Chatka Steel'ów

Blanka

Szturchnęła go łokciem.
-Ty bronisz Amelii, a ja Marka.

Adam

- Nie macie szans - puścił do Blanki oczko śmiejąc się

Blanka

-Ehhh... Szantażysta.- zmarszczyła brwi.
-Ta... udawaj, że się gniewaj.- Amelia walnęła ja w bok.

Adam

- Jaki szantażysta - udał oburzenie - to tylko stwierdzenie faktu było.
Mark zaśmiał się - Jasne, młokosie, jeden. Że niby ty mnie przegadasz?

Blanka

-Amelia, chodź... Oni sobie pogadają, a my może zrobimy coś kontruktywnego co?- zaśmiała się Blanka.

Adam

Adam ani myślał ja teraz puscic
- Chcecie juz wracać? - zapytał lekko rozczarowany Mark

Blanka

-Nie, to miała byc możliwość rozmowy. Jak nas nie wygonicie to nam nie śpieszno.- obie na raz, jakby omówione uśmiechnęły się identycznie.

Adam

Adaś z Markiem spojrzeli po sobie i wybuchnęli śmiechem
- Nie ma tak dobrze - chichotał Adam - ja mam dla was jeszcze deser przygotowany. Nikt nie wyjdzie póki nie zjecie.

Blanka

Amelia ucieszona.
-Ja dziękuję. Nie mogę...- Blanka zrobiła zakłopotaną miną.

Adam

- No ja cię nie zmuszam, ale słowo się rzekło - Adam mruknął jej do ucha - Nie wyjdziecie póki nie zjecie.

Blanka

-Ale ja nie mogę... Naprawdę.- spojrzała błagalnie na Adama.

Adam

Adam spojrzał na nią rozbawiony - To zostaniecie troszke dłuzej

Blanka

-To ja mogę zjeść za nią!- Amelia się ucieszyła.
-Mądre leki!- dziecko jak dziecko. A Blanka znowu zrobiła się lekko buraczana.

Adam

- Jakie leki? - Adam uniósł brew, zaś Mark spojrzał pytająco

Blanka

-Nie lubię Cię...- Blanka posłała mordercze spojrzenie Amelii.
-Biorę leki odczulające. Nie mogę jeść słodyczy i tyle. Słodzić też nie mogę... Wielkie mi haloo. Nie umieram.

Adam

- Na owoce też jesteś uczulona? - Adam uśmiechnął się ciepło - samo zdrowie... I dobrze wiedzieć o tych lekach. Będę wiedział czego unikać - cmoknął Blankę w czoło

Blanka

-Nie..- najchętniej to by się pod ziemię schowała. A Amelię zakopała 3 metry dalej w dębowej trumnie.

Adam

- Świetnie - Adam wyszczerzył się w uśmiechu - w takim razie Amelia zjada szarlotkę z bita śmietaną, a dla Ciebie mam najpyszniejszy mus owocowy jaki kiedykolwiek jadłaś. Pasi? - spojrzał na nią jak na ósmy cud świata.

Blanka

-Jasne.- kiwnęła głową.
-Szkoła znajdowania najlepszego wyjścia pierwszorzędna, też taką poproszę.- uśmiechnęła się szeroko do Marka.

Adam

- Odszedłem na emeryturę - zaśmiał się Mark - Ale dla Ciebie, księżniczko, mogę uczynić wyjątek
- Odczep się, staruszku, ustąp miejsca młodszym - Adam przytulił się do Blanki - i nie podrywaj mi kobiety... - usmiechnął się szeroko
- Jestem stary, ale nadal duzo mogę - Mark zrobił dwa przysiady i złapał się za kręgosłup. Zaśmiał się - umysł mi nie szwankuje...

Blanka

Blanka parsknęła śmiechem.
-Dorośli Panowie, tak?- podniosła jedną brew.
-Macie to na piśmie? Oboje?

Adam

Mark z Adamem spojrzeli po sobie i parsknęli śmiechem
- Chcesz zobaczyc moją kartę biblioteczna - Adam chichotał - albo dowód?

Blanka

-Mówię Ci, ze fałszywka.- Blanka siliła się na powagę.
-Jak na gówniarza to jest wyrośnięty...- Blanka rzekła ze swojego pułapu wysokości zbytnio zadzierajac głowę i patrzac na Adama.

Adam

- Szanowna Pani nie zdaje sobie sprawy jak bardzo... - złapał ją na ręce.

Blanka

-O jakiś metr do półtora...- zaśmiała się. Blanka wywróciła oczami. W pracowni było chłodno jak dla niej, ciepłoluba. Przeszedł ją lekki dreszcz.

Adam

- Zimno Ci - stwierdził Adam przytulając Blankę - No kompania, na górę marsz - zarządził - Wy pierwsi.

Blanka

Poszli na górę. Lekko zmarzniętą skórę Blanka parzył uścisk Adama, ale nie bardzo wiedziała jak się odezwać. Szła grzecznie.

Adam

Adam spojrzał na nią krytycznie, ale nic nie powiedział. Zaciągnął ją do kuchni, złapał w pół, uniósł i posadził na blacie.
- Lipa moze być? Z imbirem... rozgrzeje cię. - zawinął się wokół czajnika - Dlaczego nie powiedziałaś że ci zimno? - spojrzał pochmurnie

Blanka

-Nie miałam w planie dnia hipotermii, wiec stwierdziłam, ze to mało istotne.- rzuciła niedbale.
-Bawisz się w moja matkę?

Adam

- A czy wyglądam jak ona? - Adam z ponurym wyrazem twarzy zalewał herbatę lipową. Wkroił imbir i wcisnął cytrynę - Powinienem dodać miodu, ale... Proszę - podał jej kubek patrząc spode łba. - Ja sobie mogę marznąć, ale nie pozwolę zebyś przeze mnie nabawiła się zapalenia płuc czy chociażby nawet kaszlu.

Blanka

-A może przestać być nadopiekuńczy?- spojrzała na niego krzywo okładając palce, jakby chcąc, by leżały perfekcyjnie , na kubku. To była oznaka zamyślenia.
-Mama była blondynką, kiedyś. Stąd kolor włosów Amelii.

Adam

- Blanka, jesteś dla mnie najważniejsza - pogłaskał ją delikatnie po policzku - Nie pozwolę by cokolwiek Ci się stało, rozumiesz? - oparł dłonie na blacie, po obu stronach dziewczyny

Blanka

-Nie miałam w planach tez zamarzać.- spojrzała na niego poważnie.

Adam

- Mów mi takie rzeczy, co? - pocałował ją w czoło - że marzniesz, ze coś cię boli, że się cieszysz.... po prostu powiedz...

Blanka

-Cieszy mnie, że tu jesteś...- spojrzała mu w oczy.
-Cieszy mnie...- na chwile zawiesiła głos, jakby nie bądąc pewna co chce powiedzieć.- ... że tu przyjechałam.

Adam

Adam nie spuścił z niej wzroku
- Mnie też to cieszy... Cieszy mnie każda chwila z Tobą, każda myśl, każde spojrzenie, każdy dotyk - przesunał palcami po jej dłoni - cieszysz mnie Ty...

Blanka

-Jesteś walnięty...- pokiwała głową z lekkim, prawie zakłopotanym uśmiechem.

Adam

- Powtarzasz mi to ciągle, wiec jestem skłonny uwierzyć - westchnął patrząc jej w oczy - ale nawet fakt ze jestem walnięty nie zmieni tego co czuję...

Blanka

Odstawiła kubek na bok i musnęła wargami jego usta. Co tam herbata... Herbata jest na 4 miejscu w priorytetach, więc własciwie można o niej zapomnieć.

Adam

Odwzajemnił to muśnięcie. Objął ją w pasie i przysunął do siebie na skraj blatu.