Kasyno i bar

Juliette

- Nie wiem, bo się nie dajesz o sobie za wiele dowiedzieć - uśmiechnęła się - i nigdy nie twierdziłam, że jesteś bez serca. Wręcz przeciwnie - w tańcu lekko musnęła jego ramię. Tak dla złapania równowagi. Bo czyż mógł być inny powód?

Carmen

- Nie ma za co. W końcu to Twój dzień - pocalowała go w nosek - a poza tym to przyda Ci się trochę rozrywki - dała mu całusa w policzek i głaskała go po plecach

Norman

Przyciągnął ją lekko do siebie i zaczął komplikować kroki dla większej przyjemności. Wiedział że Juliette dotrzyma mu tempa. Każda inna odpadłaby na początku. - A kto by chciał o mnie słuchać? - zapytał lecz nie oczekiwał odpowiedzi. - Liczy się raczej to co ludzie widzą, nie zaprzątaja sobie głowy tym co siedzi wewnątrz.

Martin

- Tak tylko, że takich dni powinno jednak być więcej, wesołych, w gronie znajomych i w ogóle, a nie raz do roku jak się zdarzy. - W końcu skończyła się piosenka a z głośników poleciało coś żwawszego. Martin porwał Carmen i począł z nią wywijać na parkiecie. W ruch poszły wszystkie mięśnie ciała. Czasem to gdzieś tu biodrem zarzucili, to nogami szybciej przebierali, to obracali się w tańcu. Jednym słowem można by rzec taniec połamaniec. Martin się zacieszał przy tym jak małe dziecko.

Carmen

Zaśmiała się widząc jego radość.
- Ej bo się zmęczysz - pokazała mu język.
- Wiesz, możesz częściej mieć wolne - wzruszyła ramionami

Juliette

- Naprawdę tak myślisz? - pewnie położyła dłoń na jego ramieniu. Nie miała żadnych problemów z dotrzymaniem mu kroku. Poza tym Norman doskonale prowadzil. To co własnie powiedział było dla niej przykre, jednak nie zwykła brać wszystkiego do siebie. Jego słowa odczytała raczej jako stwierdzenie ogólne - Nie wszyscy są aż tak powierzchowni Norman. - powiedziała cicho i nie tracąc dobrego humoru usmiechnęła się.

Norman

- Większość niestety tak. - powiedział bez większych emocji - Większosć tak... - kiedy posłyszał co popłynęło z głośnikow spojrzał na nie z wyrzutem - Czego słucha ta dzisiejsza młodzież? To się nazywa muzyką popularną? - pokręcił głową z żalem - To nie grają już jakiś klasyków? - spojrzał na Juliette z zawodem.

Martin

- Zmęczę, ale czy właśnie nie o to chodzi w tańcu, o zmęczenie, ale również o uwolnienie swych emocji. Tańcem, można bardzo wiele pokazać swych uczuć, odczuć, to się nazywa uwolnienie ekspresji. - zaśmiał się dotrzymując jej kroku.

Juliette

- To zależy co chciałbys usłyszeć - zaśmiała się - Mozarta i Wagnera pewnie nie uświadczysz, ale... co innego może uda się załatwić. Pamiętaj ze to impreza Martina - szepnęła nachylając się odrobinkę. Nie chciala zeby Martin usłyszał. - On tego chłamu słucha... To co chciałby pan usyszeć, prosze pana? - uniosła brew patrząc na niegoz figlarnym błyskiem. Coś kombinowala.

Carmen

- Ale musisz mieć siły na potem - uśmiechnęła się łobuzersko do niego i objęła go w pasie gdyż znów zaczął lecieć wolniejszy kawałek.

Norman

Spojrzał na nią z dziwnym błyskiem w oku - Tango. - szepnął Juliette do ucha - Poprosze tango, a do tanga rezerwuję sobie panią. - oświadczył z zadowoleniem, rozglądajac się po wirujących w tańcu parach. - Tak ogólnie... - stwierdził jakby go olśniło w tym momenicie - Musimy częściej tańczyć.

Martin

- Czyżbyś coś planowała moja droga? - zapytał zaciekawiony spoglądając w jej śliczną twarzyczkę. Dał jej się porwać w tańcu. Teraz to ona prowadziła nie on. - A tak poza tym to skoro jest to moje święto to raz do roku, mogę się porządnie zmęczyć czyż nie tak. - wyszczerzył się do niej w uśmiechu.

Carmen

- Może - powiedziała tajemniczo - zobaczysz jak pójdziemy na górę i kiedy dostaniesz prezent - pogłaskała go po głowie.
- Tak masz rację, możesz dziś wszystko - zaśmiała się cichp

Juliette

Oczy jej zaiskrzyły. Jako kobieta starej daty uwielbiała tańce standardowe. Kochała sie w tangu i walcach. Miały w sobie ogień i klasę. Reprezentowały elegancję i pełnię uczuc. Zamruczała z zachwytu. Odruchowo. Niekontrolowanie. Z głębi serca. - Nie mógł pan lepiej wybrać tańca. - okręcila się i tanecznym krokiem podeszła do dj'a. powiedziala cos do niego. Przez chwile grzebala mu w płytach. Podała mu dwie. Z uśmiechem cmoknęła faceta w policzek. Pełnym gracji tanecznym krokiem wróciła do Normana.
- Tango dla pana za chwilę zagrają. A czy tańczy pan również walce? Jeżeli nie, to - westchnęła dramatycznie - do kolejnego tańca będę musiała poszukać innego partnera, co zostawi mnie w nieutulonym żalu - puściła Normanowi oczko. - I tak ogólnie... - dodala po chwili - masz rację.. Powinnismy częściej tańczyć.

Norman

- Za chwilę? W porządku. - ujął ja pod ramię i poprowadził do stołu - Tańczę wszystko co nadaje się do tańca. To co teraz... - otrząsnął się ze zgrozy - Tego po prostu nie da się tańczyć. - oświadczył pewnym tonem. Kiedy usiedli chwycił butelkę wody mineralnej. Kiedy już Juliette się pojawiła bym zmuszony odstawić coś mocniejszego. - Kiedyś bywało inaczej... - mruknął mając na myśli zabawy taneczne sprzed lat.

Martin

- Tak, staram się to właśnie nadrabiać, ale chodźmy tym czasem do stołu, odsapniemy trochę, a później znów potańczymy. - Ucałował ją w usta i poprowadził do stolika od którego niedawno odeszli. Puścił przodem Carmen i sam poszedł za nią.

Juliette

- Masz rację - uśmiechnęła się podsuwając mu swoją szklankę. - jeszcze 20 lat temu... - westchnęła z rozmarzeniem - Albo 40... Te bale na których królował fokstrot, marengo... albo chociażby twist... - westchnęła - a teraz? techno. Przecież to w ogóle nie jest muzyka tylko jakaś łupanina - skrzywiła się.

Carmen

Usiadła przy stole i nalała sobie wina i Martinowi też. Nałożyła sobie sałatki, którą uwielbiała.

Norman

- Tak, to musiały być piękne czasy. - Norman uśmiechnął się rozmarzony zerkając na Juliette i zastanawiajac się ile naprawdę ma lat. Nigdy jej o to nie pytał. Zerknął na jej filiżankę i kieliszek. Obydwa naczynia były pełne więc odstawił wodę na bok - Musiało być wtedy pięknie. Mężczyźni w smokingach a nie jakiś obszarpanych spodniach, kobiety w pięknych sukniach, dziewczęta w zgrabnych sukienkach a nie jak teraz... Trudno zgadnąć czy to on czy ona. - westchnął chwytając literatkę.

Juliette

- Norman - olśniło ją - Zróbmy w Podwiazce taki bal... Oni to nazywają balem przebierańców, ale... No wiesz.. kilku najlepszych klientów, tych których nie wypada nie zaprosić... Przyjaciele, znajomi... Czasem... czasem brak mi takiego specyficznego klimatu, wiesz? Pięknych sukni, smokingów, nastroju, tajemniczej aury... - oczy jej błyszczały. Z czym ty wyskakujesz idiotko? Rządzisz się jak u siebie. Wspomnienia masz, to miej, ale nie przenoś ich na grunt nie twój. Pooglądaj zdjęcia jeżeli ci brakuje atmosfery... Przygasła - Nie.. Przepraszam.. To głupi pomysł jest... Ja się nie znam.. a poza tym to się raczej nie spodoba... Od tego są kluby w centrum. Gdy ludzie chcą poczuc tę atmosferę to raczej tam idą. Tutaj przychodzą w innym celu - napiła się herbaty obracając spodeczek.

Martin

Zasiadł obok Carmen. Posłał delikatny uśmiech Juliette i Normanowi. - I jak się bawicie moi drodzy?? - zapytał z nieukrywaną radością. Pociągnął sobie łyka wina z kieliszka delektując się nim.

Carmen

Jadła sałatkę dokładając sobie jej na talerz. Cóż bardzo jej smakowała.
- Nie wiedziałam, że umiesz tak dobrze tańczyć - zwróciła się do Normana

Norman

Norman patrzył na kobietę a jego oczy zapałały podobnym entuzjazmem - Co ja bym bez ciebie zrobił?! - zapytał uśmiechając się szeroko - To doskonały pomysł... - wciągnął głęboko powietrze a jego wyobraźnia pędziła jak oszalała. Przed jego oczami przeskakiwały przeróżne obrazy - Zrobimy tak. Za jakiś czas. Obiecuję ci to. - spojrzał na Martina i Carmen - My bardzo dobrze - wskazał palcem na siebie i Juliette - Zastanawiam się jedynie gdzie znikneli tamci. - wskazał na dwa puste krzesła i wrócił do Juliette - Dalabyś radę to zorganizować gdybym ci pomógł?

Juliette

- Naprawdę? - ucieszyła się - Jasne że dałabym radę - zaśmiała się - I bawimy się całkiem nieźle - uśmiechnęła się szeroko - A tamci mieli dość waszych docinków i tyle - przewróciła oczami. Muzyka zmieniła się. Pierwsze takty tanga...

Martin

- Zapewne poszli się razem integrować, w końcu skoro tak siebie nawzajem zawzięcie bronili, a słyszałem, że przecież się ponoć nie lubią. - powiedział kpiącym tonem. - Ja wam mówię coś mi tu śmierdzi, są zbyt podejrzani. - roześmiał się i pokiwał palcem. - Jeszcze kiedyś wspomnicie moje słowa, oni się ku sobie zbliżają, nawet sami o tym nie wiedzą. Tu niby się kłócą, wyzywają a następnie przyjeżdżają razem. - uniósł lekko brwi w górę. - Czy to nie dziwne? Nie mówię, że jest to złe skądże znowu, ale trzeba się określić w swoich odczuciach. Choć nie powiem, Marika to rozsądna kobieta pomimo swego trudnego charakteru i szaleństwa. Jednakże wierzę, że wszystko poukłada się tak jak ma być. - powiedział z satysfakcją w głosie. - Trzeba było widzieć reakcję, jak kupiłem jej dom, ofiarowałem jej go a jeszcze większą gdy dowiedziała się , kto jest jej sąsiadem i kto pomagał go wybierać, wpadła w furię, zwyzywała Adama przy wszystkich sąsiadach wyzywając od Idiotów i temu podobnych. Powiedziała, że przyjmuje dom tylko dlatego by gnębić Adama. - rzekł rozbawiony. - Ale się wtedy uśmiałem, żałowałem jedynie, że nie mam ze sobą kamery. Widok był przedni. - skończył opowiadać i upił łyka wina bo zaschło mu w gardle.

Norman

Słysząc zmianę muzyki zerknął na parkiet. Żywej duszy tam nie było. Dobrze. Norman potrzebował dużo miejsca. Postanowił dać wszystkim pokaz tego jak pięknie tańczyło się kiedyś, tego co już praktycznie wymarło i odeszło bez powrotnie. Ponownie skłonił się przed kobietą i poprosił ja do tańca.

Juliette

Dygnęła i podała mu dłoń. Norman nie lubił gdy mu się przyglądali, jednak w tańcu sie zmieniał. Zupełnie jakby wychodził z niego drugi Norman. Z uśmiechem dała się poprowadzić na środek sali. Poprawiła swoje trzymanie i spojrzała Normanowi w oczy gorejącym wzrokiem. Jedno z jej marzeń własnie się spełniało...

Carmen

Tłumiła wybuch śmiechu kiedy Martin opowiadał jak kupił Marice dom.
- Uf..dobrze, ze my się tak nie kłócimy - zaśmiała się i trąciła Martina palcem w nosek

Norman

Ty jednym mógł się pochwalić. Tangiem. Nie był to jego popisowy program i nie tańczył go już dawno ale im dłużej tańczyli tym więcej i szybciej sobie przypominał. - Przydałby się jakaś róża w pani włosach. - mruknął z uśmiechem, kiedy przemierzali parkiet a zazdrosne ludzkie oczy śledziły ich ruchy.

Martin

- Ale wiesz moja droga, ja nie wiem o co było tyle krzyku, chciałem jej jedynie sprawić przyjemność, przecież nie pozwolę jej spać w motelu . -wzruszył ramionami i począł się przyglądać tańcowi Normana i Juliette.

Carmen

- Wiesz, Marika ma trudny charakter zupełnie jak ten.. Adam, tak? - uśmiechnęła się - dogadają się prędzej czy później - przechyliła trochę głowę

Juliette

- Możemy porwać jedna z któregoś stolika - uśmiechnęła się wysuwając nogę w tył. Suknia rozłożyła jej się na nodze ukazując zgrabne i smukłe udo. Juliette wykonała figurę perfekcyjnie. Norman zgodnie z kanonem tańca przyciagnał ją do siebie powoli. Chwilę później juz kroczyli w tempie.. Takty: wolny wolny szybki szybki wolny układały sie w głowie Juliette w piękne i zmysłowe kroki. Jednak to nie ona rządziła na parkiecie. Tango było tańcem niepodzielnie należącym do mężczyzny. To on wiódł prym. On prowadził w zależności od własnego kaprysu. Juliette poddała się z roziskrzonym wzrokiem.

Norman

Było strasznie przyjemnie tańczyć z tak doborową partnerką. Norman ledwo odczuwał że trzymał ją w ramionach. Prawie go nie dotykała a przeciez była blisko niego. Tak blisko jak rzadko kiedy. Przyspieszył lekko przy ostatnich taktach co nadało ich tańcu jeszcze więcej ekspresji i emocji. Dawno nie był w tak wyśmienitym nastroju. Pochylił się nad Juliette i ucałował ją w szyję. Wyprostował się a cała sala rozbrzmiała oklaskami. Zapomniał że wszyscy ludzie wokół gapią się na nich. Zacisnął dłoń trochę nerwowo na boku swojej partnerki.

Martin

- Zapewne masz rację, w końcu przeciwności się przyciągają, mówię Ci oni jeszcze stworzą ze sobą zgrany duet. - uśmiechnął się lekko do Carmen. - Czuję to przez skórę. Zresztą, życie dziwnie czasem układa nam ścieżki i to ono ich powiedzie nie kto inny. - wzruszył lekko ramionami. Kiedy para na parkiecie skończyła tańczyć zaczął bić brawo z reszta gości.

Carmen

- Julie pięknie tańczy, prawda? - uśmiechnęła się klaszcząc parze.
- Norman też świetnie sobie radzi - dodała

Juliette

Zatraciła się w tańcu z nim. Chwilę taką jak ta wyobrażała sobie niezliczoną ilość razy jednak rzeczywistość przerosła je wszystkie... Jego pocałunek wytrącił ją z rozmarzenia. Spojrzała na niego zaskoczona. W oczach narodził się dziwny błysk, jednak rozsądek natychmiast go przygasił. Poniosły go emocje.. To nic nie znaczyło. Dla niego to na pewno nic nie znaczyło.. Zauważyła niepewność gdy rozbrzmiały brawa. Poczuła delikatny ucisk na swojej talii. - Jeżeli chcesz możemy zrezygnować z walca... - szepnęła - A ja cię mogę za chwileczkę rozpłynąć w powietrzu i tyle cię będą widzieć - mrugnęła do niego uśmiechnięta. Jej oddech jeszcze falował targany niedawnymi emocjami buzującymi na parkiecie.

Norman

- Ukrywanie się niczego nam nie da. - stwierdził i wyciągnął w bok lewą rękę. Pojawiła się w niej jakby z nikąd czerwona róża. Podał ją Juliette - Nie odmówię sobie walca. - powiedział idąc do stołu z wysoko uniesioną głową - Zatańczymy go później. - powiedział z dziwną determinacją - kiedy nikogo już nie będzie. - Kiedy podszedł do stołu klapnął na swoim krzesle i chwycił literatkę z wodą. Spojrzał na Martina i roześmiał się - Ma się to coś, nie?

Juliette

Powąchała różę i uśmiechnęła się muskając ustami płatki. Pokręciła glową w stronę dj'a. Wyjął płytę z walcem. Zamiast tego włączsył klasycznego rock and rolla. Idealny do tańca i ponadczasowy. Julie wróciła do stolika i opadła lekko na krzesło. Różę położyła obok talerza. Dopiła herbatę i podsunęła filiżankę Normanowi - Mogę prosić odrobinę? - wskazała na wodę.

Martin

- Przyznam, że zrobiłeś to po mistrzowsku. Nie jeden mistrz mógł by wam pozazdrościć gracji i tego czegoś, takich emocji w tańcu. - rzekł spokojnie zafascynowany. Posłał im obojgu szczery uśmiech. - Myślę, że powinniście częściej ze soba tańczyć na prawdę świetnie wam to wychodzi. - roześmiał się wesoło.

Carmen

- Zgadzam się. Wiedziałam, że Julie umie tańczyć ale, że aż tak świetnie - mówiła zaskoczona