Dom Takeo

Hikari

Zauważając, że na tych taki słowach posmutniał nie będzie się dopytywać - hym... - mruknął. Na jego twarzy widniał lekki uśmieszek - to zostaje nam... Ryuji. On ją zrobił, on ją wypije - patrzył się na brata uśmiechając się lekko i nieobiecująco. - I nie nauczysz mnie do jej picia, Ryu! - powiedział podnosząc głos - jak ją lubisz sam ją wypij, ja jej nie wypije, choćbyś mnie do tego zmuszał! - jego twarz wyglądała jak twarz obudzonego małego dziecka, które musi zje szpinak.

Takeo

- Wy DWAJ ją wypijecie. - klasnął w dłonie, zadowolony ze swojego pomysłu. Wdrapał się zadowolony z siebie na łóżko na którym się wyciągnął. - Rano bedzie pierwsza, potem wieczorem druga. - oznajmił radosnym tonem.

Gość

- Znalazł się geniusz - wymamrotał, słuchając 'genialnego' pomysłu Takeo. - Jaka łaska, odpuścił w obiedzie - mruknął do siebie cicho, zapominając, że Taki tak czy inaczej to usłyszy. - Ja się nie zgadzam - powiedział głośno z miną dzieciaka, któremu zabrano lizaka.

Hikari

Przynajmniej raz będę tego samego zdania co Ryu - pomyślał, po czym powiedział - też się nie zgadzam! Nikt mnie nie zmusi do wypicia jakieś herbaty! - jego mina była oburzona, jak nigdy dotąd. Wielki grymas gościł na jego wyrazy, a sam był za wielkim "NIE" za pomysłem Takeo.

Takeo

- Hm, wybaczcie, nie słyszałem co do mnie mówiliście. Nie możecie się już doczekac? Może teraz zrobic? Kto by pomyślał, że są aż tacy niecierpliwi. - wzniósł wzrok ku niebu, wzdychając teatralnie. Wtulił się w pierzynę, uśmiechając się od ucha do ucha.

Gość

- Nie, nie ma tak. To niesprawiedliwe - powiedział. - Hikari wypije te harbaty - powiedział, oburzając się. - Ja juz piłem, jego kolej.! - wymamrotał. Podszedł trochę bliżej chłopaków, nie opierając sie już o drzwi.

Hikari

- moja kolej? Moja kolej będzie.. nigdy! A co do robienia herbat... to jedna już jest... stoi pewnie już zimna - burknął cicho patrząc na Takeo. Ta sytuacja wcale go nie cieszyła, bo to chodziło o to, czy wypije herbatę czy nie; a wypić, nie wypije. Wiedział, że nawet siłą nikt by go nie zmusił.

Takeo

- Nie przesadzajcieee! Herbata nie jest złaaa. - mruknął, nie ruszając się z miejsca. Spojrzał na Ryu i Hiki'ego błagalnym wzrokiem. - No ja was proszę! - jęknął. - Ja chcę dla waaas dobrze! Herbatka jest zdrooowa. - mamrotał, z twarzą schowaną w pierzynie.

Gość

- Uguu, ja wypiję, jak Hi też będzie pić - mruknął. Ziewnął cicho. - Jeżeli nie lubisz zimnej, mogę ci zrobić ciepłą, braciszkuu - powiedział, uśmiechając się lekko ironicznie.

Hikari

Słuchając Takeo poniósł jedną brew do góry - Herbata jest zła! - burknął, po czym rozłożył ręce i się podniósł do pozycji siedzącej i westchnął. Kiedy usłyszał co powiedział brak burknął - gr... mówię; ja nie wypije żadnej herbaty, a jak mówię tak będzie - powiedział - trza gościom ją podawać - dodał, po czym przysunął się bliżej ściany i oparł się o nią plecami. - i nie próbuj jeszcze raz powiedzieć tak jak przed chwilą - chodziło mu o 'braciszku'. Przez to czuł się jak małe dziecko nie potrafiące nic zrobić sam dobrze.

Takeo

- Cicho, ja nawet kanapki nie potrafię zrobic! - powiedział do Hikari'ego, przewalając się na plecy. Spojrzał z dołu na Ryu, a potem na jego mlodszego brata. - I tak się nie wymigacie, chyyyba ze mnie baaardzo ładnie poprosicie! - uśmiechnął się w oczekiwaniu.

Gość

- Od kiedy to ty w ogóle wyznaczasz co mogę, a co nie.? - mruknął oburzony do Takeo. - Sam bedziesz pił tą herbatę. - wymamrotał. - Dlaaaaczego.? - zapytał się, odwracając głowę w kierunku swojego brata. - Ale ja lubię mówić do ciebie 'braaaciszku' - powiedział, biorąc akcent na ostatnie słowo. Uśmeichnął się lekko.

Hikari

- cichać! Masz tak nie mówić! - burknął patrząc zły na swojego brata, po czym zwrócił się do Takeo - a po co prosić? po prostu nie wypiję i tyle! - na jego twarzy zagościł uśmieszek - chwila... nie potrafisz zrobić kanapki? - zwrócił się do Takeo - i ty jesteś bardziej dorosły co? jak widać tylko wiekiem - jego uśmiech się powiększył. Był to uśmiech triumfu.

Takeo

Zignorował Ryuji'ego. Słysząc słowa Hikari'ego zerknął na niego. - Nie wypijesz co? - sekundę potem jego twarz znalazła się przy twarzy najmłodszego chłopaka. - Zobaczymy. - wymruczał słodkim głosem. Wstał, z łatwością go podnosząc jedną ręką. - To idziemy na herbatkę, chłopcy!- mruknął, idąc z Hikari'm, przerzuconym przez ramię w stronę kuchni.

Gość

Spojrzał na Takeo. Ph, on go zignorował, ja go też zignoruje. Siadł sobie spokojnie w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stał. Zamyślił się lekko, patrząc w sufit.

// sorry, obiad

Hikari

Kiedy Takeo pojawił się nagle przed nim drgnął i chciał coś powiedzieć, lecz owa osoba była szybsza. Gdy chłopak wziął go na ramię i zaczął iść w stronę kuchni zaczął się wyrywać - ej! zostaw mnie, ne...! - powiedział głośno, z nutką strachu z tego przed chwilą - pójść, mmm..! - strach zniknął, ale za to był cały zbulwersowany, bo teraz czuł się jeszcze bardziej jak dziecko.

Takeo

- Och, Ryu! - mruknął zirytowany. - Ciebie też mam nieśc? Obrócił się na pięcie tuż przed schodami i podniósł go wolną ręką. Objął go w pasie, przyciągając do siebie. chwilę potem również znalazł się w powietrzu. - To idziemy. - mruknął zszedł po schodach, po czym przeszedł do salonu. Posadził ich na kanapie. - Czekajcie, zrobię herbaty. I nie próbujcie uciekac, bo wszystko i tak usłyszę. - dodał, wchodząc do kuchni. Po paru minutach na stole stały świeżo zaparzone herbaty. Postawił cukierniczkę koło filiżanek.

Gość

- Zostaw mnie - warknął, gdy Takeo go niósł. Jakoś szczególnie się nie rzucał, bo wiedział, że i tak jest słabszy. Ph, nienawidził nie mieć jakiejkolwiek swobody i drogi do ewentualnej ucieczki, dlatego tak zareagował. Zszedł z kanapy na ziemię, w to miejsce gdzie zwykle siedział. - Pf, to że jest silniejszy wcale nie oznacza, że musi nad wszystkim panować - warknął do siebie nadal lekko zdenerwowany. Nie ruszył herbaty, na złość. Wystarczyło poprosić.

Hikari

Przez drogę na dół siedział już cicho, wiedząc, ze nie ma szans. Był dość zaskoczony, że miał siłę nieść jego i jego brata bez problemu. Kiedy posadził go na kanapę ten usadowiał się w jej kącie, kładąc nogi pod brodę. Siedział na kanapie z założonymi rękami, fochem i głową zwróconą gdzieś w bok. Siedział tak bez słowa i nawet nie zerknął na herbatę, starając się nawet o niej nie myśleć. Powiedział "nie" i tak zostanie

Takeo

- Och, aż tak się przed sobą nie popisujcie. To tylko herbata. - mruknął. Zniknął na chwilę w kuchni. Wyjął szklankę i wyjął torebkę, która dziwnym trafem znalazła się w jego bluzie w szpitalu. Naciął worek i wlał jego zawartośc do naczynia. Westchnął, wyrzucając pusty worek do śmietnika. Wrócił z szklanką w ręce. Usiadł na fotelu. - No, pijcie. Ja też będę pic. - wskazał brodą na szklankę z czerwonym płynem. Przynajmniej nie bedę pluc na wszystkie strony herbatą.

Gość

- Pf, nie mam zamiaru tracić czasu na bezsensowne patrzenie się w herbatę. - powiedział, wstając. - Sam doprowadziłeś w tym moemencie do tego, że teraz jej nie wypiję - warknął, odwracając sie w stronę Takeo. Poszedł sobie od tak po schodach do góry, aby usiąść na parapecie. Huuh, to było chyba jego ulubione miejsce w tym domu.

Hikari

Siedział bez słowem w kącie z założonymi rękami nie odzywając się. Nie popatrzył na Takeo, ani gdzieś indziej. Oczy miał zamknięte, a minę nafochaną. W pewnej chwili wstał i zwrócił się ku schodom. Był tu od niedawna, ale czuł się jakby mieszkał tu dłużej.

Takeo

Spojrzał za Ryu, i westchnął cicho. Na Hiku nawet nie zerknął. Przyłożył swój napój do ust. Wypił od razu całośc. Ludzka krew byla o wielesamczniejsza od krwi zwierząt. Spojrzał na Hikari'ego. - Jeszcze jedno. Uważaj, żeby nie zrobic sobie krzywdy, nawet staraj sobie nie rozciąc palca, bo naprawdę, nie mam ochoty odpowiadac za to, ze przez przypadek zosałeś... - zaciął się. Nie wiedział, jakby zareagował chłopak.

Gość

Oparł się plecami o ścianę, patrząc w stronę nieza zza okna. Nadal był wkurzony, za to, jak się zachowywał Takeo. Cholerny egoista - pomyślał. - Hmpf - mruknał jeszcze do siebie.

Hikari

Chciał już wejść na górę, lecz się zatrzymał i wysłuchał co mówił Takeo. Zainteresowało go to bardzo co powiedział. Odwrócił się w jego stronę po czym popatrzył na niego - że przez przypadek zostałem...? - powtórzył, pytając się.

Takeo

- Nic, nie ważne. Staraj sobie po prostu nie zrobic krzywdy - mruknął wymijająco do Hikari'ego. Sięgnął do bilota, włączył telewizor, jakby starając się uniknąc udzielenia odpowiedzi. Zaczął nerwowo przerzucac programy. Zacisnął wargi.

Gość

Nadal siedział bezczynnie na parapecie, próbując usłyszeć wszystko,c o dzieje się w domu. Jak zwykle był zapatrzony w niebo.

Hikari

- ym... dokończ - powiedział podchodząc do niego - chce wiedzieć.! jakby to było nie ważne, byś tego nie mówił - mruknął.

Takeo

- Gdy się skaleczysz przy mnie, parę chwil później możesz byc martwy. Szczęśliwy? - powiedział, zły na siebie. Wyłączył telewizor i rzucił pilot gdzieś na bok. Oparł głowę o dłoń. Spojrzał na Hikari'ego.

Hikari

- ym... - nie wiedział co powiedzieć wydawało się to dość... dziwne. Nie pojmował tego, bo co jedno ma do drugiego? - zna...znaczy? jak to.? Nie rozumiem.

Takeo

- Jeżeli się sam skaleczysz, nic mnie nie powstrzyma nad rzuceniem się na ciebie. I tak już mi jest wystarczająco trudno. - mruknął. Wstał i spojrzał kątem oka na Hikari'ego. - Gomenasai. - powiedział cicho i wyszedł z pokoju. Wszedł na górę, następnie tam gdzie znajdował się Ryu. Zamknął za sobą drzwi.

Gość

Mimowolnie spojrzał się w kierunku, gdzie znajdował się Takeo. Widząc go, ponownie odwrócił głowę w stronę nieba twierdząc, że ten widok jest ciekawszy. Przewrócił lekko oczami.

Hikari

Stał tak bez słowa, patrząc gdzie ostatnio widział Takeo. Nie za bardzo rozumiał co mówi, a wydawało mu się to przerażające. Przechylił się do tyłu, tym samym siadając na kanapkę.Za dużo tego na jeden dzień - pomyślał, jedną ręką zbliżając sobie do czoła. Najpierw to, że słyszy z daleka, potem szybkość z jaką się przy mnie znalazł, ale.. to może mi się wydawało szybko, a to, ze mnie i brata nosił, to porostu ktoś silniejszy. Ale to co słyszałem przed chwilą... Zdawało mu się niemożliwe, niemoralne, nienormalnie i... przerażające. Nie wiedział co o tym myśleć.

Takeo

Podszedł do niego, lecz go nie dotknął. Zamiast tego w ciszy usiadł na ziemi, naprzeciw niego. Siedział tak w ciszy. Jedyne co ją przerywało, to oddech Ryu, jego bijące serce, pulsująca krew i jego ruchy. Sam Takeo zamarł, jakby był jakimś kamiennym posągiem. Nawet nie fatygował się, żeby udawac, ze oddycha. Czekał na krzyki, wyrzuty, owienie jaki jest zly. Wszystko to, na co sobie zasłużył.

Hikari

Gdy zobaczył, jak jego brat całuje się z Takeo, zachował swój komentarz dla siebie. Czasami czuł, że o czymś nie powinno się mówić. Teraz co usłyszał też nie zamierzał komentować, ani o tym rozmawiać. Posłucha rady, by się nie kaleczyć, chodź nie rozumie tego co mówił Takeo. Postanowił, że będzie zachowywał się jakby nigdy nic, jakby nic takiego nie usłyszał. Zamierzał tak postępować ze sprawami, które nie rozumiał, lub które wydawały się dla niego absurdalne. By nie być zaniepokojonym, wmówił sobie, że to mówi i robi Takeo jest normalne, i że jak zobaczy podobne rzeczy, nie zareaguje na to jakoś specjalnie. Na razie jest zmęczony i potrzebuje snu, iż wcześniejszy został mu przerwany. Ułożył się na kanapie jak wcześniej na łóżku i przykrył kocem. Zamknął powieki i starał się zasnąć.

Gość

Bez słowa zeskoczył z parapetu i spojrzał na chłopaka. - I na co czekasz.? - powiedział, dosyć niemiłym tonem głosu. Hmpf .

Takeo

Gdy napotkał jego wzrok spuścił głowę. Nie był na niego zły, raczej na siebie. Wiedział, że zrobił źle.Wiedział, że Ryu jest na niego zły. Czekał na krzyk czy chociażby uderzenie. Milczał cały czas, wzrok miał wbity w podłogę. Kiedy usłyszał Ryu, nie wiedział co odpowiedziec.

Gość

Nie słysząc odpowiedzi, skierował się ku dolnej części domu. - To, że jesteś silniejszy wcale nie oznacza, że ludźmi się pomata. Przemyśl to - warknął w stronę chłopaka. Zszedł spokojnym krokiem na dół, kierując się do salonu. Spojrzał przelotnie na brata i chwycił jedną szklankę, w której znajdowała się herbata.

Hikari

Kiedyś słyszał, że jak coś człowiek wmawia sobie przed snem, tak się dzieje we śnie. On potrzebował spokojnego snu, więc mówił do siebie, by jego sen był spokojny i się wreszcie wyspał. Kiedy zszedł brat otworzył jedno oko patrząc na niego, po czym zamknął je i dalej mówił do siebie o błogich snach, a chwilę później zasnął.

Takeo

Tkwił tak dłuższą chwilę, starając się wszystko ułozyc w głowie. Jednak po kilku, moze kilkunastu minutach wstał, otworzył okno i bezszelestnie zeskoczył. Opadł równie cicho na trawę. Zerknął na dom, słyszał co się mniej więcej dzieje. Spokojnie przeszedł do furtki i przeszedł przez nią. ruszył ulicą.

//Las