Kawiarenka.

Julia

Odmachała Marii i posłała jej uśmiech.
-Pomogłam jej kiedyś -powiedziała - i wydaje mi sie,że jetem jej winna przeprosiny.-stwierdziła.-A Ty?-zapytała.

Edward

- W czym jej pomogłaś i czemu masz ją przepraszać? - spytał ciekawy jej odpowiedzi.

Julia

-Wszystko byś chciał widzieć - pokazała mu język.
-Myślisz, ze Ci powiem?-zapytała ze śmiechem.

Edward

- Myślę, że tak - zaśmiał się i zaraz później uśmiechnął się tak, że musi mu teraz powiedzieć.

Julia

-Nie powiem Ci - udała, że zamyka sobie buzię na klucz. Ale mogę pomyśleć. Zaśmiała sie. Kiedyś, poprosiła mnie o przyniesienie jej rzeczy z hotelu, bo byli tam ludzie których nei chciała spotkać. A powinnam ją przeprosić, bo chyba chciała mi powiedzieć kim jest a ja ją uznałam za wariatkę.

Edward

- Masz rację . A co to byli za ludzie? - spytał choć dobrze wiedział, że Maria go usłyszy. Chciał żeby ona też odpowiedziała na to pytanie.

Julia

-Nie wiem -powiedziała- możliwe, że to nawet nei byli ludzie -stwierdziła.

Maria

W motelu mieszkają Volturi. Wolę ich unikać mimo, iż zawsze udało mi się przed nimi wszystko kryć. Oboje z Jasperem dawaliśmy sobie z tym radę - wpatrzyła się w widok za oknem.

Edward

- Volutrii są w Forks? - spytał znów tylko Marię aby Julia nie słyszała.
- Możliwe - zwrócił się do Julii - ile znasz osób takich jak ja?

Julia

-Nie wiem -powiedziała -na pewno 3, a może nawet więcej ...
-Edward, czy Ty -zaczęła -czy Ty ją czytasz? -zapytała.
-Znaczy się, czy czytasz w myślach Marii?-wyprostowała.

Maria

Też mnie to zdziwiło. I to przybyli w najsilniejszej ekipie, poza braćmi oczywiście. Coś ich tu musiało ściągnąć, coś poważnego. Nawet jeśli jest w okolicy większa liczba wampirów, najpierw przysyłają takiego jednego. Nie pamiętam imienia <lol2 *> - odpowiedziała.

*nawiązanie do Liama (wysłannika Volturi), mojej innej postaci - Iss Razz

Edward

- Rzeczywiście ciekawe - powiedział zamyślając się - może któryś z wampirów złamał pakt lub zasady - powiedział i znów zwrócił się do Julii .
- Powiedzmy, że tak - odopwiedział i znów czekał na odpowiedź Marii.

Maria

Być może. Bez powodu by tu nie przybyli, tym bardziej iż wiedzą, że nie życzycie sobie ich towarzystwa i zakłócania spokoju. Z resztą kto życzy sobie ich obecności tutaj... - skrzywiła się.

Edward

- Racja. Forks stało się jakąś mekką wampirów. Pewenie sprawdzają czy nowi stosują się do z góry nałożonych zasad. Mam nadzieję, że wyjadąc w najbliżyszym czasie .

Maria

Ja także. Nie potrafię czuć się tu swobodnie w ich pobliżu. Nigdy ich nie poznałam osobiście i wcale mi się to nie marzy. mało tego, oni przecież polują na ludzi. Sami mogą sprowadzić kłopoty na nasz świat - stwierdziła.

Edward

- Miałem z nimi do czynienia. Chcieli żebym do nich dołączył. Oni twierdzą, że nie mają złych zmiarów. - powiedział patrząc na nią.

Maria

I co jeszcze? Im nie można ufać. Poza tym nie dziwię im się, masz wyjątkowy dar. Ja nie mam żadnego i jest mi z tym dobrze - powiedziała szczerze.

Edward

- Przynajmniej przy każdej okazji nie proponują Ci abyś została jednym z nich. - skrzywił się - masz rację , nie są godni zaufania. Szczególnie mała
Jane.

Maria

Słyszałam o niej. Jest mała i niepozorna, ale potrafi dopiec. Mówisz, że nie próbują mnie do siebie zwerbować, ale gdyby znali moją przeszłość już dawno by mnie pewnie nie było na tym świecie. Mnie i twojego brata - powiedziało ponuro.

Edward

- Wiem, nie mieli okazji poznać Jaspera to nie znają waszej przeszłości. Poznali tylko Alice - powiedział bawiąc się tym razem wykałaczką.

Maria

Sama chciałabym ją poznać. Tylko trochę o niej słyszałam. Zapewne nie będzie chciała mnie nawet wysłuchać, ale trudno. Nie mam zamiaru stawać między nią i Jasperem. Chce z nimi żyć w zgodzie. Ze wszystkimi.

Edward

- Alice nie jest taka . Kiedy wróci myślę, że Cię wysłucha. Ona woli żyć ze wszystkimi w zgodzie - powiedział uśmiechajac się do niej.

Maria

Chciałabym, bo naprawdę nie mam złych intencji. Między mną, a Jasperem już nic nie ma. Jedynie przyjaźń. W końcu łączyło nas wspólne kilkadziesiąt lat. Poza tym wampir żyje tyle lat, że na zmiany mu wystarczy. Może to teraz jest nie na miejscu co powiem, ale jednak gdyby nie ja, Alice nie poznałaby Jaspera i kto wie, kim by teraz była. A tak mają siebie i siebie wzajemnie uratowali. - powiedziała z namysłem.

Edward

Zastanowił się i stwierdził , że Maria ma rację.
- Alice Cię zrozumie. Pewnie zobaczy,że chcesz z nią porozmawia. Alice stara się żyć w zgodzie ze wszystkim co ją otacza więc nie powinno być probelu - zaśmiał się

Maria

Ty nie traktujesz mnie z góry - zauważyła. - Umiesz słuchać i chcesz rozmawiać. Choć nasza rozmowa jest raczej dziwna - uśmiechnęła się do niego, odgarniając z twarzy niesforne kosmyki włosów.

Edward

- Nie wiem czemu miałbym traktować Cię z góry? W końcu chcesz się zmienić i już Ci to wychodzi - uśmiechnął się ciepło.

Maria

Dziękuję - odpowiedziała uradowana i obdarzyła go swoim najpiękniejszym uśmiechem. - Chce zacząć wszystko od nowa. Może gdy będę już silniejsza pójdę do szkoły? W końcu mam fizycznie 19 lat, mogę poudawać. Albo zacznę pomagać innym w hiszpańskim? Nie wiem, ale chciałabym robić coś dobrego.

Edward

- Nie ma za co - puścił jej oczko - mogę Ci pomóc w nowej diecie. Też chodzę do szkoły więc jeśli chcesz możesz pojechać ze mną któregoś dnia - zaproponował.

Maria

- Najpierw polowania i próba samokontroli. Dziś musiałam uciec z pubu. Chodzę w miejsca publiczne, by się sprawdzić, ale krew to dla mnie zbyt wiele. Ja zabijałam dłużej niż Jasper. Ale i lepiej sobie radziłam, gdy wymagała tego sytuacja - przyznała. - Chciałabym pójść do szkoły. Dla mnie to coś nowego w końcu.

Edward

- Po paru latach idzie przywknąć i nie zwraca się większej uwagi na ludzką krew. Chyba, że pachnie inaczej niż wszystkie - miał na myśli Emmę - kiedy będziesz już gotowa daj mi znać - uśmiechnął sie

Maria

Dam, możesz być pewien - powiedziała, obracając szklankę w dłoniach. - Choć mieszkam na obrzeżach z pewną wampirzycą, chyba będę waszym częstym gościem. Potrzebna mi pomoc, a u was mogę ją otrzymać. Oprócz ciebie i Jaspera, jest jeszcze wasz ojciec. On nie odmówi mi pomocy, to wiem na pewno.

Edward

- Możesz liczyć na całą naszą rodzinę. Nie wiem co z Rosalie bo ona dziwnie się zachowuje. Jakby to określić...jak książniczka ze spalonego teatru - zachichotał.

Julia

-Nie prościej ją zaprosić do naszego stolika?-zapytała z uśmiechem po chwili ciszy.

Edward

- No tak - powiedział i zaprosił Marię gestem do aby się przysiadła.

Julia

Zaśmiała się.
-Jak widać rozumu nie przybywa wraz z wiekiem -uśmiechnęła się łobuzersko.

Maria

Księżniczka, kontra zadziorna, meksykańska señorita z Monterrey. Może być ciekawie - zaśmiała się dźwięcznie i wstała, by podejść do nich. - Dziękuję - powiedziała już na głos. - Witaj Julio.

Edward

- Chodź się przekonać - wstał aby odunąć jej krzesło.

Julia

-Hej -powiedziała Julia uśmiechając się do niej.
-Przepraszam za to aj Cie potraktowałam -powiedziała spuszczając wzrok.

Maria

- Nie ma o czym mówić - powiedziała szczerze. - I dziękuję, Edwardzie - zwróciła się do chłopaka. - Poza tym wiem, że przyjaźnisz się z Kejsi. Nie wiem czy ci o tym mówiła, ale u niej zamieszkałam.

Julia

-Znasz Kejs?-zapytała zaciekawiona.
-Nie nie mówiła mi -stwierdziła -dawno jej nie wiedziałam