Dom Clearwater'ów

Gość

Spojrzała na niego.
-przyszłam-zaczęła zbierać się w sobie-przyszłam się pożegnać.
Powiedziała uciekając gdzieś wzrokiem.

Ian

- Jak to pożegnać? - Zapytał głupio.
Nagle pojął o co jej chodziło.
- Wyjeżdżasz do Francji? Powiedz, jak możesz mi to zrobić? - Pytał wlepiając w nią swoje oczy.
- Czy nie liczy się to co czuję? Czy może to ty, nic nie czujesz. Jeżeli nie proszę powiedz w czym tkwi problem?! - Przytulił ją do siebie

Gość

Odsunęła się od niego lekko.
nie mogła mu przecież tłumaczy tego stojąc do niego przytulona.
-Ian, to nie o to chodzi, ja muszę-mruknęła patrząc na swoje stopy-tak będzie lepiej.

Ian

Puścił ją, sama tego chciała.
- Będzie lepiej?! - Prychnął.
- Chyba dla ciebie! - Po chwili się uspokoił.
- Powiedz, dlaczego? Sama mówiłaś, że nikt cię tak nie kochał, a ja od tego teraz tu jestem. By być z tobą. - Schował twarz w dłoniach.

Gość

Ściągnęła mu dłonie.
-przepraszam-szepnęła cicho.
Pod powiekami zaczęły jej się zbierać łzy.
-Tu nie chodzi o moje lepiej.
Powiedziała jeszcze ciszej.
-Chodzi o lepiej Leach, lepiej Josephine i lepiej Gasparda.
Spojrzała na niego.
-I jeśli jedno lepiej, może zamienić się na te trzy, to muszę...

Ian

- Co musisz? - Zapytał trochę smutny i przerażony.
- Daj mi szansę, a obiecuję że będziesz szczęśliwa, jeżeli chodzi o twoją matkę, poznaj mnie z nią. Proszę, wyjaśnię jej wszystko.

Gość

-Ian, nie rozumiesz. Ja muszę wyjechać.
Mówiła, a czuła jak jej serce coraz bardziej ją bolało.
-Jeśli wyjade, Maria pojedzie ze mną. Jeśli zostanę, ona tez.
Spojrzała na niego
-Rozumiesz?

Ian

- Kocham Cię. - Westchnął.
Bo tak było, kochał ją - do szaleństwa.
- Skoro chce, niech zostanie. Znudzi jej się i pojedzie.

Gość

-i najpierw rozwali życie innym.
Powiedziała dotykając jego policzka.
-Nie rozumiesz? ona nie kocha Gasparda, ona lubi ryzyko.
Spojrzała mu w oczu.
-Leah go kocha, Josephine też

Ian

- A ty mnie? - Zapytał patrząc w jej oczy.
- Czy ja się liczę?

Gość

-oczywiście że się liczysz.
Spojrzała na niego.
jeszcze chwila i się popłacze.
wiedziała to doskonale, a nawet była tego pewna.
-Czemu to musi być takie trudne?
spytała bardziej siebie niż jego.
Usiadała na schodkach prowadzących do domu.

Ian

- Nie musi. - Usiadł obok niej i przytulił ją.
- Zostań. Nic nie tracisz, nie czyń ze swego życia prezentu dla innych. - Pacałował ją w policzek.

Gość

oparła o niego głowę.
-Ale moja mama...
zaprotestowała cicho.

Ian

- No, proszę cie. Jest dorosła i musi pojąć że jej dorosłe dziecko jest już samodzielne. Prawda...? - Postawił nacisk na "dorosłe".
- Poza tym, będziesz tu bezpieczna, skarbie.

Gość

-Myślisz że jej tego nie mówiłam.-spytała krzywiąc się.
Westchnęła.
-I to że jestem dorosła i to, że bede tu bezpieczna. jedyne co na to powiedziała, to to, że mnie tu samej nie zostawi.
Skrzywiła się.
-Ian, musze już stąd zabrać.

Ian

Do głowy przyszedł mu diabelski pomysł. Stanął na przeciwko niej i uklęknął na betonie.
-Kocham cię, i tak już pozostanie. Mam pytanie, wyjdziesz za mnie? - Było to głupie, bardzo głupie ale nie widział innego rozwiązania.

Gość

-Ian-sapnęła niedowierzająco zrywając się na nogi.
spojrzała na niego.
Zaśmiała się.
-Dopiero się poznaliśmy-powiedziała oszołomiona
Oni mi się oświadczył?!!!!!!!!-krzyczały jej mysli

Ian

- Ale skoro nie ma innego rozwiązania, wiedz że moje uczucia się nie zmienią, i że cię kocham tak bardzo, że każda chwila bez ciebie sprawia mi ból... - Zaśmiał się pod nosem.
- Wiem że nie tak to sobie wyobrażałaś... - Zdjął z szyi łańcuszek i zsunął z niego srebrną obrączkę którą nosił od dłuższego czasu.
- I zapewne marzyłaś o pierścionku z brylantem, ale... Czy zostaniesz moją żoną?

Gość

Pocałowała go lekko w policzek i podniosła z kolan.
-oczywiście.
Zaśmiała się.
-Ale nie teraz.
to było coś niesamowitego. mieć świadomość że jest ktoś, kto kocha cię tak bardzo tylko za to, ze jesteś.

Ian

- Ale zostań. Albo wyjadę z tobą. - Pogroził.

Gość

-o nie, tego bym nie znosiła.
Zaśmiała się.
-wolę zostać niż mieć cię ciągle za sobą.
Zaśmiała się i trąciła go w ramię.

Ian

- To może czas przedstawić mnie swojej matce, co? To na pewno nie aż taka zołza. - Pocałował ją delikatnie i musnął dłonią jej włosy.
- Mam nadzieje że bardzo na mnie nie nagadałaś. - Zaśmiał się Cicho.

Gość

-Wolałabym z tym zaczekać.-mruknęła całując go nieśmiało.
Zaśmiała się.
-Ale ten łańcuszek jest już mój.-powiedziała i pokazała mu język

Ian

- Proszę bardzo, jak widać doczekałem się buziaka. - Uśmiechnął się delikatnie ją obejmując.
- To chociaż powiedz im że zostajesz. - Zrobił słodkie oczka.

Gość

Uciekła gdzieś wzrokiem.
jeszcze sama do końca nie wiedziała jak postąpi.
-ch..Chyba?-powiedziała ni to stwierdzając ni to pytając

Ian

- Chyba? - Pogłaskał ją po główce.
- Aż tak ci ze mną źle? - Zapytał śmiejąc się.
- A może masz tam kogoś we Francji, Hmm?

Gość

Trzasnęła go przez głowę ze śmiechem
-Jasne ma na imię Francisko i codziennie przynosi mi śniadanie do łozka
Zaśmiała się.

Ian

- A więc razem śpicie... hmm... ciekawe. - Zaśmiał się ale nie dawał za wygraną.
- Chodźmy więc tam razem, proszę postaw sprawę jasno.

Gość

-Gdzie ty chcesz iść?-spytała patrząc na niego niezrozumiale
nie nadążała.
poza tym, musiała jakoś przekonać matkę do wyjazdu.. sama.

Ian

- Chce powiedzieć im że zostajesz. - Powiedział wolno.
- Bo boje się że jak cię puszczę to uciekniesz do swojego Fran - cośtam.

Gość

-Żartowałam z Franiskiem.
Powiedziała śmiejąc się.
-Zostanę, ale jak coś wszytko zganiam na ciebie-dodała grożąc mu palcem.

Ian

- No dobrze... - Powiedział niechętnie.
- Więc już cię nie trzymam, możesz obwieścić światu cudowną nowinę.

Gość

Czasami za nim nie nadążała.
-Ian, jaką znów nowinę?-spytała.
chyba nie chodziło mu o jej zostanie tutaj. to raczej tragiczna wiadomość.

Ian

- Że zostaniesz. Chwycił jej dłonie i jedną z nich przycisnął sobie do ust.
- Będziesz szczęśliwa... - Pocałował ją w drugą.
- I moja. - Przejechał palcem po jej karku i cmoknął w policzek. Kochał te gesty.

Gość

Zaśmiała się.
-Cóż za entuzjazm.
Powiedziała kręcąc głową z niedowierzenie.
-i pewność-dodała śmiejąc się.

Ian

- Taaak? - Zapytał śmiejąc się.
- Jestem pewny, bo to oczywiste. Nikomu innemu cię nie oddam. - Cmoknął ją w dłoń.
- Wolisz powiedzieć im to sama?

Gość

-A Francisko?-spytała podnosząc brew-co on biedny teraz zrobi-udała zasmuconą i szczerze przejętą jego losem.
uśmiechnęła się.
-wiesz, chyba nie mogę go tak zostawić, samego...-powiedziała drocząc się z nim.

Ian

Wskazał jej ręką furtkę.
- na siłę cię tu nie trzymam. - Udał poważnego Po czym zaśmiał się i całując przycisnął do barierki.
- No może troszeczkę.

Gość

-To się nazywa przetrzymywanie.
Powiedziała przeczesując mu dłonią włosy i patrząc na ich kolor.

Ian

Odsunął się od niej i założył ręce na piersi.
- Tak lepiej? - Korciło go żeby ją całować do utraty tchu, ale równie dobrze może się z nią droczyć.