Old Pub

Julia

-Niewiele - poza kilkoma wypadkami, które prawie mnie doprowadziły do śmierci -tego już na głos nie powiedziała.
-A u Ciebie -zapytała zaciekawiona.

Benjamin

- Równie ciekawie jak u ciebie. Poznałem dziś Takeo. - wzkazał na niego i uśmiechnął się. - Staram się o pracę, nie wiesz gdzie mógłbym coś załapać?

Julia

Spojrzała na chłopaka i posłała mu uśmiech.
-Nie, nie bardzo - powiedziała - właściwie to na razie nie potrzebuje pracy więc sie tym zbytnio nie interesuje.Chociaż może powinnam. -zaśmiała sie.

Benjamin

- Możemy poszukać czegoś razem. - zaproponował, jednak po chwili przygasł jego uśmiech. - Co tam w La Push? Sam nadal tak wredny jak zawsze? - Przypomniał sobie jak kiedyś mu o nim opowiadała.

Takeo

Przysłuchuje się w milczeniu rozmowie Julii z Benem.

Julia

Julia spojrzała zdziwiona na Bena.
-Sam?-zapytała. -Szczerze mówiąc nie mam pojęcia o kogo Ci chodzi -uśmiechnęła się.
-Jesteś z Forks Takeo? -zwróciła się do chłopaka.

Takeo

- Jeżeli chodzi ci czy się tu urodziłem, to nie. Dużo pdrużuję, ale niedawno kupiłem tu dom. - uniósł zwyczajowo swe kąciki warg.

Benjamin

Ben zasępił się słysząc odpowiedź Julki. Nic nie powiedział. Zaproponował im sok pomarańczowy - Macie ochotę?

Julia

-Ja poproszę -powiedziała przyglądając się z im ciekawością.

Benjamin

- Takeo? - spojrzał na niego oczekując odpowiedzi.

Takeo

Ocknął się i spojrzał pytającym wzrokiem na chłopaka. Po chwili jednak dotarło do niego i wymamrotał.
- Tak, tak... - odgarnął włosy z czoła.

Benjamin

Zostawił ich przy stoliku i poszedł poprosić barmana o trzy szklanki soku. Stał tam przez chwilę, patrząc w jeden punkt. Wrócił bez uśmiechu i postawił je przed nimi. - Proszę - mruknął.

Julia

Spojrzała na Bena.
-Co jest? - zapytała nie chciała być wścibska, ale chciała wiedzieć co jest nei tak.

Takeo

Wpatrzył się w sok. Ujął szklankę w dłonie i czekał na odpowiedź Benjamina. Nie chciał powtarzać się po Julii, ani wlepiać w niego bezsensownie wzroku.

Benjamin

(Głupota : Benjamin, Julia, Takeo... Bo się zgubię... xD )

- Nic - skłamał gładko siadając. - Co by sie miało stać? - popatrzył na nią i na niego. - Pijcie - zachęcił ich, uśmiechając się.

Takeo

Przytknął szklankę do ust i upił łyk soku. Spojrzał na Benjamina i tylko pokręcił głową. Wlepił wzrok w szklankę.

Benjamin

- Tak, Takeo? - zapytał niewinnym tonem, ściskając nieznacznie szklankę.

Takeo

- Trudno mi po prostu uwierzyć... - mruknął cicho - ... że nic się nie stało - to brzmiało bardziej już jak przeciągłe syknięcie. Zmrużył powieki nieznacznie.

Benjamin

Westchnął ciężko. Co mi szkodzi...? - Poprostu... - zawahał się na moment - Nudzę się samemu. - wzruszył ramionami. Jego problemy nie były ciekawe.

Takeo

Przygryzł zwyczajowo dolną wargę. Nie mówił nic. Bo co mógł powiedzieć mu, skoro Benjamin mógł to odebrać dość dwuznacznie. Wcale by się temu nie zdziwił. Zmarszczył brwi w zastanowieniu.

Benjamin

- Nooo... Ale mną się nie martwcie. - powiedział nagle, spoglądając na Takeo i Julię. Ostatnim czego chciał to to aby roztrząsali się nad jego życiem. Upił soku, aby ukryć zakłopotanie.

Mercedez Volturi

Takeo

Pokiwał lekko głową, upijając łyk soczku. Odstawił szklankę na stół i odchylił się lekko do tyłu na krześle. ręce oparł o oparcie krzesła, a sam wpatrzył się w sufit. Wpatrywał się w stare pajęczyny, lampy... Nie potrafił odgonić od siebie ponurych myśli. Żałował po części, że ma tqak mało życia przed sobą. Stawiał na jakieś od 5 do 10 lat. Potem nie chciał żyć. By był coraz starszy i starszy, aż w końcu nawet by nie mógł się poruszyć. Nie chciał takiego życia.

Benjamin

Patrząc na Takeo, Ben poczuł się niespokojny. Nie mógł pojąc dlaczego. Zmartwiło go nagłe milczenie chłopaka. Kiedy siedział na drzwie i słuchał jego wymiany zdań z Ginewrą wydawał mu się trochę inny. Miał nadzieję że Jul poratuje jakoś tą beznadziejną sytuacje, ale nie miał na co liczyć.

Takeo

Wymamrotał cicho w stronę Bena.
- Jakie... to... jest... bezsensu. - dokończył zdanie jakby z wielkim trudem. Powrócił do normalnego siadu, po czym oparł łokcie na stole, a twarz ukrył w dłoniach. Cały jego humor gdzieś prysł. Westchnął cieżko i wykonał gest, jakby łkał.

Benjamin

Popatrzył na niego z ukosa i uniósł pytająco brew. - Takeo? - myślał że on jest zmienny pod względem nastroju.

Takeo

Położył dłonie na stole i chwilę tak siedział. Przeniósł wzrok z rąk na Benjamina, gdy wypowiedział jego imię. Twarz Takeo, zwykle pełna radości, zupełnie się zmieniła. Była jakby zmęczona, pelna grymasu i bólu.
- Tak? - zapytał nieco przybitym głosem chłopaka.

Benjamin

- Coś nie tak? - zapytał cicho. Nie miał pojęcia o co może chodzić.

Takeo

- Żyję w świecie pełnym własnych iluzji. A w pewnych momentach wydostaję się z tego świata i wszystko do mnie trafia. Przecież w końcu umrę, tylko nie wiem kiedy. Jako stary, niepełnosprawny staruszek? Będę się starzał, będzie mnie coraz bardziej ograniczał wiek... Czy nie lepiej teraz umrzeć, kiedy jestem jeszcze młody, szczęśliwy i mam pieniądze? Pieniądze też kiedyś znikną. Przyjaciele, Rodzina, partner lub partnerka... umrę sam, zupełnie sam. To mnie przerasta.

Benjamin

Masz na co czekać - pomyślał ironicznie. Też chciał kiedyś umrzeć. Ale nie tak wcześnie jak Takeo. - Nie myśl teraz o tym. Narazie jesteś młody. Ile możesz mieć? 18, 19 lat? - spojrzał na niego oceniając wiek - Masz to czego chcesz. - uśmiechnął się troszkę krzywo - A przynajmiej stać cię na to aby coś w życiu osiagnąć. Jeśli zaczekasz parę lat twoje spojrzenia na to napewno się zmieni.

Takeo

Wstrzymał na chwilę oddech. Był zagubiony. Niby tak miał dobrze, a jednak mając już te 19 lat tak wiele w życiu stracił. Przetarł oczy kołnierzem koszuli. Czuł się jakby zaraz miał paść i już nigdy nie wstać. Brakowało mu czegoś. Coś, co stracił dawno temu.

Benjamin

- Nie łamiemy się... - trącił go łokciem - Nie łamiemy... Są ludzie w gorszych sytuacjach i sobie radzą. - pokiwał głową. Miał na to liczne śwaidectwa podsłyszane u ludzi. - Dasz radę, Takeo.

Takeo

Złapał się za kark i wymruczał coś cicho. Spojrzał tępym wzrokiem w ścianę.

Benjamin

Wywrócił oczami i napił się soku. Jak chcesz, nie będę cię męczyć...

Takeo

Sięgnął jedną rękę po sok i podniósł ją. Zbliżył ją po woli do ust i upił łyka. Nienawidził takich chwil kiedy myślał że to już koniec.

Benjamin

Patrzył raz na Takeo, raz na Jul. Pokręcił głową. Z dwojga złego wybrałby teraz samotność. Gdyby mógł cofnąć czas uciekłby od Kate gdzie pieprz rośnie. Rozmyślając nad podejściem do życia Takeo, uznał że on i tak ma przegrzebane. - Nie umrę... Żony.. Cóż, mieć nie będę... Też będę sam! - uśmiechnął się nagle sprawiając wrażenie człowieka rozchwianego psychicznie.

Takeo

Lekko rozbawiło go zachowanie Benjamina. Roztrzepał ręką swe włosy, po czym wypił do końca sok.

Benjamin

Będąc dalej w swoim świecie planował swoje życie, uśmiechajac się przy tym upiornie i wpatrując się w jeden punkt. Dom - mam. Kot - kupię. Jedzenie - dam sobie radę od czego są ksiażki kucharskie, z głodu to ja napewno nie umrę. Praca - znajdzie się. - Yhm... - wymruczał pod nosem

Takeo

Przypatrywał się tak Benowi, który nad czymś intensywnie rozmyślał
- Hmm? O czym myślisz? - zapytał chłopaka już trochę weselszym tonem.Znów wracał do swojego świata - gdzie na wszystko patrzyło się przez różowe okulary.

Benjamin

- Nad życiem - odpowiedział równie wesoło jeśli nie bardziej. Dopił sok z gotowym planem działania. Musiał jeszcze trochę poczekać, nie mógł wyjść od tak sobie.