Apartament Juliette Dubois

Isten

- Zapomnę czy nie, wszystko jedno. I nie wazne kim jesteś i co robisz. Jesteś człowiekiem jak każdy. I masz w sobie wartość i coś pięknego. Nie chodzi o wygląd, a o to, co sięw tobie kryje. Kazdy ma w sobie coś takiego - stwierdził, przymykajac oczy.
- A jeśli zbyt wiele mówię, powiedz to.

Juliette

Zamarła. Boże ileż by dała żeby podobne słowa usłyszeć od Niego. Od Normana. Że jest człowiekiem i jako człowiek jest wartościowa. Że... chciałaby usłyszeć dużo słów. Zbyt wiele. Zapomnij o tym Juliette. Zapomnij
- Nie mówisz zbyt wiele - muskała ustami jego tors schodząc do brzucha. - Tylko zawstydzasz mnie.. i czuję się zakłopotana. nikt do mnie nigdy nie mówił w ten sposób. Nie jestem przyzwyczajona... - delikatnie ukąsiła jego napiętą skórę.

Isten

- Ja po prostu widze to, czego inni nie widzą, lub widzieć nie chcą - wyjasnił.
- I tu juz nawet nie chodzi o to, kim jestem i kim sa inni. Kazdy jest człowiekiem.

Juliette

Dała mu mówić. Jego głos, słowa koiły dziś. Dawały jej nadzieję na to, że ktoś potrafi dostrzec w niej coś więcej niż dziwkę. Że ktoś potrafi dostrzec w niej nawet nie kobietę, a człowieka. Delikatnie pieściła jego skórę. Pieszczotliwie drapała ją, kąsała, całowała, jakby w odpowiedzi na jego miłe słowa.

Isten

Isten pozbawił ją całej garderoby, jednak po chwili ponownie sięodezwał.
- Nie trać nadziei na to, że ktoś powie ci jeszcze to samo, co ja. I z tąsamą pewnością - delikatnie gładził jej skórę, rozkoszujac sięjej ciepłem.

Juliette

- Nadzieja umiera ostatnia - przejechała językiem po jego udzie. Pozbawiła go resztek ubrania. Paznokciami zaznaczyła linię jego bioder.

Isten

- I nigdy nie zawodzi - dodał szeptem, zamykajac oczy.

Juliette

Zaczęła go pieścić niespiesznie, powoli, z sobie właściwą delikatnością, którą obdarzała tych, którym ta delikatność pasowała. Z wyczuciem światowej sławy pianisty uderzała w klawisze jego męskiego ego, jego ciała i duszy by przynieść podniecenie, zapomnienie i żar. Żar wołający o spełnienie. Palcami muskała jego skórę znacząc ją drobnymi szlakami po przejściu paznokci. Tymi szlakami podążały jej usta. Spijające chłód jego skóry.

Isten

Isten delikatnie obrócił dziewczynę na plecy, przejmując na chwilę kontrolę. Sam również zaczął pieścić jej ciało. Zawsze tego chciał, ale dawno temu. Dawno dla jego ukochanej...
Wkładał w ten moment całą swoją ukrywaną namiętność i wrodzoną czułość.

Juliette

Zamruczała zadowolona. Wplotła dłonie w jego włosy i od czasu do czasu zaciskała na nich palce. Zazwyczaj mężczyźni oczekiwali ze to ona przejmie kontrolę, to ona będzie stroną aktywną. To była miła odmiana. Pieścił ją jak kochankę. Jak kogoś bliskiego. Wyczuwała czułość w ruchach jego dłoni, w dotyku. Przymknęła oczy. Przez myśl przemknął jej Norman. Chciała by ją dotykał w ten sposób. Spięła sie na króciuteńki moment i zepchnęła myśli o szefie głęboko w podświadomość. Otworzyła oczy i spojrzała na swojego gościa. Uśmiechnęła się rozpieszczana.

Isten

- Jesteś kobietą, nie rzeczą - pocałował ją w czoło. - Czujesz i potrzebujesz pieszczot i czułości. Dla mnie jesteś wyjątkowa, pamiętaj - ponownie ucałował jej dłon.

Juliette

- Odwiedzaj mnie częściej - zamruczała samolubnie. A facet zdecydowanie pracował na duuuuży rabat. - Nikt do mnie tak nie mówił, nikt mnie tak nie dotykał - wyprężyła się w oczekiwaniu na dalsze pieszczoty - To jest miła odmiana... Niesamowita wręcz...

Isten

- Mówiłem, że jestem inny. Widzę i rozumiem więcej, moja droga. Ja szanuję każdego i w kazdym widzę coś dobrego - całował jej brzuch delikatnie. - Choćby inni cię potępiali, ja tego nie zrobię. Jesteś kobietą, a je trzeba szanować.

Juliette

Jego dotyk ją podniecał. Delikatność i odmienność pobudzała jej zmysły. Zadrżała pod wpływem jego pocałunków. Przycisnęła jego usta do swojego brzucha.

Isten

- Czułosci i potzreby bliskości drugiego człowieka nie zabraknie ci teraz - szepnął, kontynuując pieszczoty, gładząc ją teraz po udzie.

Juliette

Zamruczała rozkosznie. Juliette była zachwycona. Poprawił jej humor. Przygryzła dolną wargę spoglądając na niego i zastanawiając się co taki facet robi w burdelu? Przecież mógł mieć każdą kobietę... Objęła go w pasie nogami i przyciągnęła do siebie. Ucałowała jego oba policzki, dyskretnie omijając usta. Splotła dłonie na jego karku. Odchyliła głowę obnażając przed nim szyję. Zamruczała.

Isten

Isten wczuł sięw sytuację i chciał jak najlepiej dla dziewczyny. W każdy dotyk, ruch, gest wkładał całe swoje przeraźliwie dobre serce, chcąc jak najwięcej dobrego uczynić.
Gdy skończył, pocałował ją w czoło, a potem w rękę.

Juliette

[tak. to była cenzura Razz

]

Juliette zabrakło tchu.
- O Boże... - jęknęła rozleniwiona. Uśmiechała się szczerze. Przyciągnęła go do siebie i wtuliła w jego chłodne ciało. - Powinnam ci podziękować, wiesz? - wyszeptała delikatnie kąsając go w ucho.

Isten

- Dziękować? Nie musisz. Chciałem ci pomóc, chciałem byś zapomniała o wszystkim, co cię trapi i dała się porwać jak i ja. Miłosć mam chyba we krwi - uśmiechnął się. - Jestem w połowie Francuzem - wyjasnił. - A oni to po prostu czują. I wiesz, mam wrażenie, że się zaprzyjaźnimy. Chciałbym tego bardzo.

Juliette

Zaśmiała się
- W takim razie mamy coś wspólnego. Moja rodzina pochodzi z Francji, Monsieur. - gładziła jego tors. Aż jej było głupio mówić o pieniądzach. Westchnęła cicho. Pierwszy raz przy kliencie żałowała ze jest kim jest. - I przyjaciel by mi się przydał. W moim zawodzie nie ma się ich zbyt wielu - usiadła na łóżku.

Isten

- Na mnie mozesz liczyć, zawsze! - powiedział i pocałował ją w czoło. Wstał z łóżka i ubrał się. Z plecaka wyciągnął kartkę i napisał na niej swój numer telefonu i adres motelu, w którym się zatrzymał. Do środka włożył pieniądze, zostawiając takze napiwek.
- Kup sobie coś ładnego za to - powiedział. - Najlepiej coś niebieskiego - dodał i uśmiechajac się delikatnie wział swoje rzeczy i wyszedł z pokoju.
- Do zobaczenia Juliette i dziękuję - odezwał się w drzwaich i wyszedł.

/Ulica

Juliette

Jeszcze chwilę siedziała na łóżku. Podeszła do komódki na której połozył wszystko. Odłożyła pieniadze, które musiała oddać Normanowi. Napiwek był niemalże równy jej godzinowej stawce. Juliette zdębiała nieco. Przygryzła wargę i schowała pieniądze do sejfiku. Tak samo jak jego numer telefonu. Założyła gruby szlafrok i usiadła na łóżku. Otworzyła butelkę tequilli ale jednak nie miała ochoty na picie. Odstawiła ją. Położyła się na łózku i zamknęła oczy uśmiechając się. Zadzwonię. Zdecydowanie zadzwonie obiecała sobie.

Carmen

// ??

Weszła cicho do pokoju.
- Julie! - zawołała i poszła dalej.
- Tu jesteś - zaśmiała się

Juliette

Julie spojrzała na nią lekko nieprzytomna. przeciagnęła się zadowolona jak leniwa kotka
- Jesstem - mruknęła uśmiechajac się szeroko.

Carmen

- Opowiadaj - usiadła w fotelu. Znała Julie i wiedziała,że ma jej coś do opowiadania

Juliette

- O czym? - Julie klapnęła na sąsiednim fotelu. - O kinie czy o kliencie? - zachichotała - W kinie... było dziwnie. Byłoby lepiej gdybym się nie odzywała. Psułam mu humor - westchnęła rozżalona. - Chciałam go przekonać że warto czasem wyjść z domu, a tymczasem... Carmie to była katastrofa - jęknęła - Nie dałam mu oglądać filmu. Gadałam cały czas i w dodatku plotłam jakieś bzdury. Tylko się wkurzał. Najchętniej bym mu zniknęła z oczu na jakis czas, zeby mu nie przypominać tego koszmaru - zasępiła się.

Carmen

- Julie, nie martw się. Też tak kiedyś miałam przy Martinie. Gadałam co popadło - zaśmiała się na to wspomnienie - z czasem mija - machnęła ręką.
- No a teraz z czego jesteś tak zadowolona? - spojrzała na nią pytająco

Juliette

- Klient - przeciągnęła się - Carmie - spojrzała na przyjaciółkę błyszczącymi oczami - Takich klientów to ja mogę mieć codziennie - wyprostowała nogi ukazując spod szlafroka zgrabne udo - On mnie nie dość ze traktował jak człowieka, to jeszcze pilnował żeby MI było dobrze. Gadał ze zasługuję na czułość i w ogóle. To było uroczo odmienne... - uśmiechnęła się - Dał mi swój numer telefonu... Tak gdybym potrzebowała przyjaciela do pogadania... Wyobrażasz sobie?

Carmen

Zaskoczyła się ale ciągle się uśmiechała.
- Taki klient to skarb - zaśmiała się.
- Jak widać istnieją też mężczyźni, którzy szanują kobiety - podeszła do niej i przytuliła ją mocno

Juliette

- Wolałabym żeby Norman powiedział mi choćby ułamek tego. - westchnęła - No ale dość o nim... Z samego rana bierzemy sie za przygotowania skarbie. - wyłuszczyła jej plan imprezy dla Martina - ja się jednak zajmę rozmową z Normanem. Nie mogę go unikać wiecznie. - westchnęła - załatwie wszystko tak żeby było spokojnie podczas imprezy, ok? To już jutro - zachichotała i spojrzała na zegarek. było po północy. - A nie.. to juz dzisiaj Very Happy

Carmen

- Dzisiaj a jego dalej nie ma - westchnęła - ale to lepiej. Mamy pewność,że nic sie nie wyda - uśmiechnęła się szeroko.
- Nie jesteś zmęczona? - nalała sobie trochę czegoś z butelki do szklanki i napiła się

Juliette

- Jestem. Ale to taki miły rodzaj zmęczenia. - ziewnęła i roześmiałą się - Przepraszam.

Carmen

- Połóż się. Trzeba mieć na dziś dużo siły - poprawiła jej poduchę na łóżku

Juliette

- Pójdę do siebie - mruknęła Juliette wskazując swoją sypialnię. - Nie lubię tu spać - spojrzała na łóżko dla klientów. - A w ogóle chciałabym trochę pomieszkać u siebie... W domu. - ruszyła w stronę sypialni.

Carmen

Ruszyła za nią żeby powiedzieć jej dobranoc.
- Muszę w końcu tam do Ciebie wpaść - uśmiechnęła się gasząc światło w sypialni, z której wyszli

Juliette

- Chętnie - Julie zrzuciła szlafrok i w stroju Ewy rzuciła się na łóżko. - Jestes najlepszą przyjaciółką, wiesz? - ziewnęła zawijajac sie w kapę. Jedyną jaką mam..

Carmen

- Ty moją też i jedyną - ostatnie słowo powiedziała ciszej i podrapała się po czole. Podeszła do niej i poprawiła jej kołdrę.
- Dobranoc - pogłaskała ją po głowie i zgasiła światło w pokoju. Sama poszła do salonu i załączyła cicho telewizor

Juliette

Obudziła się po kilku godzinach. Wyspana. Zrelaksowana. Świat wyglądał lepiej. Przeciągnęła się i po krótkim prysznicu wciagnęła na siebie jeansy i kusy topik. Włosy związała w luźny warkocz. Znalazła Carmen śpiącą w salonie na sofie. Cmoknęła ją w czoło i przykryła kocem. Cichutko zgasiła tv. Zgarnęła pieniądze za wczoraj i wsunęła stopy w sandałki. Chwilowo żadnych szpilek. Zgarnęła forsę za wczoraj i wyszła cichuteńko zamykając za sobą drzwi.

//hall

Juliette

//?

Posnuła się po domu niewidoczna dla wszystkich. To bywało wygodne. Nasłucha się człowiek tego i owego. Czasem pod swoim adresem... czasem nie.. Gdy już się uspokoiła wróciła do siebie. Podeszła do nadal śpiącej Carmen i delikatnie potrząsnęła ją za ramie.
- Carmie...

Carmen

Coś mamrotała pod nosem kiedy poczula,że ktoś ją szturcha. Odruchowo zrobiła wymach by walnąć ta osobę.