Mały domek przy plaży

Dea

- Bawi Cię to? - zapytała jeszcze bardziej wściekła - Nie znasz mnie. Nie wiesz czym dostałam od życia po dupie. I wmawiasz mi ze to na moje własne życzenie?! - jej głos wszedł na poziom, przy którym drżą szyby - I zarzucasz mi kłamstwo?! Wiesz, kto mi mówił, że kłamię? Mój brat. Jego żona. Lekarze. Policja. Wszyscy! Tyle, że ja nie kłamię. Nienawidzę kłamstwa! - płacząc biła go pięściami po ramionach - I może masz rację.. Może go nie kocham naprawdę. Może dojdę do tego za czas jakiś. Ale nie dzis. Ale mimo ze go kocham to tam nie wrócę, rozumiesz?! Nigdy!

Embry

Wtulił ją w siebie wdychając zapach jej włosów- Pachniesz naprawdę słodko...- westchnął nie potrafiąc się skupić nawet na tym o czym mówiła.

Dea

- Masz mnie za idiotkę - stwierdziła Dea. Doprowadził ją do złości w tempie podobnym do tego z jakim robił to Gaspard. Tyle, że Gas jej słuchał. Dei zrobiło się tak strasznie przykro i samotnie. Zesztywniała. Oparła dłonie o tors Embrego i spróbowała odsunąć go od siebie. - Chyba... chyba będzie lepiej jeżeli już pójdziesz... - powiedziała chłodno, przełykając łzy.

Embry

-To nie tak.... -mruknął dotykając jej dłoni- Nie mogę się skupić. Nie mogę się skupić przy Tobie. -westchnął.

Dea

- To wyjdź - utrzymała chłodny ton - Skup się na zewnątrz. Pomyśl. Zastanów się czasem co mówisz ludziom, bo mozesz ich bardzo zranic, wiesz? Słowa krzywdzą równie mocno co czyny.

Embry

Teraz to on spojrzał na nią przybitym spojrzeniem.
-Chyba nie wiem jak do Ciebie trafić... -westchnął zrezygnowany.

Dea

- Po co? Przecież według ciebie do niego wrócę... - westchnęła gorzko - Myśl Embry... Po prostu myśl co mówisz... - nadal chciała go odsunąć od siebie

Embry

Zmarszczył brwi przyglądając jej się z niepokojem. Wyglądał jak obłąkany.
-Trudno mi sluchać o tym, że pękło Ci serce. Bo dziwnym trefem moje pęka właśnie teraz... -mruknął zdezorientowany.

Dea

- O czym ty do diabła mówisz? - zamarła na moment. W odróżnieniu od niego, ona słuchała.

Embry

Uśmiechnął się jak opętany. I kładąc dłonie na jej ramionach odsunał ją od siebie.
-Tak nie może być... -jęknął cicho.

Dea

- O nie... nie... nie.. nie... - Dea zacisnęła usta w wąską linię. Miała dość juz jednego, który nie wyjaśniał tego co myśli i czuje. - Masz rację. Tak nie moze być. - Stanęła pomiędzy nim a drzwiami - Nie wyjdziesz stąd dopóki mi nie powiesz o co ci biega.

Embry

-Powinienem Cię posłuchać...-szepnął przerażony- Powinienem posłuchać i wyjść. Czuł się dziwnie. Tak, jakby była dla niego najważniejsza. Przynajmniej w tym momencie. Próbował wyrzucić tę myśl ze swojej głowy. Natychmiast.

Dea

- Powiesz mi co się dzieje? - zapytała stanowczo

Embry

-Gdybym tylko wiedział Dea... -spojrzał na nią z troską, jednak charakterystycznym wilczym spojrzeniem.

Dea

- Słuchaj - dźgnęła go palcem. - siadasz na pupsku i tłumaczysz mi wszystko jak dziecku, bo to wszystko chyba za duzo dla mnie jak na dzis.

Embry

-Jeśli nie chcesz skazać człowieka na obłąkanie pozwól mi wyjść... -mruknął poslusznie siadając na wskazanym miejscu.

Dea

- Idź... - Dea poczuła jak wszystko z niej uchodzi - Chcesz to idź... - powiedziała cicho głosem pełnym rezygnacji i odsunęła się z drogi. Było jej już wszystko jedno. Właśnie przekroczyła punkt krytyczny w dniu dzisiejszym. Straciła chęć na oglądanie zachodu słońca, straciła chęć na kąpiel, na odetchnięcie wieczorną bryzą. Miała dość. Dość wszystkiego. Na jej twarzy malował się wyraz głębokiego przygnębienia.

Embry

-Dea przepraszam... -mruknął wstając z krzesła- Boję się, że stanie się coś co z całą pewnością Ci się nie spodoba... -rzucił smutno zerkając na nią i podchodząc do drzwi.

Dea

- Co takiego, Fael? Co jeszcze mogłoby się stać? - powiedziała nie podnosząc wzroku. Stała tak na środku kuchni wyglądając jak siedem nieszczęść i ósme malutkie

Embry

-Nie chciałbym się wpoić w kogoś, kto uważa mnie za skończonego kretyna... -spojrzał na nią z troską. Była taka bezbronna, malutka, krucha... Po chwili błyskawicznie pozbył się tych myśli.

Dea

Słysząc te słowa natychmiast spięła się cała w nerwach.
- Wyjdź, proszę wyjdź... - spojrzała na Embry'ego - to nie jest śmieszne! Mam już dość tych bzdur ze wpojeniem. Mam dość gdakania Leah że Gas się we mnie wpoił. To bzdura! I tak samo twoje gadanie to bzdura! Nie wpoiłeś się we mnie, rozumiesz? I dobrze ze nie chcesz! - wybuchła - Nie wpoiłeś sie we mnie! wpojenie nastepuje przy pierwszym spotkaniu, a to nie jest nasze pierwsze! Czytałam o tym! Jeżeli masz zamiar zartowac sobie ze mnie w ten sposób to rzeczywiscie lepiej bedzie jak pójdziesz! - rzuciła kubkiem w drzwi obok niego. Skorupy z brzdękiem upadły na podłogę

Embry

-Przy pierwszym spotkaniu wydałaś mi się urocza. Myślisz, że pomógłbym każdej dziewczynie, która wpadłaby do mnie z nakazem 'przytul mnie!'. Po prostu... -westchnął- Przepraszam. -odwrócił sie w kierunku drzwi.

Dea

- Urocza... - Dea klapnęła na podłogę - to nie był nakaz, Calma, to była prośba... - westchnęła.

Embry

-Więc to był mój wewnętrzny nakaz.. -powiedział pół głosem.

Dea

- Dlaczego? - zapytała wpatrując się w podłogę

Embry

-Odpowiedziałbym Ci gdybym sam wiedział... -mruknął.

Dea

- Ale...- westchnęła - Ale jeżeli to to całe wpojenie... to... to ja też chyba nie mam nic do powiedzenia, tak? Gosh... - jęknęła - Calma, to nie może tak być. Ja nie jestem urocza, nie jestem kimś w kogo sie można wpoić... Wiec to musi ci się wydawac... Musi...

Embry

-A ja nie jestem księciem z bajki...- spojrzał na nią jeszcze raz, z nadzieją że jednak sama go zaraz wyrzuci.

Dea

- Nie ma książąt z bajek. Tak samo i księżniczek - miała poważny mętlik we łbie. To ją wszystko przerastało.

Embry

-Ale niektóre legendy mogą być prawdziwe... -mruknął nadal stojąc w otwartych drzwiach.

Dea

- Jakie legendy, Fael? - wróciła do starego nawyku nadawania wszystkiemu własnych imion - Rozmawiaj ze mna szczerze, Calma, nie chcę więcej niedomówień...

Embry

-Chociażby te o moim istnieniu... -uśmiechnął się nikle- I wszystkim co się z tym wiąże.

Dea

- Te to co innego - powiedziała łagodnie - Ja zawsze żyłam w przekonaniu, ze to prawda..

Embry

-A teraz wypierasz z siebie wszelkie wiążące się z tym konsekwencje... -mruknął cicho przybity.

Dea

- Nic nie wypieram, Fael - wstała z podłogi - tylko myślę, ze się mylisz na temat wpojenia. Nie wypieram tego, ze jesteś wilkiem. Nie wypieram tego, że jesteś silny, szybko zdrowiejesz, ze masz gwałtowny charakter... Nic nie wypieram. Tylko na temat wpojenia we mnie mam swoje zdanie.

Embry

Spojrzał na nią jeszcze raz przerażająco pustym spojrzeniem i robiąc dwa kroki w tył wyszedł z domu na niewielką werandkę.

Dea

- Powinnam dostać medal za zrażanie do siebie ludzi w ekspresowym tempie. Jesteś już trzecią osobą dzisiaj, albo czwartą, jeżeli liczyć Billy'ego Blacka - mruknęła Dea wyłażąc z domu. Zamknęła drzwi na klucz. Minęła Embry'ego
- Przepraszam, Calma - powiedziała cicho - Przepraszam, że i Ciebie zraniłam... - ruszyła w stronę plaży.

Embry

-Black to dzikus strzegący legend jak własnego oka. Ale jego ojciec, czyli dziadek Jake'a był jeszcze gorszy. Kiedy byliśmy mali zakładaliśmy się staruch to oko ma szklane. Ale Jacob zawsze się obrażał... -westchnął stojąc w miejscu nadal.

Dea

Uśmiechnęła się lekko - Może miał... - wsadziła ręce do kieszeni. - Będziesz tak tam stał?

Embry

-Jak znikniesz z mojego pola widzenia to obiecuję, że sobie pójdę... -mruknął skruszony.