Ulica

Junette Kowalska

- Zobaczysz... Powiedziała uśmiechając sie tajemniczo.
Na mieście jest cudowna kawiarnia, mimo że martwi to jeszcze coś czujemy... A ja tak dawno piłam ekspresso, albo moche z lodem... mmm...

Isten

/Pokój Istena

Szedł wolno w stronę drogi głównej, z nadzieją, że ktoś będzie tak dobry i gdzieś go podwiezie. I jak zwykle szczęście mu dopisało.

/Port Angeles

Gość

- June, musimy pogadać, a kawiarnia może być dobrym miejscem do rozmów, więc tym razem Ci nie odmówię. Niewzruszony otworzył jej drzwi i przepuścił pierwszą.
\kawiarnia

(Junette, zaczynasz w kawiarni)

Gość

/Dom Avii Evans

Stanęła na środku chodnika. Przez chwilę nie wiedziała co ma robić. Ale zaraz przypomniała sobie o tym, co widziała kiedyś na polance w lesie. Przypomniała sobie ich zapach i... Muszę się tam dostać.

//La Push

Gość

\kawiarenka

Rey, wyszedł na zewnątrz. Na ulicach nie było wielu ludzi, puścił jun a następnie rozejrzał się wokoło. Spojrzał na minę towarzyszki, była przepełniona lękiem oraz furią.
- Wiesz, kochana że to dla twojego dobra... oczy powracały do znacznie ciemniejszego koloru.

Junette Kowalska

June pełna złości wymierzyła mu siarczysty policzek.
- Teraz Milcz. I nie mów tak do mnie.
Widząc jego zdezorientowanie szepnęła.
Chyba się spieszymy, Reymondzie.
Szła w kierunku Motelu.

Gość

Carrie staneła na chodniku i przyjrzała się sklepom - Co ja tutaj robię? Dlaczego Syriusz mnie tutaj zostawił i kazał zamieszkać? - wokół niej było pusto, żadnej żywej duszy...

Gość

Przeszła się ulica. Zobaczyła chyba szkołę, kolejne sklepy i domy. Nadal nie wiedziała gdzie sie podziać....- Co ja zrobię? - powtarzała sobie w myslach

Isten

/Pokój Istena/Motel "U Selene"

isten skręcił w prawo i ruszył przed siebie wolno, nucąc smutną melodię. Cały czas bił się z myślami i wspomnieniami. Nie potrafił zapomnieć, choć wiedział, że powinien.
Nie przejmował się ludźmi, którzy patrzyli na niego ciekawie. Po prostu szedł i szedł i nic w tej chwili nie miało dla niego znaczenia. Od dawna nie czuł się tak bardzo samotny jak teraz.

Gość

Przepraszam - powiedziała Carrie - czy nie wie pan może gdzie można sie tu przespać? Patrzła na niego ze strachem i rezygnacją

Isten

Isten popatrzył na na osobę, która się do niego odezwała.
- Wiem - odezwał się zaskoczony. Kolejna wampirzyca... Zauwazył z ulgą, że jej oczy nie są czerwone. - I chętnie pomogę - dodał. - Tylko proszę mi nie mówić pan.

Gość

Zatkało ją troszeczkę, z trudem przełykneła i wydusiła : To jak inaczej przecież my sie nie znamy.... - Co ja robię? - pomyślała - rozmawiam z nieznajomym! Ale musiała gdzieś się przebrać... Może mi pan wskazać najblizsze takie miejsce?

Isten

- Jestem Isten - powiedział przyjaźnie. - Sam niedawno tu przybyłem i rozumiem panienki zakłopotanie. Mieszkam w małym motelu. Jest niedaleko - odwrócił się w stronę, z której przyszedł. - Pewnie jest pani zdziwiona, że widzi tu kogoś podobnego do siebie - powiedział łagodnie.

Gość

Carrie wyraźnie sie zawachała - Jestem Carietta, dla znajomych Carrie - zasępiła sie - trafił pan, przepraszam trafiłeś tutaj niedawno? Wbiła wzrok w ziemie niewiedząc co ze soba począć

Isten

- Miło cię poznać - powiedział szczerze. - Bardzo niedawno - odpowiedział. - Znam tu zaledwie kilka miejsc. Rozumiem więc jak możesz się czuć - westchnął cicho. Tak, nie tylko ty czujesz się tu obco - pomyślał.

Gość

Nie wiedziała co o tym wszystkim mysleć - Dlaczego Syriusz mnie tutaj zostawił - pomyślała z rozpaczą Podniosła wzrok i popatrzyła na swego kompana wydawał jej sie starszy ale nie znała sie za dobrze Inny wampir. Pierwszy po Syriuszu jakiego poznała. Odchrząkała - To gdzie pójdziemy? - zapytała z rezygnacją w głosie

Isten

- Do motelu - odpowiedział. - Będziesz tam mogła trochę pomyśleć nad tym, co zrobić dalej. Tu spokojne miejsce. Poza tym... - zawahał się nieco. - Patrzysz na mnie tak jakoś dziwnie. Jakby... ze zdziwieniem, ciekawością? Nie chcę się wtrącać, ale... ilu wampirów już widziałaś? - szepnął. - Bo mam wrażenie, że przebywanie z kimś takim jak ja, jest ci jakby obce. Wytłumaczę się tym, że sporo o wampirach wiem i to dlatego tak sobie pomyślałem.

Gość

Dobrze idżmy gdziekolwiek wytłumaczę ci wszystko na miejscu - westchnęła To nie będzie takie proste - Proszę prowadź.

Isten

- Zaraz będziemy na miejscu. Dopiero co wyszedłem na spacer i jeszcze się nie oddaliłem zbytnio - wytłumaczył.

Gość

Popatrzyła na niego z byka. - Dlazcego nie idziemy? - przekrzywiła głowę i popatrzyła na jego odbicie w szybie wystawowej

Isten

- Przepraszam - powiedział poważnie, idąc w stronę motelu. - Mam dziś gorszy dzień - wytłumaczył. - Co nie znaczy, że nie chcę ci pomóc, czy coś... - zamilkł i do końca drogi do motelu się już nie odezwał.

/Motel "U Selene"

Isten

/Motel "U Selene"

Isten ruszył raźno przed siebie.
- Zobaczymy, co tam jest ciekawego - powiedział do Carrie. - Pogoda nam sprzyja, jest pochmurno.

Gość

/ Ulica
Popatrzyła niepewnie przed siebie - Tak pogoda jest w porządku - zamilkła.Szła za nim jak cień nie wiedząc jak zacząc rozmowę

Isten

- Wiesz, zacznijmy ustalać jakieś konkrety co do naszej współpracy - zaczął. - Przede wszystkim, nie bój się przy mnie odzywać. Możesz pytać o co chcesz, dzielić się spostrzeżeniami i mówić, co cię martwi. Rozumiem, że czujesz się niepewnie, ale niepotrzebnie. Nie wyśmieję cię przecież, jeśli powiesz coś nie tak.

Gość

-No nie jestem tak pewna. Przecież ja nic nie wiem. Czuję sie jak idiotka Wampir który do tej pory tak bardzo sie mna opiekował że nie wypuszczał mnie z domu, nagle zostawia mnie niewaidomo gdzie - Wiodcznie sie zdenerwowała i odwróciła do Istena plecami Skuliła się i złapała za ramiona.

Isten

- Hej - podszedł do niej i objął ramieniem. - Twój opiekun postąpił karygodnie, zostawiając cię tu samą. Ba, nie rozumiem nawet jak mógł cię ciągle trzymać w zamknięciu! Ale nie możesz ciągle się bać. Teraz to od ciebie zależy co się stanie.

Gość

Ale ja się kompletnie nie znam na życiu - cała sie trzęsła - nie umiem nawet polować i zapewnić sobie pożywienia. - trzęsła sie coraz bardziej Jak dziecko we mgle.

Isten

- Nie bój się, tylko daj sobie pomóc! Pokażę ci jak się poluje, opowiem ci o tym, co robiłem, jak sam się wszystkiego nauczyłem. Ja też musiałem najpierw komuś zaufać, żeby dowiedzieć się więcej. Potrzeba ci czasu, ale na samym starcie się nie poddawaj. Jesteś silna i dasz sobie radę. Musisz tylko w to uwierzyć - powiedział cicho i przytulił ją do siebie.

Gość

Poczuła sie jak male dziecko, bezbronne i niedouczone. - Ojej Istenie - wtuliła sie bardziej w jego bluzę - będę ci sprawiać tylko kłopoty - trzęsła sie jak osika - Nie chcę sprawiać ci kłopotów....

Isten

- Nie przesadzaj - powiedział weselej. - Mam nadzieję, że ci pomogę. ale powtarzam: trochę wiary w siebie! Los jeszcze się do ciebie uśmiechnie - powiedział pewnie. Do ciebie tak, ale do mnie już nie... - dodał w myślach.

Gość

Carrie spojrzała na jego twarz, ale w niej nie dostrzegła żadnych niepokojących objawów.Tylko jego głos uległ zmianie, stał sie smutniejszy. - Istenie dlaczego posmutniałaeś? - Zastanawiała sie nad tym odkad go poznała bo czasami jego wyraz twarzy był nieprzenikniony, ale głos stawał sie niezykle smutny, jakby przesycony żalem i goryczą. Też jest samotny, ale przecież tyle podróżował, tylu ludzi poznał...Dlazcego posmutniał?

Isten

- Bo ciągle pocieszam innych, a sam jakoś nigdy nie wierzę w to, że te słowa sprawdzą się i w moim przypadku - odpowiedział. - Przez ponad sto lat szukam dla siebie miejsca i sensu w życiu i nie potrafię go znaleźć. A kiedy myślałem, że go znalazłem.... - urwał, czując w sercu wielki smutek.

Gość

- To co? Co sie stało? - myslała że będzie najlepiej jeśli pozwoli się Istenowi wyżalic jak ona to robila. W jej przypadku bardzo sie to sprawdzało. Pociagneła go za rękę i poszli razem przez ulicę. - Powiedz co Cię dręczy - wyszeptała - Ulży ci.

Isten

- Może masz rację... - szepnął, patrząc przed siebie martwym wzrokiem. - Od zawsze chciałem prowadzić spokojne życie, mieć dom, rodzinę, ale oczywiście nie udało się... Miałem narzeczoną, ale ona kochała innego. Nie mogłem pozwolić na to, by spędziła resztę życia z kimś, kogo nie darzy uczuciem. Sam z resztą także jej nie kochałem, zbyt słabo ją znałem. Nie przejmowałem się tym jednak. Żyłem swoim życiem i czekałem... Krótko przed moimi trzydziestymi urodzinami zostałem zaatakowany - westchnął, zastanawiając się czy ma mówić dalej.

Gość

Wiem co sie działo później.. ból.... - zamysliła sie na chwilę. Mijali różne domy, ulica był dość pusta nikt im nie przeszkadzał. - Więc poradziłeś sobie jakoś... Stoisz tutaj teraz cały i zdrowy - I piekny... dodała w myslach

Isten

- Nie wiedziałem kim się stałem. Nie wierzyłem w legendy - w wampiry i wilkołaki, póki nie stałem się jednym z nich, a tych drugich spotkałem na swojej drodze. Początkowo zabijałem ludzi - mówił cicho, w wampirzym tempie tak, by nikt oprócz niej nic nie słyszał. - Ale różne wydarzenia doprowadziły do tego, że zacząłem polować tylko na zwierzęta. Okazało się to dla mnie zbawieniem, gdyż zawsze pomagałem innym, a nie szkodziłem. Nawet nie będąc człowiekiem mogłem się starać być kimś dobrym. Ale moje marzenia nigdy nie miały się już spełnić.

Gość

Popatrzyła na niego zaskoczona. - Marzenia zawsze można spełnić! Trzeba tylko w nie wierzyć! Tego jednego w życiu nauczył mnie Syriusz. Nie wykształcił we mnie żadnych umiejętności potrzebnych w życiu ale często powtarzał ze marzenia się spełniaja.... I ja też w to wierzę - dodała teraz ze smutkiem.

Isten

- Na swojej drodze często spotykałem wampirów, którzy nie są samotni. Jakoś trafiali na siebie, ale... Kiedyś wydawało mi się dziwne to, że wampir może kochać człowieka. Nie ważne w jaki sposób. Jeden z nich kochał swoją podopieczną jak córkę. Nie zwierzał się, ale czasem słyszałem jak mówi do siebie. Mówi o niej... To było dawno, byłem w Stanach tylko na krótko. Kiedy wróciłem, też tylko na miesiąc, jego już nie było. Ale nie o to chodzi. Ja też pokochałem kogoś. Ale ona była człowiekiem i już kogoś miała... Zrozumiałem tamtego wampira. I wiedziałem, co czuł. Może był to inna sytuacja, ale ból ten sam.

Gość

Hmm...Nie poradzę nic na to...Nie wiem nic o jakimkolwiek ciepłym uczuciu - stwierdziła z żalem - Z Syriuszem poprostu żyłam - westchneła - Nie wiązało nas ze soba nic głębszego. Poprostu istniałam. Czy to miło kogoś kochać?

Isten

- Mnie to bolało, bo moje uczucie nigdy nie zostało odwzajemnione. Z resztą... może to dobrze. Tylko zniszczyłbym jej życie. Wampir i człowiek - prychnął. - Ja znam tylko przyjaźń. Ale ta więź jest piękna i wspaniała.