Pakamera Normana

Norman

Spojrzał na kwiatka - Dzięki, nigdy go nie lubiłem... - kiedy temperatura ciała Callie się podniosła gęsia skórka na ramionach Normana zniknęła.

Veronica

-Nie chcę zniszczyć Ci pozostałych... -szepnęła po czym powoli zaczęła podnosić się z jego kolan.

Norman

Pociągnął ją za bluzkę - Nie żartowałem. - zaczął zastanawiać jaki dar w niej drzemie. Doszedł do wniosku że mógłby pewnie skończyc jak ten kwiat. Westchnął ciężko - Nie wyglądm chyba na ogrodnika? Zostań tu. - większość życia w Podwiązce, mimo że otaczały go piękne kobiety spedzał sam.

Veronica

-Nie masz ogrodniczek... To fakt... -zmierzyła go wzrokiem nadal siedząc na jego kolanach- Nie widzę tu też żadnych wideł... -zaśmiała się rozglądając po pokoju.
-Okey. Nie jesteś ogrodnikiem... -oznajmiła tonem znawcy.

Norman

- Czyli że nie masz co przepraszac za kwiata... - miał dziwne przyzwyczajenia. Zaczął zaplatać jej wąskie warkoczyki - Zmarniał by prędzej czy później...

Veronica

Veronica zaśmiała się łapiąc kosmyk włosów w palce.
-Warkoczyki? -cicho parsknęła- Ostatni raz ktoś zaplatał mi je przeszło 420 lat temu... -znów roześmiała się i ucałowała go w czoło. Jak kiedyś swojego ojca.

Norman

Norman pokiwał głową nie przerywając - Mówiłem że dbam o was jak o własne dzieci? - zapytał z niekłamaną dumą w głosie. Podwiązka była jego domem, a kobiety tu pracujące, oraz Martin i Carmen rodziną.

Veronica

-W takim razie chcę więcej warkoczyków... -uśmiechnęła się ciepło i przytuliła się do niego. Od tak.

Norman

- Nie ma sprawy... - nie ma to jak niedzielne popołudnie spędzone na zaplataniu warkoczy wampirzycy. Norman uśmiechnął się kpiąco i zaczął pogardzać samym sobą. - Powiedź coś o sobie? Nie chodzi mi o to co skłoniło cię do podjęcia decyzji o załapaniu się tutaj... - dodał szybko rozczesując jej włosy między palcami - Tak ogólne bym prosił. Zaznaczam że historia nie musi być prawdziwa.

Veronica

-Nie chciałam być wampirem... -westchnęła znów pozyskując energię z jakiejś rośliny. Chwilowo dawała jej ona ciepło, jednak wiedziała, że będzie musiała ją jakoś spożytkować.
-Ale byłam ładna... Tak po ludzku. Byłam ładna... -mruknęła- I to doprowadziło jakiegoś popaprańca do tego, że mnie przemienił. Zrobił ze mnie potwora i uciekł... -wzruszyła ramionami.

Norman

- Chyba nikt nigdy nie chce.. - uśmiechnął się do niej ciepło. - Dlaczego potworem? - jego palce zręcznie przeplatały ze sobą kosmyki jej włosów - Światopogląd ci się nie zmienił? Silniejsza, piękniejsza, nieśmiertelna...

Veronica

-Tylko po co mi to? -mruknęła- Chciałabym być kochana... Chciałabym mieć dzieci, wnuki, dostać zmarszczek, Chciałabym móc się martwić... Ale nie mogę. A Ty się mnie boisz. Mimo wszystko ludzie boją się przy mnie o swoje życie. To takie fajne?

Norman

- Strach to pojęcie względne... - zmarszczył czoło bo jego praca szła na marne. Warkoczyki rozplatały się ponieważ nie miał czym ich związać. -Gdybym bał się tak bardzo jak sądzisz, to nie przebywałbym z tobą w jednym pokoju. Nie siedziałabyś mi na kolanach... - uważał że jego życie nigdy nie było zbyt wiele warte, dlatego się nie bał.

Veronica

-Ale dostałeś gęsiej skórki na widok moich zębów... -zaśmiała się spoglądając na niego rozbawiona.

Norman

- Nie. - powiedział pewnie i roześmiał się ochryple - To nie z powodu twoich ząbków. - westchnął i pozostawił w spokoju jej włosy - Wspominałem że zimna z ciebie kobieta, to dlatego. Dla nas ludzi to naturalne. Powinnaś pamiętać.

Veronica

-Dostajesz gęsiej skórki kiedy Cię dotykam... -zaśmiała się i przejechała pazurkiem po jego szyi.

Norman

- Nie! - wywrócił oczami. Nie zrozumiała lub nie chciała zrozumiec. - Jesteś ciepła teraz, tak? - jego organizm nie wykazał żadnej ciekawszej reakcji na jej dotyk. - Dotknij mnie jak zlodowaciejesz na powrót, wtedy gęsia skórka na pewno się pojawi. I będziesz mogła mnie posądzać o różne rzeczy.

Veronica

-Tak, tak... WIEM... -mruknęła zabierając ręce- Zażartowałam tylko... - powiedziała naburmuszona jak kilkulatka.

Norman

- Ja też... - powiedział z przekąsem. - Juliette juz wróciła? Słyszysz lepiej niż ja...

Veronica

Pokręciła przecząco głową.
-Jeszcze jej nie słyszę... -mruknęła bawiąc się mankietem od jego koszuli.

Norman

- Ciekawe co ją tak długo zarzymuje? - zamyślił się nie odrywając wzroku od jej dłoni - Najadłaś się?

Veronica

-Nie mam zamiaru Cię pożreć Norman... -zaśmiała się spoglądając na niego pobłażliwie.
-Nie wiem... Może się zakochała?

Norman

- Popatrz na mnie. - wyciągnął przed siebie dłoń. Była szczupła, poznaczona grubymi niebieskimi żyłami, drobne mięśnie były dobrze widocze. Nie wyglądała apetycznie. - Wypiłabyś krew z czegoś takiego? - zapytał z lekkim uśmiechem - Chyba nie... - z trudem wydostał telefon z kieszeni. Oparł brodę na ramieniu Callie i wybrał numer Juliette. Nie lubił się zamartwiać.

Veronica

Kiedy wyciągnął w jej kierunku rękę ujęła ją swoimi dłońmi i delikatnie pocałowała w jej wewnętrzną część.
-Nie. Nie wypiłabym z Ciebie ani kropli krwi.. -mruknęła nadal z głową przytuloną do jego klatki piersiowej.

Norman

Popatrzył na nią dziwnie i odłożył telefon na bok. - Bo? - zapytał z czystej ciekawości. Zastanawiał się czy byłaby tak stanowcza gdyby zgłodniała.

Veronica

-Nie pije krwi z ludzi... -wzruszyła ramionami- A przynajmniej się staram.. -oznajmiła.

Norman

- Ach... - wyrwało mu się. Słyszał o tej 'diecie' - I jak idzie?

Veronica

-Jak widzisz wciąż oddychasz... -zaśmiała się leniwie przeciągając się na jego kolanach.

Juliette

// apartament Juliette

Stukot jej szpilek rozlegał się miarowo w korytarzu. Z całym roztargnieniem zapomniała zapukać. Otworzyła drzwi z radosnym - Norma.. - zaczerwieniła się gdy zobaczyła Veronicę na kolanach Normana. Sekundę później zbladła. - Przepraszam. - Postawiła torbę z koszulą i krawatem oraz z butelką whisky tuż przy drzwiach. - Pomyślałam że whisky ci się skończyła. Ja.. przepraszam. - zamknęła za sobą drzwi najciszej jak potrafiła. Odetchnęła głęboko. Norman raczej nie przystawiał się do dziewczyn, czego odrobinkę żałowała. Bo ją pociągał od zawsze. Ale miała na tyle dumy i rozsądku by w zyciu się do tego nie przyznać. Widok Victorii na jego kolanach odrobinkę nią wstrząsnął. dechnęła raz jeszcze i ruszyła szybkim krokiem byle dalej.

Norman

- I niech tak pozostanie... - rzucił krótko słuchając stukotu szpilek. Kiedy drzwi sie otworzyły i zobaczył w nich Juliette ucieszył się, a po chwili widząc wyraz jej twarzy poczuł się głęboko poruszony. Spojrzał na to co mu przyniosła i nie zdążył powiedzieć 'dziękuję' - Już... - powiedział szybko do wampirzycy siedzącej na jego kolnach. Wstał kiedy tylko je opuściła. Miał dość problemów na głowie, nie potrzebował scen zazdrosci lub nieporozumień. - Do pokoju! - zarządził Callie. Otwarł przed nią drzwi a sam zawołał - Juliette!

Veronica

-Zazdrosna jest... -mruknęła pod nosem zdziwiona i lekko rozśmieszona. Spojrzała na Normana a potem na dziewczynę, która zniknęła za zakrętem korytarza.
-Wygląda tatusiu, że jednak nie radzisz sobie z dziewczynkami... -mruknęła mijając go w drzwiach.

Norman

- Do pokoju... - powiedział zaciskając szczenkę - Sama chciałaś... Idź, zarabiaj... - oparł się o ścianę czekając na półwampirzycę.

Veronica

-Czemu się na mnie złościsz? -zapytała jeszcze odwracając się przez ramię.

Norman

- Może nie konkretnie na ciebie. - powiedział wyciągając jednego papierosa - Raczej na siebie. Nie lubię być powodem nieporozumień. - stwierdził zapalając go.

Juliette

Słyszała jak ją zawołał. Zatrzymała się.
No dobrze. Teraz obojętny wyraz twarzy i oddychasz spokojnie. On jest szefem, ty jesteś dziwką. A to jest TYLKO praca. Inaczej nie będzie, kotku. Odwróciła się na pięcie i z najnormalniejszym wyrazem twarzy, ze stukotem szpilek wróciła do Normana. Wyglądała już w miarę normalnie
- Tak szefie? - zapytała przybierając zwykły wyraz twarzy.

Norman

Zamknął drzwi kiedy weszła. Wskazał jej fotel, który uprzednio zajmował. - Co tak oficjalnie? - zapytał choć podejrzewał że zna odpowiedź.

Juliette

- Dlaczego oficjalnie tatku? Jakby było oficjalnie to mówiłabym Panie Fibannaci - zaśmiała się pozornie lekko. Usiadła na wskazanym miejscu zakladając nogę na nogę I tego się trzymamy, Kotko. Tego się trzymamy

Norman

- Jull... - zaciągnął się lekko i ukucnął opierając się o ścianę - Dziękuję za prezent. - powiedział zerkając na torby. Zawsze wiedziała czego mu potrzeba. - Znamy się za długo. Powiedź co się dzieje. - mogłaby to potraktować jako polecenie służbowe.

Juliette

Mogłaby to traktować jak polecenie służbowe, ale ile razy on powtarzał żeby nie mieszać życia prywatnego z osobistym? I tego postanowiła się trzymać. Mógł sobie wydawać polecenia jeżeli chodziło o sprawy służbowe.
- Proszę bardzo. - uśmiechnęła się - I nic się nie dzieje. Zdziwiłam się po prostu i tyle. Poczęstujesz mnie? - uniosła brew i pytająco spojrzała na fajki. Paliła niezbyt często. Jednak czasem sie zdarzało. Ot kaprys.

Norman

Zmarszczył czoło. Podszedł do niej i podał paczkę. Przysiadł na oparciu fotela i zaoferował również zapalniczkę. - I jak było na zakupach? - tyle lat obracał się wsród kobiet że rozmowy z nimi miał opanowane do perfekcji. - Czym się zdziwiłaś? Powiedź, proszę... - spojrzał na nią z góry. Skoro nie tak to inaczej.