wmurowało ją w krzesło.
- Tak. Masz racje. moim zdaniem powinieneś się bać. Nie każdy wampir żywi się jagnięciami. Powiedziała z ironicznym uśmiechem na twarzy.
Lecz na za chwilę zmartwiona spuściła wzrok.
- Kiedy się zorientowałeś?

Gość

-Niezły z Ciebie zmarzlak?
Uśmiechnął się.
-nawet nie ruszyłaś Swojej kawy.
Dodał do wyliczanki
-No i jak na wampira przystało, jesteś nadzwyczaj piękna.

Junette Kowalska

-Wiesz że to niebezpieczne? Westchnęła zarumieniona.
- Że mogłeś wtedy, w lesie, zostać moją kolacją?
- Nie powinniśmy tutaj siedzieć, razem... Wyraźnie posmutniała.
- Jednocześnie czuje się dziwnie szczęśliwa...

Gość

-Jeśli będe miał umrzeć to umrę.
Powiedział pewny swojej racji.
Uśmiechnął się.
-Tak wpływam na ludzi-puścił jej oczko-uzależniam jak heroina, zawsze wracają po więcej.
Roześmiał się ze słów ktore powiedział, była to istna głupota.

Junette Kowalska

- Polubiłam cię. Daniel. nie ukrywasz tego co myślisz. Dziwi mnie jednak to że jeszcze żyjesz. Uśmiechnęła się delikatnie.
- Nie jestem wampirem długo, mam 23 lata.

Gość

-Mówiłem, będe miał umrzeć to umrę.
Przyjrzał jej się.
-dwadzieścia trzy? Zawsze lubiłem tą liczbę.
Wyznał z rozbrajającym usmiechem

Junette Kowalska

- Zachowujesz się jakby twoje życie nie miało żadnego znaczenia. spojrzała na niego pełna obawy.

Gość

Zastanowił się chwilę nad swoją odpowiedzią.
-To nie tak, że nie ma znaczenia. Lubię życie i żyć, ale wiem też że każdy umiera.
Spojrzał na nią.
-W taki, czy inny sposób.

Junette Kowalska

- Sugerujesz coś? Zapytała unosząc brew.

Gość

-No wiesz-wzruszył ramionami-niektórzy umierają w wypadkach. Inni ze starości. Ty w jakimś sensie też jesteś martwa, a mimo to żyjesz.

Junette Kowalska

June zachichotała.
- Nie razi cię przesiadywanie w kawiarni z trupem?

Gość

-Hej..
Zaczął udającą naburmuszonego
-Powiedziałem "w pewnym sensie". Wyglądasz nadzwyczaj żywo.
Powiedział wyszczerzając białe ząbki.

Junette Kowalska

- Dziękuję, umiesz prawić komplementy. Zaśmiała się i poprawiła grzywkę.
-W takich chwilach Żałuję... urwała. - Żałuję że jestem wampirem.

Gość

-Nieśmiertelności i siła dają się we znaki?
Spytał.
-Powiedz mi, czemu akurat w takich chwilach żałujesz?

Junette Kowalska

- Uznajmy że tego nie było. Nieśmiertelność i siła przydają się, rzeczywiście. Ale coś za coś...

Gość

-Ja czekam na odpowiedź na moje drugie pytanie.
Uśmiechnął się.
-I utkniemy z rozmową w tym miejscu jesli nie odpowiesz.

Isten

- Nie chcę cierpieć, już nigdy. Postanowiłem zamknąć swoje serce na zawsze - posmutniał. Po chwili jednak zebrał sięw sobie i mówił dalej. - Początkowo traktowałam swoje wampirze życie jak przekleństwo. Ale potem zmieniłem zdanie. Życie daje mi możliwość do realizacji marzeń, do pomocy innym i poznawania świata. Choć czasami stwierdzam, że byłoby lepiej, gdybym nie był wiecznym trzydziestolatkiem - westchnął. - Kilka latek mniej i byłoby lepiej.

Alice Cullen

Alice uśmiechnęła się przekornie

- A czy ty wiesz jak ja bym chciała mieć te kilka latek więcej - zachichotała - utknąć tak na zawsze w szkole średniej - jęknęła - Ale wiesz, cieszy mnie, że postanowiłeś iść dalej. Wstrzymałabym się tylko z tym zamykaniem serca - uśmiechnęła się tajemniczo - to mogłaby być przedwczesna decyzja.

Isten

- Zamknąłem je tamtego dnia, gdy żegnałem się z twoją siostrzenicą - powiedział cicho. - A co do wieku, ja naprawdę bym chętnie komuś kilka lat odstąpił. Wyglądałbym mniej poważnie - uśmiechnął się.

Alice Cullen

- To się da załatwić - zachichotała Alice - to znaczy wyglądanie mniej poważnie, bo lat ci nie ujmę. A serca nie chowaj zbyt głęboko, Iss - Alice spojrzała na niego ciepło - może się jeszcze przydać.

Junette Kowalska

- Żałuję tego że nie mogę być narwaną nastolatką, że nie mogę sobie pozwolić na flirt z chłopakiem... Zaśmiała się.
- Ale chyba są odstępstwa od reguły, choć zazwyczaj kończą się tragicznie.
Nie brzmi to pocieszająco, nieprawdaż?

Gość

-Czy ja wiem. Bez ryzyka nie ma zabawy.
Powiedział uśmiechając się do niej.

Junette Kowalska

- Lubisz zabawę... Uniosła brew.
-Tyle że wampiry to raczej krwiożercze stworzenia.
Wyjęła serwetkę z pod filiżanki zapisała ją ciągiem cyfr. Podsunęła ją Chłopakowi
- To mój numer telefonu. Jesteś niezwykle interesujący i... uzależniasz, jak heroina. Uśmiechnęła się i położyła obok nietkniętej kawy drobny banknot.

Gość

Wziął serwetkę z uśmiechem.
-Zabierz pieniądze, ja zapłacę.
Powiedział podsuwając dziewczynie położony przez nią przez chwilą banknot.

Junette Kowalska

- Nie wygłupiaj się! spojrzała na niego z wyrzutem.
Odłożyła banknot z powrotem, jeżeli jesteś taki uparty to potraktuj to jako napiwek dla kelnera, był bardzo przyjemny.
- Niestety muszę już iść, zostawiłam w mieszkaniu młodą wampirzycę i niezrównoważonego brata. wymownie wywróciła oczami.

Gość

Zaśmiał się.
-Brzmi ciekawie.
Przyjrzał jej się z uśmiechem.
-To.. do zobaczenia?
Spytał

Junette Kowalska

Do zobaczenia. Uśmiechnęła się i poszła w stronę drzwi
/ulica

Gość

Wpatrywał się jeszcze trochę w oddalającą się dziewczynę po czym rzucił dodatkowy banknot na stół i ruszył do dom.
Przyjemny pierwszy dzień
Przeszło mu przez myśl.
Zaśmiał się cicho pod nosem ściskając w kieszeni serwetkę z numerem.
//Dom Dan'a

Isten

- A może ja nie mam sił już na to? - popatrzył na nią poważnie. - Sam nie wiem... - westchnął. - Jeśli mamy się szykować do podróży, może najpierw pójdziemy do Carrie? Zobaczymy, czy zostanie, czy będzie nam towarzyszyć - Isten zmienił temat. Co miał powiedzieć Alice? Że kolejny zawód miłosny, może go całkiem załamać? Jego marzenia miały sięnigdy nie spełnić i wolał się z tym całkowicie pogodzić.

Alice Cullen

- Dobrze, chodźmy porozmawiać z Twoją Carrie - Alice westchnęła, ale nie przestała się uśmiechać. Dyskutowanie z innymi na temat czegoś co ona widziała, a oni nie, nadal nie było jej najmocniejszą stroną, dlatego i tym razem ugryzła się w język.

Isten

- Mam nadzieję, że u niej wszystko dobrze. Nawet nie dałem jej znać, że wychodzę - skrzywił się. - Twoj wiadomość mnie rozbawiła - uśmiechnął się. - Ta o gitarze - wyjaśnił i dojadł do końca swoje ciastko.

Alice Cullen

Alice zachichotała
- Po prostu zobaczyłam gitarę pokrytą kurzem. Gdy coś widzę w przyszłości, to albo mogę temu zapobiec, albo mogę się na to przygotować. W tym wypadku należy zdecydowanie zapobiegać. Zbyt ładnie grasz - uśmiechnęła się szeroko.

Isten

- Dziękuję - odpowiedział z lekkim uśmiechem. - Trzeba sobie umilać jakoś samotność. A muzyka jest najlepsza. Najwierniejszy jestem Europejczykom, sentyment do korzeni - zaśmiał się cicho.

Alice Cullen

- Podoba mi się Twoja gra - stwierdziła nagle Alice - zorganizuję Ci recital, jeżeli sie zgodzisz - uśmiechnęła się uroczo

Isten

- Czy ja wiem - odwrócił wzrok, nieco zakłopotany. - Wątpię, czy znajdzie się ktoś, kto będzie chciał mnie posłuchać. Chyba, że twoja rodzina, gdy będziecie mieć nieco spokoju.