Dom Blanki

Adam

- Kocham Cię bez względu na wszystko wiesz? - spodobała mu się jej dłoń wpleciona w jego włosy - Bo cię kocham i już... - patrzył jej w oczy normalnie. Zero dominacji. A oczy miał pełne szczęścia. W końcu był z nią prawda?

Blanka

-Wiem...- szepnęła cicho. Drugą dłonią przejechała po jego szyi i ramieniu. Adas wybitnie poprawiał jej humor i samoocenę.

Adam

- Cieszy mnie, ze wiesz..... - przymknął oczy i poddał się jej dotykowi. Czuł się radosny gdy miał ja przy sobie. Odkąd ją poznał to chciał ją o coś zapytał, ale ciągle było zbyt wcześnie. Jak nic ona by sie spłoszyła, albo wzięła go zakompletnego wariata. Przyjdzie czas, ze zapyta ją i już... Ale jeszcze za wcześnie... Złapał ja w tali i przyciągnął do siebie. Pocałował spoglądając jej w oczy. Namietnie i wystarczająco delikatnie. Adaś uwielbiał długie pocałunki. Takie które powodowały dreszcze...

Blanka

Miała ciarki na całej długości pleców. Przysunęła się do niego bardziej. Sprawiało jej to ogromną przyjemność. Czuła jak serce zaczyna jej bić szybciej.

Adam

Serce zabiło mu jak szalone gdy poczuł że się przysunęła. Objął ją mocniej nie przerywając pocałunku. Dopiero gdy zabrakło mu tchu oderwał się od jej ust na chwilę. Spojrzał na nią przeciagle. On nie widział świata poza nią...

Blanka

Życie byłoby ładne, ale nie jest. Amelia wkroczyła do pomieszczenia.
-Mnie tu nie ma.- mruknęła nawet an nich nie spoglądając.
-Ja tylko po ogórki zmierzam...- mruknęła. No i Blanka się speszyła i wtuliła twarz w ramię Adama robiąc sie z lekka czerwona.

Adam

Adam westchnął. Przytulił Blankę
- Poczekaj tu... Nie uciekaj mi nigdzie - szepnął jej do ucha zsuwając ją na kanapę. Wstał i poszedł za Amelią do kuchni

- Otworzyc ci te ogórki? - zapytał stając za małą.

Blanka

-Chętny do pomocy, to proszę bardzo.- podała mu słoik zgarniając trzy kawąłki chleba z blatu.
-Czemu ona znowu jest czerwona?- spytała konspiracyjnym szeptem. A Blan zwinęła sie na kanapie zastanawiając sie, jak można sie pozbyć tego buraka z twarzy...

Adam

- Bo ja speszyłaś. Zdaje sie że jej przeszkadza to ze nas widuja razem - bez problemu odkręcił pokrywkę. Podał jej - Prosze.
- Zamierzam poprosić twoją siostrę żeby wyszła za mnie. - rzucił tak od niechcenia - Nie przeszkadza ci to? Ale co ważniejsze... myślisz ze się zgodzi?

Blanka

Amelia przytuliła do siebie słoik z dziwną miną stała i patrzyła na niego.
-Eee......- zawiesiła się.
-Jej sie spytaj, ja Cię lubię. Nie ograniczasz mi ogórków, wiec jest ok.- pokiwała głową już widząc speszenie Blanki.
-Jej przeszkadza z natury wszystko, więc wiesz. Pomyśl jeszcze 5 razy, dokładnie i powoli.- szeptała an zaś.- Jakby co to jestem u siebie.- uśmeichnęła się szeroko.
Blanka właśnie jakoś się opanowała... W ogóle po co on poszedł za Amelią? Zmarszczyła z lekka brwi.

Adam

- Właściwie to dzis nie jest odpowiedni moment - ukucnął i ukradł jej jednego ogórka ze słoika. - Nie mów jej nic dobrze - uśmiechnał się i wrócił do Blanki.
- Ogórka? - wyciągnął warzywko w jej stronę.

Blanka

Blan spojrzała na niego krzywo.
-Nie lubię...- pokiwała głową.
-Co od niej chciałeś?- spojrzała na niego uważnie. Zabawa w małego detektywa...

Adam

- To nie - wsadził ogórka w zęby. Podniósł Blankę z kanapy. Sam klapnął a potem usadowił ją sobie tak jak wcześniej. Zupełnie jakby się stąd nie ruszał. Schrupał ogórka ze smakiem - Otwierałem jej słoik z ogórkami... - Uśmiechnął się tajemniczo. - Mówiłem ci ze szaleję za tobą?

Blanka

-Tak.- kiwnęła głową rozbawiona.
-I gadaj prawdę...- oparła się o niego spoglądając na niego buńczucznie.

Adam

- Mówię prawdę - oburzył się - otworzyłem jej słoik... I dowiedzialem sie ze ona mnie lubi - zachichotal - co akurat nawet mi pasuje.

Blanka

-A to nie wiedziałeś tego? Każdego, kto jej otworzy słoik lubi, bo ja bojkotuję ogórki.- wywróciła oczami opierając się o niego wygodnie.
-Coś kombinuje cie zapewne i idę o zakład, że Amelia ma w tym spory udział, ale i tak mi nie powiesz, prawda?

Adam

- Nie wiem o czym mówisz - uśmiechnął się cwanie i przytulił ją ciepło. - Blann.. co ty o mnie myślisz? - zapytał po chwili milczenia. No cóż.. trzeba wybadac grunt

Blanka

-Że jesteś największym pomyleńcem w moim życiu.- zaśmiała się przytulając do niego.
-I najbardziej nieodpowiedzialnym wilkołakiem w okolicy, którego uduszę po następnej takiej akcji.

Adam

- Pomyleńcem - mruknął przytulając ją. Nazywał siebie w myślach kretynem. Odłożył poważną rozmowę z Blanką na czas bliżej nieokreślony. Humor nieco mu się zważył. - To znaczy ze nie traktujesz mnie poważnie, tak?

Blanka

-Dlaczego?- spojrzała na niego krzywo odsuwając się od niego.
-Co tym razem wymyśliłeś? - już miała ochotę go opierdolić, zestresował ją.
-Nawet nie myśl, że pójdziesz znowu pod łapę Samowi. Nie, teraz to już po moim trupie.

Adam

- Nie pójdę - mruknął niewyraźnie - Sfora wybrała już alfę. - Właśnie w mózgu Adasia zaczęła się zaczajać myśl, ze on go w ogólnym rozrachunku nie chcieć. To byłaby masakra.

Blanka

-No widzisz, przynajmniej będzie już spokój.- uśmiechnęła się.
-Zgubiłam rachubę przez chwilę, na czym skończyliśmy, gdy Amelia nam przerwała?- przejechała delikatnie dłonią po jego karku. Wiedziała, ze ten temat poprawia mi humor, przynajmniej tak jej się wydawało.

Adam

Przyciągnął ją mocno do siebie. Wpadł na jakiś pomysł. Oczy mu rozbłysły.
- Zdaje się że na tym... - wymruczał i pocałował ją długo, delikatnie, namiętnie i elektryzująco. Oderwał się gdy zabrakło jej tchu.
- Blann zostań ze mną - powiedzial patrząc jej w oczy. Jak go wyśle do diabła to on... ie wiedział co zrobi jak ona go wyśle do diabła. - Zostań ze mną tak na poważnie... Ja może i jestem pomyleniec. Masz mnie za wariata... trudno.. Ale ja nie mogę żyć bez ciebie, wiesz? I byłbym szczęśliwy wiedząc że zawsze będziesz...

Blanka

-No jasne, że będę... Nie rozumiem o czym mówisz.- zwątpiła. On jej nie wierzył? Szukał jakiś wymówek czy co on w ogóle wyprawiał.
-do czego zmierzasz? Chyba nie jesteś zazdrosny o mojego szefa?- ta myśl była bliska wywołania u niej ataku śmiechu.

Adam

- Nie jestem.. To znaczy jestem, ale mi nie chodzi o zazdrość... - westchnął przytulając ją mocno - To nie tak wszystko... Jestem idiotą i tyle... - wtulił twarz w jej włosy.

Blanka

-No mów o co chodzi...- ona to sobie mogła chcieć go odsunąć od siebie i spojrzeć na niego, szanse miała nikęł to zrobić, jezeli on nie chciał.
-Nie jesteś idiotą i jak zaczynasz to kończ temat.

Adam

Wtulił się w nią jeszcze bardziej. Właściwie to bardziej ją wtulił w siebie ale mniejsza o szczegóły...
- Wywalisz mnie z domu, albo wyśmiejesz... Nie, Blann... poczekam na lepszy moment - westchnął. W zasadzie to nie przemyślał sprawy jak ma ją zapytać o to nie robiąc z siebie kompletnego idioty.

Blanka

-Zaraz bedzie krzyk, jak mi złamiesz zebro i wtedy będzie niemiło. I mówże. Najlepszy jest aktualny moment, wiesz? Taki jest najbardziej realny w tym wszystkim.- stukała mu w ramię niecierpliwie. Oj coraz bardziej Adaś sobie grabił. Blanka to konkretna baba.

Adam

Puścił ją. No przecież nie chciał jej nic zrobić.
- Nie Blann. Nie będę cię prosił o... - mruknął zsuwając ją sobie z kolan. Wstał i nerwowo zaczął łazić po pokoju.

Blanka

-O....?- podkuliła do siebie nogi odruchem patrząc za nim.
-Wyglądasz jak byś chciał mnie poprosić o ładna trumne dla siebie, albo wspólne samobójstwo.- stwierdziłą rzeczowo. Jakoś tak zimniej jej było, gdy ją puscił, jednak Adam nadawał sie na termofor.

Adam

Spojrzał na nią tak jakoś dziwnie. Nie jak szaleniec tylko jakby myu właśnie wbiła nóż w plecy.
- Poczekasz chwilę? Ja zaraz wrócę.... - zaczął się zbierać do wyjścia. - Obiecaj ze nigdzie nie pójdziesz.. że poczekasz... - wrócił się i pocałował ją jak wariat po zym wybiegł z domu

// Chatka Steelów//

Blanka

-Pójdę się znieczulić wódką...- wywróciła oczami nie rozumiejąc absolutnie nic. STwierdziła, że jest jej chłodno po ramionach i a nóz widelec kominek w salonie działa. O dziwo zadziałał... Usiadła przed kominkim z ksiażka w ręku. Lubiła czytać po niemiecku. Oryginały były o niebo lepsze niz tłumaczenia.

Adam

// chatka Steelów

Adam wpadł jak burza. Dopadł Blanki i wślizgiem po podłodze znalazł się przy jej kolanach. Delikatnie zabrał jej książkę. Położył na podłodze obok siebie. Uklęknął na kolanach przed nią i uniósł jej dłoń do swoich ust. Pocałował czule wnętrze jej dłoni, po czym położył na niej małe aksamitne pudełeczko.
- Blann...To należało do mojej matki. Chciałbym, żebyś to miała.... To najcenniejsza rzecz jaką posiadam... - powiedział lekko ochrypłym głosem, patrząc jej prosto w oczy. Kurcze zestresowany był cały. Nigdy jeszcze tego nie robił. - Jesteś dla mnie powietrzem, sensem życia... Bez ciebie nie istnieję, wiesz? Bez ciebie jestem nikim... bez ciebie mnie nie ma... Jesteś moim sercem,Blann... Czy... czy... zechciałabyś zostać moją żoną? - wydusił to z siebie patrząc na nią jakby od niej miało zależeć jego życie. Właściwie to on to tak widział. - Nie chcę żebyś odpowiadała od razu. To poważny krok i wolałbym żebyś przemyślała wszystko... Ja wiem, że chcę... - puścił jej dłoń nadal klęcząc u jej stóp i nie spuszczając spojrzenia z jej twarzy. W pudełeczku był [link widoczny dla zalogowanych]

Blanka

dobrze, ze oczy rejestrują szybciej niż Blanka myśli. Potrzebowała wcisnąć "replay" w głowie i jeszcze raz posłuchać co Adam mówił do niej. Potem był jeden problem. Blanka nie umiała się wysłowić. Brała powietrze i brakowało sensu w zdaniach.
-Wstańże...- mruknęła spoglądając na pierścionek. Była ciężko przerażona tym wszystkim. Miała ochotę skakać ze szczęścia i zapaść się pod ziemię jednocześnie. Nadal nie wiedziała co powiedzieć, stała jak ta sierota z pudełeczkiem w dłoni.

Adam

Wstał z niepewną miną. Westchnął. Podszedł do niej i zamknął jej dłoń na pudełeczku. Przytulił ją i pocałował w czoło.
- Kiedy będziesz gotowa... Ok? - przygarnął ją ramieniem. W zasadzie czuł ulgę. - Przepraszam , że tak bez kwiatów... - mruknął nagle rozbawiony. W sumie pierwszy raz nie wiedziała co powiedzieć. To nawet ciekawe...

Blanka

Blan w końcu na coś się zdecydowała. Rzuciła mi sie na szyję w pełnej euforii.
-Nawet bez kwiatów wyjdę za Ciebie...- mruknęła mu do ucha. Czuła się przeszczęśliwa.

Adam

Adam zdębiał. Po czym na jego twarzy zakwitł uśmiech szaleńca. Wziął ją na ręce i zaczął tańczyć po pokoju jak wariat śmiejąc się w głos.
- Kocham cię.... - szepnął całując namiętnie.

Blanka

Odwzajemniła pocałunek, ona nadal lubiła chodzić o własnych siłach. On jednak był wariatem, nie ma co...
-Ja Ciebie też.- mruknęła przytulając się do niego.

Adam

- Wiem - wyszczerzył się szczęśliwy. Postawił ją na ziemi nie przestając całować.
- Teraz sie mnie juz nie pozbędziesz, wiesz?

Blanka

-Przeżyję to chyba...- zaśmiała się bawiąc kosmykiem jego włosów.
-Mark wie, ze wydajesz pamiątki rodzinne?