Park

Takeo

- Będziesz się niepotrzebnie martwił. - Mruknął cicho, opuszczając głowę. Spojrzał na Hikari'ego, posyłając mu przepraszający uśmiech. Nie zamierzał mu nic powiedzieć.

Hikari

- A może chcę się pomartwić się z tobą...?
Zamyślił się chwilę.
- To nie możesz przestać myśleć o tym?
Patrzył na niego wyczekując odpowiedź. Już nic nie mówił.

Takeo

- Nie, ty się nie musisz tym martwić. - Powiedział, głaszcząc go policzku. Może Hikaru ma rację? Nie martwic się tym, co będzie. Tym, co na pewno będzie. Że w końcu będzie wszystko po kolei tracił. Przywołał na swoją twarz radosny uśmiech.

Hikari

- Widzę, ze twoje myśli stały się inne - powiedział cicho uśmiechając się lekko do niego. Wychylił się lekko do góry, po czym cmoknął go w policzek, a zaraz wtulił swoją głowę w jego obojczyk. Patrzył przed siebie, na naturę.

Takeo

Mimo, ze uśmiecha sie, jego myśli wcale nie były aż tak wesołe. Pogłaskał nastolatka po czuprynie. Niektóre osoby się przyglądały im, ale bardziej wyglądało to, jak brat przytulał swojego brata, który coś mu obiecał i ten właśnie mu dziękował.

Hikari

Zaśmiał się cicho, lecz radośnie. Westchnął cicho, nie przejmując się jednak tym co widzą i pomyślą inni. Jego cały świat skupiła się na owym vampirze.

Takeo

Nie mógł się powstrzymać. Chwycił podbródek Hiku i przybliżył się do niego. Pocałował go nieco zachłannie i agresywnie. Bał się, że nie zdąży wystarczająco zasmakować jego. Przecież życie tak krótko trwa! A on miał przed sobą całą wieczność. Hikari nie. Hiku miał zaledwie kilka chwil. Takeo wiedział, że nie zdąży mu pokazać wszystkiego. Piętnastolatek był człowiekiem. Powinien nim zostac.

Hikari

Na początku był zaszokowany tym wszystkim, jak i przez dłuższy czas. I tak wszytko było to dziwne, a jeszcze dziwniejsze, że Taki pocałował go tak nagle. Po chwili ku swojemu zdziwieniu sam przystąpił do działania. Nie wiedział czemu, co do tak do niego ciągnęło. A jakby tak zostać vampirem i być z nim na wietrzność...?

Takeo

Po chwili gwałtownie się odsunął. Poczuł taką ogromną chęć spróbowania krwi młodszego. Jęknął bezgłośnie i wbił wzrok w ziemie.
- Przepraszam... - Powiedział cicho do Hikari'ego, poprawiając kocyk Shoko.

Hikari

- O co... chodzi...? - zapytał cały czas mając w nim utkwiony wzrok. Nie był pewny co się dzieje, za co przeprasza. Zerknął tylko kątem oka na małą potem znów patrzył na Taki'ego. Nie odsunął się od niego nawet na milimetr.

Takeo

- Kolczyk chociażby, musiałem go trochę szarpnąć. Po za tym... wszyscy się patrzą na nas, a tobie może to nie za bardzo odpowiadać. - Westchnął. Dotknął delikatnie policzka Shoko.

Hikari

- Prawie co czułem, iie bolało. A co do ludzi to nie przeszkadzają mi. - Kątem oka zerknął do innych, którzy patrzyli na nich z zaciekawieniem.
- Jest inny powód....?

Takeo

- Po prostu boję się o ciebie... - i o to, co będzie. Pokręcił energicznie głową, starając się odgonić ponure myli. Ponownie wstał i spojrzał na wózek.
- Możemy wracać? Proszę.

Hikari

- Ym... dobrze - powiedział cicho, po czym wstał. Czuł się temu winny, sam nie wiedząc czemu. Jeszcze zerknął do wózka. Zazdrościł czasem dzieciom, były takie beztroskie.... Sam był jeszcze dzieckiem, lecz nie takim małym.

Takeo

Podniósł się. Znów jedną ręką prowadził wózek, drugą trzymał Hikari'ego. Posłał mu ciepły uśmiech. Ruszyli w stronę nowego domu.

/Obrzeża miasta / dom takeo

Hikari

Dotrzymywał mu kroku, idąc razem z nim, pozwalając by prowadził, bo sam nie wiedział gdzie dokładnie znajduje się jego dom.

/ dom Takeo

Kim

/Kawiarenka

"Zaciągnęła" Dema do parku. Nie było tutaj nikogo. Zaśmiałą się wesoła. Podniosłą głowę w górę łapiąc krople deszczu na twarz.
- Niebo dało Boski deszcz... - zanuciła wesoło. Zrobiła kilka piruetów, cały czas starając się iść obok chłopaka.

Demitry

//Kawiarenka

- Mam potwierdzenie, że kochasz deszcz - zaśmiał się i spojrzał w niebo. Zagapiony obrócił się znowu i miał zamiar iść dalej ale nie zdarnie wpadł na Kim.

Kim

No i oboje wylądowali na miękkiej i lekko wilgotnej trawie. Kim zaśmiała się wesoło. Spojrzała na chłopaka który leżał teraz na niej <lol>
- No wiesz co.... Nie wiedziałam że na mnie lecisz - powiedziała totalnym żartem i zaśmiała się.

Demitry

Zaśmiał się:
- Ale jesteśmy kwita, tyle że ja miałem mikkię lądowanie - dodał z uśmiechem.

Kim

Znów się zaśmiała. Nie przeszkadzała jej obecna sytuacja. O dziwo.
- Tak, na pewno - powiedziała żartem i oparła się na swoich rękach. Głowę odcyliła lekko w tył.

Demitry

- Teraz przyszykuj się na dziwne pytanie... - zaśmiał się - Jesteś obecnie wolna?

Kim

Spojrzała na niego z zaciekawieniem.Gdy usłyszała to pytanie zaśmiała się.
- A czy widzisz bym miała na szyi obrożę i smycz? Oczywiście że obecnie tak - powiedziała żartem. Miała dziś wyjątkowo dobry dzień.

Demitry

- Hmm... - zamyślił się - Więc się nie obrazisz jak zrobię to? - zaśmiał się po czym delikatnie ją pocałował.

Kim

W sumie nie zdziwiło jej zachowanie chłopaka. Oddała spokojnie i niespiesznie pocałunek.
- Chyba nie - odpowiedziała gdy skończyli. Znów uśmiechnęła się słodko.

Demitry

- Ohh...Dobijasz mnie tym uśmiechem - zaśmiał się - Jest taki słodki - położył się na trawie z boku.

Kim

Słysząc jego słowa zaśmiała się.
- Jeśli chcesz się ze mną zadawać to chyba będziesz musiał przywyknąć - znów zażartowała. Poszła za jego przykładem i położyła się totalnie, lecz na boku by móc go widzieć. Nadal nie przestawała tak się uśmiechać.

Demitry

Spojrzał na nią:
- Chyba będę musiał. - zaśmiał się - Będzie ciężko.

Kim

Przekręciła się na brzuch.
- O, nie jest pewnie tak źle - powiedziała wesoło. Splotła ręce i położyła na niech głowę. Jej mokre i ciemne włosy spływały po jej ramionach.

Demitry

- Oj, jest i to jak - zaśmiał się
Był przemoczony do suchej nikti, ale mu się podobało.

Kim

Wywróciła pięknie oczętami.
- No wiesz co... - udała wielkiego focha i uśmiechnęła się cwanie.

Demitry

- Hah...Może jeszcze nie wiesz, ale fochy to moja specjalność - uśmiechnął się

Kim

Odwróciła oczęta od niego jak to na focha przystało. Oj, jej chyba nie był w stanie przekonać do tego by się odfochnęła. Mimo to jej oczy śmiały się. Czekała grzecznie na jego reakcję.

Demitry

Usiadł na trawie.
- Przestań! Postaram się - zaśmiał się i pocałował ją w policzek.

Kim

Jak żarty to żarty Smile

im nadal leżała sobie grzecznie bawiąc się trawką. To ją jednak jakoś nie przekonało. Zgięła nogi w kolanach i machała sobie lekko nimi. Na jej ustach pojawił się ten sam co przedtem słodki uśmieszek.

Demitry

- Hmm... Może spacer Cię przekona? - wstał i jakgdyby nigdy nic wziął ją na ręce.

Kim

Już chciała coś powiedzieć lecz z trudem powstrzymała się. Zarzuciła mu tylko ręce mu szyję. Cóż, ciekawiło ją co jeszcze wykombinuje Very Happy

Demitry

Szedł powoli trzymiąc Kim na rękach i myślał czym by ją tu zaskoczyć.

Kim

Ta podróż już zaczynała ją nudzić xD. Machała sobie nóżkami raz do przodu raz do tyłu. Po kolejnych kilku krokach chłopaka wywróciła oczętami. Zbliżyła się do jego twarzy i nadal trochę niepewnie złożyła na jego ustach pocałunek.

Demitry