Chatka Steel'ów

Blanka

Amelia gdyby mie miała uszu, miałaby uśmiech dookoła głowy.
-Super!-= podała rękę Markowi i dała mu się prowadzić.

Blanka skuliła sie znowu lekko oparta o futrynę.
-Powiesz mi, co Cię tak zdenerwowało? - mimo wszystko wiedziała, ze jej nic nei zrobi. Zbyt mocno wtedy hamował wybuch złości, by mu nerwy puściły teraz. Wpatrywała się w niego i śledziła wzrokiem kazdy jego ruch.

Adam

- Boisz się mnie - Adam stwierdził bardziej niż zapytał. Nie odwrócił się, załadował do końca zmywarkę i włączył program.

Blanka

-Nie... Nie wiem.- pokiwała głową i wypuściła głośno powietrze.
-Nie rozumiem co się dzieje ze mną... z Tobą.

Adam

- Zdecyduj się. Ze mną czy z Tobą? - westchnął i popatrzył przez okno na las.

Blanka

-Z Tobą, jesteś wściekły, ale w dziwny sposób.- westchnęła.
-Jakbyś pilnował sam siebie, ale dlaczego?

Adam

- Ze mną? Mówiłem, że przy Tobie trudno zachować mi kontrolę, prawda? - lekko się uśmiechnął - Poza tym nie jestem wściekły, przynajmniej nie na Ciebie - westchnął ponownie.
Tylko na siebie, na to kim jestem...

Blanka

-A an co?- Blanka teraz odezwała się pewniejszym, nieustępliwym tonem. Nie lubiła tego tonu, ale używała go zawsze, gdy wiedziała, że jak pokaże się naprawdę to dupa wyjdzie z jej zamierzeń.

Adam

Adama rozbawił jej ton. Nie z nim takie numery...
- Na coś innego - stłumił chichot

Blanka

-O jezu... Jesteś wampirem czy co?- wywróciła oczami.
-naprawdę nie umiem zrozumieć, czemu nie chcesz mi powiedzieć.

Adam

Na dźwięk słowa wampir Adam spiął się niezauważalnie. Odwrócił się.
- Nie jestem wampirem - spojrzał na nią ciemnymi oczami. Wpatrywał się prosto w jej oczy. - Jestem kim jestem... jestem jaki jestem... i nic tego nie zmieni.

Blanka

-Kim jesteś? skazańcem?- wywróciła oczami lekko zlękniona jego wzroku.

Adam

- Nie.. - zdziwił się - skad ci to...? - zerknął za okno. A pal to licho. W końcu i tak umrę kiedyś... to czemu nie miałoby to stać się dziś?
-Chodź - odwrócił się nagle - cos ci pokażę - wyciagnął do niej rękę

Blanka

Spojrzała na niego jak na szaleńca, ale podała mu rękę. Już przyzwyczaiła sie do ciepłoty jego skóry. Była szczerze zdumiona tym co robi.

Adam

Wyszli z domu. Przyciągnął ją do siebie. Wziął ją na ręce.
- Tak będzie szybciej - stwierdził i puścił się biegiem

//polana w środku lasu

Blanka

//polana...

-Adam, ale ja naprawdę chce stanąć na własnych nogach, ty chciwcu jeden. ładniej wygladam jak stoję o własnych siłach, o!- każdy argument dobry, co nie?

Adam

//polana

- Chciwcu? - zaśmiał się i postawił ją delikatnie - ty się przyznaj ze się mnie wstydzisz - mruknął - a wyglądasz zawsze ładnie. Niezależnie od tego czy siedzisz, stoisz czy lezysz. I w tym względzie prosze ze mną nie dyskutowac. - Pocałował jej dłon

Blanka

-Dziw mi się, że się wstydzę.- poprawiła bluzkę i lekko się zaczerwieniła, gdy ją pocałował w dłoń.

Adam

- No właśnie się dziwię - zerknął na nią rozbawiony - Mnie? Przecież ja jestem ideałem - zachichotał - I naprawdę lubię gdy sie rumienisz... - pocałował ją w paluszki

Blanka

Zabrała mu rękę.
-A ja nie i mamy konflikt interesów.- spojrzała na niego poważnie. W duchu była ciekawa jak zareaguje.

Adam

- Nie dziwisz się czy nie lubisz się rumienić? - zapytał spokojnie biorąc łapiąc ją za rękę ponownie. Tym razem tylko trzymał.

Blanka

-Nie lubie się rumienić.- pokiwała głową.

Adam

- No to rzeczywiście mamy konflikt interesów - powiedział rozbawiony - trzeba będzie popracować nad kompromisem. - bardzo delikatnie przyciagnął ja do siebie - To chodz... uwolnimy Amelię od Marka - pchnął drzwi do domu.

Blanka

-Oni się mogą nawzajem pozabijać...- westchnęła spokojnie się do niego przytulając.

Adam

- Tego bym się nie obawiał... - mruknął - Maaark! Jesteśmy!

Blanka

Blanka odruchem się od niego odsunęła.
-Które nie żyje?- zaśmiała się.

Adam

- Moje drewniaki... - odpowiedzial z uśmiechem przysuwając ją lekko do siebie - Chodź, zejdziemy na dół. - pociągnął ją w stronę pracowni. - Uważaj na schodach, strome..

Blanka

-Dobrze, postaram się.- uśmeichnęła się szeroko.

Adam

Wkroczyli do pracowni Adama. On sam ani myślał teraz puszczac jej rękę...
- Mark? Amelia? - rozgladał się po pomieszczeniu pełnym najprzeróżniejszych rzeźb. Od maleńkich po takie całkiem spore. Niektóre prace były jeszcze niedokończone.
- Tu jesteśmy - usłyszeli głos Marka zza jakiegoś kloca drewna i przepierzenia.

Blanka

-Wow...- Blanka jak zwykle jak dziecko wpatrywała się w rzeźby.
-Blanka, nie uwierzysz!- Amelia jak zwykle rozochocona.

Adam

- No bez przesady - Adam zakłopotany potarł kark. Sięgnął na półkę z najważniejszymi rzeźbami. Wziął wilczycę z dwoma wilczątkami. - To dla Ciebie. - wręczył Blance. - Widzę, że Mark nie dał Ci jeszcze tego co dla Ciebie mam - zwrócił się do Amelii - Proszę - podał jej figurkę owczarka niemieckiego.

Blanka

-Ooo...- Blankę przytkało.
-O ja!- Amelia w radość i rzuciła sie Adamowi an szyję.
-Dziękuję!
-Rozpuszczasz nas.- spojrzała na Adama nie wiedząc do końca co powiedzieć.

Adam

- E tam - machnął ręką - Po prostu... Lubię rzeźbić kiedy mam dla kogo. Sprawia mi to przyjemność - uśmiechnął się do Blanki. Podniósł Amelię i posadził sobie na barana. - No wiem przecież że lubisz psy. Taki ci chwilowo wystarczy? - zapytał dziewczynkę

Blanka

-Taki Ci musi chwilowo wystarczyć.- Blanka wywróciła oczami.
-A macie w planach psa dla mnie?!- Amelia oczywiście myślała po swojemu.
-Nie licz na to...- poleciało błagające o pomoc spojrzenie na Adama.

Adam

Adam zakłopotany wytrzymał spojrzenie.
- Wiesz Amelio.. Pies to gromna opowiedzialność, a póki macie na głowie opiekę społeczną, to nie jest najlepszy pomysł trzymać go u was w domu - Adam zerknął na Marka - Mielismy już dawno zaadoptować jakiegos zwierzaka. Mozemy się umówić, ze Twój psiak będzie mieszkał tutaj. Co ty na to? - posłał Blance wesołe spojrzenie pt "I wilk syty i owca cała"

Blanka

Amelia wpadła w radość, oczka jej się rozbłysły.
-Wiesz co? Kupię Ci nawet niedźwiedzia grizli jak się uczyć zaczniesz.- westchnęła ciężko Blanka.

Adam

- Niedźwiedzia grizzli trzymać tu nie będę - brwi Adama powędrowały w górę - więc wiesz... A Ty, kwiatuszku - zwrócił się do Amelii - zawrzesz ze mną układ, ok? Będziesz się uczyc i słuchać siostry, to bedzie pies. Umowa stoi? - wyciągnął dłoń w strone dziewczynki

Blanka

Podała mu rękę.
-Dobra, będę się uczyć.- wzruszyła ramionami lekko naburmuszona.
-O... Adam bedziesz moim mediatorem.

Adam

- To umowa stoi - uścisnął delikatnie dłoń Amelii.
- E tam... mediator... trzeba po prostu odpowiednio z ludźmi rozmawiać - zachichotał

Blanka

-Ja umiem, ale w innym języku.- Blanka westchnęła ciężko lekko się opierając o Adama.

Adam

- Lata praktyki, kobieto - Adam zaśmiał się i objął ją w pasie - Jakbyś musiała całe życie negocjować wszystko z tym starym zrzędą... też byś umiała.. - mrugnął do Marka