Mały domek przy plaży

Aaron

- Bo nie. - odpowiedział z przekorą małego dziecka - Zrządzenia losu nie są dobre. Dla mnie - uściślił kiedy chciała już coś odpowiedzieć - Dla pani być może tak.

Dea

Spojrzała krzywo - Proszę mi nie paniować proszę pana. Jestem Dea - wyciągnęła do niego rękę uprzednio wycierając ją w koszulkę.

Aaron

Położył sobie butelkę na kolana - Aaron. - skłonił się lekko kiedy potrząsnął jej dłonią. Zagarnął kilka kolejnych odłamków.

Dea

- Skoro Aaronie uważasz że zrządzenia losu są niedobre.. - uważnie wyrzuciła odłamki do kosza - To co złego było w przyjściu tutaj? - zaczęła zmywać podłogę - z mojej perspektywy to zrządzenie losu było bardzo szczęśliwe.

Aaron

- Co złego? - skrzywił się i pokazał jej wnętrze dłoni. Z małej rany toczyła się krew. Zacisnął ją i odsunął - To złego. Jak zawsze coś. - powiedział i wstał.

Dea

- Oj - zostawiła mopa. - Mogę? - zapytała i wyciągnęła rękę.

Aaron

Aaron spojrzał na nią krzywo - Nie, nie możesz. - powiedział chowając dłoń za siebie - To nic takiego. Poradzę sobie. - burknął na końcu.

Dea

- Wszyscy tacy sami... - westchnęła ciężko i zmruzyła oczy. Podeszła do szafeczki i wyjęła stamtąd wodę utlenioną, gazę i plaster. - Skoro wolisz sam to proszę bardzo - postawiła na stole niedaleko Aarona. Wróciła do zmywania podłogi.

Aaron

Oczywiście że wolę sam... Podszedł do stołu i sięgnął po buteleczkę nie siadając nawet. Wylał na wyprostowaną dłoń wodę utlenioną zaciskając przy tym zęby. Poczekał z kwaśną miną aż wszystko skończy się pienić. Przyjrzał się z bliska dłoni w obawie że jakiś kawałek szkła, mógł w niej pozostać. Była czysta. Otarł brzegi rany gazą i przykleił plaster - Dzięki.

Dea

- Proszę - w myślał splotła maleńkie zaklęcie przyspieszające gojenie ran. Do wieczora nie będzie nawet po niej śladu. Zakręciło się jej w głowie. Oparła się na mopie. Po chwili wszystko minęło.

Aaron

Zauważył to wszystko - Jednak nie do końca z tobą dobrze. - zaczął łypiąc na Deę krytycznie - Może lekarz?

Dea

- Dziękuję, ale mam uraz do lekarzy. Nie lubię ich - usiadła - za chwilę mi się poprawi. Mogłabym cię poprosić jeszcze o małą pomoc?

Aaron

Pokiwał głową opierając się o stół - Tak, co mogę dla ciebie zrobić? - i tak nigdzie mu się nie spieszyło, a myślał ze dobre uczynki przydadzą mu się by odkupić te złe.

Dea

- W szafce po lewej, w pierwszej szufladzie w słoiczku są zioła - instruowala opierając się o blat - mógłbys zaparzyc w kubku dwie lyzeczki? - westchnela opierajac glowe o chlodna powierzchnie.

Aaron

Bez słowa wykonał jej polecenia. Wstawił wodę i wysunął daną szufladę. Chwycił jeden ze słoików. Było ich tu znacznie wiecej ale nie protestowała więc musiał to być ten. Wyszperał również łyżeczkę i wsypał do kubka pieczołowicie odmierzone zioła. Czekał jedynie na wrzątek.

Cassie Ordian

Obudziła się, i lekko przeciągnęła, po chwili oprzytomniała.
- Dea! Przepraszam bolał mnie brzuch i na prawdę myślałam że to krople na
brzuch i... - tłumaczyła się niezgrabnie póki nie zobaczyła chłopaka.
- Hej. - Pomachała mu i posłała w jego stronę uśmiech.

Dea

- Cassie - Dea zerwała sie z krzesła i przytuliła małą.- Cass.. to moja wina. To wszystko moja wina - obcałowywała małą - nie powinnam była zostawiać cie na tak długo samą - tuliła ją mocno - Nigdy przenigy już tego nie zrobię.

Aaron

Kiwnął głową małej i odwrócił się do kuchenki. Złapał czajnik i zalał kubek słuchając tłumaczeń dziewczynki. Podsunął rudowłosej zioła i powiedział - Proszę. - chwycił w dłoń swoją butelkę wody i spojrzał na nie - Nie będę wam przeszkadzał. - skłonił sie lekko - Do widzenia. - obrócił się i wyszedł przed dom po rower.

Cassie Ordian

Cassie wtuliła się w ramiona Dei i szepnęła jej na ucho.
- Kto to?

Dea

- Nie wiem - odszepnęła Dea. - Ja... zasłabłam, on mnie znalazł i docucił. Myślisz ze powinnyśmy zaprosic go na herbatę w ramach rekompensaty? - Dea usmiechnela sie

Aaron

Wrzucił butelkę do koszyka umieszczonego na kierownicy. Zapiął sweter i zaczął mozolnie iść przed siebie w nadziei, że znajdzie sobie jeszcze jakieś zajęcie.

/ Plaża

Cassie Ordian

- Dokładnie miałam to na myśli ale... on odjechał. - Spojrzała na nią smutno.

Dea

- A to jakis problem dla nas? - zapytała Dea śmiejąc się. poczekaj chwilkę. Ale błagam nie pij nic sama. Jak wrócę dam ci cos na brzuszek dobrze? Za chwilę wracam... - wyszła z domku i podążyła za facetem

// plaża

Cassie Ordian

Usiadła grzecznie na łóżku i włączyła telewizor. Akurat leciała Sabrina, więc mała miała zajęcie.

Dea

// plaża

- Jesteśmy - zawołała od progu - Cassie to moja siostra cioteczna. Opiekuję się nią. Jak widać czasem z opłakanym skutkiem - wyjaśniła - Owocowa? - zajrzała do szafki z herbatą.

Aaron

/ Plaża

Starał się zachować spokój kiedy gadała mu o herbacie i wypiekach. Porzucił rower tak jak poprzednio przed domem. Usiadł przy stole naciągając rękawy wyciągniętego swetra na dłonie - Zwykła, poproszę zwykłą.

Dea

Popatrzyła na niego przenikliwie.
- Denerwujesz się - stwierdziła wyciagając kubki i sypiąc do nich herbatę. - Dlaczego?

Aaron

Wzruszył ramionami - To raczej naturalne, ze czasem się trochę denerwujemy... Nie mogę? - zapytał drażniąc się bardziej. Nie należał do ludzi otwartych.

Dea

- Możesz. Chociaż nie widzę... - zalała wrzątkiem zawartość trzech kubków - Chociaż nie. Widzę. To ja cię drażnię. Ale to akurat nie nowum. Drażnię wiele osób. - uśmiechnęła sie myśląc o Leah. Podała mu herbatę. Wyciągnęła z lodówki słoiczek domowych konfitur i domowe ciasto z kruszonką. Postawiła na stole, podała talerzyki. - Smacznego - powiedziała. - Cassie! - zawołała do pokoju - Ciasto i herbata!

Aaron

Aaron otworzył usta by coś odpowiedzieć ale dał sobie sekundę na przemyślenie. - Nie drażni mnie twoja osoba. - zaczął mieszając sobie herbatę - Prawie cię nie znam. A pierwsze wrażenie... - uśmiechnął się. Pierwsze wrażenie. Nieprzytomna... - Pierwsze wrażenie się nie liczy.

Dea

- Mnie nikt nie zna - uśmiechnęła się - Prawie. - zachichotała. - Mieszkasz w La Push?

Aaron

Lepiej nie wiedzieć... Uśmiechnął się wyrozumiale i odpowiedział - Nie. Przyjechałem posiedzieć na plaży tak sobie. Z nudów. - wyciągnął łyżeczkę z kubka i odłożył ją na talerzyk - Mieszkam w Forks.

Dea

- Czym się zajmujesz? - zapytała obejmując kubek obiema dłońmi. W myślach wyszeptała zaklęcie wzmocnienia. - Forks ma całkiem sporą bibliotekę - uśmiechnęła się i upiła łyka z kubka.

Aaron

- Jestem prawnikiem - przyznał z pewną dumą - Taka tam... Praca... - wzruszył ramionami z uśmiechem - Pracuję w Seattle od jakiegoś czasu.

Dea

- Ale ją lubisz - spojrzała na niego znad kubka - to widać. - uśmiechnęła się. - Jaką dziedzina prawa sie zajmujesz? Karne? Rodzinne? - zamysliła się nad czymś.

Embry

// ?

Ponieważ wyczuł że z Deą jest coś nie tak, jak szybko mógł znalazł się przy jej domku. Bez pukania wszedł do środka.
- Dee..? - zawowłał w wejściu. Wyczuł jej śliczny zapach, zapach liska i jeszcze jeden, człowieka

Dea

Drgnęła gdy wszedł do środka. Jej twarz natychmiast rozświetlił uśmiech, mimo że była nadal jeszcze odrobinę bledsza niż zwykle.
- Embry...- szepnęła odstawiając kubek. - Jesteś... - zarumieniła sie odrobineczkę na wspomnienie ostatnio spędzonych razem chwil. Embry mógł poczuć jej kłębiące się emocje: zawstydzenie, pożądanie, tęsknotę, radość.

Embry

- Cześć skarbie - uśmiechnął się do niej. Wyczuwał każdą jej emojcę, co sprawiało mu niemałą radochę. Zauważył, że jest bledsza niż zwykle.
- Coś się stało? - pogłaskał ją po zarumienionym policzku

Dea

- Nic wielkiego. W każdym razie nic mi nie jest. - przytuliła policzek do jego ręki. - Embry... to jest Aaron - przedstawiła mu mężczyznę. - Aaronie.. to Embry, mój mężczyzna - uśmiechnęła się wiedząc, ze Embry lubił gdy go tak nazywała. - Aaron jest prawnikiem. Włąśnie pytałam jakiej specjalizacji, bo może mógłby mi pomóc z... - zbladła trochę. Nie było jej łatwo mówić ciągle o czekającej ją sprawie. Embry mógł wyczuć jej strach i niepewność. I niechęć.

Embry

- Embry - przedstawił się obojętnym tonem. Za każdym razem kiedy widział Deę w towarzystwie jakiegoś mężczyzny, budziły się w nim różne emocje. Na przykład zazdrość. Bawił się włosami Dei.
- Widzę i czuję, że coś się stało. Powiedz mi - szepnął jej do ucha niemal błagalnie