Skarpa

Gość

Ian szedł wolnym krokiem.
Nawet ślimak idący do tyłu pod górkę na lodzie by go wyprzedził...
Usiadł sobie na ławce.
Rozejrzał się wokół.
Zamknął oczy i zaczął śnić.

Julia

//ulica w Forks

Wdrapała się powoli na skarpę i zauważyła znajomą postać. Usiadła koło Iana na ławce nic nie mówiąc.

Gość

Chłopak otworzył oczy i spojrzał na Julię.
- Czemu cię nie ma z Bastianem i Caroline?
Spytał spokojnie.
Coś nie miał humoru na towarzystwo.

Julia

Spojrzała mu w oczy.
-Zniknąłeś gdzieś. Rozeszli się wszyscy-stwierdziła.
-Mam sobie iść?-zapytała widząc niechęć w jego oczach.

Gość

- nie...
Powiedział cicho i wolno.
- Tylko jakoś nie mam humoru. To normalne u mnie...
Westchnął ciężko.

Julia

-Z jakiegoś konkretnego powodu?-zapytała przysuwając się do niego.

Gość

- Nie. Mam taki charakter, że raz jestem wesoły, a raz nie mam humoru.
Odpowiedział.
Przypomniało mu się wspomnienie o kobiecie...
"Niestety został złamany kręgosłup. Nic nie mogliśmy poradzić, ale mały żyje i ma się dobrze..."
Wciąż w jego myślach są te dwa zdania i to białe pomieszczenie z kobietą we krwi.
Ian wzdrygnął się.

Julia

-A podobno to kobieta zmienną jest...-zażartowała.
Kiedy się wzdrygnął spoważniała i spojrzała na niego z troską.
-Coś Cie gryzie...-stwierdziła.

Gość

Westchnął ponownie.
- Całe moje życie nawiedza mnie sen. Dla pół-wampirów oznacza to generalnie wspomnienie, bo pamięć mamy wampirzą, ale tak jak ludzie nie potrafimy jej odtworzyć...
Powiedział.
Nie był pewien, czy to dobrze, ze mówi Julii o takim czymś.

Julia

-Sen, o czym?-zapytała cicho patrząc mu w oczy.

Gość

Zamknął oczy.
- O kobiecie...
Odpowiedział.
- Ciągle słyszę głos jakieś kobiety, ale na pewno nie tej którą widzę. Mówiła do kogoś...
Na chwilę się skupił.

Julia

Spuściła wzrok.
-Pamiętasz coś jeszcze?-zapytała. Nie chciała być wścibska. Chciała mu pomóc, bo widziałą, ze to go dręczy.

Gość

- Tak... niestety tak.
Otworzył oczy i spojrzał w niewidzialną przestrzeń.
- Białe pomieszczenie... leżąca kobieta cała we krwi... głos innej kobiety mówił do kogoś... "Niestety został złamany kręgosłup. Nic nie mogliśmy poradzić, ale mały żyje i ma się dobrze."... kobieta leży naga w dziwnej pozie... chyba moja matka... moje prawdopodobnie pierwsze wspomnienie... dlatego się utrwaliło tak mocno...
Schował twarz w dłoniach.
- Zabiłem własną matkę...
Rzadko to mu się zdarzało, ale to dlatego, że Ian nikomu nie mówił o tym. Z oczu popłynęły gorzkie łzy.

Julia

Przytuliła go mocno.
-Nie zabiłeś-odezwała sie po chwili.-Nawet nie masz pewności kto to był!

Gość

- Mam prawie stu procentową pewność... Pół- wampiry właśnie tak się rodzą... zabijają ludzką matkę łamiąc jej kręgosłup. Pozostaje wtedy tylko wampirzy ojciec...
Powiedział.
- Tylko tak mogę wytłumaczyć ten sen-wspomnienie. Bynajmniej to jest moja mroczna przeszłość i nigdy nie pozbędę się sumienia... Dlatego bardziej unikałem ludzi. Dlatego wolę częściej znikać, gdy jestem z Tobą, bo mogę cię zabić. Nie tylko moje zęby zabijają, ale i moje ciało. Instynkt działa samowolnie.
Powiedział zdenerwowany.
Jego zdenerwowanie było uzasadnione. Obawiał się, że i Julię zabije.
Nie dbałby o to gdyby była nic nieznaczącą dla niego kobietą. Jednak Julia była mu bliższa, niż ojciec.

Julia

Julka przytuliła go mocniej, kiedy o tym opowiadał.
-A ja bym wolała żebyś nie znikał. Żebym nie musiała się zastanawiać czy jesteś prawdziwy, czy tylko śnię.

Gość

- I tak wcześniej czy później będę musiał odejść. Ludzie się zorientują, że się nie starzeję.
Odpowiedział cicho.
Przechodził jakiś człowiek obok.
Ian spojrzał na niego spode łba.

Julia

-Lepiej później niż wcześniej-stwierdziła rzeczowo Julka.
-Przecież możesz zostać tutaj kilka lat, a co będzie dalej?-zastanowiła się.-O to będziemy martwić się puśźniej.- uśmiechnęła się zachęcająco.

Gość

- Może...
Odpowiedział.
Trochę się uspokoił.
Nie było łatwe dla niego życie wśród ludzi.
W szczególności gdy nie starzeje się.

Anastasia

/ulica

- dzięki - powiedziała spokojnie i przeszła.
Weszli na skarpę.
- Miasto jak narazie niezbyt. Ale ten widok jest śliczny - ze skarpy widać było cały urokliwy park.
Usiadłą na jakiejś łąwce

Gość

//ulica

Sam usiadł na oparciu ławki. Z ramienia zdjął gitarę i położył za ławką.
Przytaknął jej i narazie milczał także podziwiając widok.

Anastasia

- mogę ? - spytała wskazując na gitarę. Lubiłą grać.
Gdy chłopak pozwolił wyjęłą ją i spróbowała paru chwytów. Podstroiła ją i zacząła grać jakąś spokojną piosenkę Po chwili zaczęła śpiewać zadowolona. Lubiła ją choć była smutna, nawet bardzo...

Gość

[nie pozwalasz sobie? Razz

]

Przytaknął tylko.
Gdy zaczęła grać wysłuchiwał jej, a gdy zaczęła śpiewać uśmiechnął się.
Miał coś powodzieć, ale pozwolił jej grać dalej.

Anastasia

[przecież ja wszystko mogę =)]

Skończyła grę z łezką w oku.
Piosenka kojarzyła się jej z dobrymi czasami.
Patrzyłą na chłopaka ze smutnym uśmiechem.

Gość

Zeskoczył i usiadł obok. Swoją gitarę schował i zwrócił się do An.
- Coś się stało?
Zapytał troskliwie.

Anastasia

Niezbyt chętnie ale oddała gitarę.
- Nie, nic. Wspomnienia - powiedziałą tylko. Podciągnęła nogi i objęła je rękoma na których oparła głowę.
- czasem tak mam - powiedziała cicho a po policzku spłynęła jej łza

Gość

Nie wtrącał się. Niuech tam sobie popłacze w spokoju, a po chwili jednak dodał:
- Ile masz naprawdę lat?

Anastasia

Oparła się bokiem o ławkę i otarła łze.
- Naprawdę mam 108 lat - powiedziała cicho.

Gość

Mruknął tylko cicho i przytulił ją by pocieszyć.
- Spokojnie...

Anastasia

Uśmiechnęła się lekko.
- Ale ja jestem spokojna - mruknęła i o dziwo pozwoliła by ją przytulił.
Oparła głowę o jego ramię i siedziała cicho póki fala wspomnień nie ustała. Gdy doszał do siebie uniosła lekko głowe.
- Słyszałeś może o dynastii Romanow 'ów? Carze Mikołaju II? - spytała spokojnie z lekkim uśmiechem.

Gość

- Coś tam chyba słyszałem - mruknął.
Uśmiechnął się.
- Opowiedz mi - poprosił.

Anastasia

Uśmeichnęła się i zamyśliłą.
- Car Mikołaj II Romanow był moim ojcem. Nie biologicznym ale ojcem. Caryca go zdradziła z jakimś wampirem który nie chce mieć nic ze mną wspólnego...
Cała rodzina była blisko ze sobą, jeździliśmy na majówki, Urządzano bale... Gd miałąm osiem lat wybuchło powstanie. Miałam uciec z moja babcią do Paryża jednak upadłam i straciłam przytomność. Nie moli mnie znaleźć. Obudziłąm się w sierocińcu lecz gdy zauważyli ja szybko rosnę wyrzucili mnie. Wędrowałąm po świecie próbując odnaleźć rodzinę lecz na darmo. Odnalazłam tylko babcię, lecz była już umierająca. Wcześniej na balu dostałąm od niej ten wisiorek który mi dziś zginął. Miałyśmy następnego dnia wyruszyć do Paryża lecz nei wyszło.... - opowiedziała chłopakowi część swojej historii. Czasem wspmagałą się gestami lecz nei za często. Patrzyła na niegoo po skończeniu z lekkim uśmiechem i tęsknotą do tamtych dni.

Gość

Gdy opowiadało spokojnie słuchał.
- Chyba będę musiał więcej historii czytać, bo to jest ciekawe.
Stwierdził.

Anastasia

Spojrzała na niego lekko zdziwiona
- Ciekawe... Cóż, to twoje zdanie. To wszystko jest w wielkim skrócie - powiedziała spokojnie przez chwile patrząc na niego lecz nie prosto w jego oczy. Nadal ja przytulał więc siedziała spokojnie nie wiercąc się z głową opartą o jego rękę.
- A Ty? Jak wyglądała twoja młodość ? - spytałą ciekawa.

Gość

- Moje życie nie było ciekawe - stwierdził - Byłem zwykłym dzieckiem... No prawie zwykłym - uśmiechnął się.
Po chwili dodał zmieszany:
- Nie przeszkadza Ci to... no wiesz... jak to powiedzieć... że się tak zbliżyłem? - zaśmioał się.

Anastasia

POkiwała głową.
- Kiedyś chciałam mieć takie dzieciństwo... - powiedziała cicho z lekkim uśmiechem. Słysząc jego pytanie i zmieszanie w głosie zastanoiłą się.
- Może trochę.... - wzruszyła lekko ramionami.
W sumie obojętne jej się to stało.
- A czemu pytasz? - kolejne głupie pytanie

Julia

Gość

Anastasia

Spojrzała na niego przeszywającym wzrokiem.
- i tak możesz oberwać - mruknęła z tajemniczym uśmieszkiem na jej pięknej twarzy. Wpatrywała się tak w jego oczy, a po chwili zaczęła wywoływać u niego lekki szaleństwo...Na początek lekki przeszywający strach....
Przestałą po dłuższej chwili.
- Więc uważaj - jej głos był rozbawiony. Spuściła z niego wzrok.

Gość

Cóż był trochę przerażony, a sam nie wiedział dlaczego, więc się zdziwił. Narazie milczał i wpatrywał się w niebo, a później powiedział:
- To ty?
I po chwili wyjaśnił:
- Ten strach?