Dom Racan'ów

Andrew

- Nieee wiem.
Przewrócił się na plecy.
- Coś kiedyś tam wymyślę.

Lily

- No dobrze ale masz cały dzień tylko - podrapała go po brzuszku z szerokim uśmiechem

Andrew

- Maaaaało...
Jęknął obrażony.
- Chce tydzień...

Lily

- Aż do zachodu słońca Kochany - trąciła go w nosek lekko palcem - przez tydzień to wiesz, mogę na przykład poślizgnąć się na schodach - zaśmiałą się

Andrew

- Nie mogę się na to zgodzić.
Odparł z powagą. Popatrzył na nią z miną grzecznego dziecka.
- Dostanę buzi?
Zrobił wieeeelkie, słodkie oczęta.

Lily

Podczłapała do niego na czworakach.
- No skoro tego chcesz - westchnęła niby z miną męczennika. Dała mu czułego buziaka w policzek z szerokim uśmiechem. Cóż ona by go pocałowała gdzie indziej alee nie wiedziała czy może xd

Andrew

[ a gdzie ?? xD]

Zaklaskał w ręce jak uradowane dziecko.
- Buuuzi.
Roześmiał się. Tak. Jest to choroba kliniczna. Nazywa się porannym pierdolcem. I tak, jest nieuleczalna. Popatrzył na nią przez chwilę i musnął ustami jej policzek z lekkim, troszku przewrotnym uśmieszkiem .

Lily

[ noo w usta <lol2> ]

- Wariat - zaśmiała się i odsunęła od niego na bezpieczną odległość. Ona rano była zwykle trochę smętna i nic się jej nie chciało. Czasem były wyjątki np dzisiaj bo miała świetny humor.
- Czy Ty coś brałeś? - spytała udając całkiem poważny ton

Andrew

[ ech]

- Nie!
Położył sobie rękę na piersi jak do przysiegi.
- Nic nie brałem. Co do wariactwa....no cóż.

Lily

[ Lily jest czasem taka dziwna O.o ]

- Żartowałam przecież - zrzuciła z siebie kołdrę i przeszła przez niego. Stanęła na podłodze i lekko się przeciągnęła. Uchylila lekko okno.
- Swoją drogę nie wiesz czy Marianne ma kota? - spytała tak nagle bo zauważyła na ulicy jakieś bawiące sie kociaki

Andrew

- Nie mam pojęcia.
Stwierdził z uśmiechem.
- Koty raczej za mną nie przepadają.

Lily

- Może mi się przewidziało - wzruszyła ramionami i usiadła na brzegu łóżka.
- To co robimy? - posmyrała go po boku brzucha lekko

Andrew

- Nieee wiem....ty decyduj.
Wyszczerzył się wesoło, patrząc na nią ciekawie. Puknął ją leciutko w czoło.
- Może...pójdziemy do lasu?

Lily

- Możemy iść. Zawsze lepiej iść do lasu z kimś - zaśmiała się i wciągnęła na siebie bluzę.
- Dawno z resztą nie byłam w lesie - westchnęła bo akurat w lesie była kilka miesięcy temu

Andrew

- To pora go odwiedzić.
Zaśmiał się, wstał. I w krótkim rękawku ruszył na dół. Spojrzał na nią z dołu z uśmiechem, wsuwając dłonie w kieszenie.

Lily

Zaśmiała się widząc go w krótkim rękawku. Zbiegła po cichu po schodach.
Wsunęła dłoń pod jego ramie.
- To prowadź do lasu - zerknęła na niego

Andrew

Kiwnął głową, przytulił ją lekko i wyszli z domu, ruszając do lasu. Po drodze zwinął z kuchni dwie babeczki...takie całkiem spore, jeszcze świeżutkie i butelkę wody .

//Las

Lily

Wtuliłą się w niego kiedy biegli. Była zaskoczona tą prędkością. Kiedy postawił ją już w domu na ziemię zachwiała się.
- To było...niesamowite. Jak Ty...tak szybko - pokręciła głową trochę pogubiona w tym wszystkim

Andrew

- Wydaje ci się...to po prostu niedaleko.
Rozpromienił się. Wziął ją za rękę, zaprowadził do kuchni.
- Zaraz zrobię herbatę...widać rodzice po coś pojechali.

Lily

Oparła się o blat obok dzbanka i przyglądała się jak przygotowuje herbatę.
- A ja wolę nie myśleć co robi Marianne - zachichotała i zdjęła bluzę zostają w bluzce na ramiączkach. Zwykłej białej. W końcu w domu miał ciepło.

Andrew

-Nie sądzę, żeby to potrzebowało głębszego zastanowienia.
Roześmiał się, zalewając torebki. Postawił kubki na stoliczku kuchennym
- Zaraz dam ci coś ciepłego, bo zmarzniesz...

Lily

- Wystarczy że mnie przytulisz - wyciągnęła ręce w jego stronę z uśmiechem. Zerknęła na herbaty na stole i oparła się o parapet okna czekając aż ją przytuli.Nie było jej wcale zimno

Andrew

Zachichotał, podszedł do niej i przytulił do siebie mocno.
- O tak?
Pogładził ją po włosach.

Lily

- O właśnie tak - wtuliła twarz w jego szyję i przesunęła po niej noskiem.Lubiła jego zapach. Pachniał tak inaczej niż wszyscy a do tego tak ślicznie. Objęła go mocno za plecy żeby mu do głowy nie przyszło gdzieś iść

Andrew

Przytulił ją mocno do siebie.
- Zmarzłaś chyba.
Zachichotał, zamykając oczy.
- Tak się zachowujesz....

Lily

- Nie do końca - zaśmiała się. W sumie temperaturę miała normalną. Odsunęła się od niego kawałeczek i ''styknęła'' jego czoło i nos ze swoim czołem i noskiem.
- Po prostu lubię jak mnie przytulasz - uśmiechnęła się delikatnie

Andrew

Uśmiechnął się szerzej.
- Czuję się wyróżniony.
Przytulił ja do siebie mocno, spojrzał w oczy.
- Naprawdę wyróżniony.

Lily

Spojrzała mu w oczy i wodziła wzrokiem po jego twarzy. Pogłaskała go po policzku a potem opuszkami palców po jego powiekach,nosku i ustach.
- Cieszę się,że Cię poznałam wtedy - uśmiechnęła się delikatnie

Andrew

Zamknął oczy, uśmiechnął się lekko.
- Ja też...też się cieszę.
Pogładził ją po włosach. Pochylił się lekko i musnął wargami jej nos.
- Bardzo się cieszę.

Lily

- Marianne coś wspomniała o przeprowadzce do Teksasu - westchnęła i spojrzała mu znów w oczy. Pogładziła go dłonią po ramieniu.
- Ale ja nie mam zamiaru nigdzie jechać - powiedziała pewnym głosem

Andrew

- Teksas?
Spojrzał jej w oczy trochę przestraszony. Nie mogła odejść...po prostu nie mogła.
- Jak chcesz tu zostać?
Zapytał cicho.

Lily

- Jeszcze nie wiem. Może jej przejdzie - westchnęła. Nie mogła jechać nigdzie bez niego.
- Na razie się nie martwmy. Porozmawiam z nią wieczorem - pogłaskała go po policzku i przysunęła jeszcze bliżej.

Andrew

- Przejdzie...
Uśmiechnął się lekko. Spojrzał jej w oczy, z takim ciepłem...jakby istniała tylko ona. Przesunął palcami po szyi, do policzka. Objął ją jedną ręką w pasie, przyciągnął mocniej.
- Musi...

Lily

Pokiwała tylko głową. Zawahała się ale stanęła na palcach i szybko cmoknęła go w usta. Nawet nie zdążył zareagować bo już miała buzię wtuloną w jego szyję. Nie wiedziała jak będzie jego reakcja

Andrew

Spojrzał na nią zaskoczony. Nie spodziewał się tego...tak szybko. Przytulił ją mocno do siebie, pogładził po włosach. Po chwili musnął wargami czubek jej głowy z lekkim uśmiechem.
- Hej, mała....musi jej się odwidzieć...po prostu musi.
Szepnął, tuląc ją mocniej do siebie.

Lily

Pokiwała głową.
- Odwidzi. Może z nią porozmawiam - uśmiechnęła się delitkanie co mógł poczuć na swoim ramieniu bo ściśle do niego przylegała.
- Herbata chyba nam wystygła - zaśmiała się

Andrew

- Trudno.
Mruknął tuląc ją nadal.
- Herbata mnie obecnie mało interesuje.
Uśmiechnął się lekko.

Lily

Zaśmiala się i nagle szybko się od niego oderwałą i odwróciła tylem. Kichnęła dwa razy. Jak nic będzie chora.
- Przepraszam - uśmiechnęła się i odwróciła do niego

Andrew

- Nic się nie stało. Mówiłem...
Mruknął, patrząc na nią.
- Nie wolno ci być chorą!

Lily

- Nic na to nie poradzę - już miała zatkany nos.
- Trudno. Poleżę trochę i się wykuruje - uśmiechnęła się i przytuliła się do niego - nie chcę Cię zarazić - westchnęła