Kasyno i bar

Adam Knight

- Jest mi bez różnicy to co zrobisz. - oświadczył pewnie - Czy będziesz się pastwić nade mną czy też będziesz przejawiać wyrazy szczerej sympatii. - wzruszył ramionami i sięgnął znów tym razem po surówkę - Tylko... Nieważne. - odstawił miseczkę z surówką. Popatrzył niechętnie na kieliszek a później na Normana. Zabrał się za jedzenie w milczeniu.

Juliette

- Wszystkiego najlepszego Martin - uśmiechnęła się Juliette i usiadla na pierwszym wolnym krzesle. Zerknela na Normana, kieliszek i butelke i westchnela bezglosnie. Na talerz nalozyla odrobine surówki i poprosila kelnera o herbate.

Norman

Przeprosił na chwilę mężczynę z którym rozmawiał, kiedy zobaczył Juliette. Poczekał aż skończy rozmawiaż z Martinem. Upił spokojnie łyk soku i zawołał - Juliette - skłonił się przed nią lekko - Wspaniały występ. Jestem pod wrażeniem. - wzniósł kieliszek ku reszcie gości.

Marika Knight

- To dobrze . - mruknęła cicho i również wzięła się za jedzenie. Co jakiś czas lustrowała gości ciemnymi oczyma. Nie zamierzała się niepotrzebnie odzywać. Szczerze mówiąc Adam i jego opinie były dla niej obojętne. Nie przyjechała dziś tu by roztrząsać takie sprawy, tylko po to by dobrze się bawić.

Martin

- Dzięki, dzięki. - posłał jej szczery uśmiech i chwycił kieliszek w dłoń. - A więc zdrowie moi mili. - wychylił swój kieliszek. Pociągnął Carmen na swe kolana.

Adam Knight

Zerknął na Marikę i zasępił się pogryzając kawałek mięsa. Czy kobiety nigdy nie mogą odpowiedzieć wprost na zadane pytanie? Tak czy nie? Spojrzał raz jeszcze na kieliszek przełknął i chwycił go tym razem jakoś bez mniejszych oporów. Zdrówko. Wychylił go lekko i tym razem się nie krzywił. Marika i jej stosunek do niego nie dawała mu spokoju. Nie mógł rozgryźć tej kobiety co go niezmiernie irytowało. Zacisnął palce na sztućcach i pokręcił głową z cichym westchnięciem.

Juliette

- Cieszę się że ci sie podobało - uśmiechnęła się Juliette do Normana. Jego uwaga przysporzyla jej mnostwo radości. Podobało mu sie... Naprawde podobało! Uśmiechnęła się szerzej do swoich myśli. Zaslonila kieliszek gdy ktos chcial jej dolac wódki. Poprosila o swoje wino. Za chwile jej przyniesiono. Obecnie jednak zajela sie herbata. Nie poswiecala zbytniej uwagii rozmowom przy stole.Praktyka nauczyla ja jak sie oddzielac od spraw innych... Ile razy byla z klientami jako osoba towarzyszaca? Mnostwo. I to mnóstwo nauczylo ja nie mieszac sie w cudze sprawy.

Norman

- Napewno? - zapytał Norman widząc jak kobieta zasłania kieliszek. Widząc wino stwierdził - Oczywiscie. - Wstał z miejsca i podszedł do Martina obdażając każdego szczodrze nalanym kieliszkiem - Wypadało by rozruszać to drętwe towarzystwo. - zaczął i mrugnął do Carmen. Norman lubił się bawić a szczególnie wtedy gdy był po kilku glębszych - Jak się najecie, proponuję zatańczyć.

Marika Knight

Kolejny kieliszek został przed nią napełniony. Szaleńcze tempo Normana było zabójcze. Oderwała się od jedzenia i wzięła w dłoń kieliszek. Chwilę obracała go w dłoni przypatrując się mu z uwagą. W końcu i ona znalazł się w jej przełyku bez oporów. Odstawiła na stół puste szkło i napiła się soku z literatki. Następna wypowiedź faceta wywołała u niej nieprzyjemne dreszcze. Taniec? O_o ... O nie...ja stąd uciekam.. Żadnych tańców. . Skrzywiła się delikatnie i rozmyślała nad łatwą wymówką jak się stąd wykręcić.

Martin

- Och Normi bracie, masz rację, taniec to dobra rzecz tym bardziej, że obiecałem go mojej wybrańce. - posłał Carmen słodki uśmiech. Skrzyżował sobie z nią ręce i w ten sposób oboje wychylili po kieliszku wódki. Pogłaskał ją po biodrze i ucałował w rękę. Kątem oka spojrzał na Marikę i Adama i począł się śmiać. Ich miny wyglądały jak by ich ktoś skazał na śmierć, a chodziło przecież tylko o zwykły taniec.

Adam Knight

Adam zakrztusił się sokiem którym popijał alkohol. Jeszcze czego... Wbił martwy wzrok w talerz przed sobą i udając że nic sie nie dzieje jadł dalej starając się nie słuchać tego co dzieje sie wokół. Zerknął na Normana a ten był dalej zajęty rozmową z Martinem. Czuł gorąco w całym ciele które rozprowadzało się od przełyku w głąb. Nie, nie, nie... Zerknął na Marikę i uśmiechnął sie pod nosem.

Juliette

Julie popatrzyła po zgromadzeniu. Martin, Norman i Carmen byli jedynymi, którzy mieli ochote na taniec. Cicho parsknęła smiechem widzac miny pozostalych. Sama jeszcze nie zdecydowala. Z jednej strony milo byloby potanczyc, z drugiej.... westchnęła cicho. Z ciekawościa przypatrywala sie kuzynce Martina i nieznajomemu.

Norman

- Może oni... - wskazał na milczącą parę - W końcu jakoś się do nas odezwą... - zaczerpnął głębiej powietrza - Bo siedzą jak na stypie! - zawołał im za plecami kiedy wracał na swoje miejsce. Zerknłą na Juliette i powiedział - Smacznego.

Marika Knight

Posłała Normanowi mordercze spojrzenie. Poczęła się nerwowo kręcić na swoim miejscu. Ukradkiem spojrzała na Adama , który równie jak ona wyglądał niemrawo. - Co ja..yyy.. taniec, tak...taniec..yyy... to nie najlepszy pomysł w moim wykonaniu. - poczęła mieszać w swojej wypowiedzi. Norman zamorduję Cię, istnie, powieszę. . - Ja wcale nie siedzę jak na stypie, po prostu byłam zajęta jedzeniem, a jak pies je to nie szczeka bo mu miska ucieka, dlatego nie zamierzałam otwierać swej buzi. - wzruszyła ramionami tłumacząc się głupio.

Martin

- Mariko, to tylko zwykły taniec, nie masz się przed czym wzbraniać. - wychylił się lekko mówiąc do kobiety. - Przecież to nie parzy, na pewno z Adamem świetnie się zgracie. - posłał Normanowi znaczące spojrzenie i zamachał brwiami. Wszyscy i tak byli po alkoholu, więc nie robiło mu różnicy co kto powie. Mieli się bawić a nie lamencić. Parsknął śmiechem. - Norman, może wiesz zapuścimy taką romantic melodyje co. - mówił dość głośno , aby wszyscy go słyszeli a zwłaszcza Adam i Marika. Droczył się z nimi.

Adam Knight

- Zamknij się Martin... - Adam wychylił się przed Marikę i zmierzył go wzrokiem - Proszę cię, daj mi i jej pożyć co? - skrzywił się nieznacznie - Z tego co słyszałem to mieliście zejść z naszego tematu... - przypomniał z cichą groźbą. Prowokacje Normana sobie odpuścił. Jeśli chciał potrafił być bardzo cierpliwy.

Juliette

- Dajcie spokój obaj - westchnęła pojednawczo Juliette - Jestescie gospodarzami jakby nie patrzeć i właśnie dręczycie swoich gości - powiedziała nieco rozbawiona całą sytuacją - Jak byscie się czuli gdyby ktoś wszedł na was? Martin - zwrócila sie do gościa honorowego - chcesz zeby twoi goście bawili sie dobrze? To daj im robic to na co mają ochotę - uśmiechnęła się - chocby nawet mialoby to byc granie marsza żałobnego na grzebieniu. Bo zacznę opowiadać anegdoty z waszego życia, albo... zaznę znów obłapiać ci kobietę - puściła oko do Martina. Żartowała. Obróciła całą sytuację w zart. Jedyny sposób żeby rozladowac atmosferę. Przynajmniej próbowała. - I dziękuję - uśmiechnęła się do Normana - Chcesz trochę? - bezposrednia jak zwykle.

Norman

- No co? - Norman rozesmiał się kiedy usłyszał jej reprymendę - No dobra... - wywrócił oczami. Uzmysłowił sobie że Juliette nie zna jego sąsiada. Szturchnął Adama i wskazał na Juliette - Juliette Dubois. - wskazał na mężczyznę - Adam Knight. Bliski współpracownik Martina. - uśmiechnął się do półwampirzycy kiedy podali sobie dłonie.

Marika Knight

- Martin ja nie słucham tak badziewnej muzyki jak Ty. - odpłaciła mu się pięknym za nadobne. - A jeśli jeszcze raz wspomnisz cokolwiek na temat mój lub Adama to ukręcę Ci łeb i powieszę sobie jako trofeum w pokoju bez względu na to czy jesteś moim kuzynem czy też nie. Więc proszę Cię zejdź już z nas bo sama zacznę opowiadać jaki z Ciebie w dzieciństwie był kochany bobasek. - posłała mu nazbyt przymilne spojrzenie, lecz w jej oczach można było dostrzec groźbę. Popatrzyła na rudowłosą kobietę i posłałą jej wdzięczne spojrzenie. Była jej wdzięczna za obronę.

Martin

- Och, już się boję. - zaśmiał się, ale zszedł z ich tematu. - Tak Juli masz racje, wybaczcie. - kiwnął głową i pociągnął swą wybrankę kierując się w stronę parkietu. Gestem ręki nawoływał resztę towarzystwa by do nich dołączyli.

Adam Knight

Spojrzał na niego po raz ostatni i odwrócił się w stronę Normana i rudowłosej - Moja reputacja mnie wyprzedza. - powiedział z kwaśną miną i podał jej dłoń. Zerknął niepewnie na środek sali kiedy z głośników zaczęła płynąć muzyka.

Juliette

- O mnie się jeszcze nie obiła - zaśmiała się Juliette lekko uścisnąwszy dłoń mężczyzny - Więc proszę wybaczyc, nie mialam okazji jeszcze jej poznać. Widocznie zgubiła drogę. I proszę mi mówić po prostu Juliette. - zerknęła na Marikę - Martin był kochanym bobaskiem, tak? Chętnie bym o tym posłuchała.... - spojrzała za Martinem i zachichotała. - Szkoda że o tobie sie takich historii nie nasłucham - popatrzyła na Normana szczerząc się w bezczelnym uśmiechu. - To byłoby inspirujace....

Norman

- Inspirujące? - stał obok krzesła Juliette - Raczej gorszące. - Norman uśmiechnął się lekko - Byłem okropnym dzieckiem co zostało mi do dziś. Adam wybacz. Juliette będzie zajęta przez najbliższe 5 minut. - zwrócił się do niego a następnie skłonił lekko przed kobietą - Zatańczy pani?

Carmen

- Też bym posłuchała jak byłeś małym bobaskiem - tłumiła wybuch śmiechu rozglądając się po sali. Bawiła się ręką Martina z szerokim uśmiechem. Kiedy usłyszała,że Norman prosi Julie do tańca aż jej oczka rozbłysły. Uśmiechnęła się do przyjaciółki

Marika Knight

- Tak to by mogło być bardzo zabawne, na prawdę wyglądał mega uroczo. - zachichotała. - A Norman i o nim mogłabym kilka rzeczy powiedzieć, swoje za pazurami miał, ale nie raz mu się dostało jak i Martinowi. Długi czas wychowywaliśmy się na jednym podwórku, najczęściej jak przyjeżdżałam na wakacje. Ale to póki co jest moja słodka tajemnica, może kiedyś opowiem. - rzuciła w stronę Normana rozbawione spojrzenie. I co łyso Ci teraz, ja też potrafię się odgryźć. .

Martin

Kiedy w końcu znaleźli się na parkiecie Martin przywarł do Carmen i począł się z nią kołysać w takt akompaniamentu lecącego z głośników. Co raz okręcał ją w około i znów przysuwał do siebie. Rozmowy przy stole zagłuszała mu muzyka, ale raczej wolał nie wiedzieć o czym też tak zawzięcie dyskutują. - Ślicznie wyglądasz ukochana ma. - wyszeptał jej do ucha.

Adam Knight

Spojrzał na Martina i skrzywił się. Nie chciał wylądować tam na środku wokół wszystkich tych ludzi, którym wydawało się że posiadają umiejętność zgrabnego poruszania się w rytm muzyki. Odsunął swoje krzesło i spojrzał na Marikę która gapiła się na swoje kolana - Jak chcesz... - nachylił się do jej ucha by słyszała - Jak chcesz to chodź. Nie będę tutaj siedział. - nie czekając za nią zaczął kroczyć ku wyjściu z kasyna.

/ Hall

Juliette

Przewróciła oczami widząc uśmiech Carmen. "A dajze spokój" powiedziała bezglosnie.
- Z panem? Z największą przyjemnością - uśmiechnęła się i z gracją wstała. Serce jej biło jak głupie To tylko taniec idiotko. Jeden głupi taniec. Maleńki. Nic nie znaczący taniec... Pamiętaj o tym. Dla niego to tylko taniec... powtarzała sobie w myslach.

Norman

Trzymając Juliette w pasie wycelował z uśmiechem palcem w Marikę. - Uważaj młoda damo. Nie raz ja tobie musiałem plastry na otarte kolana przyklejać bo ty piszczałaś z bólu. - odszeł w stronę środka sali. - Utrucie z nimi. - mruknął pod nosem.

Carmen

- Dziękuję - szepnęła mu do ucha obracając się z nim w rytm muzyki.
- Już się nie umiem doczekać kiedy zobaczysz prezent ode mnie - uśmiechnęła się tajemniczo

Marika Knight

Wywróciła oczami i zagapiła się na swe nogi. Odechciało jej się tu być. Powstała, w końcu przy stole zostali tylko oni sami. Porwała ze stołu butelkę wódki i dwa kieliszki jeden jej a drugi jego. Poszła za nim wolno wlokąc się w stronę wyjścia. Musiała sobie dychnąć od docinek całego towarzystwa.

Martin

- Hm..prezent nie jest najważniejszy. Ty jesteś skarbie moim wiecznym prezentem. - ucałował ją lekko w szyję i objął w pasie zgrabnie kołysząc jej ciałem. Spojrzał na Normana i Juliette, którzy właśnie dołączali do nich. Posłał im lekki uśmiech i puścił oczko.

Carmen

Zaśmiała się cicho i pogłaskała go po policzku.
- Ale ja jestem ciekawa czy Ci się spodoba. A mnie masz na zawsze - pocałowała go delikatnie w usta a potem w policzek

Juliette

Zignorowała Martina i jego usmieszek. Westchnęła ale tylko w myślach. No tak. Dla nich to była świetna zabawa. Dla niej... Dla niej tez powinna. Serce nadal waliło jej jak szalone. Uśmiechnęła się lekko do swojego towarzysza. - MNie strasz dziewczyny.. Ja z niej i tak to wyciągnę - zazartowała.

Norman

- Juliette... - popatrzył na nią szczerząc się - Nie chcesz wiedzieć jakim byłem dzieckiem. Niech wystarczy ci to jaki jestem teraz. - okręcił się z nią zgrabnie. Umiał i lubił tańczyć - A ty się uspokój... I ignoruj Martina.

Martin

Skupił się całkowicie na sobie i Carmen. Odsunął ją lekko od siebie i okręcił jej ciałem. Przesunęli się trochę w głąb sali. - Zapewne tak moja droga. - odpowiedział jej na jej pytanie. Splótł sobie jej dłoń ze swoją drugą zaś ponownie objął ją w pasie tańcząc dalej.

Juliette

- Tak sobie tłumacz. Kogo mam ignorować? - rozejrzała się ostentacyjnie po sali - To ktoś tu jest oprócz nas? - puściła do niego oczko. Właściwie tryskała dobrym humorem. - Ty wiesz, że ja nie wiedziałam że z ciebie taki dobry tancerz - była szczerze zdziwiona. Kochała taniec. Był taką samą częścia niej co wampirza natura. Dala się prowadzic z gracją i wielką przyjemnościa. Niektóre kroki akcentowała delikatnym wypchnięciem biodra co czynilo z jej tańca miłe dla oka widowisko. Robila to zupelnie odruchowo i naturalnie. Prawdę powiedziawszy zupełnie niekontrolowanie. - Zaskakujez mnie Norman. - szepnęła gdy po którymś obrocie wylądowała z twarzą naprzeciwko niego.

Carmen

- Mam nadzieję, bo szukała tego bardzo długo - zaśmiała się wtulając twarz w jego szyję i przejechała po niej noskiem

Norman

- Bardzo dobrze - pochwalił ją z radoscią w głosie - Och, ty jeszcze duzo rzeczy o mnie nie wiesz. Kiedy masz się tego dowiedzieć? - wzruszył lekko ramionami. Rozejrzał sie po sali z wyższością. Zapewne z boku wyglądali wspaniale. - Nie jestem... - okręcił nią w zabójczym piruecie - taki bez serca. - dokończył kiedy wróciła do poprzedniej pozycji.

Martin

Zamruczał pod naporem jej pieszczoty. Jedną dłoń przyłożył do jej krzyża zaś drugą położył na plecach. W ten sposób wygiął ją w tył robiąc w pól kółko i znów przysunął ją do siebie. - Hm... dziękuję wam za tak urocze przyjęcie niespodziankę, na prawdę sprawiło mi to wielką radość. Ostatnio jestem zbyt pochłonięty interesami by zauważać co się dzieje w około. - wzdycha ciężko i głaszcze Carmi po policzku, jak by z jakimś zapamiętaniem.