Mały domek przy plaży

Dea

- Merci - odparła z uśmiechem delikatnie oblizując usta po pierwszym kęsie. - Em... - westchnęła zachwycona. - To jest pyyyyszne... - Uśmiechnęła się szeroko.

Embry

-Bo masz przed sobą prawdziwego szefa kuchni! -zaśmiał się zerkając na nią z uśmiechem. W blasku świec jej twarz nabierała jeszcze większych cech swoistej delikatności. Embry delikatnie ścisnął jej dłoń leżącą na stoliku.

Dea

Roześmiała się pałaszując jedzonko. Delikatnie odwzajemniła jego uścisk. Oczy jej błyszczały w świetle świec. Dokończyła w spokoju zapiekankę. Popiła wineczkiem. Poczekała aż Embry zje. Podniosła się.
- Poczekaj... - musnęła ustami jego czoło. Zabrała talerze i kołysząc bioderkami odniosła je do kuchni. Materiał opinał jej tyłeczek w sposób absolutnie uroczy i mięciutko otulał biodra. Dea wyciągnęła z lodówki niewielki tort. Taki w sam raz na nich dwoje. Nie spodziewała się więcej gości... Wyłożyła ciasto na paterę i razem z nim wróciła na werandę. Gdy szła materiał rozchylał się ukazując nóżki. Postawiła torcik na stole wraz z czystymi talerzykami. Podzieliła ciacho i uzbrojona w talerzyk i widelec wpasowała się Embry'emu na kolana. Materiał sukienki rozchylił się odsłaniając nagą skórę. Dea założyła nogę na nogę.
- Em... - nadziała kawałek ciacha na widelczyk. - Spróbuj... - wyciągnęła w jego stronę kęs ciasta.

Embry

-Pysznyyy.... -mruknął oznajmująco. Po chwili ukradł jej malutkiego całusa. Spojrzał na nią maślanymi oczętami.
-Dea.... Wyglądasz ślicznie...-szepnął kładąc dłoń na jej kolanie.

Dea

- Dziękuję - odszepnęła wkładając do ust widelczyk z kawałkiem ciasta. Po chwili obdzieliła i jego. Jego dłoń na jej kolanie wywołała na jej twarzy mimowolny uśmiech. Nagle zadzwonił telefon. Dea przepraszająco zsunęła się z kolan Embry'ego. Odsłuchała wiadomość i zdębiała. Wyszła z dziwnym wyrazem twarzy na werandę.
- Przepraszam Em... to miało wyglądać zupełnie inaczej... ale.. ja muszę iść. - zniknęła w domu. Przebrała się w spodnie i koszulę. Szpilki zamieniła na trampki. Wyleciała z domu - Embry.. przepraszam... teraz... będzie chyba troszkę inaczej.. - pocałowała go - ale ja teraz będę miała w domu dziecko... moja kuzynka... - i poleciała.

// ulica

Embry

-Dziecko?! -rzucił za nią zdziwiony i nie mniej zaskoczony. Odsunął od siebie talerz. Wieczór od tej chwili nie zalicza się do udanych. Dziecko. W domu Dei. Josephine była w porządku- nie odzywała się i była na dochodne. Ale taki twór w domu jego ukochanej? Westchnął cicho opierając się mocniej o oparcie krzesła. Nerwowo stukał widelcem w stolik. Czysta rewelacja. Przydługie włosy przysłoniły mu twarz.

Dea

//ulica

Dea weszła na werandę z dziewczynką za rękę. Uśmiechała się szeroko.

- Calma... - powiedziała ciepło łapiąc go za rękę - to jest Cassie... Cassie... to jest mój książę...

Cassie Ordian

Delikatnie dygnęła.
- Miło mi cię poznać, książę. - Uśmiechnęła się nieśmiało i odgarnęła nieokiełznane włosy.
- Masz tu ślicznie Dea! - Weszła do kuchni i okręciła się dookoła.

Embry

-Cześć Cassie... -niemal westchnął. Kusząca Dea zniknęła, co bardzo go zasmuciło. Lekko zjeżył się na dźwięk słowa "książę". Nie był cukierkowy i bynajmniej mu się to nie spodobało. Bez entuzjazmu dopił resztkę wina.

Dea

- Embryyy... - szepnęła nachylając się nad nim. Przeciągnęła dłonią po linii jego szczęki. Powoli... - Zostań jeszcze... Proszę.. - weszła za dziewczynką do domu.
- Cassie.. tu bedzie twój pokój. Moze nie jest duży, ale.... - wskazała jej pokoik.

Cassie Ordian

- Ładny. Zaśmiała się, ale była zajęta tortem.
- to tort urodzinowy? - Zapytała ale po chwili zdała sobie sprawę że się wygadała.
Przy Embrym.
- Przepraszam... - Jęknęła

Embry

Embry westchnął cicho. Uśmiechnął się delikatnie. Dopiero teraz wyglądał jak młody, wyjątkowo smutny, grecki bóg. Odgarnął włosy z ciemnej skóry twarzy.
-Nawet dość smaczny... -mruknął bez entuzjazmu pakując sobie kawałek ciasta do ust.

Dea

Dea poczerwieniala.
- Nic się nie stało - jęknęła cicho. Nałożyła małej tortu. - Em... przepraszam... - było jej głupio, ale właściwie nie powinno. - Calma... - spojrzała mu w oczy - wynagrodzę ci to wszystko.. obiecuję - szepnęła mu prosto w ucho delikatnie przesuwając po nim jezykiem. To było dla niej coś nowego. Uśmiechnęła się do siebie.

Cassie Ordian

usiadła obok nich i wpakowała kawałek tortu do ust.
- Pycha. - Mruknęła z pełnymi ustami.
Wymachiwała nogami, co chwila kopiąc krzesło Embrego.
- Czy Embry też jest liskiem? Zapytała przechylając główkę.

Dea

Jego obojętność zabolała. Dea przełknęła głośno i wyczarowała sobie na twarzy uśmiech. Odsunęła się od Embry'ego. Cóż...
- Nie Cassie... - usiadła na schodach tak by na niego nie patrzeć. Oczy jej posmutniały - Embry nie jest liskiem..

Cassie Ordian

- Chodźmy na plaże. - Wypaliła oblizując łyżeczkę.
- Chcesz zobaczyć jakim jestem liskiem? - Nikomu się tym nie chwaliła, ale Dea była dla niej ósmym cudem świata.

Leah

[jako Embry]

Chłopak uśmiechnął się delikanie czując dotyk Dei. Podniósł się z krzesła odpalając fajkę.
-Przyjdę jutro... Nie będę przeszkadzał... Mała pewnie jest zmęczona... -mruknął.

/dom Embry'ego

Dea

- Chcę - potarmosiła ją po włosach. - Chcesz to ja też ci coś pokażę - zaśmiała się perliscie. Rzuciła spojrzenie za Embrym. Nawet na nią nie spojrzał. Cudowne urodziny.... pomyślała i w oczach zakręciły jej się łzy. Nagle wszystko przestało mieć sens. Dea wyciągnęła rękę do Cassie.

Cassie Ordian

Widziała że Dea nie jest za wesoła. Otuliła ją w pasie.
- Nie martw się księciem, każdy ma humorki, jutro przyjdzie z płaczem, zobaczysz.
Uśmiechnęła się promiennie i wyszła z domu.

/ plaża

Cassie Ordian

/ Ulice w PA

Wysiadła śmiejąc się beztrosko.
- Może Embry się ucieszy na twój widok, Dea, bo chyba mnie nie lubi.
Nie wyglądała na zasmuconą.

Mark

//Ulice w PA

Szedł za nimi z kieszeniami w rękach i czuł się jakoś tak... jak nie on. Kiedy doszli do domku zatrzymał Deę.
-Słuchaj, myślę, ze to nie jest chyba najlepszu pomysł. - Zaczął śmiertelnie poważnie, jak na niego. - Kiedy zjawi się tu twój chłoptaś, nie wystarczą słowa, a nie chcę robić mu krzywdy w twoje urodziny, jasne? - Złapał się na tym, że nadal trzyła ją za nadgarstek. To, co zrobił potem nie było dla niego czymś wielkim, bo tak zwykle żagnał się z 'koleżankami'. Pocałował ją, ale nie w policzek, w usta, delikatnie, ale jednak namiętnie. Po czym puścił jej rękę i posłał Cassie uśmiech.
-Niedługo wpadnę. - Odznajmił jeszcze na odchodnym i zniknął idąc ciągle w przód i w przód.

//Ulica

Dea

//ulice PA

- To nie jest tak, że on cię nie lubi Cass... - zaoponowała - On sie musi przyzwyczaić do Ciebie, musi cię poznać i tyle. Jestem pewna, że będzie za Tobą przepadał - pogłaskała małą po głowie. Gdy Mark złapał ją za rękę zdziwiła się. Jeszcze bardziej zdziwiły ją jego słowa. Trochę oszukiwał... Tu nie szło o Embry'ego tylko o samego Marka.. On widocznie też miał kilka spraw do przemyślenia. Rozumiała. Gdy ją pocałował uniosła rękę do ust i przez chwilę trwała zatrzymując smak pocałunku. Uśmiechnęła się lekko - Czeka Cię wiele zmian, Mark.. - wyszeptała do siebie. Odwróciła się do dziewczynki - Idziemy Cass? - wyciągnęła do małej rękę - chciałabym Cię z kimś poznać - pociągnęła małą za sobą z tajemniczym uśmiechem na ustach.

// dom Gasparda

Dea

//dom Gasa

Ułożyła Cassie w jej pokoiku. Przebrała ją w piżamkę i przykryła kołdrą. Ucałowała ją w czoło. Sama wzięła szybki prysznic i położyła się spać. I o.

Dea

obudziła się przed switem. Zostawiła Cass kartkę że niedługo wróci i prosi żeby nie wychodzila. Zabrala torbe na ziola i kozik. I polecialaaa moturem do lasu w forks XD

//las Forks

Cassie Ordian

Obudziła się i po zerknięciu na zegarek zdała sobie sprawę ile spała.
Z wczorajszego przejedzenia okropnie bolał ją brzuch. Poszła w kierunku apteczki, wspięła się na palce i sięgnęła po niewielką buteleczkę z napisem "od brzucha" Uśmiechnęła się do siebie zadowolona ze swojej zaradności, nie musi wcale martwić Dei więc pociągnęła z butelki spory łyk. Najwyraźniej nie był to jednak lek na ból brzucha, bardzo szybko zrobiło jej się niedobrze i zwymiotowała na podłogę. Upadla uderzając boleśnie głową o kant stołu.
<Nieprzytomna>

Dea

// Forks/las

Wpadła do domu spanikowana. Zobaczyła leżącą Cassie. Buteleczkę z lekiem. Leżącą Cassie. Wymiociny. Leżącą Cassie. Leżącą Cassie?!!!!!!
- O Boże! - odrzuciła torbę z ziołami i podleciała do dziewczynki. Jej strach i panika sięgnęły zenitu. Cass była nieprzytomna. Dea w pośpiechu złapała ją na ręce i zaniosła do swojego łóżka. Objęła ją i zaczęła szeptać zaklęcie. Jej wciąż jeszcze uszczuplone siły powinny wystarczyć. Udało jej się sprawić by Cassie oprzytomniała. Całą swoją moc wpakowała w uzdrowienie jej. Zlikwidowała nawet wielkiego siniaka i bóle po dawno skręconej kostce. Szybko splotła drugie zaklęcie pozwalające Cassie spać. Sama czuła się coraz słabiej i słabiej. Wszystkie dostępne siły oddała dziewczynce, zaś organizm był zbyt słaby by zasymilowac te z otoczenia. Embry pomyślała tylko i osunęła się na podłogę nieprzytomna.

Aaron

/ Plaża

Zapukał lekko o otwarte drzwi. Trafił do czegoś co było kuchnią. Nikogo nie było. Obrócił sie z postanowieniem że wyjdzie i zamknie drzwi. zauważył kątem oka coś rudego. Kiedy wsunął głowę do jednego z pokojów zobaczył że to włosy młodej kobiety. Leżała przy łóżku małej dziewczynki. Podszedł do niej szybko i odrzucił na bok swoją wodę. Trzęsącymi się dłońmi chwycił rudowłosą i poruszył nią lekko - Proszę pani? - nie miał pojęcia co zrobić. Jakoś nigdy nie przykładał sie do pierwszej pomocy.

Dea

...ani? Dea usłyszała jakiś niewyraźny głos. Męski? Damski? Nie mogła rozpoznać. Chyba jednak męski. Powoli wracało czucie. Bolałe ją całe cialo. Jęknęła cicho. Próbowała otworzyc oczy ale było zbyt jasno. Cassie... O Boże Cassie! spierzchnięte wargi nie składały się w słowa.
- ...assie...- wyszeptała z trudem. Walczyła z bólem głowy i zawrotami. Musiała się uderzyć upadając. Ile była nieprzytomna? Pięć minut? Godzinę? Dwie? Z nieludzkim wysiłkiem zmusiła się do uchylenia powiek. - Cassie? - powtórzyła pytanie z trudem zmuszając usta do pracy

Aaron

Popatrzył na nią z góry niepewnie. Zerknął na dziewczynkę a później znów na rudowłosą - Nie... - zaczął obserwując ją uważnie - Aaron... - po chwili domyślił się o co może chodzić. - Ach... - wskazał na łózko i rudowłosa spojrzała tam - Śpi. - zacisnął pięść i zerwał się z podłogi. - Pić. - zaczął widząc jej usta i słysząc jej głos. - Na pewno chce pić. - powiedział do siebie i chwycił swoją butelkę. Szklanka, kubek... Poszedł do kuchni i wrócił z rzeczonym przedmiotem. Ukląkł obok niej i podsunął ostrożnie szklankę pod usta kobiety.

Dea

- Śpi.. - powtórzyła z wyraźną ulgą. Z wdzięcznością przyjęła wodę. Upiła małego łyka. Potem jeszcze jednego. Łapczywie pochłonęła zawartość całej szklanki. Próbowała wstać. Zakręciło jej sie w głowie. - Cholera - przeklęła po irlandzku.

Aaron

- Eee... - zaczął coś niewyraźnie ale nie skończył słysząc jakieś dziwaczne słowo. Kobieta znów pobladła wiec odstawił szklankę na bok. - Może lepiej będzie jeśli pani jeszcze poleży? - co z tego że na oko była prawie o połowę od niego młodsza. Czasem i Aaron okazywał szacunek kobietą.

Dea

Spojrzała na niego rozbawiona - Może mieć pan racje, proszę pana - powiedziała melodyjnym głosikiem ze spiewnym akcentem.

Aaron

- Dokładnie proszę pani. - powiedział lekko się uśmiechając. Zerknął na dziewczynkę o imieniu Cassie. Spała i chyba nie zamierzała się budzić. Przygryzł lekko wargę. - Tak pani wygodnie na tej podłodze, czy może wygodniej byłoby na łóżku? - wstał z klęczek i ukucnął obejmując kolana ramionami.

Dea

- Gdyby był pan tak dobry i mi pomógł wstać to byłabym wdzięczna - uśmiechnęła się. Zawroty głowy ustąpiły. Czuła się lepiej - Podłogę lubię, ale muszę posprzątać w kuchni - westchnęła.

Aaron

- Oczywiście. - chwycił ją za ramie i pomógł stanąć o własnych siłach. Kiedy to zrobił pochylił się i zabrał z ziemi szklankę oraz butelkę - A to sprzątanie... - obrzucił kobietę uważnym spojrzeniem - nie może poczekać? Nie lepiej się położyć... - wycelował w nią butelką - i odpocząć?

Dea

- Nie - przewróciła oczami - Samo się nie sprzątnie a jak się jakiś zwierzak napatoczy to się pokaleczy - westchnęła. pochyliła się nad Cassie, pocałowała ją w czoło i okryła kocem. Pogłaskała małą po włosach i ruszyła do kuchni biorąc faceta pod ramię. Przymknęła drzwi do pokoju.
- Dziękuję - powiedziała - Nie wiem ile leżałam. Musiałam zasłabnąć. Gdyby nie pan... - wzniosła oczy ku niebu

Aaron

- Leżałaby pani dalej. - stwierdził z brutalną szczerością. - Nie ma za co mi dziękować. Przypadek. - wzruszył lekko lewym ramieniem ponieważ prawe miał uwięzione. - A może mi pani powiedzieć co się stało?

Dea

- Zasłabłam - ucięła krótko. Wzruszyła ramionami. Puściła jego ramię i pochyliła się by pozbierać rozbite szkło. - Nie ma przypadków -powiedziała - są tylko szczęśliwe zrządzenia losu - uśmiechnęła się.

Aaron

- A tego jeszcze nie słyszałem - opowiedział na jej uwagę o szczęśliwym losie - Dziwne. Takie nieprawdziwe. - zakończył z lekkim sarkazmem. Podsunął jej kilka kawałków szkła by nie musiała uganiać się po całej kuchni.

Dea

- Dlaczego nieprawdziwe? - spojrzała na niego przenikliwie. Jej wzrok przewiercał na wskroś.