Leśniczówka Marianne

Andrew

//Dom Racanów

Stanął przed jej domem z Lily.
- To tu, mam rację?
Trafił tu, bo znał zapach Marianne. Ale przecież ona nie musiała o tym wiedzieć.

Lily

- Tak to tutaj - uśmiechnęła się i weszli do środka.
- Poczekaj na chwilę - pobiegła szybko się przebrać w świeze ciuchy ( klik na wygląd) i spięła wlosy w niedbały kok.Zbiegła do niego.
- Już. Marianne chyba jest zajęta - spojrzała na drzwi łazienki

Andrew

Kiwnął głową.
- To co?
Podał jej rękę.
- Kierunek plaża?
Uśmiechnął sie ciepło do niej.

Lily

Kiwnęła głową i trochę nieśmiało wzięła go za rękę.
- Prowadź. Nie znam sie na La Push - uśmiechnęła się biorąc klucze z domu. Zamknęła drzwi

Andrew

Kiwnął głową, zacisnął lekko palce na jej dłoni i ruszył w stronę plaży.
- Będzie pięknie.
Uśmiechnął się do niej.

//Plaża----> zaczynasz Razz

Gość

Marianne

- Przepraszam... - jedynie to słowo była w stanie wydobyc z siebie. Była przekonana że w oczach Johna stała się śmieciem i niczym więcej jak zwykłą dziwką, ktora sama się prosiła o gwałt. Owszem był tutaj ale z dziwacznego poczucia obowiązku... A ona... Ona w tej chwili pokochała tę jego przedziwną obowiązkowość.

Gość

- Marianne, nie przepraszaj, bo nie masz za co. Jeśli chcesz możemy gdzieś pojechać. na jakiś czas, na zawsze... Gdzieś, gdzie zaczniemy nowe życie. Oboje. Razem - pocałował ją w czoło. - Marianne Ford, czy wyjdziesz za mnie? - szczerze ją kochał i naprawdę pragnął z nią być. Małżeństwo może i nie było w jego naturze, ale... bardzo tego chciał.

Marianne

Patrzyła na niego i nie rozumiała słów. Poprosił ją o rękę? Brzydząc się nią?
- Nie.... - powiedziała powoli - Nie pozwolę zebyś z durnego poczucia obowiązku i jeszcze głupszej litości spaprał sobie życie. - głos jej drżał. Była o krok od tego by znów wyć. Tak to właśnie widziała. Tak to wyglądało z jej perspektywy. Był tu z litości.

Gość

- Marianne, o czym ty w ogóle mówisz? - zdziwił się. - Ja cię kocham. Szczerze, z pasją, do szaleństwa. I chcę, byśmy byli razem na zawsze. Martwię się o ciebie. Chcę byś znowu się śmiała. Kocham cię i robię to wszystko z miłości, nie z obowiązku i litości.

Marianne

- To dlaczego teraz? Dlaczego akurat teraz John? Dlaczego nie poprosiłeś mnie o to gdy jeszcze sie śmiałam? - nie mogła zrozumieć. - Nie wiem czy.. nie wiem czy nie robisz tego z litosci. jeżeli rzeczywiście nie, to poczekaj.. Poczekaj aż znów się bede smiała i popros mnie znowu, a teraz... przytul mnie - znó się popłakała. Chociaż ten jej płacz przeszedł bardziej w szloch. Cichy. Urywany.

Gość

- Bo wiem, ze potrzebujesz mnie jeszcze bardziej niż wcześniej. A ja muszę dorosnąć, mimo iż przecież jestem dojrzałym facetem. Ale poczekam, co nie zmienia faktu, że chcę cię gdzieś zabrać. Choćby na weekend.

Marianne

- Na weekend... - powtórzyła -Dobrze... Na weekend jest ok. Brzmi wcale nieźle - powiedziała i nagle wtuliła się w niego gwałtownie. Potrzebowała bliskości. Zwykłej normalnej bliskości. I ciepła. Przypomniała sobie o Lilly - Ale nie teraz. Cholera! - zaklęła - Lilly.. Obiecałam temu dziecku ze się nią zajmę. A tymczasem co robię? Użalam się nad sobą bo jakiś idiota chciał mnie zgwałcić. Chciał ale tego nie zrobił. - zadziwiająco szybko się otrząsnęła. Przynajmniej pozornie. - Ten dzieciak całe życie był odtrącany. Nie pozwolę zeby teraz też się tak czuła - westchnęła podnosząc się szybko - Załatw jakąś kolację John, a ja poszukam Lilly. - pocałowała mężczyznę przelotnie i delikatnie po czym wyciągnęła jakieś ubranie i wyszła. - Kocham CIę. Naprawdę cię kocham. - rzuciła w progu i zamknęła drzwi.

//?

Gość

John stał w miejscu, nawet wtedy, gdy poszła sobie gdzieś ot po prostu. Kiedy w końcu się ruszył, poszedł do kuchni. Był trochę głodny, chociaż... może to zbyt małe słowo.
Zaczął rozglądać się po szafkach i lodówce, szukając inspiracji do działania. Wyciągnął kilka produktów, przyglądając im się badawczo.
- Niech będzie - mruknął, przypominając sobie jeden dość prosty przepis. Pogwizdując cicho, zabrał się za spaghetti carbonara.

Lily

// las

Plamka schowała się jej za bluzką. Lilka nie wiedziałą czy M. ją widziała. Usiadła na kanapie i ogarnęła wszystko wzrokiem.

Marianne

Marianne z westchnieniem obrzuciła Andrew i Lilkę zmęczonym spojrzeniem
- Poczekajcie tu. - rzuciła i ruszyła do kuchni.
Zgnębionym wzrokiem popatrzyła na krzątającego się Johna. Oparła się o szafkę i cicho powiedziała
- No to mamy problem John.

Gość

- Wróciłaś, cześć - rzekł ciepło, odwracając się od garnków. - Co jest? - zapytał spokojnie.

Marianne

- Lily - powiedziała krótko jakby to tłumaczyło wszystko. - Najpierw ma jakiś cholerny wypadek, potem nie wraca do domu na noc, a potem.. - załamała ręce - a potem się dowiaduję ze spędziła noc u chłopaka, którego dopiero co poznała. Ona ma 16 lat John. Tyle ile ja miałam kiedy my... - nie musiała kończyć. Doskonale oboje sobie zdawali sprawę co się stało gdy miała 16 lat.

Lily

Przyglądała się temu jak Marianne rozmawia z Johnem. Plamka wyszła zza jej bluzki i zwiedzała kanapę. Lily co jakiś czas dawała Andrew buziaka w policzek i była do niego przytulona.

Gość

Oparł się o blat kuchenny i splótł ręce na piersi.
- Rozumiem - jego ton był nadal spokojny. - Tak być nie powinno. Jest pod naszą opieką, bo oczywiście mam zamiar ci pomóc. Trzeba z nią poważnie porozmawiać. Sama nagana nie wystarczy. My wiemy najlepiej co z tego może być. Nie powinna tego robić.

Marianne

- Siedzą oboje w salonie. - westchnęła - Jednoczęsnie wiemy oboje czym sie moze skończyć stanowczy zakaz - mruknęła - Ja nie wiem co robić John. Nie miałam nigdy dziecka. Boze, ja nawet nie wiem czy ja mam instynkt macierzyński... Jeżeli jakimś cudem go mam to chyba poszedł spać i prosi by go nie budzić do wiosny. - podeszła do mężczyzny - Ja nie wiem.. Mam jej prawić kazanie na temat seksu? Zabezpieczania się i tak dalej? Przecież dzieciaki to chyba wiedzą? Lepiej niz niektórzy dorośli.. - oparła czoło o jego tors i westchnęła ciężko - Co ja mam robić, do cholery?

Lily

Ciekawe o czym gadają... myślała i zastanawiała się czy ten szlaban to na prawdę dostanie. Bo zwykle wszystko jej uchodziło na sucho. Oparła się wygodnie o kanapę.

Gość

- Musimy z nią pogadać, ale tak na spokojnie. Po prostu rozmawiać. bez zakazów i gróźb. Wytłumaczyć czego się boimy i o co nam chodzi - pogładził ją po głowie.
- Jeśli będziemy ostrzy, ona nas znienawidzi i się odwróci tylko od tych, którzy ją kochają. Będzie dobrze. Zobaczysz - powiedział pocieszająco.

Marianne

- Ja nie mam siły na to. Nie mam siły ani ochoty. Po prostu nie daję rady John. Powinnam była się zainteresować czemu nie wróciła na noc a nie bez sensu użalać się nad soba - warknęła zła na siebie - Gdyby nie to, to... - zacisnęła dłonie w piąstki. - A co z chłopakiem? Jest wilkiem... - dodała - Ja wiem, ze wilki są bardzo opiekuńcze ale ten gnojek powiedział że ona nie jest wiele od niego młodsza... Na oko tyle co on ode mnie. Jakieś 3-4 lata... - uderzyła czołem o jego klatkę. - Gubię się.

Lily

W końcu wstała z kanapy.
- Zaraz wrócę -dałą mu Plamkę na kolana a sama po cichu ze spuszczoną głową poszła do Johnna i Marianne.
- Ekhm... - stanęła w drzwiach

Gość

- Bo owszem, to niewiele, ale... gdyby ona była starsza. nie martw się, coś wymyślimy. Jeśli nie masz siły, sam się tym zajmę. Nie mam żadnego autorytetu i dla niej pewnie jestem nikim, ale powiem to, co chcę. Uspokój się i nie obwiniaj się na darmo - objął ją z troską.
- Lily musi się kilku rzeczy nauczyć. I ktoś musi jej ten przykład dać.

Marianne

- Nie John - powiedziała stanowczo. Zrobimy to razem. Chcę byśmy robili dużo rzeczy razem. - powiedziął z naciskiem - Nie chcę żeby było jak kiedyś. Chce więcej i chcę tego z Tobą, rozumiesz? Chcę robic wszystko z tobą. Razem. Za długo byliśmy oddzielnie. - uznała. Usłyszała chrząkanie. Odwróciła się.
- lily.. - westchnęła - dobrze ze przyszłaś. Siadaj - wskazała jej krzesło nieopodal. - Nic ci sie nie stało? W tym wypadku.. Cała jestes? - dopiero teraz uswiadomil;a sobie ze nie pytała.

Lily

Posłusznie usiadła na krześle. Co prawda powiedziała ze sie nie odezwie ale cóż...
- Żyję -westchnęła. Pokazała ranę na głowie,która była opatrzona i zadrapanie na boku brzucha. Spojrzałą na Johna. Jemu ufała mniej niż Marianne. nie znała go. Widziałą go dwa razy na oczy

Gość

- To dobrze, ze nie masz większych obrażeń - pokiwał głową. - Ale dlaczego nie zawiadomiłaś kogoś z nas o tym, co się stało? Wiesz, że nie powinnaś bez pytania opuszczać domu na dłużej. Nikt nie karze ci siedzieć w domu, ale wiesz, że powinnaś nam to zgłosić - spojrzał na nią łagodnie. - masz tylko 16 lat...

Marianne

- Wysłała mi smsa że nie wróci na noc do domu. Ja nie usłyszałam... - uściśliła Marianne - To było wtedy gdy wróciliśmy i ja.. - nie dokończyła krzywiąc się lekko - powinnam była od razu wziąć się w garść John. Gdyby nie to, to... - miała do siebie pretensję, to było jasne jak słońce.

Lily

- No ja wróciłam potem do domu się przebrać i powiedziałam że wychodzę ale najwyraźniej nikt mnie nie słyszał - zmarszczyła nos.
- Marianne to nie Twoja wina - westchnęła huśtając się na krześle

Gość

- Nie, nie jest twoją winą. Miałaś sama ciężkie chwile . Nie zawsze wszystko można przyuważyć - rzekł poważnie. Odwrócił wzrok ku Lily.
- Wiesz, że nie możesz zostawać na noc u innych. Szczególnie u facetów.

Marianne

- Lilly co wy w ogóle robiliście? - zapytała spokojnie. Nie mogła sobie wyobrazić ze Lily mogłaby zacząć już dorosłe życie, jednak wizja jej samej w tym wieku była dość silna. Nie, zeby tego załowała. Spojrzała na Johna i z trudem powstrzymała sie przed uśmiechem. Ujęła jego rękę i scisnęła ją lekko.

Lily

- Rozmawialiśmy, zjedliśmy kolację i poszliśmy spać - spojrzała po nich i zmróżyła oczy.
- Wy chyba nie myślicie,że my - zaśmiała się - o matko... - powiedziała śmiejąc się. To że już to kiedyś robiła raz czy dwa to nie nzaczy że teraz tak ma być. Teraz chciała wszystko inaczej. Nawet jeszcze nie dostała buziaka w usta Razz

Gość

- Wiesz no, różnie to przecież bywa.... - sam ścisnął mocniej dłoń Marianne. Miał ochotę puścić jej oczko. - Mimo wszystko nie powinnaś zostawać u faceta na noc. Jeśli yyy, poszliście spać, tak po prostu to w porządku, ale nocowanie u kogoś... - starał się, by jego głos był poważny, chociaż zbierało mu się na śmiech. Pouczał kogoś, a sam nie był w przeszłości lepszy.

Marianne

- Lily ty mi obiecaj że nie zrobisz takiej głupoty - Marianne spojrzała na kuzyneczkę - Ja nie chcę żebyś w tak młodym wieku została matką. Po prostu. Martwię się o ciebie. Oboje się martwimy - uniosła wzrok na Johna i uśmiechnęła się lekko - Od teraz wszystko się zmieni. Niedługo będzie wigilia. Chcę ją spędzić w domowej atmosferze. Po raz pierwszy od dłuzszego czasu. I żadnego więcej nocowania u Andrew - powiedziała dobitnie. - Jeżeli będziecie chcieli się spotykać to u nas w domu. Tak. Przy przyzwoitce - uprzedziła pytanie.

Lily

Spojrzała na nią dziwnie.
- Proszę CIę...przecież my się nawet normalnie nie całowaliśmy - prychnęła stukając palcami o stół.
- Ale...przecież...to...to nie fair - jęknęła - chyba nie będziecie przy nas siedzieć? - spytałą z nadzieją w głosie

Gość

- Dokładnie przy was, to może nie, ale w pobliżu, by mieć was na oku - odpowiedział.
- To dobrze, że masz osobę, którą bardzo lubisz, ale... musisz zwolnić. Zobaczymy, jeśli to zda egzamin, zapewne jakaś nagroda cię czeka. Nie ma się co obrażać.

Marianne

- Jeżeli się nie całowaliście to całe szczęście. - odetchnęła nieznacznie - Lilly czy ty wiesz jak się zabezpieczyć w razie co? - zapytała poważnie. Ona nie miała tyle rozumu swego czasu i wolała oszczędzić i sobie i Lily stresu niepotrzebnego - I John ma rację. Jak nabierzemy do was obojga zaufania, to zobaczymy co dalej. Chwilowo macie przyzwoitkę i tyle. I nadal masz szlaban młoda damo - przebierała palcami lekko uderzajac w swoją nogę.