Park

Alex

Podjechał swoim czarnym fiatem.Zatrzymał się i wysiada...otworzył tyle drzwi a za nich wyskoczył pies. Alex sięga na siedzenie po smycz...kucnął i założył ją psu. Rozejrzał się...i krążył po parku z psem.

Angela

Takeo

/kawiarenka

Takeo nie zwracał uwagi na ewentualny opór piętnastolatka. Obejmował go pewnie, z czułością. Roztrzepał jego włosy, patrząc na drogę przed nimi.
- Dziwi mnie to, że Ryu mi cię nigdy nie przedstawił. Nawet o tobie mi nie opowiedział. W ogóle, unikał tematu rodziny.
Taki westchnął, wspominając brata Hikari'ego.

Hikari

Nie stawał oporu, chodził blisko, a także się tulił do niego. Kiedy ten zaczął mówić spojrzał na niego, słuchając uważnie.
- Nie wiem... W przeszłości izolował się trochę od rodziny, ale nigdy nie był skłócony ze mną, ani z resztą rodziny.
Powiedział spokojnie, po czym wtulił się w niego.

Takeo

Cieszył się, czując ciepło ciała Hikari'ego. W pewnym momencie, lekki, chłodny wiatr, przyniósł jego o wiele bardziej intensywny zapach. Zatrzymał się gwałtownie. Tu było tyle ludzi, których dotąd ignorował. Tak słodko pachnących. Takeo odwrócił w swoją stronę piętnastolatka. Przytknął swoją głowę do jego, zamykając oczy. Uspokój się. Powiedział so siebie w myślach. Jego dłonie powędrowały wyżej, dotykając policzków chłopaka.

Hikari

mając cały czas otworzone oczy, wpatrywał się w niego uważnie, w jego twarz i reakcje jakie na niej zachodziły. Delikatnie wplótł swoje ręce w jego włosy, jakby go obejmował. Spokojnie przybliżył go do siebie, iż byli jeszcze bliżej. Także zamknął oczy, iż było mu dość miło. Nie myślał wiele.

Takeo

Poczuł miły dreszcz, gdy Hikari dotknął jego skóry. Otworzył delikatnie oczy, by spojrzeć na niego. Wyglądał tak niewinnie.
A gdyby tak...
Bez zastanowienia Takeo dotknął delikatnie jego warg swoimi ustami. Zaledwie je musnął, po czym odsunął się.

Hikari

Rozsunął szeroko oczy, a zaraz jak już było "po wszystkim" miał delikatnie rozchylone wargi ze zdziwienia. Uśmiechnął się delikatnie, tym samym słodko, o mocniej go otulił przybliżając go do siebie. Nic nie mówił, był szczęśliwy, po prostu.

Takeo

- To jak, może być "kochanie"?
Zapytał z uśmiechem, przyciskając go do siebie. Jego delikatny uśmiech stawał isę coraz szerszy.
- Przylepa.
Zachichotał cichutko, mierzwiąc jego włosy. Ruszył dalej ulicą, trzymając przy sobie chłopaka.

Hikari

- Może być - szepnął cicho nie zaprzestając się uśmiechać, będąc blisko. Po kilku krokach odezwał się.
- Takiiiii - powiedział, spajanie przedłużając ostaniom literę - może usiądziemy na ławce, co? - spojrzał na jego oczy.

Takeo

- Oczywiście, kochanie.
Powiedział i wziął go na ręce. Podszedł do najbliższej ławki i usiadł na niej. Chłopaka posadził sobie na koanach/
- Jeśli chcesz, do domu również mogę cię zanieść.
Spojrzał na niego z czułością. Traktował go prawie jak księżniczkę.

Hikari

Spojrzał na niego z lekkim uśmiechem na twarzy
- Wiesz... Jakbym był dziewczyną, pewnie chętnie bym skorzystał z tej propozycji - powiedział spokojnym, wesołym tonem.
- Ale nie twierdze, ze mi się nie podoba - pocałował go w policzek, po czym wtulił w niego.

Takeo

- I tak nie masz wyboru. Ja w domu mogę być za minutę, i to spokojnym biegiem, zaś ty... Za godzinę?
Zaśmiał się leciutko. Zaczął bawić się pojedynczymi kosmykami jego włosów. Rozchylił leciutko wargi, rozmyślając. Myślał nad wieloma rzeczami, wszystko się sprowadzało do jednej rzeczy. Lecz Takeo nie chciał o tym myśleć.

Hikari

-Ale nie musimy być tak szybko, prawda? - spojrzał na niego, cały czas się uśmiechając.
- Nie przeszkadza mi, że tak długo by mi to zajęło... Lubie spacery.

Takeo

- Ni zapominajmy o Schoko.
Uśmiechnął się i pocałował go delikatnie. Był dla niego taki leciutki.
- Jakie masz plany na najbliższe dni? Zdajesz sobie sprawę, że musisz chodzić do szkoły?
Zapytał, unosząc brwi. Był ciekawy odpowiedzi.

Hikari

- Taa, ale ma opiekunkę przecież - powiedział spokojnie.
Slysząc dalej Taki'ego westchnął głośno. Jedna z gorszych rzeczy - Taaa, wiem. Jestem zapisany już - powiedział, dobrze pamiętając wypad z Yoru.

Takeo

- Uważasz, że wszystko to załatwi? To moja córka.
Jego głos stał się odrobinę chłodniejszy. Palce zacisnął trochę mocniej na ciele Hikari'ego. Od kiedy Takeo stał się wampirem, z pewnością stał się bardziej nerwowy.
- Oooo... Zrobiłeś to z własnej woli?
Zapytał zdziwiony. To było trochę... Nienormalne, jak na nastolatka.

Hikari

- Spokojnie... Domyślam się, ale chyba sobie da rade, będzie się zajmować. Jakiś czas dłużej nie zrobi różnicy jest w dobrych rękach.... - wziął oddech i skończył - Chociaż.. jak jest z Tobą jest w lepszych... Zazdrościć jej taty - posłał mu uśmiech.
- Taaak... z własnej woli - pamiętając jak garował wtedy na nieznajomego vampira siedział cicho.

Takeo

- Nie wierzę Ci.
Stwierdził, gdy Hikari powiedział, że zapisał się z własnej woli. Uniósł jedną brew. Przytulił się do niego, chłonąc nikłe ciepło, przedostające się przez materiał kurtki.
- Nie zostawisz mnie, prawda?
Posłał mu pytające spojrzenie, niczym małe dziecko.

Hikari

- No cóż.
Wzruszył ramionami. Nie miał ochoty wcale wracać do tego, iż tak odszedł ale ostatecznie i tak było z jego woli. Jednak cały czas martwił się o matkę.
- Nie.. - uśmiechnął się i tym razem złożył krótki całus na jego ustach. Objął ramionami jego szyje i przytulił.

Takeo

Zadrżał leciutko. Zdawał sobie, że Hikari nie zostawi go z własnej woli. Jednak istniała też śmierć. Coś, czego ani on, ani piętnastolatek nie mogli pokonać. Lecz... To nie ważne. Liczy się to, że Hiku będzie wiódł spokojne życie.
- Nie jest ci zimno?
Zapytał.

Hikari

- Może jesteś zimny, ale przy tobie jest mi nawet... ciepło - uśmiechnął się delikatnie.
- A o czym tak.. intensywnie myślisz?
Cały czas przyglądał się jego twarzy. Nie dziwił się, dlaczego jego brat był z nim. Może to właśnie czas, gdy przyszła na niego kolej?

Takeo

- Myślę, co będę robić. Kiedyś. Nie ważne.
Powiedział i pogłaskał Hikari'ego. Delikatnie dotykał jego policzków, ust, powiek.
- Jesteś śliczny... Mówił ci to ktoś jeszcze?
Takeo przechylił głowę, przyglądając się lekko zarumienionym od mrozu policzkami. Nie zaprzestawał dotykania jego twarzy, rąk. Traktował go, jakby był laleczką z porcelany.

Hikari

- Wiesz... Tylko ty - popatrzył głęboko w jego oczy - Ty.. mi to powtarzasz. Cały czas - wyszeptał wręcz ostanie słowa.
Nie protestował, kiedy go dotykał. Lubił to. Delikatny dotyk, lubił, a nawet kochał to.

Aaron

/ Dom Aarona

Szedł powoli, wcale się nie spiesząc. Nie miał gdzie, ani do kogo. Na dworze nie było aż tak zimno jak podejrzewał. Piekący nos przestał dokuczać przynajmniej na jakiś czas. Mimo to jego głowa była wtulona w ramiona. Zerknął z daleka na dwie osoby. Aaron obrócił głowę w drugą stronę. I zacisnął oczy. Obraz dwóch tulących się do siebie mężczyzn przechodził jego pojęcie. To jest zboczenie Mariko, a nie... Prychnął pod nosem. Znów mu się przypomniała. Zaczynał siebie za to niecierpieć. Jego własne potknięcia drażniły go coraz bardziej. Zacisnął bezwiednie dłonie ukryte w kieszeniach w pięści. Chciał przestać o tym myśleć a jednocześnie wiedział że nie może tego tak zostawić, bo Adam posunął się za daleko. Zasługiwał na karę. Najlepszą będzie... Zajął się wymyślaniem stosownych kar dla czarnowłosego mężczyzny. Pomysły były różne. Mniej lub bardziej zabawne. Zaczynało się od więzienia, poprzez odcięcie Adama od Mariki, a kończyło na starym i dobrym nawleczeniu na pal, ewentualnie ciężkie roboty w kamieniołomach. Połowa z tego co Aaron dla niego wymyślił nie mogła zostać zrealizowana, czego bardzo żałował. Został przy swoim pierwszym pomyśle. Spacerował wolno, z nogi na nogę obserwując otaczające go otoczenie. Park zimą, gdy drzewa były oprószone śniegiem wyglądał jak z bajki. A Aaron miał w głowie same horrory. Zamyślił się. Mam wszystko to co mi potrzebne by go oskarżyć... Utkwił wzrok z alejce przed sobą. A jakby tak podbić stawkę...? Uśmiechnął się pod nosem a po chwili syknął. Cholerstwo... Musi boleć? Przesunął dłonią po szczęce. Ciekawe co byś zrobił...?

Nadine

Nadine wyszła na spacer. Zaszła aż do parku. Była trochę zmęczona, więc przysiadła na ławce i wyprostowała nogi przed siebie. Ułożyła dłoń na brzuchu. W drugiej trzymała kubek gorącej kawy, kupionej po drodze. Upiła kilka łyków i zaparzyła się w przestrzeń.

Jacob

Ty idioto, ty idioto... - nie wiedział który raz słyszał w swojej głowie to zdanie. Był już nader zirytowany na... siebie? Wariował. Taaak. Jacob wariował, ale nowość. Gadał sam do siebie i takie tam. Pogrążony w tych swoich rozmyślaniach [to on myśli?!] potknął się o kamyk - tak, tak jego pokona nawet kamyk - wywinął koziołka na śniegu. Wstał naburmuszony i otrzepał się. Oczywiście na patrząc przed siebie wrąbnął w jakąś ławkę i ponownie leżał na ziemi. Wywrócił tylko oczyma. Głupia ławka, głupia!

Nadine

Gdy zauważyła, że jakiś chłopak przewrócił się obok ławki trochę się przeraziła.
- Nic ci nie jest? - spytała, kucając przy nim. Może zasłabł, albo coś? Czuła od niego intensywną woń mokrego psa. Wilkołak.

Jacob

Zamrugał kilka razy oczami i podniósł się. To znaczy podniósłby się gdyby nie ławka nad nim. Także znowu walnął [ i to dość mocno] głową w ławkę. Rozmasował bolące go miejsce powtarzając co chwila 'au, au.', ale nic mu nie było. Chyba... Pokręcił głową i podniósł się, tym razem już bez stłuczek. - Nic mi nie jest - tylko nie mam mózgu. - dodała jego 'podświadomość.'

Nadine

- Może lepiej usiądź? - uśmiechnęła się delikatnie, robiąc mu miejsce obok siebie na ławce. A może jednak nie był wilkołakiem? W końcu one mają dobrą koordynację i nic ich nie boli.

Jacob

Choć nic mu nie było usiadł na ławce i spojrzał z uśmiechem na dziewczynę. - Jacob. - przedstawił się. Idiota. Jacob Idiota dla ścisłości. - oczywiście tego już nie powiedział. Czekał na słowa dziewczyny i rozejrzał się po parku.

Nadine

- Nadine - przedstawiła się, znów się uśmiechając. - Masz zły dzień? - spytała, przyglądając się chłopakowi. Wyglądał na zezłoszczonego, albo zamyślonego.

Jacob

- Zły dzień? Nic z tych rzeczy - uśmiechnął się tylko. Zanurzył buty w śniegu i wpatrywał się w nie narazie milcząc. Czoło jużgo nie bolało. Nic jż go nie bolało. Jak to na wilkołaka. Jak to na Jake'a.

Nadine

- Mieszkasz w La Push? Chyba cię kojarzę - stwierdziła, aby podtrzymać rozmowę. Było jej trochę chłodno, chociaż jej brzuch był nienaturalnie gorący. To ją trochę dogrzewało.

Jacob

Zamyślił się. - Skąd? - a po chwili zmieszany dodał: - Tak, tak... Mieszkam w la Push. - uśmiechnął się kącikiem ust. Był sławny! Taaak. Wszyscy znali tego idiotę. Skarcił się w myślach. - A ty?

Nadine

- Też. Niedawno wróciłam z Anglii i teraz mieszkam w rezerwacie - odpowiedziała. Uniosła kąciki ust w uśmiechu, ale zaraz się skrzywiła. Znów zrobiło jej się słabo, aż upuściła na śnieg kubek z kawą.

Jacob

Spojrzał na Nadine. Wyglądała jakby coś jąbolało. Dopiero po chwili zobaczył lekko wystający brzuszek. Podniósł kubek i zapytał: - Wszystko w porządku? - Postawił go na ławce i nie spuszczał dziewczyny z oczu.

Nadine

- Już się powoli przyzwyczajam - uśmiechnęła się lekko. - Jestem w ciąży.
Westchnęła cicho i pogłaskała dłonią brzuch. Rósł w niej mały wilczek. Nadine zastanawiała się, czy po porodzie będzie rósł tak samo szybko.

Jacob

Uśmiechnął się tylko i powiedział: - Gratulacje. Chłopiec? - dopytywał się zaciekawiony, a po chwili umilknął znowu. Spojrzał na kawę wylaną na śnieg.

Nadine

- Nie mam pojęcia. To dopiero drugi tydzień... A właściwie miesiąc - zamieszała się. - Nieważne - westchnęła. Dziecko rozwijające się w zawrotnym tempie nie wpływało dobrze na jej zdrowie. Właściwie to kawy też nie powinna pić. Musi zrezygnować ze złych nawyków. - Najlepsze jest to, że jego ojciec jeszcze o tym nie wie...