Dom Clearwater'ów

Melanie

-Będzie miało Ciebie, Leah.
Spojrzała na nią, rozumiała co ma na myśli.
-A od biedy jeszcze ciotkę Mel.
Westchnęła.
-Wiem, to nie to samo.

Leah

-Nie powiedziałam mu...-rzuciła nerwowo bawiąc się swoimi dłonmi.

Melanie

-Czemu.
Spytała po prostu, nie bawiąc się w zbędne słowa

Leah

-Bo nie chcę żeby wiedział. Powiedzmy, że... wymienił mnie na lepszy model. -zaśmiała się dziwnie.

Melanie

-Kiedyś i tak się dowie.
Stwierdziła.
-Chyba że nie zamierzasz wychodzić z domu i z nikim rozmawiać
zaśmiała się.
-poza mną, oczywiście.

Leah

-On i tak nie wychodzi zbyt często z domu. Zresztą nie zrobi mu tu żadnej różnicy... -westchnęła.

Melanie

-Nie uważasz że powinnaś z nim pogadać?
Spytała.
-Chociaż nawrzeszczeć na niego, nawyzywać ulżyć sobie.

Leah

Spojrzała na Mel z uwagą- Nawet nie chcę go oglądać... -szepnęła.
-Zresztą. To nie ważne. -uśmiechnęła sie blado.

Melanie

-Leah to jest ważne.
Powiedziała.
-Nie musisz z nim gadać, jesli nie chcesz.
Zastanowiła się.
-Może i nie powinnam pytać, bo nasza znajomośc nie ma długiego stażu, ale kochałaś go?

Leah

Uśmiechnęła się blado- To już nie ma żadnego wpływu na tę sprawę. Istotne jest to, że on nie kocha mnie. -powiedziała podnosząc się z ławki.

Melanie

Westchnęła.
-Tak chciałabym móc ci pomóc.
Powiedziała.

Leah

-Jesteś tu. To dużo...-posłała jej ciepły uśmiech.

Melanie

-Dla mnie to mało.
Powiedziała z irytacją.
-Co ja mogę "będąc tu" i trując ci cztery litery?
spytała rozżalona.
Tak bardzo chciała pomóc jakoś LEah.

Leah

-Pomagasz mi tym, że nie pozwalasz mi popelnić np samobójstwa.. -roześmiała sie.

Melanie

Walnęła ją lekko w ramie.
-Gadasz głupstwa.
Powiedziała
-I jeszcze jedno, może i się powtarzam, ale ckolowiek by się działo wiesz, do kogo przyjść, prawda?

Leah

-Mhm.... do psychologa. -powiedziała spokojnie i roześmiała się- Tak Mel. Nie wątpię, że z tego skorzystam.-uśmiechnęła sie do niej- Dziękuję.

Melanie

-Tylko pamiętaj że białych fartuchów nosić nie będę.
Zaśmiała się.
-Co powiesz na zmianę tamtu na jakiś lżejszy"?
spytała

Leah

-Co powiesz na to, że przeziębiłam sobie nerki? -zapytała podchodząc w kierunku werandy- Wejdź do domu.

Melanie

-to brzmi tak dziwnie.
Zaśmiała się.
-przeziębienie...
pokręciła głową

Leah

-No co! -prychnęła- W końcu znowu mam 36,6 stopnia... -jęknęła z uśmiechem.

Melanie

-Wiem.
Przyznała i zaśmiała się.
-Ale już nawet nie pamiętam jak ja jest, gdy jest ci zimno i cieknie ci z nosa.
Zastanowiła się.
-To raczej mało przyjemne.

Leah

-Ja dowiem się o wielu innych nieprzyjemnych rzeczach... -pociągnęła nosem i zaśmiała się otwierając drzwi.
-No wchodź.... -mruknęła.

Melanie

-No idę.
Powiedziała doganiając dziewczynę.
-Ja z to nigdy nie dowiem się jak to jest.
Wzruszyła ramionami.

Leah

-Może przynajmniej szczęśliwie się zakochasz.... -zaśmiała się wchodząc do kuchni i przy okazji lapiąc leżące na stole jabłko.

Melanie

-Przecież ty jeszcze też możesz.
Powiedziała.
-I ja jestem pewna, że prędzej czy później i ty znajdziesz królewicz.
Zastanowiła się i przeczesała włosy ręka.
-A poza tym, miłość jest do dupy.

Leah

Zakrztusiła się jabłkiem i spojrzała na Mel z wytrzeszczonymi oczętami- Głupoty gadasz.

Melanie

-Głupoty w związku z czym?
Spytała uśmiechając się lekko

Leah

-Z tym, że jest do dupy... -wgryzła się w jabłko- Napijesz się czegoś?

Melanie

-najlepiej czegoś zimnego.
Uśmiechnęła się.
-Nie mówiłam że życie jest do dupy. Po prostu czasem byłoby lepiej, gdyby takie uczucie jak miłość nie istniało.
Powiedziała wzruszając ramionami.

Leah

Nalała jej soku i podała szklankę- Wtedy mało rzeczy miałoby sens... -uśmiechneła się delikatnie.

Melanie

Westchnęła i zamieszała szklanką wprowadzając napój w kolisty ruch.
-Nie wiem Lee. Nie miałam szczęścia do facetów wcześniej
Powiedziała i upila trochę ze szklanki.

Leah

-A ja?! -zaśmiała się.

Melanie

Przyłączyła się do śmiechu.
-No więc zakładamy klub. Najlepiej z badziewną nazwą. Co powiesz na "zranione przez miłość"?
Pokręciła głową z uśmiechem.

Leah

-No przestań. Nie róbmy na siłę z siebie kalek... -westchneła.

Melanie

-Wiem, wiem.
Powiedziała znów się robiąc łyk.
-Ale sama przyznasz, że w jakimś znaczeniu poniosłysmy straty zdrowotne.
Zaśmiała się.
-mam nadzieje, że moze tu będzie lepiej.

Leah

-Tak... Mi odebrało zdrowy rozsądek... -zaśmiała się kładąc jedną rękę na brzuchu, od tak. Ostatnio to nie było zbyt przyjemne uczucie.

Melanie

-Ja byłam chora psychicznie od urodzenia.
Zaśmiała się.
-Mnie już nic nie pomoże.
Dodała.
-Lee, cieszysz się?
Spytała widząc jak dziewczyna kładzie rękę na sowim brzuchu

Leah

-Nie. -rzuciła krzywiąc się lekko- To znaczy tak...-poprawiła się po chwili, westchnęła ciężko i mruknęła-To po prostu trochę boli.

Melanie

Przymknęła oczy.
-Mam czasem dni, gdy zaczynam się poważnie zastanawiać nad tym, co mi się przydarzyło.
Westchnęła.
-I zawsze dochodzę do winsoku że to ma swoje dobre i złe strony.
Popatrzyła na dziewczynę.
-I mimo że może teraz mi nieśpiesznie do macierzyństw, to wiem, że kiedys tego zapragnę.
Skrzywiła się.
-Chyba o wiele prościej jest być facetem.
Zaśmiała się.

Leah

-Tak... Zawsze można wykręcić się wpojeniem, nie? -mruknęła niezadowolona.