Park

Siobhan Valedhed

- Hm no chyba ,że tak - powiedziała zmienionym głosem i jak by takim cichszym.
- Więc w takim razie co zamierzasz zrobić aby się od Niej uwolnić jeśli w ogóle to jest możliwe. -Spojrzała na Benjamina nie uśmiechając się gdyż zdawała sobie sprawę z powagi sytuacji.

Benjamin

Zaśmiał się głośno odchylając głowę do tyłu - Staram się wymyślić rozwiązanie cały czas. - spojrzał ze złością na pień dorodnego dębu - I nie mogę... - zakończył podłamany. Zmiany nastroju zachodziły w nim z zadziwiajacą prędkocią - Chyba zamieszkam w motelu... - wzruszył ramionami. To pierwsze przyszło mu do głowy.

Siobhan Valedhed

Uśmiechnęła się nie znacznie do Niego po czym rzekła - Zawsze możesz zamieszkać u mnie jeśli chcesz właśnie nabyłam dom a mieszkam obecnie w Nim sama więc mi to nie zrobi różnicy jedna osoba więcej a raczej będzie mi raźniej. - przechyliła głowę lekko w bok lustrując park i jego otoczenie.

Benjamin

Spojrzał na nią zasokoczony. Nie wiedział jedynie czy mile zakoczony. Złożył ramiona na kolanach a na nich oparł brodę. Widać było że coś go gryzie. Mój kot, Syriusz... Zrobił zawiedzioną minę. Nie chciał go tam z nią zostawiać. Jedyna przychylna mi dusza... Z nerwów i z niemocy, którą czuł znów zaczął obgryzać paznokcie.

Siobhan Valedhed

Popatrzyła na Niego jak obgryza paznokcie i pokręciła głową nie wiedziała czemu się tak denerwuje. - Nie obgryzaj paznokci brzydko to wygląda a poza tym uszkodzisz sobie płytkę paznokcia i będą niezdrowo rosnąć - swoją dłonią odciągnęła jego rękę od buzi.
- Czym się tak denerwujesz spokojnie ja Ci krzywdy nie zrobię nie mam zamiaru się na Ciebie rzucać - rzekła z deka rozbawiona tym jak to mogło zabrzmieć śmiesznie.

Benjamin

- Co ty masz do moich paznokci....? - trzepnął ją wolną dłonią - Moje są.... - mrugnął do niej z uśmiechem. Zaśmiał się słysząc drugą część jej wypowiedzi - Mówisz że się na mnie nie rzucisz? - skrzywił się nieznacznie - Jakbyś mnie pokiereszowała może Kate odczepiałaby się odemnie - westchnłą teatralnie - A o tym jedynie marzę. - wywrócił oczami śmiejąc się ze swojej głupoty.

Siobhan Valedhed

Wzdrygnęła się z zniesmaczeniem.
-No wiesz Ty co jak w ogóle mogłeś tak sobie pomyśleć nie jestem mordercą - obróciła się do Niego plecami i udała obrażoną minę.
-Nie zamierzam Cię ani bić ani nic z takich rzeczy więc sobie to wybij całkowicie z głowy - spuściła głowę na kolana, które miała podciągnięte pod brodę.

Benjamin

Jego głośny śmiech odbił sie echem wsród drzew. Spoważniał jednak po chwili - Sobh, przepraszam - tracił ją ostrożnie w ramię, odsunął szybko dłoń i wsunął ją do kieszeni - Nie chciałem abyś tak to odebrała. - Patrzył na jej plecy błagalnym wzrokiem myśląc że i tak mu się należy.

Siobhan Valedhed

Spojrzała powoli na Niego wracając do poprzedniej pozycji lecz wyraz twarzy miała nieodgadniony. - Wybaczam Ci ale nigdy więcej tak nie mów dobrze nie chcę by mnie postrzegano jak potwora, którym i tak już jestem - rzekła ze smutkiem i cichym westchnięciem.
- Jestem tym kim jestem i nie mogę tego zmienić ale staram się to naprawić dobrymi uczynkami w miarę możliwości - rzekła a jej kąciki ust lekko się uniosły.

Benjamin

Spojrzał na nią i pokręcił głową - Żartowałem... - powiedział to takim tonem jakby się jednocześnie pytał czy zrozumiała. Jejku to już nawet pożartować nie można...? Był przerażony tym o co go posądzała - Słuchaj... - spojrzał na nią poważnie - jestem w połowie taki jak ty... - podrapał się w policzek - więc wiem jak to jest. - powiedział przytakując sobie ruchami głowy. - Ty masz o tyle dobrze że jesteś... - nie wiedział jak to ujać - Nie masz domieszki ludzkiej krwi. - Uśmiechnął się do niej. - Już tak nie powiem. Obiecuję.

Siobhan Valedhed

- Dobrze zapomnijmy o tym całkowicie i wybacz mi mój wybuch ale jestem jakoś na tym punkcie przewrażliwiona. - Uśmiechnęła się wesoło do Niego tak jak by ta cała sytuacja przed chwilą nie miała miejsca.
- Bycie pól człowiekiem na pewno nie jest takie złe masz więcej przywilejów niż my i nie musisz się tak z tym wszystkim kryć - roześmiała się wesoło zastanawiając się nad tym jak by to było być wpół człowiekiem.

Benjamin

- Yhm - oczy mu się zaświeciły bo lubił siebie za to jakim go stworzono - Jest bardzo fajnie. I nie jestem od was gorszy nic a nic. - mrugnął do niej - No moze troche słabszy fizycznie. I muszę spać... - uśmiechnął się szerzej ukazując charakterystycznie górne dziąsło. Przypominał małe dziecko, kiedy był tak zadowolony - Chociaż ma to i swoje minusy... - dokończył cicho kiedy zaburczało mu w brzuchu.

Siobhan Valedhed

- No widzisz więc nie ma co tak na prawdę narzekać uwierz mi nic nie tracisz- roześmiała się wesoło słysząc jego burczenie. - Ooo ktoś tu jest głodny, może pójdziemy coś zjeść co to znaczy Ty będziesz jadł a ja Ci dotrzymam towarzystwa - wyszczerzyła się w uśmiechu.

Benjamin

- Ammm - zaczął coś mówić ale urwał i wypuścił z płuc powietrze ze świstem - Nie będzie ci to przeszkadzać? - spojrzał na nią badawczo - Wiesz, to może ci obrzydzać... Dla ciebie musi to wyglądać dość dziwnie. - wstał z ławki. Drapiąc sie z zakłopotniem lewą dłonią za uchem wyciągnął do Sobh prawą - Idziesz?

Siobhan Valedhed

- Spokojnie nie takie już rzeczy widywałam - również wstała chwytając jego dłoń i po chwili stała już obok Niego. - Wiesz mnie to nie obrzydza ani nawet nie dziwi w końcu jesteś w połowie człowiekiem - roześmiała się ciągnąc go za sobą.

Benjamin

- Niby tak... - zaczął niezdecydowanym tonem kręcąc głową w lewo i prawo. - Ale powiedz! - przyspieszył i szedł przed Sobh tyłem spoglądając na nią - Napewno pomyślisz widząc mnie jedzącego, że to jest dziwne. - spojrzał na nią rozbawiony - Przyznaj się. - Był zadowolony. Rozmawiało się z nią zaskakująco łatwo. Pomyślał że jest to związane z tym że nie ubiegała się o jego pomoc. Było wręcz odwrotnie.

Siobhan Valedhed

Pokazała mu z rozbawienie język - nie nic a nic mnie to nie rusza - wybuchła śmiechem. - To raczej Ciebie mogłoby napawać obrzydzeniem widok mnie jedzącej i to nie ludzkie jedzenie, na pocieszenie dodam tyle, że nie żywię się ludzką krwią jak to mówimy o sobie jestem wegetarianinem - okręciła się w okół własnej osi śmiejąc się.

Benjamin

- Dobrze wiedzieć - stanął na jednej nodze okręcił się i znalazł się po jej prawej stronie - Więc jak już tak miło sobie rozmawiamy... - spojrzał na Sobh z lewą brwią uniesioną w górę - Miło?

Siobhan Valedhed

- Owszem bardzo miło i tego chyba nam obojgu trzeba było prawda - spojjrzała na Niego. - Miłej rozmowy tak?... - nie była pewna co do swych słów ale zapytac zawsze warto.. wyszczerzyła się w uśmiechu w jego stronę i patrzyła na jego twarz.
- A wiec co?...

Edward

Emma

- Troszkę? - przytuliła się do niego i trąciła go delikatnie nosem po szyi. Przystawiła wargi do jego szyi i zaczęła powoli przesuwać usta po jego skórze.
- Tak bardzo... Cię... kocham... - powiedziała pomiędzy pocałunkami. Edward był spełnienienm jej marzeń, był idealny, był jej ukochanym, był jej.

Edward

- Ja Ciebie też - powiedział przymykając oczy kiedy go całowała. Włożył rękę z przodu pod jej bluzkę i delikatnie rysował wzorki na jej brzuchu.

Emma

- Lubię kiedy mnie dotykasz... moje ciało należy do Ciebie. - powiedziała spokojnie nieodrywając ust od jego skóry. Powoli rozpieła mu pierwsze dwa guziki koszuli aby móc go całować nieco niżej. Potem spokojnie przytuliła policzek do odłoniętego fragmentu jego klatki piersiowej.

Benjamin

Siobhan Valedhed

Spojrzała na Niego zdezorientowana. - Ale słuchasz czego - roześmiała się - a poza tym nikt Ci nie mówił, że nie odpowiada się pytaniem na pytanie - na chwilę przystanęła zerknęła na Niego i powiedziała... - Jeśli o mnie mowa to nie myśl sobie nic mnie nie trapi po prostu lubię rozmawiać z innymi osobami a zwłaszcza tak miłymi jak Ty - znów posłała mu szczery uśmiech - ale Ty nie dokończyłeś swej wypowiedzi skończyło się na a więc...i co dalej?... jestem bardzo ciekawa więc mi powiedz proszę - powiedziała do Niego wręcz błagalnie.

Edward

Emma

- Wiem. - powiedziała spokojnie. Przytuliła policzek do jego obojczyka i zamknęła oczy.
- Ale Ty mi nie zrobisz krzywdy. Dobrze o tym wiesz. Ufam Ci bezgranicznie. - położyła dłoń na jego policzku i zaczęła go delikatnie głaskać.

Edward

- NIe chcę Ci zrobić krzywdy ale mogę to zrobić przypadkowo a tego bym nie zniósł - powiedział wtulając ją do siebie.

Emma

- E tam, nie zrobisz. Ale jak chcesz, do niczego Cię przecież nie zmuszam. - przytuliła się do niego mocno.
- Jak będziesz gotowy to mi powiesz. A teraz... - podniosła lekko głowę i pocałowała go w usta delikatnie.
- Będę Cię przytulać i całować non stop. - uśmiechnęła się zawadiacko i pocałowała go jeszcze raz usta.

Edward

Uśmiechnął się delikatnie.
- Proszę bardzo, cały należę do Ciebie - powiedziała przytulając ją z uśmiechem.

Benjamin

Emma

Edward

Nic nie powiedział tylko zaczął odwzajemniać pocałunek. Było mu tak cudownie i przyjemnie. Jedną rękę wplótł w jej włosy i przyciągnął ją bliżej.

Emma

Przeszło jej przez myśl, że Edwardowi może być ciężko. Sam wspominał, że dawno nie był na polowani. Ale nie chciała przestawać. Delikatnie rozwarła wargi aby nawać się jego chłodnym oddechem. Przylgnęła do niego mocno i delikatnie przesunęła język po jego wardze, był tak słodki, tak świetny, tak wspaniały.

Edward

Było mu ciężko ale za razem zbyt przyjemnie żeby przerwać.
- Kocham Cię, kwiatuszku - zamruczał jej do ucha i przytulił mocniej.

Emma

- Mmm... kwiatuszku? To przez mój zapach, którego ja nie czuje czy raczej znudziła Ci się "Emmcia"? - zapytała z uśmiechem, była szczęśliwa przy nim.
- Ja Ciebie też kocham, mój przystojniaku. - puściła mu oczko i wtuliła się w niego bardzeij.

Edward

- Przez wszystko. A Emmcia jest też uroczo - zaśmiał się i pocałował ją w głowę.
- Jesteś pewna, że dobrze robisz zadając się ze mną? - spytał cicho

Emma

- Jestem pewna. I nie myśl sobie, że mnie spławisz taką gadką szmatką. - pocałowała go w policzek.
- Jestem pewna jak niczego na świecie, że powinnam się z Tobą zadawać. Jestem pewna, że Cię kocham i nic ani nikt tego nie zmieni, panie Cullen. - pocałowała go w usta.

Siobhan Valedhed

Benjamin

- Powiedziałaś że nabyłaś tu niedwno dom. - spojrzał na nią by uzyskać potwierdzenie. Kiedy kiwnęła głową podał jej ramię i mówił dalej - Skąd tu się wzięłaś? Dlaczego Forks? - Zapiął kurtkę i wsunął wolną dłoń do kieszeni - Proszę opowiadaj. - spojrzał przed siebie. Do wyjścia z parku było niedaleko.