Old Pub

Aprilan

-Uważasz, że skoro jestem kobietą, nie mogę pić dużo?-spytała mrużąc oczy urażona. Przymknęła je na chwilę i uśmiechnęła błogo ale po chwili znowu je otworzyła.
Dopiła to co miała na stoliku i zamówiła kolejne rzucając ( a raczej, próbują rzucić) mu wyzywające spojrzenie. Gdy kelner przyniósł piwo spojrzał nie pewnie na dziewczynę, ale April przytaknęła mu tylko ręką i pokiwała zachęcająco głową.

Liam

- Nie, chodzi mi o to, że zaraz twój organizm przestanie normalnie reagować, wszystko zacznie ci się mieszać, a zapłacisz to jeszcze dodatkowo bólem głowy i kto wie - może wymiotami - odpowiedział znudzonym tonem znawcy.
- Twoje oczy są z leksza zamglone. To nie jest chyba dobry znak - dodał, poprawiając się na krześle.

Aprilan

-Od kiedy ty jesteś taki święty?-spytała ponuro, ale potem od razu się rozweseliła. Taki miał na nią wpływ alkohol - stawała się bardzo radosna, jak nigdy. W dodatku dzięki temu, że miała bardzo przejrzysty umysł wtedy i trudny do kontrolowania, zawsze uwidaczniał się jej dar, którego nauczyła się po kilku latach blokować. Nie bez kozery została tym, kim była, miała do tego predyspozycje. April rozejrzała się po pubie i zauważyła nowe osoby, które dla niej były jak najbardziej realne, dla innych - niewidoczne i znane tylko z bajek. Zaczepiła jakiegoś starszego bywalca pukając go w ramię. Zaskoczony zauważeniem go przez normalnego człowieka uniósł brwi.
-Ja przepraszam, że przeszkadzam, ale ten pan tutaj uważa, że picie mi szkodzi i blah blah blah-powiedziała radośnie do pana naśladując gadanie dłonią. -Czy mógłby mu pan wytłumaczyć, że on jest po prostu sztywniakiem?
Ludzie dookoła zaczęli się na nią dziwnie patrzeć, gdyż wyglądało to, jakby rozmawiała z powietrzem. Z ucieszeniem na twarzy rozglądała się po sali poszukując oznaki aprobaty i zgody na jej stwierdzenie, iż partner jej stolika jest sztywniakiem. Ludzie powoli odwrócili się do siebie i zajęli własnymi sprawami, gdy zauważyli, że dziewczyna jest pijana. April zachichotała.

Liam

- Może i tak, nie przeczę - powiedział Liam, po czym wyciągnął telefon i wybrał pewny numer. Przekazał rozmówcy toi, co miał do powiedzenia i zbierając się powoli do opuszczenia lokalu, powiedział do April.
- Zamówiłem ci taksówkę. Sama stąd nie wyjdziesz. Kierowca ci pomoże i podwiezie tam, gdzie mu powiesz. Sam bym cięzaprowadził, lub zaniósł do domu, ale muszę wyjść. Jeden z tamtych facetów pociął się szkłem. Wolę nie ryzykować - dodał i skinął na kelnera. Poprosił o rachunek, po czym wyciągnął portfel. Uregulował należność, po czym zapłacił również za piwa April.
- Taki dar od tego złego i nudnego - wyjaśnił dziewczynie, po czym powiedział cicho do kelnera, że gdyby nawet April chciała coś zamówić, ma jej nie słuchać. Napiwek pokryje wszystkie stracone przez to pieniądze Razz

- Do zobaczenia - mrugnął do dziewczyny, po czym zaczął kierować się w stronęwyjścia. Jego sygnet błysnął jeszcze raz w świetle lampy, po czym wampir zniknął na ulicy miasteczka Forks.

/Ulice

Aprilan

-April nie bierze taksówek!-krzyknęła jeszcze jak wychodził-April się tylko przechadza, jak nie ma innego wyjścia-mruknęła dodając.
April spojrzała na pieniądze które Liam wyłożył za jej piwa które sama wypiła. Zmarszczyła brwi i stwierdziła, że kiedyś musi mu je oddać. April nie lubiła mieć długu wdzięczności, o nie było w jej stylu. Jej mózg zaczynał powoli pracować na normalnych obrotach, ale twarz nadal przedstawiała ucieszoną twarz April. Dziewczyna przewróciła oczami w myślach i wstała powoli ze stolika chwiejąc się lekko, lecz po chwili złapał równowagę i prawie równym krokiem skierowała się do wyjścia.

/Ulica

Anthony

Angela

/Ulice
Od razu po otwarciu drzwi uderzył ją smród petów i piwa. Zmarszczyła zniesmaczona nosek i podeszła do najbliższego wolnego stolika. Jacyś faceci przyglądali jej się z lubieżnym wyrazem twarzy. Syknęła na nich cicho jak kotka i zamówiła piwo. Ze swojej torebki wyciągnęła komórkę. Miała kiepski zasięg, tylko dwie kreski. No tak, na tej wsi nawet nie ma dobrego zasięgu....

Percy

//Ulica

Otworzył drzwi i wszedł do pubu z uśmiechem na twarzy. Zby dużo zapachów... Machnął ręką i nic już nie czuł. Wszyscy spoglądali po siebie zdumieni. Jakaż byłaby żeź gdyby wszystkich zabił. Tylko czekał aż ktoś przez przypadek się zkaleczy. Przy stoliku dojrzał jakąś dziewczynę. Bez pytania dosiadł się do niej i powiedział:
- Percy.

Angela

Angela spojrzała na chłopaka zaskoczona i uśmiechnęła się lekko. Jaki...-szukała odpowiedniego słowa-...spontaniczny.
-Angela-poprawiła odruchowo włosy.

Percy

Zamóiwł Whisky. Dwa kieliszki. Uwielbiał swoją moc. Zero zapachów... Wszystko zamawiał tylko dla zmyłki.
- Jesteś stąd?
Wziął kieliszek do ręki, a drugą machnął by straciło smak.

Angela

-A wyglądam?-odpowiedziała pytaniem na pytanie. Miała nadzieję, że chłopak nie odpowie, że tak. Jeszcze tego by brakowało, by ludzie myśleli, że jest z tego małego miasteczka. Zmrużyła lekko oczy przyglądając się mu - A ty?

Percy

Zaprzeczył:
- Jestem ze Francji, a dokładniej z Bretanii.
Ale jeśli gdzieś kogoś zabiję czuję się tam jak w domu - dodał sobie w myślach i wypił Whisky.

Angela

-Dobrze, że nie stąd, nie znoszę wsi-odpowiedziała wzdychając nad tym, gdzie właśnie była-Wszystko tu jest takie... spokojne. Nie lubię tego.
Zmarszczyła nosek zamyślona. Brakowało jej tu gwaru Nowego Jorku i ścisnęło ją gdzieś w okolicach klatki piersiowej. Po prostu tęskniła za domem. Powoli dokończyła kufel piwa.
-Co tutaj robisz? Trochę to daleko od Bretanii-przekrzywiła głową lekko w prawo.

Percy

[Spokojnie? Idź w ciemne zaułki, tam wiszą cztery ciała, dalej będzie spokojnie?[/i] - pomyślał
- Czyst ciekawość - jeźdźił palcem po brzegu kieliszka. Bo co miał powiedzieć? Że jest wampirem z dziewietnastego wieku, a w dodatku seryjnym mordercą ściganym w kilku krajach? Jej strach by go uradował, ale byłoby to zbyt ryzykowne.

Angela

-Co może być ciekawego w takim małym miasteczku?-prychnęła. Gdyby ona tylko mogła stąd uciec, zrobiłaby to dawno. Niestety musiała tu szukać jakiejś pracy, a nie znalazła nawet jeszcze noclegu! Znowu zerknęła na Percy'ego. Musiała przyznać, że było coś w nim tajemniczego, czego nie umiała rozgryźć.

Percy

Nagle ktośr ostrzaskał kieliszek i skaleczył się. Mężczyzna poszedł do łazienki.
- Wybacz - powiedział wstał, machnął ręką i uderzył go słodki zapach. Udał się do łazienki> Dokładnie zmaknął drzwi i rzucił się na niego wyssysając jego krew. Ciało ułożył na umywalce i napisał jego krwią na lustrze:
You have goit sweet blood.
Wyrył mu na klacie literę P. Umył ręce i wyszedł z łazienki. Usiadł dop stolika i uśmiechnął się do Angeli.

Angela

Angela podążyła wzrokiem za Percym. Gdy wrócił, nadal nie dawała za wygraną. Coś jej tu nie pasowało, coś było nie do końca normalnego w jego twarzy.
-Masz dziwne...-zawahała się i dopiero teraz to zauważyła-...oczy. Nosisz kontakty?
Nagle usłyszała kogoś krzyk z łazienki. Jakiś facet wybiegł z niej przerażony mamrocząc coś o jakimś zabitym facecie w łazience. Ludzie zaczęli dzwonić po karetkę i panikować, większość wyszła z baru.
-To mogłeś być ty, Percy!-wskazała ręką w kierunku toalety-Gdybyś był tam minutę później...-pokręciła głową zaszokowana tym, co się tu stało. A podobno to ciche, spokojne miasteczko...

Percy

- Tak noszę - mruknął.
Udawał zdziwionego i przerażonego, ale uśmiechał się do siebie w duchu. Gdy Angela się odwróciła szybko zlizał resztkę krwi z palców.
- To straszne cxo się tu teraz dzieje... - mruknął

Angela

-Ale nie wyglądasz jakby cię to jakoś bardzo dziwiło...-Kiepski z ciebie aktor. Poruszyła się niepewnie na krześle. Nie wiedziała, czy lepiej stąd iść czy nie. W Percym było coś, coś... czego się trochę bała, coś co jej się nie podobało. Jednocześnie ją intrygował, więc głównie przez własną ciekawość została na miejscu. Poza tym jest przystojny-dodała w myślach.

Percy

- Przecież ja go nawet nie znam - odparł z uśmiechem - Nie obchodzi mnie to. - wzruszył ramionami.
Nagle wyjął jakąś karteczkę i napisał resztką krwi na palcach, gdy Angela patrzyła na zbiorowisko ludzi przy łazience:
Niespodzianka
I wyszedł zanim się odwróciła.

//Magazyny w Seattle

Angela

-Ale to nie zmienia faktu, że...-już zaczynała coś mówić, odwracając się w jego kierunku. Ale Percy'ego tam nie było, a na jego miejscu znajdowała się mała karteczka. Serce zaczęło jej bić mocniej i przerażenie i szok powoli obejmowały całe jej ciało. Wstała powoli z krzesła i szybko zabrała karteczkę do torebki. Rozejrzała się dookoła, okryła się dokładnie kurtką i wyszła z pubu z burzą myśli.

/Ulica

Gość

//Dom Maddy (Madeline)

Maddy weszła do baru wolnym krokiem. Na nikogo nie czekała, nic nie zamierzała robić. Przyszła od tak- nuda ją tu przyprowadziła. Usiadła na krześle przed blatem.
-Podać coś?- spytał się barman który przed chwilą przyszedł.
- Nie dziękuję- odpowiedziała Madeline z wdziękiem, na co barmanowi zaparło dech w piersiach. Bezpieczniej będzie chyba jak tak nie będę robiła, bo się tu zaraz udusi...- Pomyślała żartobliwie.

Gość

Z punktu widzenia człowieka nie pachniału tu ładnie, ale wampira? Wyczulony nos wyłapywał każdą drobinkę zapachu jaki pożądała ta wampirzyca... Madeline wzięła bardzo głęboki wdech, by się przyzwyczaić.
Chmmmm, nie było tak źle. Większość ludzi wcale nie pachnie "tak jak bym chciała"

Gość

Nudno się tu robiło. Wyszła

// ?

Gość

// ?

Weszła do baru. Usiadła na kanapie niedaleko od wejścia.

Gość

//?

Wszedł do baru z miną jakby był tępiony. Usiadł ptzy barze i zamówił coś do picia. Zaczął się rozglądać czy nie ma tu kogoś znajomego.
Gdyby ona żyła... - pomyślał

Gość

Spojrzała na siedzącego przy barze faceta. Wygląda jakoś znajomo. Zagadam do niego
Podeszła do chłopaka siedzącego przy barze. Gdy ujrzała jego twarz znieruchomiała.

Gość

Nie zauważając kobiety podszedł do drzwi prowadzących to toalety. Otworzył je i rozejrzał się czy nikt za nim nie idze. Wszedł i zamknął się w jakiejś kabinie. Przekopał całą torbę i w końcu znalazł to czego szukał. Wbił sobie strzykawkę w żyłę i nacisnął. Syknął cicho.

Gość

-Chmmm...- mruknęła dalej zdziwiona. Poszła za chłopakiem do toalety. Uchyliła drzwi i szepnęła:
-Jonathan...
-Nie! Co ty robisz?!- podbiegła do niego.

Gość

Spojrzał na dziewczynę nieco wystraszony. Skąd on ją znał? Odłożył strzykawkę i syknął. Nagle mu się przypomniało.
- M...Madeline?! - prawie krzyknął.

Gość

Dotknęła jego twarzy opuszkami palców. Przejechała nimi po jego ustach.

Gość

Przymknął oczy.
- Ale...ty nie żyłaś! - znowu prawi krzyknął. Uklękł i szybko spakował zawartość do torby.

Gość

Madeline pokręciła głową. Nie była w stanie wykrztusić z siebie słowa.

Gość

Znowu przymknął oczy, a chwilę później grzebał w torbie. Wyciągnął aparat. Spojrzał na zdjęcie Madeline, a później na nią.
- To...to naprawdę ty... - wykrztusił.

Gość

Uniosła lekko kąciki ust. Gdybym mogła, płakałabym teraz...- pomyślała.

Gość

Dotknął jej policzka.
- Mam nadzieję, że mi się nie śnisz.. - wykrztusił, a łzy napłynęły mu do oczu. Wydał z siebie dźwięk, który miał przypominć śmiech. Spojrzał na podłogę, a potem znowu na Madeline. Uśmiechnął się nieco.

Gość

Ona się przestała uśmiechać i pocałowała go. Ile czasu za tym tęskniłam...

Gość

Oddał pocałunek opierając się ościanę. Głaskał jądelikatnie po głowie. Oderwał się na chwilę od niej i spojrzał na nią.
- Tęskniłem...

Gość

>>>> kończe. Dokończymy jutro jak bedziesz, ok.? pa.<<<<

Gość

[ok. papa^^]