Dom Blanki

Sara

Pokręciła głową
- Nie, przykro mi. Nie znam go zbyt dobrze. Nie należy ani do plotkarzy ani do zbyt otwartych - rozłożyła bezradnie ręce.

Blanka

Westchnęła ciężko.
-No, że nie jest otwarty, to wiem.- pokiwała głowa średnio zadowolona. Cłąy Adam, ale... jeżeli pogada z jakiś wilkiem to może się czegoś dowie.

Sara

- To kiedy chcecie jechać? - zapytała Sara skupiając się na temacie, który zdawał się cieszyć kobietę.

Blanka

-Jak łaskawie wróci, mam bilety na jutro. Ale nigdy nic nie wiadomo...- wywróciła oczyma.

Sara

- Co jak co, ale przynajmniej większość z nich jest słowna. - uspokoiła ją. Pomijając tego utrapieńca... pomyślała o Marku. - Skoro powiedział ze pojedzie to pojedzie. Na uszach stanie. - uśmiechnęła się - Zobaczysz..

Blanka

-Się zobaczy.- spojrzała w kubek.
-Sara związąłas się z jakimś wilkiem?

Sara

- Prawdę mówiąc jestem wolna jak ptak - zachichotała - Nie związałam się z nikim.

Blanka

-Wow, jeszcze żaden się nie zainteresował? Mają dziwny gust tutaj...- pokiwała głowa z niedowierzaniem, stara plotkara.

Sara

- Raczej znamy się w większości jak łyse konie. - zachichotała - mam podły charakter i jestem zbyt pyskata jak na tutejsze standardy

Blanka

-Aha, to ja muszę być grzeczna, bo mnie Adaś wymieni na inny model. Cholera.- zaśmiała się.
-Tutejsze standardy są dość powszechne chyba...

Sara

- Myślę że ty akurat nie masz się czego obawiać - wybuchła śmiechem Sara - On włóczyłby się za tobą nawet gdybyś go wyrzuciła. Przecież on się zachowuje jak naćpany. Bez ciebie usycha - chichotała - Masz w sobie wielką broń, kobieto. Wykorzystuj to - uśmiechnęla się szeroko i puściła do Blanki oczko. - A ja? Ja zostanę starą panną. Moja babcia nie omieszkuje mi tego powtarzać za każdym razem gdy ją widzę, a moi bracia.. Cóż.. Oni starają się tego pilnowac przeganiając każdego faceta, który się przy mnie kręci. TO jest PODŁE - westchnęła

Blanka

-Oni dbają o Ciebie, ciesz sie. Masz darmową ochronę.- zaśmiała się.
-Ja wiem, ze to okrutne, ale ja wiem, że mam trochę władzy and nim, ale mam miękkie serce. Nie umiem byc cholerą i ustawiać po kątach Adama, choć czasem mam szczerą ochotę.

Sara

- Ustawianie po kątach nic nie da.. - wzruszyła ramionami - Za ochronę to ja podziękuję. Są gorsi od psa ogrodnika. I więksi. Silniejsi.. - westchnęła - A do Adama - zawiesiła głos. - Załóżę się że ma do ciebie wielką słabość. Nie mozesz byc cholerą? Tym lepiej. Spróbuj innej drogi. No wiesz.. niewinna minka, smutne oczy, wzrok szczeniaczka... zrobi co będziesz chciała.- zaśmiała się.

Blanka

-Wzrok szczeniaka jakoś mi się źle kojarzy, wiesz?- zaśmiała się marszcząc delikatnie brwi.

Sara

- Kwestia podejścia. Zmień to na wzrok małego kociaka i będzie ok.- parsknęła Sara -A w ogóle na długo jedziecie? - znów podrapała się pod gipsem.

Blanka

-Ja tam bym chętnie poleniuchowała ze dwa tygodnie w słońcu i w ogóle, ale Adam pewnie 5 dni przeżyje w bólach, a jak sie uprę na 7 to siódmego będzie konał.- wzruszyła nieporadnie rękoma.

Sara

- Zmniejsz jego bóle, chyba że planujesz go wykończyć trwale - zasmiała się Sara - Masz ochotę na pizzę? - sama zgłodniała. Jak cholera.

Blanka

-Nie chce go wykończyć.- zaśmiała się kwaśno. Przeciągnęła się leniwie.
-Dawno nie jadłam pizzy. Kiedyś to było podstawą żywienia, teraz mam zakaz dotykania się do gotowania.

Sara

- Ty moze masz... - uśmiechnęła się szeroko i wybrała numer pizzerii
- Casie, przywieź mi... - spojrzała na Blankę - Na jaką masz ochotę?

Blanka

-Dobrą. Jestem mało wybredna, zdaję się na Twój gust.- uśmiechnęła się szeroko do Sary. Zje coś, a jak Adam się nie pojawi w ciągu 2 godzin to dostanie szału.

Sara

- Przywieź mi pepperoni z podwójnym serem i jedną carbonarrę. Z dużą ilością sosu - poleciła pracownicy i podała adres. - Nie marudz - rzuciła zanim się rozłączyła. Odłożyła telefon na blat
- Zabójstwo dla bioder ale miód i niebo w gębie - uśmeichnęła sie - O biodra nie mamy się co obawiać, więc mozemy zaszalec - zachichotała.

Blanka

-Biodra przeżyją. - machnęła niedbale ręką.
-Wiesz do rekonwalescencji potrzeba sporo energii a do tego jest potrzebne jedzenie. - już się znalazł genialny powód zjedzenia pizzy.

Sara

- Do jedzenia pizzy nie potrzeba wymówek - zawyrokowała Sara - Dostanę jeszcze herbaty? - zaśmiała sie.

Blanka

-Jasne.- wstała i podłączyła wodę.
-Sara, powiedziałabyś mi cos szczerze?- spytała wstawiajac stary kubek do zlewu i wyjmując nowy z szafki.

Sara

- Jeżeli będę mogła.. - spojrzała na Blankę zaintrygowana - Co cię gryzie?

Blanka

-Jak się Adam oświadczył to za ile będzie ślub? Wiesz w miastach narzeczeństwo potrafi trwać latami.- oparła się o blat z miną -10. Blanka i jej problemy życiowe. A największego jeszcze nie znała, bo te wakacje będą przeklęte...

Sara

- Nie sądzę żeby chciał czekać latami. Oni raczej szybko się decydują na ślub. Tak już mają. - zaśmiała się głośno - Jeżeli jeszcze o tym nie wspomniał to moze uznał ze to ty nie jesteś gotowa... Jak mój brat się oświadczył to weselisko mieliśmy po trzech miesiącach. Ale on jest idiotycznym troglodytą. Zero taktu - parsknęła.

Blanka

-Nie no, nie spotkałam tu jeszcze troglodyty, wiesz? Wszyscy są sympatyczni, ale czasem grubociosani.- wzruszyła ramionami delikatnie rozbawiona. Zrobiła Sarze herbatę.

Sara

- To zdecydowanie nie poznałaś mojego brata - prychnęła - Grubociosani? Nie... oni sa jak nosorożce. Gruboskórni. Nieczuli kompletnie na nasze delikatne kuksańce. Można sobie o nich ręce połamać - wywróciła oczami. - Ale za to są tak przyjemnie ciepli - zamruczała cicho.

Blanka

-Adam reaguje, ale parę razy bym sobie o niego rękę przetraciła.- zaśmiała się opierając o stół swobodnie.
-Wiesz co? Chodź do salonu, napalę w kominku i będzie milej.

Sara

- A chętnie - złapała za kubek z herbatą i ruszyła za Blanką.
- Ja myślę, że to niesprawiedliwe. To kobiety do cholery powinny mieć jakieś uprzywilejowania.. Nie wiem.. Czytać im w myślach albo co..

Blanka

Napaliła w kominku i westchnęła ciężko. Spojrzała an figurkę od Adama.
-Wiedziałaś, że tworzy takie rzeczy?- nie byłaby sobą jakby sie Adasiem nie pochwaliła. Wskazała figurkę ręką.

Sara

- To on zrobił? - zapytała zdziwiona - Nie, nie wiedziałam. - podeszła i obejrzała.
- Śliczna... - przejechała palcem po rzeźbieniach
- On od dawna tak?

Blanka

-Mówi, że od jakiegoś czasu, ale cicho, bo wiesz...- mruknęła opierając sie o kominek.
-On sie nie lubi z tym afiszować. Cały Adam. Tylko nie mów nikomu, dobrze? Bo się może wściec. Miałam niby nikomu nie mówić, ale to się nie da.

Sara

- No przestań... Czy ja wyglądam na roznosiciela plotek? - mruknęła urażona - Nikomu nie powiem. Ale robota świetna...
- Myślisz że mógłby coś takiego... No dobra nieważne - zaśmiała się

Blanka

-No co mógłby?- spytała zaciekawiona siadajac na kanapie. Podwinęła pod siebie nogę i sobie przypomniała powrót. Pogłaskała materiał kanapy, ale sie po chwili ogarnęła.
-No mów.

Sara

- Czy mógłby coś takiego wyrzeźbić na prezent. Dla mojej babci... - powiedziała nieśmiało.

Blanka

-Się załatwi, ale musza być okoliczności łagodzące moją gadatliwość.- ona go już urobi jakoś, da mu celibat jak się nie zgodzi... Albo coś w tym stylu.
-Wiesz co? Może tak na poprawę humoru mam koniak?- Blanka łapała luza na maxa.

Sara

- Za koniakiem nie przepadam, ale martini.... - aż zacmokała ze smakiem. Zadzwoniono do drzwi.
- Koniak jakoś przeżyję. Idę po pizzę. Ty wyciągasz kieliszki. - ruszyła do drzwi jakby była u siebie.

Blanka

Jej w to graj. Znalazła pół butelki martini dwa kieliszki i butelkę, CAŁĄ, koniaku. Wszystko naszykowała, łącznie z talerzami i sztućcami. Usiadła na fotelu.