Pokój Emmy

Edward

- Zobaczymy - uśmiechnął się i wtulił ją do siebie. Wciągnął powietrze i znów poczuł jej zapach.
- Muszę Cię o coś poprosić. Nie możesz nikomu, rozumiesz nikomu powiedzić o mojej tajemnicy - powiedział poważnym tonem.

Emma

Przytuliła się do niego, jeszcze wczoraj rano tylko o tym marzyła, a dziś on ją przytula w rzeczywistości.
- Przecież nie zacznę opowiadać, że mój chłopka - na tym słowie zatrzymała się chwile - że mój ukochany jest nadludzko silny, szybki i piękny. Ta tajemnica będzie bardzo bezpieczna w moim sercu razem z Tobą. - pocałowała go szyję.

Edward

- Dziękuje - szepnął i przytulił ją delikatnie.
- Jak tylko Alice wróci przedstawię Cię mojej rodzinie, jeśli nie masz nic przeciwko - powiedział głaszcząc ją delikatnie po ręce.

Emma

- Oł... - stęknęła cicho i po raz kolejny przykryła głowę kołdrą - To będzie koszmar... oni na pewno mnie nie zaakceptują... i uznają mnie za dublerkę "Brzytuli Betty".

Edward

Zaśmiał się.
- Zaakceptują. - uśmiechnął się.
- Alice na pewno już wie, że jesteś w moim życiu. A reszta no może w wyjątkiem Rosalie nie będzie miała z tym problemu - pogłaskał ją po głowie i ściągnął z niej kołdrę.

Emma

- Tak, jasne... - wtuliła się w niego mocno - Już to widzę... - zaczęła delikatnie głaskać go po brzuchu - Uprzedź mnie kilka dni wcześniej to pojadę do fryzjera, kosmetyczki... i czego tam jeszcze trzeba żeby moją urodę poprawić.

Edward

- Nic nie trzeba, jesteś doskonała - uśmiechnął się i głaszcząc ją delikatnie po brzuchu.
- Oni naprawdę nie są tacy źli - zaśmiał się.

Emma

Super... pomyślał, że mam jego rodzinę za potwory! Spojrzała na niego i pocałowała go w policzek.
- Wiem, wiem... poprostu stresuje się, że Wy jesteście nadludzko doskonali, a ja ludzko niedoskonała. - położyła głowę na jego klatce piersiowej. W tym samym moemcie słychać było wołanie z dołu:
- Emmciu! Śniadanie czeka! - Elizabeth zazwyczaj wstawła już o świcie aby oddać się artystycznemu szałowie natchnienia.

Edward

Zaśmiał się.
- Idź będę tu czekał na Ciebie - pocałował ją w policzek i usiadł na łóżku.
- I zastanów się co będziemy dziś robić bo ja już nie mam pomysłów - zaśmiał się.

Emma

Podniosła się i pocałowała Edwarda w szyję, potem w policzek.
- Nie jestem głoda... zresztą śniadanie zaraz będzie pod moimi drzwiami. To tylko taki alarm, że mam wstawać. - przytuliła się do Edwarda. - A Ty, nie musisz jeść? Albo raczej pić... w jakimś określonym czasie? - przytuliła twarz do jego szyi.

Edward

- Kiedy muszę iść na polowanie moje oczy stają się ciemne - uśmiechnął się do niej.
- Idź na śniadanie, na pewno jesteś głodna - delikatnie pogłaskał ją po policzku,

Emma

Słychać było na korytarzy kroki i brzdęki naczyć.
- Mówiłam? - powiedziała cicho przytulając się do niego. - Postawi tacę pewnie przed drzwiami i wróci do malowania. - położyła dłoń na policzku Edwarda. - Kocham Cię - pocałowała go w policzek.

Edward

- Wiem, tym razem jeszcze zapuka i powie, że jest już 6 - zaśmiał się.
- Też Cię kocham - szepnął jej do ucha i pocałował w szyję.

Emma

Przed drzwiami słychać było brzdęk naczyć, Elizabeth postawiła tacę na podłodzę. Zapukała do drzwi i dość wyraźnym szepetem powiedziała:
- Emmciu, już 6 rano. Czas wstawać. - po tych słowach odwróciła się i było słychać tylko kroki po schodach.
Spojrzała na Edwarda.
- Często tak podsłuchujesz myśli? - skrzywiła się na myśl, że Edward zawsze słyszy te bzdurne pseudomyśli!

Edward

Zaśmiał się.
- Nie mam wyboru. Ale o swoje się nie martw. U Ciebie słyszę tylko jakieś szmery lub
tylko niektóre słowa - powiedział i przyniósł jej tacę z jedzeniem.
- Proszę Panno Austen - uśmiechnął się.

Emma

Spojrzała na niego z lekką dezaprobadą.
- Chcesz mnie otruć? - uśmiechnęła się patrząc na śniadanie zrobione przez Elizabeth. - Jeśli już mam umrzeć to wolę żebyś się najadł niż mam ginąć w męczarniach zatruta posiłkiem własnej matki. - uśmiechnęła się do niego i pokazała mu język - Przepraszam! miałam już więcej nie żartować z tego.

Edward

- Właśnie miałaś z tego nie żartować bo to nie jest śmieszne - powiedział poważnym tonem.
- Zjedz chociaż trochę. Wygląda całkiem smacznie - uśmiechnął się dając jej buziaka w policzek.

Emma

- Nie obrażaj się - pocałowała go w policzek - A w jaki sposób polujesz? - zapytała zaciekawiona biorąc z tacy jeden z domowych wypieków Elizabeth. - Mam nadzieję, że sam jeszcze lepiej niż teraz próbujesz nakarmić mnie - spróbowała przełamać bułkę, ale ta była twarda jak kamień.

Edward

- Nie ważne - uśmiechnął się i pogłaskał ją po głowie.
- Wiesz co może zabiorę Cię na śniadanie - zaproponował widząc jak siłuje się z bułką.

Emma

- Myślę, że to będzie dobry pomysł. - uśmiechnęła się. - Daj mi chwile żebym mogła się ubrać. - wygrzebała się z łóżka powoli. - Pożyczyć Ci jakieś moje ubrania? - zaśmiała się cicho. - Czy idziesz w tym samym co wczoraj?

Edward

- Zabiorę Cię na śniadanie i potem pojadę się przebrać. - uśmiechnął się.
- Idź się szybciutko ubierać - pocałował ją w policzek.

Emma

Serce znów zaczęło jej bić szybciej. Czuła się niesamowicie, złapała tylko kilka ubrań i wybiegła do łazienki. Tam szybko wskoczyła w dżinsy i niebieską bluzkę, na długi rękaw. Po chwili, skończywszy ze wszystkimi czynnościami porannej toalety była już w swoim pokoju, jednak z pośpiechu potknęła się o własną torbę i upadła tuż przed Edwardem.
- Ała... - potarła ramie - już jestem gotowa.

Edward

Podniósł ją z ziemi .
- Słońce uważaj bo sobie coś zrobisz - uśmiechnął i dotknął jej ramienia.
- Ślicznie wyglądasz. - powiedział szczerząc się do niej.

Emma

Jego chłodna dłoń przyniosła ukojenie na uderzone miejsce.
- Przy Tobie i tak źle... ale dziękuje - pocałowała go w policzek i przytuliła - za wszystko... - pogładziła go delikatnie po policzku.
- No to co... idziemy?

Edward

- Wyglądasz cudownie, prześlicznie - uśmiechnął się pod wpływem jej dotyku.
- Idziemy. Ty idź przez drzwi a ja będę czekał w aucie - uśmiechnął się.
/ Forks, Kawiarenka

[Ty zaczynasz ^^]

Emma

//Podjazd

Wchodząc do pokoju zmroziło ją. Natychmiast zanim Edward zdązyła zajrzeć położyła mu dłoń na oczach.
- Nie patrz! - zatrzymała się w drzwiach nie chcąc go wpuścić. Jak mogła! jak mogła to tutaj przynieść!?

Edward

/ podjazd

Zaśmiał się i za chwilę znałazł się przy rzeźbie. Popatrzył na nią od góry do dołu.
- Nawet podobny - zachichotał.

Emma

Rzeźba idealnie przedstawiała go. Popiersie miała potargane włosy i odpięte pierwsze guziki koszuli. Wyglądał prawie jak grecki bóg, nieszczęsna Elizabeth założyła na jego głowę wieniec z kwiatów ogrodowych. Wszystko by przypominało rzeźbę antyczną, gdyby nie szelmowski uśmiech jaki malował się na ustach marmurowej rzeźby.
Opadła na łózko chowając głowę pod poduszkę.
- Możesz się śmiać... jeszcze Elizabeth... założyła ten wieniec...

Edward

Uśmiechnął się.
- Rzeźba jest hmmm....jakby to powiedzieć cudowna. - zaśmiał się i pocałował ją w usta.

Emma

- Miałeś się nie śmiać - stęknęła - ech... przepraszam Cię. Nie powinnam była Cię rzeźbić. - przewróciła oczami i przytuliła się do niego. - I jeszcze Elizabeth postawiła na tobie ten wieniec, teraz to już w ogóle wiesz wszystko co o Tobie myślę! - powiedziała załamana.

Edward

Tłumił wybuch śmiechu.
- Kocham Cię i nieważne co tam rzeźbisz po nocach - delikatnie pocałował ją w szyję.

Emma

- No nie śmiej się! - udała złą i skrzyżowała ręce na piersi. - Nie mam zamiaru już więcej Cię rzeźbić. - fuknęła i spojrzała w ścianę. - Zawsze mogę rzeźbić kogoś lub coś innego.

Edward

- No już - pogłaskał ją po głowie - nie złość się - pocałował ją w czoło.

Emma

- Nie złoszczę... - przytuliła głowę do jego klatki piersiowej - Ale to wyszło trochę niezręcznie i znów masz prawo uważać mnie za dziwadło i idiotkę... - zamknęła oczy i wtuliła się w niego. - Kocham Cię, wiesz?

Edward

- Ale ja kocham Cię bardziej - zaśmiał się i pocałował ją w czubek głowy.
- Rzeźba jest fajna - powiedział z uśmiechem i zaczął głaskać ją po plecach.

Emma

- Ja Ciebie kocham bardziej - przytuliła się mocniej do niego - Rzeźba jest fajna, bo i model jest bardzo fajny.

Edward

Zaśmiał się .
- Nie przesadzaj - wciągnął powietrze i delikatnie ją odsunął . Usiadł na krześle .
- Co jutro planujesz ? - spytał .

Emma

- Nie wiem jeszcze. A Ty? Sądzę, że możemy mieć bardzo podobne plany jeśli chcesz - uśmiechnęła się, wdrapała się na łóżko i patrzy na niego.

Edward

- Myślę, że możemy - uśmiechnął się lekko . Za niedługo będzie musiał iść na polowanie.
- Lubisz tego nowego z naszej szkoły ? - spytał.

Emma

- Wydaje się być bardzo sympatyczny. - uśmiechnęła się do Edwarda - A Ty? Lubisz go?