Dom Blanki

Blanka

-Jak Ty możesz wszystko brać dosłownie...hm?- spytała już jakoś ujarzmiając niechęć do jakichkolwiek bliższych aktów cielesnych z kimkolwiek.

Adam

- Ja mam walnięte poczucie humoru... - westchnął - podobno... - pogłaskał ją po policzku

Blanka

-Mam się zgodzić czy nie?- spojrzała na niego uważnie nadal stojąc tak jak stała wsparta rękoma o blat za sobą. Jego dotyk był przyjemny mimo temperatury jego ciała.

Adam

- A musisz się na wszystko zgadzać bądź nie zgadzać? - błądził palcami przy jej obojczykach - Nie mozesz czasem czegoś po prostu posłuchać?

Blanka

-No niby mogę.- zaśmiała się.
-Ale to nie lezy w mojej naturze, wiesz?

Adam

- Niemozliwe - zaśmiał się cicho całując jej szyję - A co lezy w twojej naturze?

Blanka

-Niecierpliwość, dociekliwość i chęć znalezienia złotego środka na wszystko.- oddech jej przyśpieszył nieznacznie.
-A w Twojej naturze poza porywczością co króluje?

Adam

- Ty - mruknął sadzając ją na blacie i wędrując pocałunkami po jej twarzy.

Blanka

-Adaś, powiesz mi co wyprawiasz?- spytała nie do końca wiedząc co zrobić z rękoma. Kto wymyślił ręce?! Kto chce w ryj?! Ale dobra, w końcu delikatnie nimi oplotła jego szyję.

Adam

- Całuję... - musnął ustami jej usta. Najpierw delikatnie, potem gwałtowniej nieco.

Blanka

Odwzajemniała pocałunki czując rumieniec nie tyle na twarzy co na całym ciele. Ciało jednocześnie chciało uciekać i zostać, a umysł powiedział "róbta co chceta".

Adam

Wplótł palce w jej włosy delikatnie odciągając jej głowę w tył. Wpił się ustami w jej szyję. Przeciagnął językiem po linii żuchwy. Zabłądził wargami na jej ustach

Blanka

Co psuje zawsze atmosferę? Nie dzwonek do drzwi. Nie telefon. Czajnik! Co prawda Blanka dziękowała każdemu możliwemu Bóstwu, ze cokolwiek się odezwało.
-To jak z ta kawą?- spytała jakby nigdy nic.

Adam

- Poproszę - powiedział rozbawiony.

Blanka

Grzecznie wzięła się za robienie kawy, dziękując wszystkiemu, że ja an chwilę puścił. Dopiero teraz oblała się okropnym rumieńcem na twarzy, który chciała zakryć spuszczając włosy na twarz.

Adam

- To nic nie da - mruknął jej znad ramienia - Czuję jak się czerwienisz - odgarnął jej włosy - urocze - musnął jej kark

Blanka

-Kawa...- podała mu kubek, jakby ten mógłby byc co najmniej murem granicznym między nią a nim.

Adam

- Dziękuję - pogładził palcami jej dłoń w chwili gdy odbierał kubek. Patrzył na nią z uśmiechem w oczach. Uniósł jej dłoń do swoich ust i delikatnie ucałował jej wnętrze. Puscił jej dłoń i ze stoickim spokojem napił się łyk kawy.

Blanka

-Adam...- chciała mu delikatnie odebrać swoją dłoń, lubiła ją mimo wszystko. On ją trochę krępował.

Adam

- Mam sobie iść? - uniósł brew popijając kawę

Blanka

-Oczywiście, ze nie.- napiła się kawy, na odwagę, a co!
-Tylko nadal mnie krępujesz. Wiem, że to głupie...

Adam

- Głupie.... - westchnął.

Blanka

-Nie powtarzaj mnie jak papuga, prosze...- spojrzała w kawę bujającą się w kubku. Nie miała gdzie podziać wzroku.

Adam

- Blanka... - odebrał jej kubek i postawił na blacie - Dlaczego? Dlaczego Cię to krępuje?

Blanka

Nie podniosła na niego wzroku. Przytuliła się do niego delikatnie, na wszelki wypadek jakby chciał ją strzepnąć.
-Nieważne...

Adam

- Ważne... - przygarnął ją delikatnie na wypadek gdyby chciała uciec - Dla mnie to cholernie ważne.

Blanka

-Uznajmy, że mam uraz psychiczny i już.- westchnęła. Możliwość przytulenia się do termoforu bez żadnych innych czynności naokoło była kojaca.

Adam

Adam przytulił ją mocno i uspokajajaco głaskał po głowie. Milczał taktownie

Blanka

-Temat skończony, dobrze?- uśmiechnęła się lekko podnosząc na niego wzrok. Oparła dłonie o jego klatkę piersiową.

Adam

Adam nie chciał kłamać. Blance nie umiał... Jego wzrok mówił:"No nie bardzo, ale na chwilę obecną dajmy temu spokój..." Nie lubił niedopowiedzeń, nie lubił niedokończonych spraw. Dla niego temat nie był skończony. Ale wiedział kiedy nalezy trzymać gębę na kłódkę. Zacisnął tylko szczęki i spiął się lekko. Po chwili rozluźnił się, zrobił głęboki wdech i przytulił Blankę do siebie. Pocałował ją czule i bardzo delikatnie, po czym objął ramionami jakby chciał ochronić przed całym światem.

Blanka

-Jak liczysz na jakieś kiedyś, to niestety musze Cię zawieść. Nie lubię o tym mówić.- pokiwała głową.
-A teraz, jeżeli mi pozwolisz, chciałabym dopić kawę. Muszę się jednak trochę rozbudzić. W tym stanie mogę tylko źle przetłumaczyć czyjś testament.- zaśmiała się. Jej pager znowu się odezwał, jakby na zawołanie.

Adam

- Ustalmy coś, dobrze? - Adam puścił ją dość niechętnie. - Ja nie będę pytał, ale jeżeli kiedys poczujesz, że jednak chcesz o tym powiedzieć, to zrobisz to, ok? - podał jej kubek i odsunął się aż do stołu. Usiadł na blacie zwieszając nogi. - I postarasz się jednak nie krępować... chociaż spróbujesz, dobrze? - patrzył na nią uważnie

Blanka

-Ale ja się staram, ale wiesz... Rzadko kiedy facet okazuje się chodzić na zmianę na dwóch i na czterech łapach, choć nie powiem. Czuję się wyróżniona tym faktem. - uśmiechnęła się szeroko, żeby przypadkiem znów się nie obraził.

Adam

- I to cie krępuje? - uniósł brwi - Że jestem wilkiem?

Blanka

-Nie, że jestem w jakiś sposób wyróżniona.- wzruszyła ramionami.
-Jestem pierwszą lepsza, której znajomy rodziny powiedział, że może mi załatwić dobrą pracę. Jako modelki dla męskiej gazety.- wywróciła oczami i napiła się kawy spokojnie, skupiając się na tej czynności.

Adam

- Że przepraszam co?! - oczy Adama zabłysły niebezpiecznie

Blanka

-Uspokój się.- spojrzała na niego krzywo.
-Miałam osiemnaście lat i tyle. Rodzice słabo wybrali moment, by umierać.

Adam

- Jak można stwierdzic, ze jesteś pierwszą lepszą - oczy błyszczały mu wilczo - Blan.. Ty jesteś wyjątkowa, rozumiesz? Jesteś najbardziej wyjątkowa z tych wyjątkowych... - podszedł do niej i przytulił - I trzeba Cię wyrózniać, nosić na rękach, podawać śniadanie do łóżka.. - mówił nieco gwałtownie - Ja muszę... chcę... I nie obchodzi mnie co robiłaś wcześniej. Dla mnie ważne jest to, ze dzis jesteś tutaj. Że mogę z Tobą rozmawiać, dotykać cię - pogłaskał ją po policzku - pić z Tobą kawę... Że powiesz mi czasem, ze jestem walnięty...

Blanka

-Jesteś i tyle.- zaśmiała się.
-Nigdy nie potrzebowałam pocieszenia z powodu dorosłości, wiesz?

Adam

- Ja Cię nie pocieszam - pochylił się nad nią - Ja stwierdzam tylko fakty.