Kasyno i bar

Martin

/ Czarne piekiełko Martina

Z zadowoleniem na twarzy przemierzał kasyno. Już miał się skierować w stronę baru kiedy jego wzrok padł na kobietę siedzącą przy stoliku. Zmarszczył lekko brwi. - Marika. - podszedł do jej stolika i bez ogródek przy niej usiadł. Zamówił sobie czarną kawę i jajecznicę. Wlepił w nią swe spojrzenie. - Co Ty tu robisz? - zapytał spokojnie. - To znaczy nie żebym sie nie cieszył, ale nie myślałem, że Cię tu spotkam. - powiedział wesołym tonem.

Marika Knight

Wzruszyła lekko ramionami. - I ja się cieszę, że Cię widzę. - posłała mu lekki uśmiech. - Cóż zaliczyłam wczoraj u Carmen niezłą libację alkoholową i nie powiem przez kogo. - powiedziała z przekąsem. Kiedy otrzymała swoje zamówienie z zadowoleniem poczęła pałaszować rogaliki.

Martin

- Popiłaś? - przyjrzał się jej uważnie i zaśmiał się. - Niech zgadnę Adam Knight wspominał wczoraj, że ucieliście sobie bardzo miłą pogawędkę. - rozesmiał się na głos. - Ale coś mi się nie chciało wierzyć, że faktycznie była taka miła. - dostał swe zamówienie i z apetytem zaczął jeść. - No to w sumie dobrze się składa, że tu jesteś mam dla Ciebie niespodziankę. - powiedział tajemniczo.

Marika Knight

- Niespodziankę? - zapytała podejrzliwie. Zastanawiała się co też Martin tym razem wymyślił. Zakończyła jedzenie i wypiła herbatę, przeciągnęła leniwie i dlonią ukryła ziewanie. - Jedziesz do Forks? Podrzuciłbyś mnie do motelu, musze w końcu załatwić z tym autem. - przeczesała sobie dłonią swe włosy.

Martin

- Jasne nie ma sprawy, zresztą mi to pod drodze miałem się do Ciebie dziś wybrać, ale skoro jestes to od razu to załatwimy. - uśmiechnął się. Po kilku minutach skończył jeść i popijał sobie kawę. W końcu jednakże postanowił, że nie ma na co czekać. Powstał z miejsca. - Idziesz? - posłał jej pytające spojrzenie. Kiedy powstała kiwnął na kelnera by ten dopisał mu to wszystko do rachunku i posprzątal za nich. Wyszli do garażu.

/ Garaż

Isten

Isten po sporej dawce alkoholu, rozłozył sięna krześle znudzony.
- Twoje zdrowie kochanie - wychylił kolejnego drinka, patrzac nieprzytomnym z leksza wzrokiem, na niewidzialną ukochaną.

Juliette

// garaż

Nie przebrała się nawet. W jeansowych rybaczkach, oficerkach i skórzanej kurtce weszła do baru. Po drodze rozpuściła włosy. Przy barze uśmiechnęła się do barmana. Dostała o co prosiła. Butelka tequilli na wynos. Cmoknęła go w policzek i podeszła do wampira, który dojrzewał tu od kilku godzin.
- No dobrze kolego. Zawrzyjmy układ. Ja - wskazała na siebie - pomogę tobie - dźgnęła go w ramie - a ty... pomożesz mnie. Zgoda?

Isten

- Twoje zdrowie kochana - uniósł tym razem butelkę i wypił zdrowię Juliette.
- Zgoda! I mam gdzieś wszystkie swoje zasady - skłonił się przed nią. - Droga pani, jestem cały twój - powiedział zmienionym głosem (taaaa, wstawił się na całego Razz

)

Juliette

Parsknęła śmiechem ale ujęła go pod ramię., Wtopiła się z nim w otoczenie i niezauważona przez nikogo ruszyła na górę. Musiała się rozładować. Musiała i to szybko inaczej spije się na amen.

// apartament Juliette

Norman

/ Pakamera Normana

Po drodze przetrząsnął całą Podwiązkę. - Zostawić was na półtorej godziny! - jego krzyki były słyszalne wszędzie - Co wy sobie wyobrażacie! - kilku osobą oberwało się za niesubordynację - Powiesz może że nie słyszałeś jak to wszystko roztrzaskiwało się o ściany?! - znów coś się zbiło. Waza stojąca na hallu. Jeden z mężczyzn szczęśliwie przed nią uciekł. Norman wlokąc za sobą mokrą koszulę wszedł do kasyna. Nie zważając na zdziwione twarze gości zażądał szklanki i butelki wódki. Barman nie ważył się protestować. Twórca Podwiązki był niezmiernie rzadko widywany w takim stanie. Nalał sobie pełną szklankę i wypił szybko. - Zabiję tą kurwe... - mruczał pod nosem. Nalał drugą szklankę. Postąpił tak samo jak z poprzednią. Odsunął ją od siebie i ruszył do jednego z pokojów.

/ Pokój Lucy

Juliette

// PN

Julie zeszła do kasyna, przemknęła w szlafroku na zaplecze baru. Zrzuciła z siebie gorący łach. Poprawiła sukienkę. Kelner otarł się o nią prawiac komplementy. Juliette roześmiała się i poklepała go po policzku.
- Carmie... gdzieś ty...

Carmen

// ap. Julie

Tak jak Julie jej kazała dotarła na zaplecze kasyna. Zdjęła szlafrok i położyła go gdzieś na krześle. Czekała aż Julie do niej przyjdzie

Juliette

Zauważyła cicho stojącą Carmen. Podeszła i objęła przyjaciółkę. Serce jej biło.
- Carmi.... on założył garnitur - wyszeptała - grafitowy...

Carmen

- Przestraszyłąś mnie - zaśmiała się.
- Widzisz, ten , który Ci się podobał - uściskała ją mocno

Juliette

- Miękną mi kolana gdy go widzę. Jutro z samego rana się wynoszę. Inaczej oszaleję tu - szepnęła - Carmie ja nie mogę udawać dłużej, nie mam siły. Wczoraj pocałowałam go w policzek. Co zrobię następnego? Rzucę się na niego? Nie może tak byc - szeptała cicho zeby tylko przyjaciółka ją usłyszała.

Carmen

- Julie to znaczy, że mnie tu zostawiasz?? - spytała cicho.
- A jak on zereagował?

Juliette

- Nie wyjeżdżam na koniec świata Carmie - przewróciła oczami. - To tylko kilka przecznic. I będę się zjawiać na spotkania z klientami. Poza tym zawsze mozesz mnie odwiedzić - uśmeichnęła się - A on.. Cóż.. Stwierdził że beze mnie będzie "nudno" - wyszeptała z przekąsem - Stanowie więc rozrywkę, Kochanie. Zabaweczkę na półeczce. Jedną z wielu tutaj - szepnęła gorzko i zatoczyła ręką koło. - Nie będzie mu raczej mnie brakwać. Tym lepiej. Oduczę się wypatrywania go na korytarzach. Nabiorę dystansu. A gdy to zrobię... wrócę. Będzie mi brakowało tego bajzlu - stwierdziła szczerze

Carmen

- Bez Ciebie nie będzie tak fajnie. Już mnie wzdyrga na myśl,że będę każdy dzień i wieczór spędzać sama - westchnęła i przytuliła ją mocno

Juliette

- Wiesz co mnie wkurza najbardziej - westchnęła Julie przytulając ją - że nie próbował mnie zatrzymać, namówić żebym zmieniła zdanie. nic go nie obchodzi czy tu jestem czy nie. Dla niego ja równam się klientom i ich kasie. I temu muszę spojrzeć prosto w twarz. Nikt się nie chce spotykać z dziwką Carmie. Faceci rżną dziwki, ale nie chadzają z nimi na randki - uśmiechnęła się wzruszając ramionami. - A niektórzy nawet ich nie rżną. - zaśmiała sie.

Carmen

- Julie. Dla niektórych nie liczy się to, że tu pracujesz jak na przykład ten kliient Twója, traktował Cię z szacunkiem i nawet zaprosił na kawę - westchnęła.
- a Norman to Norman. Nigdy nie umie okazać uczuć - zaśmiała sę cicho

Juliette

- Podobnie było z Martinem - przypomniała jej Julie - dopoki nie spotkał Ciebie. W jednej chwili się zmienił. Widocznie Norman nie spotkał odpowiedniej kobiety. - dywagowała - a co to znaczy? Że ja nie jestem kobietą dla niego Carmie - cmoknęła Carmen w czoło - i chyba w końcu musze to zauważyć, nie sądzisz?

Carmen

- Martin to Martin. Pamiętam go jeszcze jak 'pracowałam' z ojcem. A Ty zasługujesz na kogoś 100 razy lepszego niż Norman, co nie znaczy,że on jest złym facetem. Ale widocznie jeszcze nie spotakałaś na swojej drodze tego właściwego - pogłaskała ją po rudych włosach

Juliette

- Carmen.. - powiedziała Julie cicho - Jak byś się poczuła gdyby ktoś powiedział ci ze zasługujesz na kogoś 100 razy lepszego niż Martin?- spojrzała na nią wielkimi udręczonymi już oczkami.

Carmen

- Oj Julie. Wiesz o co mi chodziło - spojrzała na nią troszkę karcąco - odkąd zanam i pamiętam to Norman miał problemy z okazaniem uczuć każdemu nawet Martinowi, takich przyjacielskich. Może porozmawiaj z nim? Może on tez coś czuje tylko boi się dopuścić tych myśli do siebie - westchnęła

Juliette

Spojrzała na nią z przerażoną miną.
- Możemy skończyć temat? - ucięła odrobinę za ostro - Przepraszam - westchnęła po chwili. - Nie będę z nim o tym rozmawiać. Nie bedę się pogrążać jeszcze bardziej. Jeżeli nie złapię dystansu to odejdę w ogóle. Nie od razu, ale... docelowo. Nie chce nawet o tym myśleć... Chwilowo skupię się na złapaniu dystansu, ok? - wygładziła kieckę

Carmen

- Julie to Twoje życie i ja mogę Ci tylko doradzić. Ale przemyśl wszystko jeszcze raz na spokojnie - odgarnęła jej włosy z czoła

Juliette

- A powiedz sobie: Przestań kochać - powiedziałą poirytowana już - i przestań rzeczywiście. Masz rację. To moje życie. I mimo udręki uwielbiam przebywać w jego towarzystwie, wiesz? Srawia mi radość kazde burknięcie. jestem nienormalna. To czysty masochizm i ja go uwielbiam. Czasem wolałabym żeby ktoś ze mna skończył. Ot tak. Jestem a potem mnie nie ma... - przycupnęła na stołku i ukryła twarz w dłoniach. - Skończmy już temat, do cholery. Ani słówka.

Carmen

- Ani słówka - przytuliła ją mocno.
- Myślałam nad kupnem kota. Jakiegoś takie małego i słodkiego. Co o tym myślisz? - spytała

Juliette

- Sama się nad kotem zastanawiałam. Dla odmiany z jakiejś większej rasy - uśmiechnęła się Julie ocierając kilka łez. - Nie rozmazałam się?

Carmen

- Nie, wyglądasz pięknie - uśmiechnęła się.
- To może obie kupmy sobie kota

Juliette

- Jednego? - zaśmiała się Juliette. - No dobrze. W zasadzie mogłybyśmy odwiedzić sklep zoologiczny. Ciekawe czy są już wszycy...

Carmen

- Dwa - pokazała jej język. Pobiegła do małego okienka i wyjrzała przez nie.
- Prawie wszyscy -- uśmiechnęła sie

Juliette

- niech zgadnę... Brakuje Martina i Normana - westchnęła. Tego to po śmierć posłać...

Carmen

- Trafiłaś w 10 - zaśmiała się i przycupnęła na krześle barowym obok niej

Juliette

Julie stukała niecierpliwie paznokciami w blat kuchenny.
- Chciałabym... chciałabym pojechać w jakies fajne miejsce, wiesz? - rozmarzyła się. - Wcześniej nie miałam takich marzeń.

Carmen

- Ja bym pojechała na jakąś wyspę albo do Europy. Może Włoch, Francja - rozmarzyła się .

Juliette

- Toskania... - rozmarzyła się Juliette - Pojechałabym do Toskanii... Zaszyła w jakiejś winnicy i zakosztowała takiego wiejskiego życia - zachichotała. - Z dala od ludzi, od wszystkiego... od niego -westchnęła - Wiesz Carmie... chyba pomyślę o wakacjach. Mnie się tez coś od życia do cholery należy.

Carmen

- Tak.Wakacje dobrze Ci zrobią. Mogłabyś tam się uspokoić może znajdziesz jakiegoś przystojnego włocha - zachichotała.
- Wiesz,Martin powiedział, że pojedziemy gdzieś we dwoje - westchnęła - ale on ciągle pracuje

Juliette

- W końcu wyjedziecie. On nie jest typem pracoholika Carmen - stwierdziła. Pominęła uwagę o Włochu. Nie miała ochoty na poznawanie innych ludzi. No chyba że przygoda na jedną noc. A potem cześć i pa. Uśmiechnęła sie lekko.

Carmen

- no nie wiem. Ciągle tylk jedźi i szuka nowych ludzi, intersów.. - westchnęła opierając brodę na lewej dloni