Chatka Steel'ów

Blanka

-Działasz lepiej niż herbata, wiesz?- zaśmiała się opierając głowę na jego ramieniu.

Adam

- Poważnie? - zaśmiał się przytulając ją.
- Powiedz mi..- spowazniał po chwili - ta opieka... przyjeżdżają z wielkiego miasta czy sprawę przejmuje tutejsza?

Blanka

-Skąd mam wiedzieć? Oni mnie tylko pilnują, nie są od informowania mnie.- spoważniała spoglądajac gdzieś w bok.

Adam

- Gdyby sprawę przejęli miejscowi, to miałabyś ich z głowy.. - Adam palcem dotknął jej podbródka i skierował w swoją stronę - spójrz na mnie.

Blanka

Podniosła na niego wzrok.
-Nie kombinuj, dobra? Radzę sobie.

Adam

- A czy ja mówię, ze sobie nie radzisz? - oburzył się nieco

Blanka

-Nie, ale wolę zostać samodzielna w tym fakcie. Proszę...- uśmiechnęła się lekko.
-Nie oburzaj się.- cmoknęła go w czoło.

Adam

- Hej... - pocałował ją delikatnie - ale pozwól mi być przy sobie, dobrze?

Blanka

-Jesteś, ale moje problemy to moje problemy no... Zosia samosia jestem, wiem.- westchnęła.
-Nie zmienisz mnie, mój drogi.

Adam

- Jestem cierpliwy - uniósł brew - i nie chcę Cię zmieniać... Ale nie chcę byc odpychany. Twoje problemy, to twoje problemy i radzisz sobie z nimi świetnie.. ale przyjmij do wiadomości ze chociaż część z nich mogę przejąć ja, wiesz? Nie jesteś sama, kwiatuszku - położył ciepłą dłoń na jej policzku

Blanka

Przytrzymała dłonią jego dłoń na swoim policzku.
-Daj spokój...- pokręciła lekko głową.

Adam

- Dać spokój z czym? - oczy mu pociemniały nieco - Nie dam sobie spokoju z Tobą. I z niczym co się z Tobą wiąże. I to nie podlega żadnej dyskusji.

Blanka

Troszkę się wystraszyła.
-No dobra, jak chcesz...- kiwnęła głową.
-Ale wiesz, na spokojnie wszystko.

Adam

- Blanka, jak do tej pory to byłem raczej spokojny, prawda? - westchnął - i nie bój się mnie, co? - uniósł brwi - Możesz mi powiedzieć co cie tak przeraża?

Blanka

-Oczy Ci pociemniały.- patrzyła na niego uważnie.
-Każdy omen, którego nie znam jest złym, dla mnie i dla Ciebie.

Adam

- Oczy mi ciemnieja gdy mi sie cisnienie podnosi, fakt - spojrzał jej w oczy - ale gdy bedę wściekły, to natychmiast dostrzeżesz różnicę, wiesz mi. Nic ci nie zrobię Blan... - ujął jej twarz w swoje dłonie - Nie bój się mnie, bo to tylko sprawia że wściekam sie na siebie...

Blanka

-Bardziej sie boję o Twoje wyrzuty sumienia, wiesz?- uśmiechnęła się lekko.
-Dobrze mi tu, wiesz? Można sprawić, by ta chwila się nie kończyła?

Adam

- Można sprawić żeby było ich więcej, wiesz? - Adaś przygarnął ją do siebie. - Lubię gdy jesteś obok...

Blanka

Oparła mu głowę na ramieniu. Pager odezwał sie zgrzytliwym głosem w jej kieszeni.
-Ktos się stęsknił...

Adam

- Sprawdź... - mruknął cicho. I oby to było coś ważnego, bo inaczej... kimkolwiek jesteś zjem cie za przerywanie takiej chwili...

Blanka

Sięgnęła po pager. Na chwilę zmarszczyła brwi.
-Jak wrócę do domu to czeka na mnie praca...

Adam

- To nie wracaj... - westchnął - Nie przepracowujesz się trochę za bardzo?

Blanka

-Nie jesteś nadopiekuńczy trochę za bardzo? - podniosla jedną brew rozbawiona.

Adam

- A jestem? - uniósł obie brwi - Ja się troszcze o Ciebie kobieto.. Z egoistycznych pobudek... Jak za duzo bedziesz pracowac to nie będziesz dla mnie miała czasu... No chyba ze usiade koło ciebie i będę patrzył jak pracujesz - zażartował

Blanka

-Jesteś walnięty. Czasem potrzebujesz trochę odpoczynku ode mnie, wiesz?- pokiwała głową starajac sie nadac jakąś moc temu zdaniu.

Adam

- Ja od Ciebie, czy ty ode mnie? - spojrzał na nią z rozbawieniem - I tak, mówiłaś mi to już. Widocznie tę szczyptę nienormalności dostałem w genach.. Po tatusiu... On też był podobnie walnięty

Blanka

-Oboje od siebie nawzajem, wiesz?- westchnęła, jakby tłumaczyła coś małemu dziecku.

Adam

- Ja nie potrzebuje od ciebie odpoczynku, wiesz? - trącił nosem jej czubek nosa.

Blanka

-Bo zrobię z Ciebie pomoc domową!- znalazła dobry argument w jej mniemaniu.

Adam

- Już to widzę - wyszczerzył się rozbawiony - Uwaząj, bo ja zrobie z ciebie... mniejsza z tym co...

Blanka

-No zacząłeś grozbe to kończ, bo na razie Ci nie idzie!- zaśmiała się.

Adam

- Nie mogę powiedzieć, ale... - nachylił się ku niej i przeciągnął jezykiem po jej szyi - uważaj...

Blanka

-No to słucham.- troche sobie to przerobiła odchylając głowe w bok

Adam

- Oszaleję kiedys przez Ciebie, wiesz? - objął ją - nie powiem ci... jeszcze nie... wystarczy że podjąłem pewną decyzję i nie zmienię jej. Powiem Ci jak przyjdzie odpowiedni czas - Adam mruknął jej do ucha. No przecież nie powie jej, ze zamierza się z nią ożenić... Jeszcze nie teraz...

Blanka

-O jezu. Już się boję. Jesteś kanibalem czy jak?- zaśmiała się nerwowo.

Adam

- Tak, zjem Ciebie i zaraz potem Amelię... - burknął odsuwając się nieco. Takich żartów jego wilcze poczucie humoru nie obejmowało. - Myślę, ze najwyzszy czas na deser - podszedł do lodówki i wyjął mus owocowy. Ukroił trzy potężne kawały szarlotki i wytrząsnął na nie bitą śmietanę - Pomozesz mi? - wskazał na talerze i pucharek.

Blanka

-Tak jasne i nie strosz się.- puknęła go biodrem z zaczepnym uśmiechem. Tak oczywiście gratis robiła to o co ją poprosił,

Adam

Adam uśmiechnął się pod nosem, przybrał ponownie lekko naburmuszony wyraz twarzy i wreczył Blance dwa talerze z szarlotką - Proszę. Dla Amelii i Marka. - odwrócił Blankę w kierunku drzwi i bardzo delikatnie klepnął w siedzenie.

Blanka

-Strasznie zabawne. Ha. Ha. Ha.- spojrzała na niego przez ramię i poszła do Marka i maltretującej go Amelii.

Adam

Adam uśmiechnął się pod nosem, złapał talerz i miseczke z musem i lekkim krokiem wparował do pokoju.

- Równie zabawne jak Twój mały żart - pokazał Blance język
- Smacznego - postawił przed nią mus owocowy przy okazji muskając ją dłonią po plecach