Mały domek przy plaży

Embry

Uśmiechnął się i odgarnął włosy z jej twarzy.
-Za co mnie przepraszasz?

Dea

- Za wszystko - okryła się purpurą - za to ze się złoszczę i że krzycze i że pewnie rzucę w ciebie kapciem...

Embry

-Mogę oddać? -zaśmiał się i podciągnął ją na sobie, kładąc rękę na jej udzie. Cmoknął ją delikatnie w usta.

Dea

- Nieee... - spojrzała na niego z lekkim przestrachem - chyba, ze chcesz sie zmienić w ropuche... z kurzajką na srodku pyska!

Embry

Poruszył cwanie brwiami i znów ją do siebie przyciągnął.
-Naprawdę byś mi to zrobiła? -posłał jej uroczy uśmiech i przejechał dłonią po jej nodze, drugą rękę przesuwajac wzdłuż jej kręgosłupa, tak że niemal dostał deja vu. Przypomniało mu się jak kiedyś Marianne uwielbiała siadać mu na kolanach, zanim zdążyli się porządnie pokłócić. Znów delikatnie się uśmiechnął.

Dea

- Naprawdę - westchnąwszy przytuliła się do niego - Dlaczego mam wrażenie że nie powiedziałeś mi wszystkiego?

Embry

-Wszystkiego o czym Dea? -mruknął gładząc ją po włosach.

Dea

- Nie wiem, Calma... - westchnęła wtulając nos w jego szyję - po prostu mam wrażenie, ze o czymś mi nie powiedziałeś...

Embry

Embry przycisnął ją do siebie mocniej i dmuchnął w jej włosy.
-Marianne... Była kiedyś... powiedzmy... moją dziewczyną. O ile można to tak nazwać... -mruknął cicho.

Dea

Dea skuliła się trochę.
- To była czy nie była? - zapytała grobowym głosem

Embry

-To było dość specyficzne Dea... -szepnął całując ją za uchem.

Dea

- Specyficzne w sensie? - odsunęła się nieco tak by widzieć jego twarz. Wpatrywala sie w nią uwaznie.

Embry

Embry zarumienił się nieco. Mimo wszystko nie lubił mówić o tym innym ludziom. Zdecydowanie wolał zachować te informację dla siebie.
-Ona była starsza... -zaczął cicho nakręcając sobie kosmyk jej włosów na palec- jest zmiennokształtna, więc ma jeszcze gorszy charakter niż niektóre wilki. Nie chce i nie potrafi się komuś podporządkować. Dwa silne charaktery razem nie mają racji bytu. A związek oparty prawie wyłącznie na seksie i wiecznych kłótniach nie jest w stanie przetrwać... -mruknął nadal cicho.

Dea

Dea słuchała tego z ponurą miną i burzą w oczach przybierającą na sile.
- Kiedy? - zapytała krótko wpatrujac mu się prosto w oczy

Embry

-Rok temu... -mruknął czując, że na widok jej miny zrobiło mu się sucho w gardle.

Dea

Dea myślała nad czymś intensywnie
- Które z nas Twoim zdaniem ma słaby charakter, Fael? Ja czy Ty? - powiedziała w końcu powoli dobierając słowa. Burza w jej oczach nadal przybierała na sile.

Embry

-Chodzi mi o to, że nie jesteś wilkiem Dea. Para wilków ma zawsze bardzo małe szanse na przetrwanie... Spójrz chociażby na Gasparda i Leah... -trącił ją nosem w szyję starajac się jakos ją uspokoić.

Dea

- Gaspard i Leah będą mieli dziecko - syknęła cicho - A jak sam mówiłeś, ona nie była.. nie jest wilkiem... Jak długo? - westchnęła zamykając oczy

Embry

-Gaspard zostawił Leah tak ku wyjaśnieniu... -mruknął-Ale jest zmiennokształtna. Może być kim zechce. Tylko, że sam zabronił jej przemieniać się w wilka... Iiii... bo ja wiem... Kilka miesięcy? -powiedział cicho imitując napad kaszlu.

Dea

- Ile? - zapytała cicho

Embry

-Sześć... -mruknął cicho.

Dea

- Rok temu się poznaliście... Sześć miesięcy byliście razem... Rok ma dwanaście miesięcy... - patrząc mu prosto w oczy wolno wypowiadała każde słowo - pół roku... to zaledwie pół roku temu...

Embry

-4 miesiące... -powiedział przyglądając się jej z uwagą. Jak typowy facet chyba powoli zaczynał sie denerwować.

Dea

- Cztery - utkwiła w nim spojrzenie, w którym szalał huragan - miesiące... - odsunęła się nieco w tył. Ten sztorm zamieniał się w lekkie przerażenie.

A ty nadal z czułością odgarniasz jej włosy z policzka.... Dwa silne charaktery nie mają racji bytu, tak? A co jeżeli zachce ci się do niej wrócić? Pewnego dnia stwierdzisz, ze brakuje Ci jej... że z nią było fajniej... lepiej... milej... Czy na każdym kroku będziesz mnie porównywał z nią? A moze juz to robisz? A jeżeli nie już to kiedy zaczniesz?
Przygryzła dolną wargę jak zawsze gdy się denerwowała czymś

Dlaczego matka prowadziła mnie do Ciebie? Dlaczego? Dlaczego matka wskazała mi ciebie?

Embry

-Dea proszę.... -mruknął błagalnie łapiąc ją za nadgarstek- Nie uciekaj...-szepnął- To naprawdę jest już skończone. Nie wierzysz mi?

Dea

- Przysięgnij. - wyrwała mu swoją rękę - Przysięgnij, ze nawet o niej nie pomyślałeś odkąd tu jesteś? Że nawet raz nie pomyślałeś jak z nią było... - w oczach miała błyskawice

Embry

-Nie mogę. -mruknął cicho- Bo nie jestem odpowiedzialny za swoje wspomnienia. To nie jest tak, że przychodzą w tym momencie kiedy tylko się tego chce. Towarzyszą nam zawsze... A Marianne jest częścią nich chociażbym nie wiem co zrobił... Przepraszam... -powiedział nadal cicho, ale stanowczo.

Dea

- Calma... kim dla ciebie jestem? Kogo we mnie widzisz? - blask jej oczu przygasł nieco. Usiadła po turecku i bezwiednie wyłamywała sobie palce patrząc na niego uważnie - Nie oczekuję wyszukanych słów, zgrabnie skleconych zdań... Chcę usłyszęc to co ciśnie ci się w pierwszej chwili... - nadal mówiła wolno, jakby rozważała każde wypowiadane słowo.

Embry

-Chcę Cię pokochać Dea... -szepnął- Nie wiem jak bardzo byłoby to prawdziwe gdybym powiedział Ci to teraz... Więc wiedz, że Cię uwielbiam. Uwielbiam Twoja nieporadność czy chociażby sposób w który się złościsz... Lub wtedy kiedy bardzo się czyms przejmujesz... -mruknął ze szczęśliwym spojrzeniem.

Dea

- Gdy się złoszczę, to rzucam różnymi rzeczami... - westchnęła - Nie można kogoś chcieć pokochać... Albo się kogoś kocha, Fael, albo nie... - zmruzyła oczy - chodź tu Calma - wyciągnęła rękę w jego stronę - Skąd pewność, ze mnie akurat pokochasz?

Embry

-Bo gdybym CI powiedział teraz, że Cię kocham... to obawiam się, że uciekłabyś z krzykiem... -powiedział i ponieważ siedziała po turecku delikatnie pchnął ją sobą tak, że rozłożyła się na podłodze. Nachylił się nad nią.

Dea

- Nie pytałam jaka byłaby moja reakcja - odepchnęła go lekko i podniosła się - Pytałam skąd pewność że mnie pokochasz? I zdziwiłbyś się gdybyś wiedział czego trzeba zebym uciekła z krzykiem...

Embry

-Dea... Jesteś dla mnie ważna, rozumiesz? Jestem Tobą zauroczony... Mógłbym powiedzieć Ci, że Cie kocham.... Ale chcę powiedzieć Ci kiedyś, że kocham Cię do szaleństwa... -szepnął. I odsunął się od niej.

Dea

Mogłabym sprawić, że zapomniałbys o niej, że zapomniałbyś o wszystkich innych kobietach. Mogłabym sprawić, że widzialbys tylko mnie, ale to nie byloby szczere, nie byloby uczciwe... Spojrzała na niego oczami o barwie gorzkiej czekolady.

- Gdybyś powiedział, że mnie kochasz, to nie uwierzyłabym - westchnęła i wstała z podłogi - Uznajmy, ze ja też jestem Tobą... - przez chwilę ważyła w mysli słowo - zauroczona... - wyciągnęła w stronę Embry'ego rękę - Chodz, Calma, zrobimy herbatę. Musze rozjasnic sobie nieco w glowie... a potem... a potem opowiesz mi o swoim dniu, dobrze?

Embry

Na znak zgody kiwnął tylko głową i złapał ją za rękę. Czuł się i tak dziwnie. Że jej to wszystko powiedział. Jakby jego dusza była naga.

Dea

Próbowała go dźwignąć z podłogi. Potknęła się i klapnęła na tyłek.
- Pierdoła - zaczęła chichotać.

Embry

Embry spojrzał na nią i pokręcił głową. Wstał w mgnieniu oka i dźwignął ją na ręce, po chwili przerzucając tak że trzymał ją w pasie a ona mogła objąć go nogami.
-Kto by pomyślał, że będę miał taką słabość do 17-latki... Co prawda wolałem Cię w rudej odsłonie noo ale.... -powiedział seksownym półgłosem opierając ją o ścianę, dla wyrównania temperatur. Cóż ponad 40 stopni dla takiej kruchej kobietki to jednak mogło być dość sporo. Chuchnął delikatnie na jej szyję, żeby opadające na nią włosy odsunęły się na ramiona. Uśmiechnął się całując ją w brodę.
-Musisz popracować nad współpracą ze swoim błędnikiem... -mruknął znów swoim ulubionym niskim tonem głosu. Na ogół używał go tylko wtedy, kiedy śpiewał... Jednak uznał, że może go trochę ponadużywać. ustami musnął delikatnie jej szyję tuż przy linii brody a następnie przejechał wargami po kościach jej obojczyka.

Dea

- Fael... - powiedziała cicho. Jego dotyk był miły, bardzo miły, jednak... Dea wciąż miała przed oczami widok Embry'ego i Marianne. Świadomośc, ze zerwali ze sobą zaledwie 4 miesiace temu nieco ją przytłaczała. - Calma.. przestań, prosze.... - próbowała się leciutko odsunąć.

[hehehe]

Embry

Embry nadal trzymał ją na rękach, jednak zwolnił delikatnie uścisk, tak by mogła spokojnie stanąć na podłodze. Nie odsunął się. Oparł rękę na ścianie. Zacisnął usta i oparł glowę na swoim przedramieniu. Westchnął głęboko.

Dea

Pogłaskała go po policzku.
-Embry naprawdę zmarzłam i potrzebuję herbaty. - delikatnie go odepchnęła [bo jest niedobra - dopisek sekretarki]. Wywinęła sie z uścisku, złapała go za rękę i pociągnęła w stronę kuchni.

[kuniec]