Ulica

Gość

Postanowił iż pozwiedza Forks, przechadzał się ulicami i uliczkami. Nagle poczuł dziwny zapach nie był to zapach człowieka chodź go trochę przypominał, nie był to też zapach wilka. Był ciekawy co to jest szedł za nim aż natrafił na dwie dziewczyny ale nie zbliżał się za blisko.

Nadya

- Oczywiście, że nie przeszkadza mi to - powiedziała szczerze. - Nie proponowałabym, gdyby to nie miało sensu - zauważyła.
- Coś mi się wydaje, że twoja opowieść będzie ciekawa - odwróciła się, czując czyjś wzrok na sobie. Zawsze wyczuwała innych. Dostrzegła jakiegoś nieznajomego chłopaka. Faktycznie im się przyglądał.

Anastasia

Uśmiechnęła się lekko.
- Może ta może nie - powiedziała spokojnie. Widząc ja wzrok Nadyi wędruje do jakiegoś chłopaka. Podążyła za nim. Obserwował je co niezbyt jej się podobało.
- To idziemy? - spytała spokojnie nadal spoglądajac w stronę chłopaka.

Gość

Popatrzył jej prosto w oczy, widział w nich coś dziwnego, coś takiego... Nawet nie umiał tego nazwać. Nagle jego wzrok skierował się w ziemię.

Nadya

- Jasne - odpowiedziała Anastasii. - Ten chłopak. On tak na nas dziwnie patrzył - szepnęła, gdy ten wbił wzrok w ziemie. - Dziwne, ale i ciekawe - zmarszczyła lekko brwi. - Zagadamy, czy idziemy?

Anastasia

Jakoś nie była zbytnio tym zaciekawiona.
- Jak wolisz. Ja isę dostosuję - powiedziała spokojnie. Czekała na decyzję Nadyi.
Co jakiś czas rozglądała się jednak lekko po otoczeniu.

Nadya

- Lepiej chodźmy do mnie - machnęła ręką. - Rozmrozi mi się kurczak na obiad - zaśmiała się cicho. - Jesteś głodna? - zapytała z troską.

Gość

Delikatnie się uśmiechnął pod nosem i ruszył w stronę lasu, słyszał że można tutaj spotkać inne wilki.

Anastasia

Zastanowiła się chwilę.
- Nie niezbyt - odpowiedziała spokojnie. Ruszyła zaraz za dziewczyną. Nadal zastanawiając się co zrobić z sobą dalej. Znów trzymała ręce w kieszeniach. Włosy skutecznie miała zakryte przed śniegiem więc o to się nie martwiła.
Lecz nagle uświadomiła sobie ze nie ma nic prócz portfela, telefonu i pozytywki. Z tym zaczynał być problem.
- Jest tu może gdzieś jakiś sklep z ciuchami? - spytała spokojnie towarzyszkę.

Nadya

- Jest, ale szczerze mówiąc nie ma nic ciekawego. jeśli chcesz sobie coś kupić, możemy się wybrać do większego miasta. Mam samochód, nie ma problemu z drogą - powiedziała serdecznie.

Anastasia

Uśmiechnęła się lekko.
- Chętnie. Widzisz nie mam prawie żadnych ciuchów. Lecz proponuję pojechać później - spojrzała spokojnie n dziewczynę.
Czuła że są podobne lecz nie była pewna...Musiałą spytać.
- jesteś pół - wampirzycą? - spytała ciszej.

Nadya

- W porządku, pojedziemy później - skręciły w następną ulicę. Kiedy usłyszała ostatnie pytanie, nieco się spięła, ale odpowiedziała spokojnym głosem.
- Tak, jestem pół-wampirem - przyznała. - Jak i ty - uśmiechnęła się.

Anastasia

Pokiwała tylko głową.
- to nawet fajnie - odpowiedziała tylko... Szła resztę drogi w milczeniu rozmyślając co z sobą później począć.

Nadya

- Na pewno będzie nam łatwiej - rzekła cicho. - Coś cię trapi, prawda? - zapytała. - O czym rozmyślasz?

Anastasia

Jej głos wyrwał ją z zamyślenia.
- Ogólnie. Nie wiem co z sobą dalej zrobić - powiedziała spokojnie.
Było to dziwne lecz na prawdę nie wiedziała co ma robić. Jej bliscy nie żyli, nie miała dokąd później się udać

Nadya

- Zacznij życie tutaj, w nowym miejscu. Po jakimś czasie zobaczysz, czy warto tu zostać. Ja też nie wiedziałam co ze sobą począć, ale tu mi się spodobało. z pewnością coś się dla ciebie tu znajdzie - powiedziała pewnie.

Anastasia

Uśmeichnęła się lekko.
- zobaczymy. Z resztą opowiem Ci wszystko jak będziemy u Ciebie - powiedziała spokojnie, po czym znów zamilkła.

Nadya

- Zaraz będziemy na miejscu - oznajmiła, skręcając w ostatnią już uliczkę. Mój dom jest na końcu tej drogi. Mały, z ogródkiem. Mam nadzieję, ze któryś z pokoi ci się spodoba. Jeśli chcesz możesz wziąć kąpiel, a sama coś ci pożyczę na przebranie.

Anastasia

Pokiwała głową.
- Dzięki - poweidziałą spokojnie.

/Dom N.

Julia

//las
Weszła na ulicę i rozejrzała się, aby zorientować się gdzie jestem.
-To tędy-powiedziała unosząc rękę we właściwym kierunku.

Caroline Thomas

// Las
- Okeej - wymruczała pod nosem i ruszyła w kierunku, jaki pokazała dziewczyna.

Bastian Martínez

//las//
-No to chodźmy. - uśmiechnął się - Masz zły humor? - zwrócił się do Caroline

Caroline Thomas

- Nie, nie. Nic mi nie jest - uśmiechnęła się ciepło.
- Czasem mam takie napady - przytuliła policzek do ramienia, tak, że wyglądała jak mała dziewczynka.

Bastian Martínez

Odwzajemnił uśmiech. Dziewczyna zaczynała mu się coraz bardziej podobać.Wpatrywałsię w nią przez chwilę po czym odwrócił wzrok ku niebu.

Caroline Thomas

Popatrzyła w tym samym kierunku, co on.
- Widzisz tam coś ciekawego? - spojrzała na niego swoimi 'stalowymi' oczami.

Bastian Martínez

- Nie szczególnie. - Tu mam ciekawsze widoki. - chciał dodać ale zrezygnował

Caroline Thomas

- Lubię widok nieba. Tak samo jak plażę czy las - dodała. Wiedziała, że to co mówi nie ma sensu, ale przynajmniej była szczera. Kochała naturę, bo w końcu była częścią niej.

Bastian Martínez

- Ja lubie deszcz. - zaśmiał się znów patrząc w górę

Caroline Thomas

- Tak to też - zaśmiała się cicho.
- Za to nie lubię śniegu - zmarszczyła śmiesznie nos.

Bastian Martínez

- Ja też nie. Zapadam się w nim. - roześmiał się

[Ej dziewczyny. Ja kończe. Jutro dokończę z wami gre.;p]

Gość

Po chwili sama poszła

/Dom Chrisa

Anastasia

/Dom Nadyi

Anastasia nadal zagubiona szła dokładnie tą samą drogą co z Nadyą. Jak mogłam go zgubić?? Szła dalej ciągle wpatrując się w chodnik.
On musiał tu gdzieś być. Powoli przemierzała kolejne części ulicy coraz bardziej zrozpaczona. Ujrzała coś złotego lecz niestety to nie był jej łańcuszek.
Po policzku spłynęła jej łza.

Gość

//

Przechadzał się spokojnie ulicą z gitarą w ręce. Gdy zobaczył płaczącą dziewczynę podszedł do niej.
- Coś się stało?

Anastasia

Spojrzała na jakiegoś chłopaka.
- Nie.. Ja tylko... Zgubiłam coś bardzo ważnego -szepnęła cicho. Nie lubiła gdy ktoś widział ją w takich sytuacjach. Spuściła wzrok przymykając na chwilę oczy... Otworzyła je po chwili nadal zrozpaczona Moja jedyna pamiątka szepnęła w myślach.

Gość

- Pomogę - uśmiechnął się i odłożył gitarę na ławkę.
- Co to takiego?

Anastasia

Spojrzała na chłopaka wdzięczna.
- Taki złoty wisiorek na łańcuszku. Napisane tam było "Razem w Paryżu"... - powiedziała cicho. Do oczu znów cisnęły się jej łzy jednak jakoś wytrzymała. Spojrzała w dół i od razu schyliła się.
- jest - szepnęła zadowolona. Wstała i wytarła go o rękaw bluzy... Tak wiele dla niej znaczył... Zapięła go sobie na szyi, tak by już nie spadł.
- dzięki - dodała nadal cicho w głębi Jedak bardzo szczęśliwa. Odgarnęła z oczu niesforne rude włosy.

Gość

Zaczął się powoli rozglądać.
Gdy dziewczyna go znalazła powiedział z uśmiechem.
- Chyba dużo nie zrobiłem.
- Jestem Ean.
Dodał po chwili.

Anastasia

Uśmiechnęła się lekko ucieszona że odnalazła swoją zgubę...
- Anastasia Romanow - powiedziała spokojnie. Zaczęła obserwować chłopaka... Przyglądała mu się chwilę lecz po chwili przestała. Zaciekawiła ją jego gitara.
- Grasz? - spytała wskazując na gitarę. Podeszła do niej spokojnie obserwując pokrowiec.

Gość

- Nałogowo.
Odpowiedział szczerze z uśmiechem.
- A dlaczego pytasz?
Spojrzał na nią zaciekawiony.

Anastasia

Wzruszyła ramionami.
- Tak jakoś - powiedziała tylko cicho. Sama też umiała grać, ale nie wszystkie chwyty jej wychodziły.
Odwróciła się do chłopaka znów lustrując go spojrzeniem. Powinna wracać, lecz niezbyt jej się śpieszyło.
- co tu robisz? - spytała spokojnie. Na ulicy nie było nikogo prócz Anyi i ów chłopaka z którym rozmawiała... Poczuła się trochę niezręcznie.