Dom Claire

Claire

Zaśmiała się wyciągając szklanki z szafki. Nalała do nich soku.
- Ja... chciałam zacząć nowe życie a ze starych dokumentów dowiedziałam się , że mam tu dom. - uśmiechnęła się i podała dziewczynie szklankę.
- Znów się wyróżniam. Blond włosy, inny odcień skóry... - zaśmiała się.

Eva · Gość

[bla, bla, bla Razz

]

/Ulica

Gość

- Mogę zapytać, gdzie wcześniej mieszkałaś? Jeśli jestem zbyt wścibska, to powiedz.
Machnęłą tylko ręką na jej słowa.
- Dziewczyno, czym Ty się przejmujesz! Patrz kto przed Tobą siedzi! - ujęła między palcami pasmo swoich włosów.
- Naturalna, jaśniusieńka blodynka! - również się zaśmiała.
- Może z karnacją już jest gorzej... - zrobiła zbolała minę. Tak, zawsze miała ciemną karnację, odkąd pojawiła się na tym świecie była ciemna, od tak.

Claire

- Mieszkałam we Włoszech. Nie, z miłą chęcią odpowiem na Twoje pytania - zaśmiała sie.
- Ja uwielbiam moje włosy ale tutaj wszyscy mają czarne włosy, ciemną skórę... czasem dobrze się wyróżniać. - stwierdziła.

Gość

- W takim razie... - upiła łyk soku. - Co się takiego wydurzyła, że chcesz odmienić swoje życie, że szukałaś czegoś w wypłowiałych, starych papierach i że tu trafiłaś? - przyjrzałą jej się swymi bystrymi oczyma.
- Zauważyłaś, że wszyscy chłopcy z La Push są jacyś tacy... - dobierała słowa. - Ogromni, wyrośnięci, mają stopy, dłonie wielkich gabarytów. Dziwna sprawa.

Claire

- Długa historia. Ale w skrócie zmarła mi mama a z bratem już dłużej nie chciałam żyć i przyjechałam tutaj. - westchnęła.
- Tak zauważyłam - zaśmiała się - ale oni raczej mnie nie zauważają - znów się śmiała.

Gość

- Zmarła Ci mama? - jęknęła. Nawet jej nie pocieszałą, bo sama po sobie wiedziała, że to i tak nic nie da, nic nie zmieni. Była w prawie identycznej sytuacji, prawie, bo Ona nie miała ani jednego rodzica.
- Nie zauważają Cię? Ach, nie wiedzą, co tracą. - parsknęłą niepohamowanym śmiechem. - Jeszcze kiedyś uklekną u Twoich stóp i będą błagać byś to Ty na nich spojrzała.

Claire

Pokiwała głową.
- Teraz nie mam już nikogo, jestem sama jak palec - westchnęła.
- Wątpie, jeszcze nie miałam u swojego boku żadnego mężczyzny - zaśmiała się.
- A Ty mieszkasz sama czy z rodziną? - spytała.

Gość

- Ja też jestem sama na tym świecie, zupełnie sama. Nie mam żadnej bliskiej swemu sercu osoby. - posmutniała.
- Teoretycznie mieszkam z rodziną, ale... - tu przełknęła głośno ślinę.
- Moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym... Nie mam ani taty ani mamy. - gapiła się w podłogę.
- Mieszkam z ciotką i jej rodziną. - podkreśliła szczególnie słowo "jej".

Claire

Przytuliła ją.
- Przykro mi. Wiem co czujesz. - stwierdziła.
- Jeśli chcesz możesz zamieszkać u mnie na jakiś czas. Mam taki wielki dom -
rozejrzała się - sama tu umrę w noc ze strachu - zaśmiała się.

Gość

Również przytuliła dziewczynę.
- Propozycja jest naprawde kusząca, ale nie wiem czy powinnam tak zostawiać ciotkę, bez słowa. Wiesz, naprawde wiele im zawdzięczam. Gdyby nie Oni musiałabym mieszkać w domu dziecka. - wzdrygnęła się.
- Ale! Chętnie wpadnę do Ciebie od czasu do czasu na jakies pidżama party z popcornem i kolą! - uśmiechnęła się.
- Sama w takim wielki domu? Zawsze bałam się tych wszystkich duchów, zjaw!

Claire

Uśmiechnęła się do niej.
- Jak chcesz, ale propozycja jest zawsze aktualna. - powiedziała i wzięła łyka soku.
- Dobry pomysł z tym pidżama party, zawsze chciałam w czymś takim uczestniczyć - zamyśliła się.

Gość

/Przepraszam, że tak zwlekałam z odpisywaniem -,-

- Zapamiętam, obiecuję. - wyszczerzyłą białe uzębienie w szerokim uśmiechu.
- Czyli jesteśmy umówione, ma się rozumieć? Potrzebny jest tylko popcorn, cola, najokropniejsze horrory świata i seksowne pidżamy! Wieczór, a raczej noc jak marzenie. - zaśmiała się.
- Nie sądzisz, że z rozcięciem już jest całkiem w porządku? - przyjrzała się bandarzowi, na którym od pewnego czasu okrągła plama krwi już się nie powiększała.
- Na mnie już czas. Dziękuje za wszystko i do rychłego zobaczenia. Ach, proszę. - napisałą jej na karteczce swój numer telefonu. - To w razie, gdybyś chciała się ze mną skontaktować. - pomachała jej i zniknęłą w oddali.

Claire

- Tak. Zadzwonię do Ciebie jutro - uśmiechnęła się do niej i pomachała na pożegnanie.
Włożył krótką spódniczkę i bluzkę na ramiączkach i wyszła do baru.

/ Knajpa u Sama

Claire

/ knajpa

Weszli do środka.
- Proszę. Czuj się jak u siebie. Możesz robić co Ci się podoba - zaśmiała się - tylko nie właź mi do sypialni - dodała z uśmiechem.
- Twoja będzie na górze - wskazała jedne z drzwi.

James

/knajpa "U Sama"

- Bez obaw - mruknął, rozglądając się po domu. - I dziękuję - Rzecz jasna złożę się na jedzenie i takie tam - wszedł do pokoju i rzucił swoją koszulę na łóżko. - Przydałyby się jakieś ubrania - mruknął do siebie.

Claire

- O to się nie martw. - odpowiedziała pokazując mu sypialnię. Lekko się zarumieniła gdy ściągnął koszulę.
- Wiesz... to ja yyy... może przyniosę Ci coś do picia - rzuciła stojąc w drzwiach.

James

- Jasne - odpowiedział i położył się na łóżku. Był trochę zmęczony długą podróżą i musiał nabrać sił. Nagle zaburczało mu w brzuchu. - Pięknie... - mruknął pod nosem.

Claire

- To jedzenie też Ci przyniosę - uśmiechnęła się i zbiegła po schodach.
Nalała sok do szklanki i zrobiła kanapki. Wszystko ułożyła na tacy. Wyciągnęła z lodówki piwo i położyła obok soku.
Weszła na górę.
- Proszę. Nie wiem czy Ci będzie smakować - powiedziała niepewnie kładąc mu tacę na kolanach.
- No to pewnie masz ochotę zostać sam. - zaśmiała się.

James

- Nie, dlaczego? - powiedział. Narzucił na siebie koszulę, by się nie krępowała. - I dziękuję za jedzenie. Już drugi dzień niczego nie jadłem - wyznał, biorąc kanapkę.

Claire

- Tak lepiej - zaśmiała się. Przysiadła na brzegu łóżka. Wiatr z otwartego okna rozwiewał jej włosy.
- Ze mną z głodu nie zginiesz - powiedziała z uśmiechem i naciągnęła spódniczkę.

James

- To dobrze. jem co popadnie, od dawna nie czułem smaku domowego jedzenia. Kiedyś gotowała nam siostra, ale później... - wzruszył ramionami. - Odżywiam się teraz niezdrowo, powiem tyle. Jeśli więc jesteś dobrą kucharką, to będę szczęśliwy.

Claire

- Słyszałam, że całkiem niezłą- zaśmiała się.
- Masz siostrę? - spytała zaciekawiona. Mimo, że nie miała swojej rodziny lubiła słuchać opowieści innych.

James

- Miałem, ale ją zamordowano - odpowiedział, zaciskając mocno pięść. - W Chicago, kilka lat temu.

Claire

Posmutniała.
- Przykro mi. To straszne. Ja nie mam już żadnej rodziny. - powiedziała smutno - mama i tata nie żyją a brat.... to tak jakbym go nie miała - dodała ze smutkiem.

James

- Ja znam tylko wuja. Rodzice nas nie chcieli i nas zostawili. - Jenny zamordowano, winnego pewnie nie złapano, bo to nie możliwe. Jestem sam i włóczę się po kraju.

Claire

- Przykre. Ja kiedy ojciec zmarł matka zachorowała. Brat zostawił nas same i wyjechał do Rzymu. Zostałam sama z chorą matką . Musiałam pracować żeby zarobić na życie. - skrzywiła się - mimo, że brat przysyłał nam pieniądze to i tak starczały tylko na leki. - dodała patrząc na niego.

James

- Życie bywa podłe. To smutne - przyznał. - Ale co zrobić. Starzy nas zostawili - powiedział, zajadając drugą kanapkę. - Zachciało im się szaleć, a potem pozbyli się kłopotu i zniknęli. Ale mam to gdzieś.

Claire

- Ale zobaczysz. Kiedyś życie się do Ciebie uśmiechnie. - uśmiechnęła się promiennie.
- Ładny wieczór mamy... - westchnęła.

James

- Owszem - przytaknął. - Mam zamiar pobiegać po okolicy. Trzeba choćtrochę ją poznać, a kanapki dodały mi sił. Odłożył tacę na bok.

Claire

- Racja - zaśmiała się.
- Ja jutro się może przejdę po okolicy. Nie będę tak sama w nocy chodzić - zachichotała.

James

- Jak chcesz, możesz mi towarzyszyć. Będziesz bezpieczna, a ja choć poznam okolicę. Lubięnocne wędrówki. Później pół dnia odsypiam, ale warto się czasem poświęcić. Tempo dostosuję do twojego - uśmiechnął się.

Claire

- Jeśli nie masz nic przeciwko to z miłą chęcią. - uśmiechnęła się.
- Tylko chyba wypada się przebrać bo w takim stroju chyba nie pójdę - zaśmiała się wskazując na spódniczkę.

James

- No raczej nie, zmarzniesz - powiedział. - Idź, ja zaczekam na dole - podniósł się z łóżka i skierował sięw stronędrzwi. Zszedł na dół i wyszedł na dwór. Mimo iż powiewał chłodnawy wietrzyk, James nie zapiął koszuli.

Claire

Włożyła jakieś spodnie i cienką bluzkę z krótkim rękawem.
Wybiegła zamykając dom i podeszła do James'a.
- Idziemy? - spytała z uśmiechem

James

- Jasne, ty prowadzisz, ja nie znam tu niczego - zaśmaił się. - Jakie jest twoje ulubione miejsce? - spytał. - Moze od tego zacznę poznawanie okolicy.

Claire

- Plaża - uśmiechnęła się. Wyszli poza teren domu. Claire zapatrzyła się na zachodzące słońce i potknęła się o jakiś kamień.

James

- Uważaj - złapał ją w ostatniej chwili. - Plaża? Moze być. A daleko to? - spytał.

Claire

- Dziękuje - powiedziała stając prosto.
- Nie tylko chwilka - powiedziała patrząc pod nogi.
/ plaża

[zaczynasz na plaży ^^]

James

/Plaża

- No to jesteśmy na miejscu - powiedział zadowolony, pomagajac jej stanąć na nogach. - Jak było? - spytał.