Park

Gość

-June, jeśli uważasz że tak będzie lepiej to jedź-powiedział smutno.
Uśmiechnął się nikle.
Co do Chiary, nie jest sama, ma jeszcze mnie, co nie?

Junette Kowalska

- nie uważam że tak będzie lepiej... Po prostu, jestem typem osoby która wiecznie czegoś szuka. Mimo że wiele rzeczy znajduje, ciągle mam w głowie niedosyt. Może więc... Wpadniesz do Chi?

Maria

Maria podniosła się z ławki i skierowała sięponownie, ku ulicy. Nie miała już zupełnie pomysłu, dokąd pójść i co zrobić.

/Ulica

Gość

-obiecaj, że będziesz pisać-powiedział z uśmiechem.
June była tak jak mówiła, małą wariatka ciągle za czymś goniącą, nie sposób było jej powstrzymać.

Junette Kowalska

- Będę. Uśmiechnęła się całując go w policzek. I będę cię odwiedzać, i ty mnie też. I nie ufaj więcej rudym wampirzycą, one są naprawdę wredne. - Zaśmiała się i złożyła na jego ustach pocałunek.

Gość

-nie marudź-powiedział, gdy już skończył pocałunek.
Spojrzał na nią
-wyjeżdżasz już teraz?

Junette Kowalska

- Jeszcze wrócę do Chi, skończę się pakować i... już. Westchnęła.
- I bądź tylko z normalnymi dziewczynami. Od tych pustych trzymaj się z daleka. Zaśmiała się i spojrzała w jego oczy.
- Już tęsknie. Szepnęła, i pocałowała go po raz drugi, tym razem krócej.
- Może wpadniesz do nas? Co? Chiara się ucieszy i zrobi ci siedmiodaniowy obiad... - pociągnęła go za rękę.

Gość

-myślałem że dziewięciu-udał zasmuconego
Znał Chiarę, zawsze gotowała mu i to tyle, że nie był w stanie zjeść nawet połowy.
Uśmiechnął się.
-chcesz pozostać jedyną nienormalną?-spytał dając jej sójkę w bok.
Zaśmiał się.
-Chodźmy.

Dom chiary i june[zaczynaj tam]

Kejsi

/ ulica

Weszła wraz z Caroline do parku. Niebo było przysłonięte chmurami. Kejsi cieszyła się że jest taka pogoda ponieważ nie mogła wychodzić na słońce. Spojrzała na dziewczynę z zaciekawieniem w swoich moidowych oczach. Nie wiedziałą o czym z nię rozmawiać.
- znasz osobiście jakieś wilkołaki? - spytała po chwili nadal nie wiedząc o czym mówić

Caroline · Gość

-Właściwie to nie. - Powiedziała, starając sobie przypomnieć. - Nie. A ty?

Kejsi

Uśmiechneła się do siebie.
- kiedyś znałam takiego jednego z Rosji ale już nie żyje, był stary - odprła spokojnie. Nie wiedziała czemu dziewczyna ocenia wilki choć ich nie zna. Kejsi zobaczyła ławkę i usiadła na niej, poklepała zachę cająco miejsce obok niej.
- Czemu mówisz że wilkołaki są miłe choć ich nie znasz?- spytała po chwili

Caroline · Gość

-Nie żywią się ludźmi. - Odpowiedziała siadając w odpowiedniej odległości od Kejsi. Dla niej powód był prosty. Wilkałaki chroniły ludzi, wampiry ich niszczyły.

Kejsi

- rozumiem o co cichodzi - powiedziała spokojnie, przywykła do tego typu odpowiedzi
- Masz mój gatunek za coś złego i okropnego, tylko dlatego żę jeden z nas zabił twojego narzeczonego. Masz za dużo do nas uprzedzeń, choć nie dziwię się tobie - dodała po chwili, wiedziała jak musiała się czuć dziewczyna.

Caroline · Gość

To była szczera prawda. Nie było po co zaprzeczać.
-Masz rację. Nienawidzę wampirów.

Kejsi

- domyśliłam się - powiedizała spokojnie. Wiedziała że tak będzie, nie przejmowało ją to.
- nie rozumiem tylko jednego : czemu teraz rozmawiesz ze mną skoro mnie nie nawidzisz? - spytała zaciekawiona. Zaczeła podejrzewać że dziewczyna robi to ze strachu.

Caroline · Gość

-A gdybym uciekła, uznałabyś to za nomalne? - Spytała z nutką sarkazmu w głosie. Kejsi była inna niż tamte wampiry. Nie patrzyła nań jak na żarcie

Kejsi

- pewnie tak. - powiedziała spokojnie. Przywykła do tego typu reakcji, każdy instyktownie jej unikał.
- wiesz, większość ludzi unika mnie instyktownie, więc nie było by to dla mnie nie normalne - powiedziała z delikaną nutką smutku w głosie. Nie lubiła tej samotności, co prawda miała współlokatorkę- Marię, ale jej też często nie było w domu.

Caroline · Gość

-Ja staram się przy tobie być normalna. - Powiedziała uśmiechając się mimowolnie. - A u mnie to znaczy wiele, uwierz.
Spojrzała na zegarek i trzepnęła się w łeb.
-Kejsi, przepraszam, muszę lecieć! - Westchnęła bazgroląc na jakimś skrawku papieru swój numer. Wcisnęła go do jej ręki i pobiegła przed siebie.

//gdzieś.

Aya

/kawiarenka

Weszła do parku i usiadała sobie wygodnie na trawie.

Julia

/dom Julii

Weszła do parku. Po raz kolejny zadziwiła ją ta zieleń. Włożyła sobie słuchawki od mp3 w uszy i zaczęła nucić:
"I'm walking on sunshine, woooah, And don't it feel good!! "

Edward

/ Polana

Szedł ulicą z rękami w kieszeniach , patrząc w ziemię.

Julia

Nie przejmowała się, ze ktoś ja może usłyszeć i że wyjdzie na wariatkę. Z tym plastrem na czole musiała wyglądać jakby sie za mocno w głowę uderzyła. Ale czuła sie bardzo dobrze, czuła nagły przypływ energii. Wbiegła na ławkę i z niej zeskoczyła krzycą "łu!". Niestety nie wylądowała na ziemi. Trafiła w coś a raczej kogoś.

Edward

Z myślenia wyrawła go dziewczyna, która na niego wpadł.
- Uważaj - powiedział trochę tonem bez emocji i pomógł jej wstać.

Julia

No pięknie ... -pomyślała Ale ze mnie łamaga .
-Przepraszam -powiedziała speszona.
Kiedy chłopaka pomagał jej wstać, zdała sobie sprawę, że ma zimną skórę.
Czyżby wampir...?-pomyślała, odruchowo odsunęła się od niego o drobinę i zaczęła mu się przyglądać z zaciekawieniem.

Edward

- Nie ma za co - powiedział i spojrzał jej w oczy i przeniósł wzrok w podłogę.
Z jej myśli wywnioskował że wie kim jest.
- Proszę uważać następnym razem - dodał uprzejmie.

Julia

-Będe -powiedziała.
-Czy Ty ...- zawahała się - jesteś człowiekiem? -powinna zadać inne pytanie, ale bała sie, że będzie miała trudności z wypowiedzeniem tego słowa.

Edward

Spojrzał na nią przelotnie aby wbić wzrok w jakieś drzewo.
- A czym miałbym być? - zaśmiał się smutno.

Julia

Spojrzała na niego. Uciekał wzrokiem.
-Przecież dobrze wiesz o czym mowie! -nie powinna sie tak unosić, ale irytowało ją kiedy ktoś bał się prawdy.

Edward

- Nie wiem o czym mówisz - powiedział trzymając ręce w kieszeni i kopiąc w jakiś kamień.

Julia

Spojrzała na niego zawiedziona.
-I tak od tego nie uciekniesz -powiedziała cicho.
Ciekawe dlaczego nie chce sie przyznać ...

Edward

- Bo nienawidzę być tym kim jestem i nie chce nikogo krzywdzić - powiedział tak cicho że dziewczyna go ledwno słyszała., to była odpowiedź na jej myśli.
- Przed czym nie ucieknę według Ciebie? - spytał .

Julia

Spojrzała na niego zdziwiona. Czy ja powiedział to na głos?-zapytała sama siebie.
-Przecież to nie Twoja wina-powiedziała- i nie musisz nikogo krzywdzić-dodała cicho.
-Przed sobą. Przed tym kim jesteś. -powiedziała patrząc mu w oczy.

Edward

- Przed niczym nie uciekam - zaprzeczył po raz kolejny ale tym razem mniej pewnie.
- Czemu Cię to tak interesuje? - spytał patrząc na jakiś kamień.

Gość

Nie miała na nic ochoty, ogarnięta dziwną sennością, nieprzytomnością. Jedynym miejscem, które mogło ją otrzeźwić był park, w ostateczności może przecież jako kiciuś wskoczyć do fontanny- to na sto procent ją orzeźwi. Póki co wędrowała asfaltowymi alejkami, rozglądając się dookoła oczyma koloru lazuru. Ubrana była w zwykłą bluzę o szaro-błękitnych paskach, dżinsy idealnie podkreślające jej talię, szerokie i zdecydowanie za duże ale za to niesamowicie wygodne buty. Dodajmy jeszcze brak makijażu i kompletnie nieułożoną fryzurę, która jednak nie odejmowała jej uroku, a wręcz przysparzało go aż nadto- i mamy wizerunek Zone. W pewnym momencie zmęczyła się, opadła więc na trawę niedaleko jakiejś dziewczyny, z tego co zauważyła wampirzycy, podkurczając nogi pod brodę i zapatrując się w dal

Aya

Zauważyła dziewczynę opadającą obok.
Pomachała do niej.
Dlaczego? bo dziewczyna nie była tak sztywna i nie trzymała się tych wszystkich norm. W parku pełnym drewnianych ławek usiadła na trawie. za to Aya już ją polubiła.
-Choć bliżej, nie gryze-powiedział uśmiechając się promiennie.
Za chwilę jednak roześmiała się ze swoich słów, bo jedyne co robiła to właśnie gryzła.

Julia

No właśnie dlaczego? Może dlatego, że niedawno zdałam sobie sprawę, że na świecie istnieje coś ponad ludzi i te istoty wcale nie chcą pokazać kim są? -pomyślała.
-Bo nie lubię kłamstwa - powiedziała.

Edward

- Kim według Ciebie jestem? Jeśli mi powiesz to powiem prawdę - powiedział zrezygnowany.

Julia

Spojrzała mu w oczy.
-Jesteś-wciągnęła powietrze -wampirem -wzdrygnęła się mimowolnie.

Edward

- Skąd wiedziałaś? - spytał trochę zaskoczony.
- Nie możesz tego nikomu powiedzieć, nikomu - powiedział poważnym tonem.

Julia

Zatoczyła koło źrenicami.
-Tak, wiem, wiem -powiedziała -Wiem tez o tym, że jak będę miała pecha to mnie zabiją. -przywykła już do tej myśli.
-Z dedukcji. -powiedziała. -Jesteś zbyt piękny jak na człowieka i zbyt zimny jak na wilkołaka.