Kawiarenka.

Eliza Whisper · Gość

Zdziwiona spojrzała w stronę drzwi, ponieważ poczuła słodki, wampirzy zapach.
Patrzyła jak tajemnicza postać siada przy stoliku. Pierwszy wampir, którego tu spotkałam.
Podchodzi do dziewczyny i przedstawia się podając rękę:
-Eliza - uśmiecha się szeroko.

Kejsi

Uśmiechnęła się do nieznajomej.
- Kejsi - uścisnęła jej dłoń. Wyglądała bardzo młodo. nieśmiertelne dziecko...?
Tak. zupełnie tak wyglądała. Nie mogła mieć więcej niż dziesięć lat.
- Siadaj - powiedziała wesoło skazując na wolne miejsce.

Eliza Whisper · Gość

Usiadła na wskazanym miejscu. Uśmiechnęła się do nieznajomej.
- Mieszkasz w Forks? - była bardzo ciekawska i nie próbowała tego ukryć.

Kejsi

Cały czas przyjaźnie się uśmiechała.
- Tak, lecz na obrzeżach. A ty ? - odpowiedziała spokojnie biorąc łyk napoju do ust. Nie czuła nawet smaku. Patrzyła w oczy dziewczyny.

Eliza Whisper · Gość

Kiedy wampirzyca upiła łyk swojego napoju, Eliza przypomniała sobie, że jej został na tamtym stoliku. Postanowiła jednak, że to zignoruje. Nie ędzie przynanie musiał pić tego... czegoś.
-Nie mam domu. Dopiro dzisiaj przyjechałam, ale chyba tych, ktorych miałam odwiedzić wyjechali - powidziała dziewcznka wesoło.

Kejsi

- A do kogo przyjechałaś i po co ? jeśli wiedzieć można - odpowiedziała spokojnie nadalna nią patrząc. Tak, na pewno była nieśmiertelnym dzieckiem. Oby Volturi nie dowiedzieli się... pomyślała nadal patrząc na dziewczynę. Wiedziała co by z nią zrobili. Sama na szczęście nigdy z nimi nie miała do czynienia.

Eliza Whisper · Gość

Widziała, że wampirzyca nad czymś się zastanawiała. Była niemal pewna, że chodzi o nią.
-Wiesz, to miała byż raczej wizyta niespodzianka Nie wiedzą nic o mnie, ja o nich słyszłam teraz jeden raz w życiu. Przyjechałam do Cllenów. Ale ich nie ma. No cóż, trudno - wzrusza ramionami z uśmiechem.
-Czemu tak mi się przyglądasz?

Kejsi

Pokiwała głową w zrozumieniu.
- Widzisz, Jak się nie mylę jesteś wampirem. I w dodatku dzieckiem. Nie wiem to Cię przemienił lecz tworzenie nieśmiertelnych dzieci jest jakby zakazane. Jeżeli Volturi się dowiedzą mogą Cię zabić - powiedziała bardzo cicho. Tak by tylko ona usłyszała. co ja powinnam zrobić? Cieszyła się że nie ma w pobliżu żadnego z Volturi.

Gość

Weszła do kawiarenki i usiadła przy wolnym stoliku. Rozejrzała się po pomieszczeniu zatrzymując dłużej wzrok na każdym z osobna. Zamówiła kawę i wyciągnęła z torby książkę. Kelner podał jej zamówienie. Zaczęła czytać popijając powoli pobudzający napój.

Eliza Whisper · Gość

-Aha, to dlatego. Słyszłam o nieśmiertelnych dzieciach, ale z penością nim nie jestem - powiedzieła. - Niśmiertelne dzieci są naprawdę małe, mniejsze odemnie, i nie rozwijają się psychicznie. Widzę jednak, że boisz się, że ściągnę na Ciebie Volturi. Nie martw sę, jeżeli nie chcesz, już nigdy węcej mnie nie zobaczysz.
Czekała na reakcję dziewczyny.

Kejsi

Uśmiechnęła się do jakiejś wchodzącej pół - wampirzycy. Słysząc Elizę zastanowiła się chwilę.
- Widzisz, to nie do końca tak. Mam dobrego znajomego który należy właśnie do Volturi'ch. Zastanawiam się gdzie może być. Ostatnio kręcił się w pobliżu - powiedziała spokojnie. Co jakiś czas zerkała na nieznajomą.

Gość

Uśmiechnęła się i wróciła do czytania. Czując na sobie wzrok wampirzycy nie czuła się bezpiecznie. Starała się unikać za wszelką cenę jej spojrzenia.

Eliza Whisper · Gość

-Wiesz, myślę że to nie jest dobry pomysł, żeby się z nim kontaktować. Może donieść Volturim, a na Ciebie ściągnąć kłopoty. Do wdzienia.
Wychodzi. Przyjazd tutaj nie był dobrym pomysłem. Wyjeżdżam

Kejsi

- Nie o to chodzi - odpowiedziała lecz dziewczyna już wychodziła. Wywróciła oczami.
Nadal zerkała na połówkę. Ciekawiła ją. Wstała i podeszła do niej.
- cześć! Jestem Kejsi- powiedziała wesoło i wyciągnęła do niej dłoń.

Gość

Gdy zauważyła, że wampirzyca do niej podchodzi spanikowała.
-Cześć. - podała jej niepewnie dłoń i uśmiechnęła się nieznacznie.
-Jestem Denisse...

Kejsi

Usiadła na przeciw dziewczyny.
- Miło poznac - powiedziała wesoło. Napotkała jej wzrok.
- NIe martw się. Nic Ci nie zrobię - oznajmiła spokojnie. dziewczyna pachniała prawie jak wampir. Kejs, prawie w ogóle nie czuła zapachu jej krwii.

Gość

Oddychała spokojnie, ale serce waliło jak szalone. Spojrzała dziewczynie w oczy, jakby tam czekała odpowiedź, czy może jej zaufać, czy może tylko kolejny wampir próbuje ją omamić. Ojciec powtarzał, że nie może wierzyć nikomu.
-Wiem. - skłamała, próbując zachować pozory - Nie boję się.

Kejsi

Uśmiechnęła się do niej przyjaźnie.
- to czemu tak wali Ci serce? - spytała spokojnie nadal tak samo się uśmiechając. Jej złote tęczówki mogły oznaczać tylko tyle że nie jest głodna i nie chce atakować

Gość

Dziewczyna wyglądała naprawdę niegroźnie. Denisse rozluźniła się nieco, ale nadał wiedziała, że w towarzystwie wampirów nigdy nie jest bezpiecznie.
-Tak już mam... - odpowiedziała i zatopiła wargi w zimnej już kawie.

Kejsi

Nadal przyjaźnei sie uśmiechała.
- Rozumiem. Długo tu jesteś ? - zapytałą wesoło. Wiedziała czym jest. Wiedziała co o niej sądzą inni...

Gość

-Właściwie to dopiero co przyjechałam. Jeszcze nawet nie kupiłam mieszkania. - pokręciła głową nie dowierzając własnym słowom. Nigdy nie lubiła odkładać niczego na ostatnią chwilę.
-A Ty? Mieszkasz tu? Długo? - spytała zaciekawiona.

Kejsi

Zamyśłiła sie na chwilę.
- Mieszkam na obrzeżach i bezie juz jakies pół roku - powiedziała spokojnie. tak, minął jej ten czas bardzo szybko, i boleśnie.

Gość

-To krótko. A nie wiesz może czy ktoś sprzedaje tam mieszkanie, bo się rozglądam..? - jej głos brzmiał coraz bardziej pewnie.
-Ta mała wampirzyca to jakaś twoja rodzina?

Kejsi

- Nie. Ale wiem gdzie jest biuro nieruchomości - powiedziała spokojnei. Słysząc kolejne pytanie spuściła nieco wzrok.
- NIe. Moja cała rodzina nie żyje - powiedziała z lekkim smutniem w głosie.

Gość

Jenny

Zebrała wszystkie wizytówki do torebki. Tą jedną z adresem, wsunęła do kieszeni razem z telefonem. - Dzięki. Jakbym miała kłopoty mówisz...Jakieś nowe? Jakbym miała to tak. Jakby i mnie zabili? Cóż.. jakoś to przeżyje..-walnęła się dłonią w czoło - znaczy zniosę. Śledzenie itp.. Gorzej niż jest być nie może. - powiedziała beztrosko i uśmiechnęła się posępnie. To jej brat umarł... A Ona się wygłupia.. Zrezygnowana opadłą głową na blat.

Gość

- Poobijasz się i po co? - podłożył dłoń pod jej czoło i odkleił od blatu - Będziesz miała siniaki i trochę głupio to będzie wyglądało - zauważył - Masz jakieś kłopoty? Bo skoro gorzej już być nie może, to... - zauważał takie szczegóły. od dawna. Jej wygłupy to klasyczna opóźniona reakcja na stres. Duży stres. Widział to już miliony razy.

Jenny

Spojrzała na niego - Mówi się trudno. Miałam już siniaki... -urwała i wzruszyła ramionami, wymuszając na sobie taki sztuczny, piękny uśmiech. -To moja sprawa. - Spowiadać to Ona nie będzie się nikomu, szczególnie jemu. - Radzę sobie, ale dobra.. Jakby chcieli mnie zabić to... zadzwonię.

Gość

- Bujać to my ale nie nas - skwitował jej wypowiedź pełnym powątpiewania głosem - Nie chcesz, nie mów - wzruszył ramionami. - Ale tak prywatnie to kogoś kto bije kobiety - spojrzał na nią spod kaptura - skułbym mu mordę. Tego się po prostu nie robi - pokręcił głową.

Gość

Czuła się strasznie, że zadała to pytanie.
-Wybacz.. -starała się jakoś ją pocieszyć, jednak nic nie przychodziło jej do głowy. A teksty w stylu "przykro mi" wydały jej się banalne i nie na miejscu.
Uśmiechnęła się tylko pokrzepiająco.

Kejsi

- nic się nie stało - odpowiedziała spokojnie. Pamietała słowa Gwen.
- zrobiłam tylko w życiu kilka złych rzeczy i to nie daje mi spokoju - odpowiedziałam spokojnei uśmiechając się do niej.

Jenny

Gość

- Oczywiście - powiedział kpiąco - A co się stało? Spadłaś ze schodów? Nie trafiłaś w drzwi? Szafka na Ciebie spadła? Poślizgnęłaś się na mokrej podłodze? - pokręcił głową.- Nie moja sprawa - pochylił się w jej stronę - Ale jeżeli facet cię bije, to wywal go za drzwi. Albo odejdź. On się nie zmieni. - położył dłonie na blacie. Ile razy on już to widział? Za dużo.

Gość

-Rozumiem... - nie chciała już dłużej jej męczyć pytaniami, zresztą... Kejsi wcale nie musiała się jej tłumaczyć. Dała sobie spokój z wypytywaniem.
Dopiła kawę do końca i schowała książkę. Wyjęła z portfela banknot i położyła go na stoliku.
-Wiesz..muszę się zbierać. Idziesz czy zostajesz?

Jenny

Gość

- Tak czysto hipotetycznie to nie ma opcji, żeby nie odejść. Czasem jedynie potrzeba kilku argumentów, żeby wytłumaczyć komuś iż nie należy komuś nie pozwalać odejść. - rzekł wpatrując się w nią - I czysto hipotetycznie można takiemu facetowi wytłumaczyć, ze źle robi.

Jenny

-Nawet nie wiesz jak bardzo, ale to bardzo się mylisz... - zamknęła powieki, wciągając powietrze. Gdy je otworzyła mówiła dalej - Bywają tacy, którym nie da się przemówić do rozumu. Próbowa... - zamknęła się na sekundę, analizując co mówiła. O tak. Mogła ją spotkać kara, za każde słowo - Czystko hipotetycznie i tylko ta. - dopowiedziała to tak szybko jak tylko mogła.

Kejsi

Gość

Jenny

Dostrzegła wyraz jego twarzy. Domyślił się.. Cholera.. Przeraziła się. Tak. Stanowczo jej język był zbyt długi. - No ale, że nie ma czego tłumaczyć i komu, to nie ma problemu ... Prawda? - przestraszona zaczęła pociągać rękawy swetra. - Koniec tematu. - dopiła kawę - To, ja już sobie lepiej pójdę..