Kasyno i bar

Victor

- Na razie nie. - odpowiedział. Wciąż czekał na jakieś zlecenie, a tu nic, dupa ciemna. Postanowił wyłożyć karty na stół. - Martin zabronił mi się do ciebie zbliżać. - rzekł. Zbliżył się jednak odrobinę. - Zupełnie nie wiem po co ten zakaz... Może ty mi powiesz? - stopniowo ściszał głos i zbliżał się do niej.

Carmen

Nie odsunęła się jednak od niego.
- Ponieważ jestem jego kobietą - szepnęła i odsunęła się trochę.
- Możesz dotknąć każdą kobietą ale nie mnie - uśmiechnęła sie

Victor

- A co jeśli oleję ten zakaz? - zapytał unosząc delikatnie jedną brew. Sięgnął po jej rękę i podstawił ją sobie pod nos. - Pięknie pachniesz... Tak... apetycznie.

Carmen

- Wtedy Martin coś Ci zrobi - wzruszyła ramionami.
- Dziękuję - wyrwała swoją rękę z jego rąk.
- Lepiej tego nie rób - dodała

Martin

/ Apartament Carmen

Zszedł na dól wchodząc do kasyna. Zauważył, ze Carmen stała oparta o bar a nie kto inny jak Victor się podwalał do niej. Wkurwił się niemiłosiernie. Postawił facetowi jasne granice, których miał się trzymać a nawet tyle nie potrafił zrobić. Podszedł do nich i objął w pasie swoją dziewczynę odsuwając ją lekko w bok. - Mówiłem Ci żebyś trzymał łapy przy sobie prawda. - powiedział oschłym, nieznoszącym sprzeciwu tonem. - Więc z łaski swojej trzymaj się tego. - rzucił mu lodowate spojrzenie i pociągnął Carmen w stronę apartamentów na górę. - Niech jeszcze raz Cię tknie i nie ręczę za siebie. - zaczął mówić zdenerwowanym głosem.

Carmen

- Nie dałabym się przecież. Jeszcze nikt oprócz Ciebie mnie nie dotknął - wywróciła oczami niosąc zamówione rzeczy w rękach.
- Nie denerwuj się - cmoknęła go w policzek - umiem zadbać o siebie, bardziej niż Ci się wydaje - zaśmiała się patrząc na niego

Martin

- Nie powiedziałem, ze nie - powiedział obojętnie. Victor wyprowadził go z równowagi i nie tak prędko przyjdzie mu się uspokoić. - Idziemy do Normana. - rzekł lekko ją poganiając. Ostatnimi czasy rzadko go takim widywała.

/ Hall

Carmen

Skrzywiła się widząc jaki ma humor, nie lubiła tego. W takie dni wolała robić co jej karze więc poszła za nim.

/ p. Normana

Victor

Wejście Martina i słowa, które wypowiedział wywołały jedynie śmiech u Victora. Lubił wkurzać ludzi. Nadal z podłym uśmieszkiem odwrócił się i zamówił wódkę u barmana. Opróżnił szybko dwa kieliszki po czym rozejrzał się po pomieszczeniu w poszukiwaniu kogoś wartego uwagi.

Victor

Stwierdził, że obecnie w barze siedzi sama hołota więc sobie polazł. Miał ochotę powkurzać kogoś innego.

/tam gdzie Ver XD

Isten

/Ulice miasta

Isten wszedł do środka, rozglądając się ciekawie po wnętrzu. Było mu jednak wszystko jedno, gdzie jest. Zdjął z ramienia plecak, oparł futerał z gitarą o ścianę, siadajac na stołku, jak najblizej swojej towarzyszki zycia Razz

Zamówił alkohol (pierwszy raz w życiu Razz

) i zaczął się wpatrywac w jeden punkt.

Juliette

//PN

Weszła do baru. Lekko kołysząc biodrami. Jak zwykle. Poprosiła barmana o mocną kawę
- Zanieś szefowi - mruknęła cicho i usiadła na pierwszym wolnym stołku. Noga zahaczyła o stojącą przy ścianie gitarę. Złapała ją zanim upadła.
- Przepraszam - powiedziała chyba do właściciela.

Isten

Isten obejrzał się na kobietę i na gitarę.
- Zdarza się - odpowiedział dziewczynie, sięgając po gitarę. Połozył ją tym razem obok siebie, gładząc czule.
- To moja towarzyszka zycia. Zawsze wierna i najdoskonalsza.

Juliette

- Przynajmniej nie powoduje kłopotów - westchnęła. Skinęła na barmana. - Podaj mi to co zwykle Bill. - uśmiechnęła się - i dopisz mi do rachunku - mrugnęła

Isten

- Tak, dokładnie tak - wypił swojego drinka do końca i zamówił następnego.
Po chwili wziął futerał i wyciągnął swoją ukochaną. Nie zwracając uwagi na to, że grała muzyka, zaczął grać jakąś melodię na gitarze.
- Dla ciebie, a co - rzucił cicho do dziewczyny. Lubił grać dla innych, a skoro ona siedziała najbliżej. - Stara francuska piosenka - wyjaśnił.

Juliette

Nigdy nikt dla niej nie grał.
- Dziękuję - rzekłą zaskoczona. - To bardzo miłe - słuchała w ciszy.

Isten

- Piosenka ta opowiada o samotności, pogonią za tym, co wymarzone i odwiecznym pragnieniu miłości - wytłumaczył. - Jak to piosenki francuskie: emocje, marzenia i miłość - dokończył, grajac z coraz większą ekspresją. - Cholerna miłość - przerwał grę i napił się ponownie.

Juliette

Uniosła brwi
- Wiesz co. - przywołała barmana i poprosiła o drugą kolejkę - za zapomnienie o cholernych miłosciach - wzniosła toast.

Isten

- Wchodze w to - wypił pospiesznie, p oczym wytarł usta dłonią.
- Jak ci na imię? - spytał, kiwajac na barmana po raz kolejny.

Juliette

- Juliette - spojrzała na niego z uwagą - przyszedłeś żeby zapomnieć?

Isten

- Zapomnieć, upić się, zrobić coś głupiego, nie pamiętać kim jestem, zniknąć na jakiś czas - odpowiedział, wychylając kolejnego kielicha.
- Mnie już wszystko jedno.

Juliette

A takiego to ona dawno nie miała. Wyzwanie. Pomóc mu zapomnieć. Moze przez chwilę on pomoże zapomnieć jej...
- Zapomnieć... - przesunęła dłonią po jego ramieniu - Jeżeli masz ochotę to ja mogę pomóc ci zapomnieć... - zagryzła wargę.

Isten

Iss nie odpowiedział. Popatrzył po wnętrzu, jego wzrok ślizgał się po roznegliżowanych kobietach, podejrzanych typkach...
- Ciekawe, czy dałabyśrade - powiedział cicho, wiedzac do czego zmierza. - Ze mnąnie będzie ci łatwo. Chyba, że lubisz wyzwanaia - dopił drinka.

Juliette

- Lubię wyzwania - uśmiechnęła się - I popytaj... zbierz referencje - zatoczyła ręką wokół - a sam stwierdzisz czy warto ryzykować - cóż. mógł się dowiedzieć ze to ona wybiera klientów, a nie oni ją. Mógł się dowiedzieć że kazdy klient dałby się zabić za 5 minut z nią sam na sam. Przesunęła dłonią po jego policzku. Mógł się również dowiedziec o stawce za spotkanie z nią. Sama stawka powalała na kolana, ale płacili. Bez mrugnięcia okiem płacili. Podniosła się z krzesła.
- Zanieśliście kawę? - zapytała Billa. Zaprzeczył. Juliette zgromniła go spojrzeniem. - Sama mu zaniosę - warknęła odbierając filizankę. Ruszyła przez kasyno kołysząc kusząco biodrami i ściągając rozmarzone spojrzenia mężczyzn.

// PN

Juliette

// PN

Zajrzała do baru. Facet smętnie pochylał się nad kieliszkiem. Westchnęła. Chwilę posiedziała i zabawiła rozmową jakiegoś gościa, po czym wyszła do hallu.

// hall

Juliette

// hall
Uśmiechnęła się z wdzięcznością zupełnie "przypadkiem" ocierając się o niego biodrem.
- Seth - złapała go ponownie za ramie prowadząc do osłoniętego stolika zarezerwowanego dla JEJ klientów. - artysta szuka inspiracji, ale po inspiracji przychodzi pomysł na dzieło. Jaka jest twoja... - przesunęła palcem po jego policzku, ze niby jakiś pyłek czy cuś - Inspiracja?

Seth

Czuł się mocno skrępowany, jakoś panienki do towarzystwa nie były mu nigdy po drodze.
-Moją inspiracją jest człowiek i jego uczucia, Juliette.- przeszli sobie na Ty, tak jakoś...
-Juliette, wybacz, ale... Ja naprawdę...- nie wiedział jak się wysłowić.

Juliette

Usiadła pierwsza. Wskazując mu miejsce po drugiej stronie stołu.
- Czego się napijesz? Drink jest na koszt firmy - mrugnęła łobuzersko - Pójdzie na mój rachunek. Ja tu mam darmowe - wyszeptała

Seth

Usiadł z ciężkim westchnięciem.
-Martini z lodem.- rzucił odruchowo, tylko to pijał. No i jak ma jej powiedzieć, że wolałby pozostać prawiczkiem w gesti korzystania z dziwek?

Juliette

Zamówiła dla obojga to samo. Przypatrywała mu się uważnie. Do ich stolika podszedł burmistrz tego szacownego miasta.
- Panno Juliette - spojrzał na nią błagalnie.
- Nie dziś. - nawet nie zaszczyciła go spojrzeniem - Może jutro, a moze dopiero za tydzień... Zadzwonię kiedy będę miała czas. Dziś jestem zmęczona - obejrzała sobie paznokcie. Burmistrz błagał, prosił. W końcu wyprowadziła go ochrona. Przyniesiono im drinki. Objechała palcem krawędź kieliszka.

Seth

Seth chciał się zakopać pod ziemię, jak struś. Spoglądał w kieliszek jak spłoszony kot ręką zakrywając delikatnie twarz. Napił się w końcu i spojrzał na nią.
-Panno Juliette, urażanie dumy to hobby? Czy praca?

Juliette

- Zależy w jakiej sytuacji - podniosła wzrok znad kieliszka. - On akurat to lubi. Czasem urażanie dumy to praca - łyknęła drinka. - To ci przeszkadza? - uniosła brew - picie drinka z dziwką? Cóż Panie Paxton. Obrażanie kobiet w sposób niewerbalny to hobby czy praca? - spojrzała rozbawiona

Seth

-Raczej nietakt, niecodzienny.- stwierdził, że jak nie wejdzie w sytuację to ona go zje, wyglądała na taką, co gryzie zanim połknie xD
-Nie przeszkadza mi picie drinka z piękną kobietą, jaką niewątpliwie jesteś.

Juliette

Zmarszczyła nos i roześmiała się - Piękna próba Seth. Spokojnie - uśmiechnęła się szeroko - mnie jest trudno obrazić. - Zawołała kelnera prosząc o jeszcze jedną kolejkę.

Seth

-Ja nadal mam, nic więcej nie piję. Muszę wrócić do Forks o własnych silach, bo nie mam ochoty odwiedzać izby wytrzeźwień.- wziął kolejny mały łyk martini.

Juliette

Wcisnęła się w kąt i oparła nogi o oparcie fotela. Spod sukienki widać było brzeg pończoch. Czuła się swobodnie. Ona była u siebie. Będzie chciał jechać to pojedzie, nie będzie... lepiej dla niej.
- Jak chcesz - wzruszyła ramionami.

Seth

Przeszedł wzrokiem po jej nogach. Zrobiło mu się troszkę gorąco.
-Nogi masz boskie.- skomentował tak po prostu. Cały Seth.

Juliette

- Tak? - machnęła ręką - Dziękuję. Natura nie poskąpiła. - odrzuciła włosy w tył i złapała kieliszek. Pomachała komuś. - To jak jest z twoją inspiracją? Człowiek i jego uczucia... Rozejrzyj się Seth i powiedz mi co tu widzisz? - wskazała głową na bar.

Seth

-Skupisko samotności. Ludzi szukających pocieszenia, a jednocześnie czegoś innego. To rodzaj przestępstwa względem siebie w ciszy, bez komentarza do tego co robimy. Zawsze po jakimś zdarzeniu je oceniamy głośno. Z tym zdarzeniem tak nie będzie. Będzie to tabu, coś 'innego'. To jest tworzenie 'alter ego'. Tak ja to widzę.- rozgadał sie toćkę chłopaczyna, ale co mu się dziwić.

Juliette

- Skupisko samotności. Ludzie szukający pocieszenia... - powtórzyła - tak. Dobrze ujęte. Dodałabym do tego zrozumienia. Ludzi szukających zrozumienia... Spójrz na tego z gitarą. - wskazała faceta. - On szuka bodźca do zaczęcia życia na nowo. Chce by ktoś go do tego popchnął. On szuka zrozumienia.