Chatka Steel'ów

Leah

-Adam są.... piękne... -mruknęła zerkając na ogromnego wilka. Dotknęła jego pyska, karku... i jak oparzona obróciła się w kierunku Adama.
-Gaspard nie może dowiedzieć się, że Cię pocałowałam. Błagam... Staraj się o tym nie ... nie.. nie...pomyśleć... -zająknęła się.

Adam

- Leah - powiedział łagodnie - czy ja wyglądam na debila? No mozę wyglądam, ale... - puścił do niej oko. Złapał j za rękę i posadził na jednym z krzeseł. Sam przysunął sobie drugie
- Leah, Gaspard za tobą szaleje... Z tego co widziałem to... ty odwzajemniasz. Szanuję to... szanuję was... Nie powiem, podobasz mi sie, pociagasz mnie, jako kobieta, jako wilczyca, jako przyjaciółka, ale... ja nie jestem ostatnim dupkiem, zeby niszczyc to co jest między wami. Poza tym jak na razie chyba dostatecznie oberwałem po pysku. Wolałbym przez jakiś czas tego nie powtarzać - zażartował sobie, ale zaraz spoważniał - Bądź spokojna... Ode mnie to nie wyjdzie... A ty... Ty się też tym nie zadręczaj, dobrze?

Leah

Znów zaśmiała się nerwowo przykładając dłoń do ust, po chwili lekko zgięła się chowając głowę w kolanach- Boooożee.... Jak można być tak beznadziejnym?! -jęknęła-Dobra... -podniosła się pociągając nosem i przykładając dłonie zaciśnięte w piąstki do oczu.
-Nie przejmuj się. Jestem dziwna.

Adam

- Nie jesteś dziwna, tylko zdenerwowana. A jak mozna byc tak beznadziejnym? No AŻ TAK beznadziejny to chyba nie jestem - śmiejac się Adam złapał Leah za nadgarstki i odsunął jej ręce od oczu - Leah... jesteś cudowną, piękną, pociagającą i wesołą kobietą. Nie zadręczaj się bez sensu.

Leah

-Nie mów tak....- powiedziała drżącym głosem- proszę. Powiedziałeś, że Gaspard mnie uwielbia, tak? Więc przecież... Sam też 'nie kochał mnie wystarczająco'... Nie chcę być wiecznie młoda czy piękna! -podniosła ton głosu nawet nie zdając sobie z tego sprawy- Chciałabym być NORMALNA i może kochana... tak naprawdę... -zabrała nadgarstki z uścisku Adama.

Adam

- Gaspard Cię kocha, Leah... ale to on powinien Ci to powiedzieć, a nie ja... - spojrzał na nią uwaznie - i idę o zakład, ze to zrobił... On za Tobą szaleje... i kocha... tak naprawdę - Adam zachował spokojny ton głosu pozwalając jej krzyczeć

Leah

-A skąd Ty możesz to wiedzieć?! Nooo skąd Adam ?!??!?!? -krzyknęła zaryczana- A jeśli nie powiedział? Zresztą co to za różnica? Jeszcze mamy wpojenie. Tak czy inaczej dopadnie to każdego z Was! Spójrz chociażby na Quilla czy tego padalca Sama! Ciebie ii....... Gasparda czeka to samo. Nie ważne kiedy.

Adam

Złapał ją i przyciągnął do siebie. Pozwoliłby jej teraz na wszystko. Mogłaby krzyczeć, drapać, gryźć i bić pięściami. Mogłaby płakać mocząc mu koszulę. Wszystko...
- Leah...

Leah

Zacisnęła zęby zabraniając jakiejkolwiek łzie spłynąć- A ja po prostu strzelę sobie wtedy w łeb... Bo po skoku z klifów mogłabym się jeszcze nie daj Boże pozbierać.

Adam

- Leah - powtórzył Adam już mniej łagodnie - A skąd wiesz, co bedzie z Toba? Skąd wiesz czy Ciebie nie dopadnie wpojenie? Skąd Ty to wiesz? Nie było do tej pory zbyt wielu wilkołaczyc, ale teraz pojawiło sie ich więcej... Skąd wiesz czy to Ciebie pierwszej nie dopadnie to cholerne wpojenie czy podobna cholera? - zbliżył swoją twarz do jej twarzy. W oczach szalała mu burza. Nawet nie zauważył, ze sam podniósł głos. - Skąd Ty masz taką pewność?

Leah

-No więc w takim wypadku.... -uśmiechnęła się jak idiotka- on ma jeszcze Deę... To zawsze jakaś alternatywa...- mruknęła. Prawdę powiedziawszy chyba to ją przerastało. Życie bez przeróżnych wilkołaków czy innych stworzeń byłoby o wiele prostsze.

Adam

Adam cmoknął ja w czoło - Deę? Tę rudą? Leah... - Adam pokręcił głową z uśmiechem - Czy ty po prostu najzwyczajniej w świecie nie jesteś zazdrosna?

Leah

-Noo ostatnio też byłam 'przewrażliwiona' tyle, że na punkcie Emily... - wzruszyła ramionami.

Adam

- A czy to nie jest przypadkiem tak, ze wpojenie zdarza sie od pierwszego wejrzenia? - Adam uniósł brwi - więc jeżeli chodzi o tą dwójkę, to juz byloby to zauwazalne, nie sądzisz?

Leah

-To wszystko nie jest normalne Adam... -westchnęła- Powinnam już iść... Oddam Ci ubrania później... -mruknęła podchodząc do schodów.

Adam

- Nie jest - zgodził się z nią mając na myśli wpojenie. - Jak chcesz możesz zostać. Do mnie nikt nie zagląda, wiec mozna tu pomysleć... - Adam spojrzał na nią ze szczerą troską - Leah... nie gryź się zawczasu... Jezeli kiedykolwiek bedziesz chciala pogadac i nie tylko.... Milcz idioto! to wiesz gdzie mnie znalezc... - podszedł do niej i wcisnął jej w rękę rzeźbę wilka, którą oglądała - a to dla Ciebie. - uśmiechnął się ciepło, jak to Adam.

Leah

Znów przejechała paluszkami po rzeźbie wilka- Nie mogę Ci go zabrać.... -mruknęła.

Adam

- Nie zabierasz - odgarnął jej kosmyk włosów z policzka - To prezent ode mnie - uśmiechnął się szczerze. - Sprawisz mi ogroną przyjemność przyjmując go - wskazał głową na wilczą figurkę

Leah

-Ok... -mruknęła roztrzęsiona- W takim razie go wezmę... Jest śliczny dziękuję... -szepnęła cicho.

Adam

Uśmiech Adama zrobił sie jeszcze jasniejszy
- Ciesze sie ze ci sie podoba - spojrzal na nia z uwaga i zmarszczyl brwi - Leah, wszystko w porzadku?

Leah

-Tak tylko... Po prostu czuję się dość dziwnie... -mruknęła- Pójdę do Gasparda po kilka swoich rzeczy ii...wracam do domu...

Adam

- Jasne... - mruknął Adam obserwujac ja bacznie.

Leah

-Mam złe przeczucia... -westchnęła ciężko wychodząc po schodkach z piwnicy Adama.

Adam

- Iść z Toba? - Adam człapał za nią.

Leah

-Nic sobie nie zrobię... Naprawdę. -uśmiechnęła się do niego delikatnie.

Adam

- O to się nie boję - przeczesał ręką swoje włosy z zakłopotaną mina - Ale dobrze, ze mnie upewniasz - uśmiechnął się.

Leah

-A powinieneś... -zachichotała nerwowo odgarniając sobie włosy z twarzy.

Adam

Adam zmruzył oczy
- Mówisz? - wszedł na schodek ponizej Leah i pomógł jej z tymi włosami, delikatnie odgarniając jej kosmyki za uszy.

Leah

Kiedy jej dotknął zatrzęsła się, jakby została lekko porażona prądem.
-Adam... -szepnęła.

Adam

- Leah... - Adam przestraszył się tych jej dreszczy - Nie ma mowy, zebym cie gdziekolwiek puścił teraz. - Złapał ją jakby nic nie ważyła, przerzucił sobie przez ramię i trzymając chwytem strazackim przeskakiwał po dwa schodki. Zadziwiająco miękko.

Leah

-Nie proszę... Puść mnie. Słyszysz? -mruknęła nadal poddenerwowana , kiedy stawiał ją na podłodze w przedpokoju.
-Chodziło mi o to, żebyś nie dotykał mnie tak... jak... jak przed chwilą... -powiedziała cicho opuszczając wzrok.

Adam

- To znaczy jak? - uniósł brwi - Mam Cię nie nosić? Leah, ważysz tyle co piórko - Adam uśmiechnął się.

Leah

Zmarszczyła brwi- Nie. Przecież wiesz o co mi chodzi... -mruknęła lekko zaklopotana.

Adam

- Tak? - przejechał jej dłonią po włosach.

Leah

Cała się spięła znów marszcząc groźnie brwi- Tak. Dokładnie tak. - mimo swojej wilczej natury wyglądała jak ledwie rozzłoszczone kociątko.

Adam

- W porządku - Adam cofnął dłoń, jego uśmiech przygasł nieco.

Leah

-Po prostu nie możesz... -zaczęła ale znów odwróciła wzrok w jego kierunku- Ja NIE MOGĘ tak o Tobie myśleć... To nie fair wobec Ciebie, mnie i Gasparda... -znów zmarszczyła brwi, tak że między nimi pojawiła się pozioma zmarszczka. Zrobiła krok do tyłu.

Adam

- Nie możesz myśleć jak, Leah? - teraz to juz nie zamierzal odpuscic.

Leah

-Nie Adam. Nie zamierzam o tym rozmawiać! -warknęła odwracając się do niego tyłem.

Adam

- Nie chcesz o tym rozmawiac? W porządku! - warknął, złapał ja za ręce i odwrócił do siebie - Ale, na litość boską, nie odwracaj się do mnie plecami, gdy jestes wściekła. - spojrzal jej w oczy