Pokój Ann Marie

Alice Cullen

- Ta dam! - zawołała otwierając drzwi. Oczom Ann ukazał się całkiem spory pokoik o ścianach koloru rozbielonego błękitu. Na frontowej ścianie pyszniło się wymalowane granatem drzewo skłaniające gałęzie ku dużemu łóżku z bielonego drewna. W pokoiku stała duża szafa z lustrzanymi drzwiami, niewielka komódka i bujany fotel. Za oknem obramowanym drapowaną granatową firaną rozciągał się widok na bajecznie ukwieconą polankę.
- To właśnie jest w nim najcudowniejszego - Alice wskazała okno - widok. W księżycowe noce jest nieporównywalny z niczym. Szczególnie gdy unoszą się tam mgły... - rozmarzyła się ponownie.

Anna Marie

/ Dom młodych wampirów | Salon

- Ależ ty tajemnicza - uśmiechnęła się. Przed otwarciem drzwi wzięła głęboki wdech i spojrzała na Alice poczym nacisnęła na klamkę. Będąc w środku pomieszczenia zaczęła się rozglądać i podszedłwszy do okna wydała z siebie głębokie westchnięcie. Za oknem rozciągał się widok bajecznie ukwieconej polany. - Nie dziwie się, że się tak rozmarzyłaś.. Tak tu romantycznie .. - zaczęła marzycielskim tonem. - Dziękuję!

Alice Cullen

Alice uśmiechnęła się.
- Liczyłam na to, ze ci się spodoba.

Anna Marie

- Tutaj jest fantastycznie ! - powiedziała do Alice z zachwytem. Poczym wskoczyła na wielkie łóżko zrobione z bielonego drewna. - A właściwie to po co mi to łóżko ? - spytała zaskoczona. Czy umknął mi jakiś ważny szczegół ?

Alice Cullen

- Ja na swoim lubię czytać - zachichotała Alice i nie tylko... dokończyła w myślach. - Wygodniej mi

Anna Marie

- Aha, rozumiem - uśmiechnęła się Anna Marie. - Poprostu byłam zaskoczona, że .. - ucichła, ponieważ pomyślała, że robi z siebie idiotkę. Po chwili odłożyła trzymaną cały czas w ręku pozytywkę na gustowną, drewnianą komodę i nakręciła ją. Z przedmiotu wydobył się spokojny, cichy dźwięk. Melodia, którą Anna Marie znała już na pamięć. Wampirzyca zamknęła na chwilę oczy i zamyśliła się.

Alice Cullen

-Piękna melodia - powiedziała cichutko Alice przerywając ciszę, gdy pozytywka przestała grać

Anna Marie

- Tak, wiem .. - potwierdziła cichym głosem Anna Marie, poczym znowu podeszła do okna, by jeszcze raz przyjrzeć się pięknemu widokowi. - Odziedziczyłam ją po rodzicach jak miałam szesnaście lat - zaczęła nie spuszczając wzroku z polany - Ojciec kupił ją mamie kiedy zaczęli się potajemnie spotykać.. Tyle ich dzieliło, a jednak się w sobie zakochali.. Jednak coś ich połączyło. Coś wyjątkowego. Potem byłam ja - owoc ich zakazanej, acz pięknej miłości. Ludzie tępili moją matkę za to, że mnie urodziła.. Stanęli sami przeciwko całemu światu. Klasycznie, co ? Gdy byłam mała stałam w piżamie na schodach i patrzyłam jak ze sobą tańczą. Tańczyli w rytm tej melodii spoglądając sobie głęboko w oczy. Mimo upływu tych kilku lat nadal dzieliła ich pasja i głębokie uczucie.. - przerwała historię by zadać Alice pytanie - Czy wierzysz w istnienie miłości? Nigdy nie zwątpiłaś, że ..

Alice Cullen

-że nic takiego się nie zdarza? - próbowała dokończyć Alice. - Wątpiłam, Ann... Wielokrotnie wątpiłam. - westchnęła i ciężko opadła na łóżko - Wątpiłam w miłość moich rodziców, gdy oddawali mnie do zakładu dla psychicznie chorych. Spędziłam w nim całe dzieciństwo. Gdy zostałam... przemieniona wątpiłam we wszystko. Widząc okrucieństwo i będąc zmuszona do pozyskiwania "pokarmu" w taki sposób, a nie inny, wątpiłam w siebie. Potem spotkałam Jazza. Właściwie zobaczyłam go w jednej ze swoich wizji. I od tamtego czasu wszystko było inne. Świat nabrał barw. Zwątpienie zniknęło. Aż do... - otrząsnęła się - aż do niedawna, czego świadkiem miałaś okazję być. Niesłusznie go osadziłam, niesłusznie wątpiłam... Bo miłość istnieje Ann... Ona czeka na każdego, kto ma na tyle odwagi by po nią sięgnąć. Przestaję w nią wątpić ilekroć patrzę na Esme i Carlise'a. Przestaję w nią watpić ilekroć czuję dotyk dłoni Jaspera na moim policzku. Ona jest Ann.. dla każdego... Czasem nie trzeba na nią czekać, znajduje nas od razu. Czasem trzeba czekać stulecia. Ale ona przychodzi. I rekompensuje wszystko - uśmiechnęła się

Anna Marie

- Tak, za miłość trzeba zapłacić ogromną cenę. - potwiedziała Anna Marie. Poczym odwróciła się w stronę Alice i gorzko uśmiechnęła. - Ja nie sądzę, że zdołałabym to zrobić. Nawet jeśli jakimś trafem bym kogoś spotkała.. Ty i Jasper, Carlisle i Esme, Edward i Lizzy - zrobiła pauze - to coś rzadko spotykanego. Wasze uczucia są bardzo unikatowe i niepowtarzalne - dokończyła swoją wypowiedź i zdobyła się na przyjazny uśmiech.

Alice Cullen

-Edward i Lizzy? - Alice uniosła brwi w wyrazie zdumienia - Oni nie są razem. I raczej nie będą. Jeżeli już by się zdecydowali, zobaczyłabym to - powiedziała pewna swego.

Anna Marie

- Przecież widziałam - powiedziała spokojnie Anna Marie, stawiając przy swoim. W wspomnieniach powrócił jej widok Edwarda i Lizzy stojących przed domem. A może to miała być ich tajemnica ? pomyślała, bojąc się, że nieumyślnie zdradziła jakiś sekret.

Alice Cullen

- Ann... Edward jest uprzejmym i miłym gościem. Ale zdecydowanie NIE jest z Lizzy. Wiedziałabym o tym PIERWSZA. Dosłownie. - Alice uśmiechnęła się uroczo. Nagłe skupienie zagościło na jej twarzy, by zamienić się w jeszcze szerszy uśmiech i nieco rozkojarzone spojrzenie.
-Ann - rzekła przepraszająco - ja muszę iść. Mam jeszcze jedną sprawę do załatwienia. I sprawa ta staje się niecierpiąca zwłoki... - zamyśliła się i powiedziała bardziej do siebie niż do Ann - Musimy jeszcze iść do szkoły...
- Ann... muszę już iść. Zostawiam Cię bardzo niechętnie, ale muszę... Zajrzę do Ciebie po zajęciach... Jeżeli będziesz się nudzić tutaj, to odwiedź nasz dom. Jestem pewna, ze Esme powita Cię z otwartymi ramionami. Koniecznie musisz ją poznać. Muszę lecieć... Przepraszam Cię raz jeszcze... - i już jej nie było Smile

// rezydencja Cullenów / salon

Anna Marie

Alice nie dała jej wejść w słowo, dlatego przez ten cały czas Anna Marie milczała. - Okay - odpowiedziała do siebie gdy nikogo oprócz jej nie było już w pokoju. - więc znowu zostałam sama - westchnęła spoglądając kątem oka na półkę z książkami. Po chwili sięgnęła po jedną z nich. - ,,Pamiętnik" wymówiła na głos jej tytuł, poczym położyła się na łóżku i otworzyła na pierwszej stronie. A jednak Alice miała rację - łóżko się do czegoś przydaje..

Anna Marie

Anna Marie niemal ze złością zamknęła książkę i cisnęła nią w bujany fotel, który pod wpływem siły udarzenia lekko się zakołysał Romans! Ugh, tak tego mi najbardziej trzeba zirytowała sięa, po chwili wyszła z pokoju udając się w kierunku domu Cullenów.

/Rezydencja Cullenów | Salon