Mały domek przy plaży

Dea

Uśmiechnęła się znad kubka.
- Jak to jest?

Embry

-Jak to jest co? Być facetem czy wilkiem? -zażartował się znów szczerząc się do Dei.

Dea

- Wilkiem - upiła łyk herbaty, wskoczyła na blat i założyła nogę na nogę - chociaż o byciu facetem też najmniejszego pojecia nie mam...

Embry

-Ewentualnie mogę opowiedzieć Ci o wilku... Chociaż to naprawdę nic ciekawego. To się staje naturalne... Jakby to przytrafiało Ci się od dawna... Dziwne jest tylko to, że masz dostęp do myśli każdego ze sfory. Do każdej najmniejszej myśli czy uczucia... -westchnął zrezygnowany- I właśnie to bywa nie do zniesienia.

Dea

- Czyli wszystko to... to wcześniej... i nasza rozmowa? wszystko to... - Dea zbladła - Kanał... - spuściła głowę i ramiona jej opadły w geście kompletnej rezygnacji.

Embry

-Czasami da się blokować... I na ogół mi się wydaje- uśmeichnął się.
-Sam ostatnio dziękował Bogu, że ma Leah z głowy na jakiś czas... -rzucił i po chwile zreflektował się zerkając na Deę przepraszającym spojrzeniem.
-Ogólnie nic ciekawego...

Dea

- W porządku - ogarnęła się nieco - Nie mogę przecież reagowac histerią na każda wzmianke o Leah - powiedzenie tych słów kosztowało ją niemało wysiłku - W końcu takie bywa zycie - uśmiechnęła się mało przekonująco.
- Jakie masz plany na dzis? - zapytała zmieniajac temat

Embry

-Planuje omijać moją matkę jak długo się da... -dopił herbatę i roześmial się.

Dea

- Nie może być aż tak straszna - mruknęła Dea najwyraźniej zastanawiając się nad czymś.

Embry

-Uwierz mi. Lepiej żebyś jej nie poznawała... -pokiwał glową- O czym myślisz? -zapytał po chwili.

Dea

- O niczym szczególnym. Właściwie to chciałam sobie popatrzec na zachód słońca. Tu z dołu, bo do tej pory oglądałam tylko z klifów... Ale raczej się tam nie zapuszczę przez jakis czas. - o ile kiedykolwiek... dokończyła w myśli. Nie bardzo wiedziała jak ma zapytać czy nie towarzyszyłby jej. W sumie nie sądziła żeby miał na to ochotę, nadal czuła się jak wyłączona poza nawias. Chociaż jakby się głębiej nad tym zastanowić, to nigdy wewnątrz tego nawiasu nie była... Ale nie chciała siedzieć zbytnio sama. Było jej smutno i źle. Cholernie chciała się do kogos przytulić. Dziś bardziej niz kiedykolwiek tęskniła za ciepłem rodziców, którzy odeszli zbyt wcześnie. Odruchowo złapała za wisiorek, który został jej po mamie.

Embry

-Nie chcesz iść na plażę sama? -spojrzał na nią z uwagą i po chwili rzucił mimochodem- Zawsze mógłbym iść z Tobą jeśli nie przeszkadzałoby Ci moje towarzystwo. Wiesz jako kumpel.- zerknął na nią- Już i tak ostatnio chyba wystarczająco się popisałem... -pokręcił głową z uśmiechem.

Dea

- Jako kumpel... - Dea spojrzała na Embry'ego - Jako kumpel brzmi swietnie - uśmiechnęła się lekko. Kumpel to była osoba, której naprawde jej brakowało. - I w zasadzie nie chciałabym siedzieć tam sama - westchnęła - Tylko, ze nie chciałabym, zebyś sie źle czuł albo krepował czy coś... - zastrzegła - A popisać, to chyba ja sie popisałam - mruknęła - aż za bardzo...

Embry

-Możemy uznać, że tamtego zdarzenia nie było. Jeśli zechcesz... I naprawdę trzeba bardzo się postarać, żebym czuł sie skrępowany... -uśmiechnął się do niej.

Dea

- Zalezy co uznajemy za niebyłe - Dea spojrzała na niego spode łba - Jezeli masz zamiar zapomnieć fakt ze mi pomogłes, to się nie krępuj, ale akurat ja to chcę zapamiętać. - wzruszyła ramionami - tym drobnym faktem pchnąłeś moją terapię o całe lata swietlne do przodu i pomogłeś podjąć jedna z tych trudniejszych decyzji w życiu. I za to dziękuję - niespodziewanie cmoknęła go w policzek - Hmm.. czy kumplowanie się z tobą dopuszcza wygłupy? - zapytała szturchając go ramieniem w ramię

Embry

Na początku uśmiechnął się nieśmiało- No jasne że tak... A co do tej pomocy to wiesz. Pokusiłbym się na stwierdzenie, że Ty mi zaszkodzilaś. Pierwszy raz przy pocałunku zabrakło mi tchu! -roześmiał się i poczochrał Dei włosy- żartuję oczywiście.

Dea

- Głupek - stwierdziła Dea z deka rozzloszczona - Poza tym uprzedzałam cie zebyś uważał, prawda? - I wiesz co... - mruknęła poprawiając włosy - Ja pamiętam, ty zapominasz. - pokazała mu język - nie chcę żeby to oglądała cała sfora. W razie co to służę ziółkami na pamięć, a raczej na zapomnienie, moze ich nie pomylę z tymi na....- uśmiechnęła się nieco złośliwie

Embry

-Z tymi na co paskudna kobieto? -ściągnął ją z blatu z szerokim uśmiechem.

Dea

- Z tymi na sraczkę - wyszeptała Dea dźgając go palcem pod żebro. - Wiesz, mały Calma Fael, z nami, małymi wiedźmami się nie zaczyna, bo można kolejnych dni spędzić na sedesie - pokazała mu język

Embry

Zmarszczył brwi obejmując ją w pasie i mierząc ją surowo wzrokiem.
-Ej. Mały potworze... -zaczął karcącym tonem głosu- Może ja Cię przywiąże do jakiegoś drzewa przed domem? -zaśmiał się.

Dea

- Przed chwilą Ci brakowało tchu, a teraz mówisz mały potworze? - Dea zmarszczyła nos w wyrazie dezaprobaty - i chcesz mnie przywiazywać do drzewa? Perwers - fuknęła z udawanym oburzeniem - I co jeszcze? Posmarujesz miodem i oblepisz pierzem?

Embry

-Przed chwilą wyglądałaś na słodką istotkę mała wiedźmo... -na jego twarzy wymalował się piękny uśmiech- Co do miodu i pierza... -zmarszczył lekko nos- Co Ty masz jakieś takie Ikaryjskie zapędy hm? Może jeszcze powinienem zepchnąć Cię z klifów, żebyś nauczyła się w tych piórkach latać? -wywrócił oczami- I zapamiętaj- roześmiał się- Perwers kojarzy mi się z lateksem. Nie z piórami.

Dea

- Przykro mi Cię rozczarować, Calma - prychnęła na niego - Nie zamierzam dac się zaciągnąć na klify, ani ubrac w lateks... A co do drzew.. drzewa mnie kochają. A z wiedzmami nie zaczynaj wyzywając je od słodkich idiotek - pogroziła palcem - bo moga na ciebie rzucić urok i przez rok będziesz się drapał po tyłku ilekroć powiesz słowo matka - wyszczerzyła się

Embry

Pokręcił głową- A myślałem, że w tym towarzystwie to tylko ja czaruję.... -zaśmiał się.

Dea

- Nie masz szans, staruszku, za mną stoi wiele pokoleń doświadczeń. Jestem wiedźmą z urodzenia. Tak jak moja matka, moja babcia, prababcia i kilka pokoleń kobiet wstecz. - puściła do niego oczko - więc uważaj gdy mnie złościsz.

Embry

-Ty coś brałaś.....- mruknął wpatrując się w nią z uwagą.

Dea

Dea poczuła się jakby Embry właśnie jej powiedział, że jest wariatką.
- Owszem. Valium - powiedziała ze zjadliwym uśmieszkiem - ale wiesz co... nie pomaga na złamane serca. - Odwróciła się do Embry'ego plecami i intensywnie myła kubek po herbacie.

Embry

-Nie ma lekarstwa na złamane serce... -zaśmiał się- A może... Powinnaś się po prostu naprawdę zakochać? -posłał jej serdeczny uśmiech.

Dea

Ze złością odstawiła kubek na półkę
- Jasne - prychnęła - Bo ty oczywiście wiesz, ze to nie jest naprawdę, tak? - nie odwróciła się. Zacisnęła dłonie na krawędzi zlewu

Embry

-Dla mnie NAPRAWDĘ znaczy szczęśliwie.. -zmierzył ją wzrokiem.

Dea

- Nie wszystko w zyciu układa się szczęśliwie, wiesz? - powiedziała bardzo cicho - Czasami po prostu życie łamie cię na pół. I to też się dzieje NAPRAWDĘ.

Embry

-Na własne życzenie... -westchnął w gruncie rzeczy mało cierpliwy Razz

Dea

- Chcesz powiedzieć, ze wszystko to co cię łamie w pół masz na własne życzenie? - ton głosu usniósł się jej o oktawę.

Embry

-Fakt. To przykre... Ale nikt Cię w ramiona Gasparda nie wepchnął... -zmierzył ją wzrokiem. Poirytowała go.

Dea

- Owszem. Tego nikt nie zrobił - zgodziła się trzymając nerwy na wodzy - Ale moje życie mimo wszystko nie składa się tylko z Gasparda - głos powędrował jeszcze o oktawę wyzej.

Embry

-Chwilowo i tak wszystko się do niego sprowadza... -westchnął- A Ty i tak prędzej czy później wrócisz tam szukać swojego dawnego miejsca... -zmierzył ją wzrokiem. Ok. Teraz już chciał ją zdenerwować.

Dea

Odwróciła się i rzuciła w niego kubkiem
- Nie wrócę. - wysyczała - Wyjadę stąd, gdy tylko będę mogła. Nigdy tam nie wrócę - w jej oczach płonął gniew.
Nigdy więcej także nikogo nie pokocham dorzuciła w myśli

Embry

Embry złapał kubek i odstawił go na stół. W mgnieniu oka podszedł do niej i chwycił ją za nadgarstki przyciskając do ściany.
-Nie wierzę Ci Dea... -rzucił delikatnie ją całując. W tym był do niej podobny. Chwilami zachowywał się jak obłąkany.

Dea

Embry zupełnie nieświadomie wypowiedział słowa, które wyzwalały w niej paskudne wspomnienia. Kojarzyły jej się z bólem i cierpieniem. Szarpnęła się. Próbowała go odepchnąć. Mimo wszystko był wilkiem, ona tylko człowiekiem. Ugryzła go w wargę i wysyczała ze łzami w oczach.
- Nie wierzysz?! W to że nie wrócę, czy w to że wyjadę? A moze po prostu w nic mi nie wierzysz?! To co tu robisz? Od kiedy się zadajesz z kłamczuchami?

Embry

Odsunął się od niej ze skruchą.
-Przepraszam...-szepnął- Ale nie wiem. Nie wiem co tu robie Dea... ale nie potrafię wyjść. I nie uważam Cię za kłamcę. Moim zdaniem jesteś tylko lekko pogubiona... -szepnał.