Chatka Steel'ów

Leah

-Ale tak mi jest łatwiej! -pisnęła- Naprawdę powinnam już iść....- mruknęła idąc do tyłu w stronę drzwi i mimowolnie ciągnąc go za sobą, skoro trzymał ją za nadgarstki.

Adam

- Gdy odwracasz sie do mnie plecami, to łatwiej ci sie wsciekac czy w ogole ze mna gadac? - Adam szedl za nia krok w krok

Leah

-Łatwiej mi uspokoić swoje chore emocje... -powiedziała mierząc go wzrokiem.

Adam

- Emocje nie sa chore, to ich brak jest chory, Leah - stwierdzil nie spuszczajac z niej wzroku.

Leah

-Ale aż taki nadmiar też nie wychodzi na zdrowie... -mruknęła stwierdzając, że doszła już do drzwi, bo klamka wbiła jej się w plecy.

Adam

- Nadmiar emocji nie jest niczym złym, tylko czasem... - puścił ją, ale oczu z niej nie spuszczał - nieco komplikuje sprawy... Nie musisz przede mną uciekać, Leah... Ja nie gryze. - cofnął się nadal patrzac jej w oczy

Leah

-Uwierz, że muszę... -mruknęła niepocieszona, a kiedy usłyszała tekst o gryzieniu szepnęła cicho- Ale ja mogłabym.

Adam

- I dlatego uciekasz? Bo mogłabyś mnie ugryźć? - spojrzenie rozjasnil mu usmiech - Nie zginałbym od tego, wierz mi... Dość szybko się regeneruję. Jestem wilkołakiem - wyszeptał scenicznie

Leah

-Naprawdę?! -wyszeptała z udawanym przerażeniem wciąż opierając się o drzwi.

Adam

- Naprawde! - powtórzył szeptem - podczas pełni ksieżyca rośnie mi dodatkowa głowa. Straaaasznie owłosiona i uzębiona - utrzymał szept prawie dławiąc się ze śmiechu - Także uważaj....

Leah

-Och... to takie przerażające... Jakbym ja była taka owłosiona w tym wcieleniu jak wilk to... bałabym się pokazać komuś na oczy... -mruknęła wyciagając rękę w kierunku jego włosów na głowie. Ręka zastygła w połowie drogi i wrociła na udo Leah.

Adam

Adam parsknął śmiechem.
- Jakbyś była taka owłosiona? Czyli dodatkowa głowa by ci nie przeszkadzała?

Leah

-Dodatkowa głowa to więcej miejsca do myślenia... -zaśmiała się.

Adam

- Taaa- Adam zachichotał - wiecej oczu do patrzenia, wiecej ust do mówienia... jak tak sobie myslę, to przydałby mi sie jeszcze jeden żołądek. Przy nastepnej pełni spróbuje go wyhodowac... - zaśmiał się donośnie

Leah

-Ja tam i tak za dużo mówie nawet bez 2 sztuk ust.....- wygięła usteczka w podkówkę.

Adam

- Oj tam... ale majac dwie sztuki ust mogłabyś jednymi mówić, a drugimi sie usmiechać. Jako jedyna! - uśmiechnął się do niej.

Leah

-I zgarnęliby mnie do cyrku..-wzruszyła ramionami.

Adam

- I zarabialabys krocie. A ja z moimi dwoma żołądkami mógłbym co najwyzej dorobic sie wieeeeeelkiego cielska - zażartował - We wszystkim musisz widziec same ciemne strony? - w ostatnim momencie powstrzymał się od pogłaskania jej po policzku. Machnał niezdecydowanie ręką

Leah

-W każdej rodzinie znajdzie się cholerny pesymista... -uśmiechnęła się niezdecydowanie.

Adam

- Tiiiaaaa- Adam przeciągnął samogłoski - A u Ciebie w rodzinie musiało akurat trafic na ciebie... biedactwo...- delikatnie puknął ją palcem w nos. Dopiero wtedy zorientował się co zrobił. Szybko zabrał rękę. Dla bezpieczeństwa wsadził obie do kieszeni.
- Kurcze, przepraszam... - powiedzial skruszony

Leah

-Właśnie. Zabieraj łapy bo Cię pogryzę... -zaśmiała się i nacisnęła klamkę- Pójdę już. Naprawde musisz odpocząć po dniu.... pełnym wrażeń.

Adam

Adam zaśmiał się.
- Tak zrobię - zmierzwił sobie włosy.
- Leah... - podszedł do komódki w przedpokoju i wyciagnął coś z pierwszej szuflady. Rzucił w jej stronę dwa klucze na breloku - nie wskakuj mi więcej przez okno, bo dostane zawału, albo ty złamiesz noge na terakocie. Po prostu otwórz sobie drzwi. A jakbys kiedys potrzebowala pomyslec z dala od ludzi to sie nie krepuj. Nikt tu nie zaglada, a miejscas jest dosc bysmy sobie nie wchodzili w droge. - Uśmiechnął się i lekko wypchnął ją za drzwi.
- A ugryzien sie nie boje - szepnal ogrzewajac jej oddechem czoło - I masz rację. Powinienem sie położyć. - wrócił za próg domu

Leah

Delikatnie uśmiechnęła się do Adama- Dziękuję... -mruknęła zdziwiona trzymając w ręku klucze.
-Tylko nie chodź nago po domu jakby co... -zaśmiała się.

Adam

- Najwyzej bedziesz piszczec - mruknal bardziej do siebie - jakos przezyje - rozesmial sie glosno

Leah

-Ale pomyśl o mnie! To byłby trwały cios w psychike... -oparła się o balustradę werandy.

Adam

- Z całą pewnością ciężka trauma! - zachichotał Adam. - Chwila... - poleciał na dół, chwycił rzeźbę i wbiegł znów na górę.
- Zapomniałabyś... - wyciagnął drewnianego wilka w jej stronę

Leah

-O właśnie. Mój wilczuś.... -mruknęła tuląc do siebie figurkę jak dziecko maskotkę.
-To my już idziemy.... -pomachała Adamowi rączką jak kilkulatek.

Adam

Adam roześmiał się kolejny raz. Odmachał jej ręką.
- Tylko się nie zgubcie po drodze -powiedział głośno a do siebie mruknął - Gas by mi łeb urwał, o ile juz tego nie bedzie chcial zrobic...

Leah

-Postaramy się nie... -schodząc po schodach przekręciła głowę i ups. Potknęła się lądując z tyłkiem na schodku.
-POSTARAMY SIĘ dotrzeć do domu cali i zdrowi... -zachichotała podnosząc się.

Adam

Adam zlazł na dół chichocząc.
- Chyba sie umówiliśmy kolego - Pogroził palcem drewnianej figurce - miałeś pilnować, zeby nic jej sie nie stało. Coś ci kiepsko idzie

Leah

-Bo ja jestem opornym obiektem do opieki... -mruknęła podnosząc zbolałe dupsko.

Adam

Wyciągnął rękę by pomóc jej wstac
- Bez przesady - mruknął - az tak ciężko chyba nie jest

Leah

-A myślisz, że dlaczego nie mieszkam chwilowo ze starymi?- pisnęła śmiejąc się.

Adam

- Niech pomysle...- udawal ze sie zastanawia - bo cie wkurzaja

Leah

-Bo mój ojciec nie cierpi wilków... Bo dostał fobii na punkcie Gasparda... Bo nie mam ochoty się na niego patrzeć... -wzruszyła ramionami- Tyle chyba wystarczy nie?

Adam

- Aaaaleee to nie ma nic wspólnego z trudnoscią opieki nad tobą - uśmiechnął się tak mocno ze az powietrze zadrżało XD - to zwykłe uprzedzenia rasowe

Leah

-Chyba żaden ojciec nie marzy o tym, żeby mieć wilkołaka za córkę....-westchneła.

Adam

- Ani za syna, Leah. - Adam usiadł na schodach

Leah

-Ja tam bym nie narzekała... -uśmiechnęła się delikatnie patrząc na Adama z góry.

Adam

- A ja nie wiem - posmutniał nagle i dodał prawie bezgłośnie - Nie wiem, jak zareagowaliby moi rodzice, gdyby wiedzieli.. Nie wiem czy w ogóle byliby ze mnie dumni, nie wiem czy pochwaliliby mnie za to co robię, kim sie stałem... Nie wiem jaki bym był, gdyby oni... - walnął pięścią w schodek