Dom Takeo

Takeo

Spojrzał na nią zdziwiony. - Nie rozumiem pytania. Po co miałabyś mi płacić? - spojrzał na nią. Nawet nie oczekiwał odpowiedzi. - Nie będziesz mi płacić. W żadnym wypadku. - powiedział. A inne pytania? Bo z czego zauważyłem, jest ich o wiele więcej. - powiedział, nadal patrząc znużonym wzrokiem na postać, którą kiedyś tak mocno kochał.

Lily

- Na razie nie - powiedziała spokojnie.
- A ty masz jakieś?

Takeo

- Żadnych? - zdziwił się trochę. Po chwili westchnął zrezygnowany.
- Chyba pytania "Jak ci jest z nim?" "Lepiej?"by były co najmniej sztuczne. - powiedział dość oschle. Oparł się o oparcie, wciąż wpatrując się w dziewczynę. Oschły, nie miły, szczery. Wiedział jak bardzo się zmienił. Czy aby nie za bardzo?

Lily

Posmutniała.
- Takeo ,musimy do tego wracać? Teraz jesteś z nim i on Ci da to czego ja nie mogę - spojrzała na niego

Takeo

- Czy chcesz, by codziennie wracały do ciebie twoje najgorsze wspomnienia? Chcesz? Mogę ci to zaofiarować. Ja to przeżywam wciąż na nowo, codziennie. - mówił twardym głosem. Wyprostował się nieco. - Codziennie musze oglądać śmierć rodziny, moje odejście i ciebie. Muszę oglądać to, z jaką łatwością mnie zdradzałaś. Czy teraz musi dojść do tego jak o tym łatwo zapomniałaś? Ty możesz zwyczajnie tego unikać. Wolisz pozostawić niezamknięte sprawy. To takie proste, prawda? Ja mimo wszystko wciąż w głębi serca, w mautkim zakamarku, kocham moją małą Hime. Tylko jest jeden problem. Ona nigdy nie istniała. - dokończył chłodno.

Lily

- Nie musisz krzyczeć - powiedziała smutno. Wstała z fotela , trochę się zdenerwowała.
- Proszę, niech wrócą te wspomnienia. Śmierć matki , mój ojciec, proszę, jeśli to Ci poporawi humor - mówiła podniesionym glosem. Za chwilę zacisnęła rękę

Takeo

- Nie uszczęśliwi mnie to. Tylko wyobraź sobie widzieć to co dzień w takich samych żywych kolorach. Co dzień, kładąc sięna miękkiej pościeli, niech te wspomnienia wracają. Cały czas. Bez żadnego wyjątku. - mówił teraz bardzo cicho. - I zapominaj o tym, jaka byłaś szczęśliwa. Pomyśl, że przepełnia cie tylko ból i nienawiść. Pomyśl.

Lily

- A skąd wiesz, że tak nie jest? Skąd to mozesz wiedzieć? - spytała szeptem. Łza spłynęła po jej policzku. Skuliła się.

Takeo

- Każde wspomnienia z czasem blakną. Z czasem zapomina się drobnyc szczegółów. Ja za to otrzymałem coś, co sprawia, że widzę wszystko tak samo świeżo. Kiedy moje wspomnienia zaczynały blaknąć... - powiedział spokojnie. Nie zwracał uwagi na jej łzy. - Skąd wiem?

Lily

- Nie będę tak z Tobą gadać bo mnie cholera bierze - warknęła.
- I zaraz pójdę bo Ci się córka na dywanie urodzi - dodała odwracając się

Takeo

Spojrzał na Lily, gdy się odwróciła. Nieśpiesznie wstał, podszedł do niej i objął. Zbliżył wargi do jej ust i zapytał cicho.
- Dlaczego artysta nigdy nie jest zadowolony ze swoich dzieł? - swoją chłodną skórą dotykał ciepłej dziewczyny.

Lily

Zadrżała kiedy jej dotknął ale nie z jakiegoś podniecenia. jego skóra była po prostu bardzo zimna w porównaniu z jej.
- Takeo odsuń się - powiedziała cicho. Zaczęła się go bać choć starała się aż tak bardzo tego nie pokazywać/

Takeo

Odsunął się, opierając o ścianę. Uniósł lekko kącik ust. Może trochę kpiąco, może tak z przyzwyczajenia.
- Dlaczego teraz ode mnie uciekasz? Od tego co stworzyłaś? - zapytał, cały czas wpatrując si uważnie w Lily, która stała do niego odwrócona plecami.

Lily

- Bo tak zdecydowałam - warknęła prawie kładąc rękę na brzuchu.
- Nie widzisz tego,że gdybym z Tobą została, byłbyś nieszczęśliwy i bardziej bym Cię krzywdziła - powiedziała już spokojniejszym i łagodniejszym tonem.

Takeo

- Hime, nie chodzi mi teraz o miłość. Unikasz mnie, spojrzeń, słów. Unikasz tego, co sama stworzyłaś. Każde moje teraźniejsze uczucie - stracona miłość, nienawiść... to twoja zasługa. Boisz się na mnie spojrzeć, bo jestem inny - ale zastanów się, dlaczego jestem inny? Dlaczego nie jestem już taki promienny jak kiedyś. - prawie sie nie ruszał, stał oparty o ściane, nie odrywając wzroku od dziewczyny.

Lily

Zamknęła oczy i odwróciła się i spojrzała na niego.
- Wiem, że to moja wina. I nie jest mi dobrze z tym,że przeze mnie człowiek, którego w pewnym sensie dalej kocham jest teraz taki jaki jest. Teraz się Ciebie boję - ostatnie zdanie powiedziała prawie niedosłyszalnie.

Takeo

- Dlaczego się boisz? - zapytał, lekko marszcząc brwi. Cały czas jednak wpatrywał się w Lily, ni to zmartwionym wzrokiem, ni pytającym. Westchnął cicho, w oczekiwaniu na odpowiedź.

Lily

-Jesteś jakiś inny, przerażający - szeptała patrząc na niego lekko przestraszona.
- i wyglądasz inaczej - dodała

Takeo

Kiwnął głową słysząc słowa Lily. Podszedł znów do Lily i pochylił się do niej.
- Każdy człwiek którego się nienawidzi, jest przerażający. - mruknął i dotknął ustami usta Lily. Cały czas uważnie na nią patrzył. Pocałunek był namiętny, lecz nie było w nim jakichkolwiek uczuć.

Lily

- Nie powiedziałam, że Cię nienawidzę - powiedziała i zaskoczyła się jego reakcją. Oddała pocałunek, po prostu się bała. Mimo wszystko przymknęła oczy choć wcale tego nie chciała. Po chwili odepchnęła go od siebie.
- Co to miało być? - podniosła głos. Dziwnie się poczuła ale nie pokazała tego.

Takeo

- To co do mnie czujesz? Na pewno nie miłość. - kiedy został odepchnięty, odsunął sę, bo Lily z pewnością nie miała siły go odepchnąć. - Pocałunek. - odpowiedział. - Który mi oddałaś. - dodał po chwili.

Lily

- Kochałam Cię i w moim sercu będzie zawsze miejsce dla Ciebie. Ale jak dla brata czy przyjaciela.
- Nie powinieneś mnie całować - powiedziała cicho i poczuła jak dziecko zaczyna się ruszać. Złapała się odruchowo za brzuch i spojrzała na niego. Bolało.

Takeo

- Przykro mi. Ja cię już potrafię tylko nienawidzić. Że potrafię tylko cię nazwać pospolitą dziwką. Że potrafię tylko powiedzieć, że szłaś do łóżka nieznanego tobie faceta. Przepraszam. - powiedział dziwnie beznamiętnym tonem, a przeprosiny były raczej nieszczere. Twarz, nawet jak na wampira, wyglądała o kilka lat starzej. Takeo był już tym zmęczony - jej obrazem, który go ciągle prześladował. Krwią, którą wylał, chcąc się zabić.
- Dlaczego nie powinienem? - zapytał ją. Kiedy złapała się za brzuch, zaczął się zastanawiać, czy dzwonić do Bena, czy tez po karetkę XD

Lily

- Bo mnie nienawidzisz - powiedziała opierając się o ścianę. Coraz bardziej ją bolało.
Jego słowa niezbyt ja raniły. Słyszała już takie rzeczy.

Takeo

- Ale wciąż kocham moją małą Hime. - powiedział. - Zadzwonić po coś - zapytał wskazując na nia podbródkiem. Uniósł pytająco brwi.

Lily

- Kochasz mnie i nienawidzisz? - spytała siadając na fotelu i oddychając głębiej.
- Nie wiem - stwierdziła

Takeo

Wuystukał coś w komórce i wysłał.
- Nienawidzę ciebie, jaką jesteś naprawdę. Kocham to, co stworzyłaś wokół siebie, w to, co uwierzyłem. - mruknął nadal opierając się o ścianę. Ziewnął, zasłaniając usta. Patrzył na jej ból z obojętnościa.

Lily

Patrzyla na niego z jakiś przerażeniem i smutkiem. Nie przejmował się, że za chwilę na swiat przyjdzie jego dziecko.
- Wiesz, chyba się zaczęło - jęknęła

Benjamin

/ Dom Sobhian Blackrose

Wpadł zdyszany do jego domu. O mało nie najechał jakiegoś kota, który szwędał się po ulicy. Wszedł do pokoju ściągając z siebie kurtkę. Był raczej gotów zobaczyć Lily w kałuży krwi i Takeo kulącego się pod ścianą z powodu zrodni jaką popełnił. Kiedy zobaczył że Takeo ziewa, poczuł się lekko zbity z tropu. - Co jest? - zapytał spoglądając na niego. Lily pozwolił sobie zignorować. Był zaskoczony postawą Takeo i nie zauważył jak Lily się zachowuje.

Takeo

Spojrzał na Bena, i spodziewając się tego o czym myśli, mruknął rozbawiony. - Nie martw się, pachnie ohydnie. - zachichotał znowu. Kiedy Ben zapytał co się dzieje wskazał podbródkiem na Lily. - Odpokutowuje swoje winy. - powiedzia spokojnie. - Mianowicie, chyba rodzi.

Lily

Wywróciła oczami.
- Nie chyba a napewno - powiedziała.
- Wyciągniejcie ją - pisnęła

Benjamin

Spojrzał na Lily i podszedł do niej. W miedzyczasie wydarł się na Takeo - Ty kretynie! To po co mnie wołasz?! - sprawdził jej puls, przyspieszony. Lada moment odejdą wody płodowe. - Przecież to wcześniak! Dzwoń po karetkę! Co ja poradzę? - spojrzał na niego wściekle - Dzwoń!

Takeo

- Oh, juz, juz. - powiedział wybierając numer karetki. Podał im wszystkie potrzebne dane po czym rozłączył się. - Chociaż uważam, że zaniesienie jej tam by było z pewnością szybsze. - mruknął i usiadł na fotelu. Spojrzał n aBenjamina - I jak tam ci się wiedzie? - zapytał, jak gdyby nigdy nic.

Lily

Zacisnęła ręce w pięści i zamknęła oczy.
- Boli -jęknęła tylko.

Benjamin

Zacisnął pięści z powodu tego ze nie mógł pomóc Lily i z tego ze chciał walnąć Takeo prosto w twarz. Położył chłoną dłoń na czole Lily i powiedział wszystko bedzie dobrze. - Słyszysz? Karetka już jedzie. - tak było faktycznie. Szpital od domu Takeo daleko przecież nie był. Sanitariusze zabrali Lily do szpitala.

/ Lily ---> szpital (wybacz xD)

Benjamin stanął przed Taeko. Wysoki i groźny. - Zachwujesz sie jak rozkapryszone dziecko! Nie widziałeś co siez nią dzieje? Jak cierpi? - trącił go czubkiem palca w lodowate czoło - To twoje dziecko! Sam go chcesz a pozwoliłbyś by umarło?! - wziął się pod boki. Wydarzenia wokół niego się działy nie wpływały na niego pozytywnie. Był wściekły z powodu jego lekkomyślności - Obudź się!

Takeo

Spojrzał za odjeżdżającą karetką. - Niech trochę pocierpi. Tak jak ja musiałem cierpieć przez nią. - wzruszył ramionami, mając na myśli Lily. Powoli podniósł się z fotela. poszedł do przedpokoju. - Chodźmy. To w końcu moje dziecko. Na nim mi tylko zależy. Na niej już nie. Dawno nie. - powiedział spokojnie, nieco obojętnie. Lecz każdy chyba mógł dostrzec szczerość w tych słowach. Taka była prawda - gdyby teraz tej dziewczynie się coś stało, nie przejąłby się tym. Gdyby zaś stałaby się krzywda jego dziecku... Prawdopodobieństwa przeżycia kogokolwiek by było równe zeru.

Benjamin

Benjamin opuścił zrezygnowany ręce. Skąd u niego aż taka obojętność? Był tym przerażony. Nie odnalazł w nim krztyny tego chłopaka, którego znał i bardzo lubił. Czy zmiana w wampira niesie ze sobą takie skutki? Poszedł za nim na korytarz. - Chodź... - klepnął go pocieszajaco po ramieniu w nadzieji że jakos się otrząśnie.

/ Szpital / Korytarz (Obaj, Takeo zaczyna)

Gość

Obudził się, nie do końca przytomnie rozglądając się po pokoju. Skąd tu się wziął.? Ostatnio, o ile dobrze pamiętał, zasnął w pokoju, czyż nie.? Um, nieważne. Wstał powoli, nawet trochę leniwie z łóżka. Po jakimś czasie bezsensownego chodzenia po domu zorientował się, że nikogo innego nie ma. Wzruszył na to tylko ramionami w spokoju przygotowując sobie jakieś śniadanie. Czuł się, jakby bardzo długo spał, aż za długo. Czy coś się mogło stać.? Jeszcze raz powiem - nieważne. Ryuji stwierdził, że przyda mu się spacer, tak więc wyszedł z domu, w kierunku miasta.

/ centrum miasta - ulice

Przyszedł dosyć szybkim krokiem wraz z bratem. Otworzył drzwi i gestem ręki zaprosił Hi do siebie. Sam ściagnął buty i popchnął lekko chłopaka w kierunku kuchni. - Co chcesz.? - zapytał się.

Hikari

/ centrum miasta - ulice

Dodreptał jakoś do domu, a widząc, że brat go zaprasza wszedł do środka. Tylko ściągnął buty, a został wepchany do owej kuchni. Znajdując się w środku zaczął się rozglądać uważnie - a co jest...? - spytał cały czas analizując co się znajduje w kuchni i drogę jaką przebył do owego pomieszczenia.

Gość

- Co chcesz - odparł. Cóż, Ryuji chociażby umiał zrobić normalny obiad, bo zawsze gotował sobie sam. To nie Takeo, który nie umie sobie zrobić sobie kanapki. Ryu nie miał mu o to żal, w pewnym sensie było to zabawne. - Potem możesz iść do mojego pokoju i tam zostaniesz - mruknął. No tak, Ryuji noce i tak spędzał w innym pokoju.