Dom Blanki

Blanka

Prychnęła rozbawiona. Amelia stanęła w drzwiach i zmierzyła ich wzrokiem.
-Zaczyna się. Mam nie wychodzić z pokoju? Embry, a ja Cię lubiłam. Nie to, żebym podsłuchiwała... Talerz przyniosłam...- dziewczynka szła jak by nigdy nic do kuchni.
-Ten jest ładniejszy niż ten ostatni, wiesz?- to dziecko wpatrywało się w talerz, ale za chwilę wsadziło go do zmywarki i puściła oczko do Blanki. Zniknęła znowu w korytarzu, a potem w swoim pokoju.
-Uduszę ją, obiecuję, kiedyś...- Blanka właśnie spaliła się ze wstydu. Na jej śniadej karnacji ledwo wystąpiły maleńkie rumieńce.

Embry

Embry uśmiechnął się szeroko- I kto tu jest kolekcjonerem partnerów? -zaśmiał się.
-I nie możesz udusić dziecka... oooo... to niehumanitarnee... -mruknął jak rozciągające się lwiątko.

Blanka

[jak mruczy rozciągające się lwiątko?]

-Zależy jak na to spojrzysz.- wyszczerzyła się.

Embry

-A jak Ty na to patrzysz? -spojrzał na nią z zainteresowanym spojrzeniem, ale nie zrobił ani kroku w jej kierunku. Żeby nie było, że coś... czegoś oczekuje, o.

Blanka

-Ona robi ze mnie wariatkę.- wywróciła oczami.
-Przy opiece społecznej potrafi byc tylko miła.

Embry

-Bo ma jakąś motywację, prawda? -znów się roześmiał. Enty raz tego ranka.

Blanka

-Przy opiece musi, po 3 tygodniach w domu dziecka zanim pozałatwiałam papiery to już nie chce nawet na kolonie jechać.- zasmiała się.
-A motywacji do robienia ze mnie wariatki nie widzę. - przyjrzała mu się uważnie.
-Fajnie wyglądasz jak się śmiejesz.

Embry

-I wcale jej się nie dziwie... WIdocznie naprawdę woli siostrę- wziął głęboki wdech.
-A Ty uroczo jak się rumienisz....- uśmiechnął się nieśmiało.

Blanka

Znowu zwrot głowy w bok.
-Ale mam to pocieszenie, ze przez karnację nie widać.

Embry

-Niby nic a jednak coś... -przywołał wspomnienie delikatnych rumieńców.

Blanka

-Po babci.- wyprostował się dumnie,
-Prawie jak tutejsza, ale prawie robi wielką różnicę...

Embry

-No wiesz... Nie można powiedzieć, że się nie rzucasz w oczy... -wzruszył ramionami.

Blanka

-Naprawdę?- spojrzała na niego zaciekawiona jego teorią. Usiadła na stole po turecku.
-Siadaj gdzie CI wygodniej, ja zazwyczaj siedzę na stole...

Embry

-Interesujące miejsce do siedzenia.. -zaśmiał się lekko, ale dźwięcznie.

Blanka

-Wygodne.- pokiwała głową zbierajac z odruchu kitkę na ramię.

Embry

-Cieszę się... ale ja postoję... -mruknął przyglądając jej się z uśmiechem.

Blanka

-Chodzisz tu do szkoły?- ot zwykła ciekawość. Ona miała tego fuksa, ze rok wcześniej poszła do szkoły i mogła teraz już pracować.

Embry

-Nie... Chwilowo chodzę do Forks, ale zastanawiam się nad przeniesieniem się tu, do La Push.. -westchnął.

Blanka

Pokiwała głową.
-W tym roku kończysz, co nie?- taka zwykła ciekawość.

Embry

-Tak...- mruknął z uśmiechem- Nie zdarzyło mi się nie zdać... -mruknął z uśmiechem- Jeśli już bierzesz mnie za pół inteligentnego.

Blanka

-Nie, ja miałam w zeszłym roku. Byłam zawsze rok starsza niż klasa.- wyszczerzyła się.
-Więc wiesz, ja wypadłam z obiegu w szkolnictwie, chyba, ze liczysz w to pierwsza klasę Amelii.

Embry

-Nie liczę...-zaśmiał się- zapisałaś już małą do szkoły?

Blanka

-Tak. Składałam już papiery jak przymierzałam sie do przeprowadzki.- kiwnęła głową.
-Patrzą mi na ręce wszyscy ostatnio, więc muszę mieć wszystko pozapinane na ostatni guzik. Aktualnie spodziewam sie nalotu opieki społecznej za 3 dni, czy należycie dbam o mała i w jakim stanie jest dom...

Embry

-To musi być frustrujące, co? -zapytał zerkając na nią z powagą.

Blanka

-Jak cholera. Ale nauczyłam sie już radzić sobie z tym.- pokiwała głową.
-To jest porównywalne do konającej matki.

Embry

-Domyślam się... -mruknął i westchnął- Chyba powinienem się już zbierać.. -rzucił.

Blanka

-Dzięki za pomoc. I jutro zapraszam na obiad.- uśmiechnęła się schodząc ze stołu.

Embry

-Nie ma za co... -mruknął i ucalował ją w rękę, o. Po czym zwinął tyłek i poszedł do domu.
-Pozdrów Amelię! -rzucił tylko wychodząc.

/aa huk go wie..

Blanka

Embry sobie poszedł, Blanka wytarła porządnie wszystkie meble i podłogi, Dom wyglądał ciekawie. Nawet zbytnio meble do kuchni przywiezione z Seattle nie kolidowały ze starymi meblami jej babci. Amelia już zasnęła w swoim nowym pokoju ze starymi meblami... Jej tam dwa kartony nie zajmą dużo czasu. Ale Blanka sie zawzięła. Przeniosła do salonu połączonego z jadalnią kartony i zaczęła je powoli rozpakowywać. Zapaliła sobie delikatne światło i przebrana w dresy krzątała się.

Adam

//ulica

Adam z uśmiechem zbliżał sie do drzwi. Starał się nie narobić hałasu na ganku. Stanął w nonszalanckiej pozie opierajac ramię o futrynę i załomotał głośno do drzwi

- Jacob! Wiem, ze tam jesteś. Ile razy Billy mówił, zebyś nie podkradał mu kluczy?! - wrzasnął w kierunku drzwi - Stary! Masz przerąbane!

Blanka

Blanka aż podskoczyła siedząc na dywanie i otwierając kolejny karton. Wstała powoli, niezbyt pewnie i poszła do drzwi. Jakoś nei miała odruchu zapalania w korytarzu światła, otworzyła drzwi powoli.
-Emmm...- chciała coś powiedzieć, ale nie bardzo wiedziała co. Czyżby mogło się okazać, ze nie tylko ona am klucze i kiedyś kogoś tu zastanie? Ta wizja była mało kusząca...

Adam

Adamowi spełzł drwiący uśmieszek z twarzy
- Ekhmmm... przepraszam... Panią... bardzo - speszony prawie zaczął się jąkać - Myślałem, ze to Jacob... On czasem podkrada staremu Billy'emu klucze do tych opuszczonych domów i robi w nich sam wie co...
Zauważył że nadal opiera się o framugę. Zabrał rękę i uśmiechnął się przepraszająco.

Blanka

-Miło wiedzieć.- pokiwała głową.
-Blanka.- wyciągnęła w jego stronę rękę. No co miała zrobić?

Adam

- Adam - wyciągnął rękę nadal zakłopotany - Przepraszam za to najście. Nie ogarniamy się czasem ze wszystkimi młodymi... chłopaków trzeba od czasu do czasu pilnować, zeby nie narobili głupot i nie powpadali w jakieś kłopoty

Blanka

-Nie ma problemu. Napijesz sie czegoś?- odsunęła sie w przejściu. Jego ręka też była strasznie ciepła.

Adam

Potarł dłonią kark spoglądając na nią

- Bardzo chętnie - uśmiechnął się ciepło - Dawno się Pani... dawno się wprowadziłaś?

Blanka

Spojrzała na zegarek.
-10 godzin temu.- zaśmiała się. Poszła korytarzem do kuchni machając ręką, żeby poszedł za nią. Jej stopy wydawały taki fajny dźwięk przyklejając się lekko do podłogi i odklejając, gdy szła. Zero łapci, choćby świat się walił.

Adam

Spojrzał na jej bose stopy i mimowolnie się roześmiał.
- W takim razie witamy w La Push - kiwnął głową - Sprowadza Cię tu cos szczególnego?

Blanka

-Fakt, że musiałam sprzedać dom w Seattle tu mnie przygnał. Babcia zapisała ten dom mamie, a mama mnie i oto jestem. Karnacją prawie tutaj pasuję...- zaśmiała się stawiając dwa kubki na blacie i podłączając wodę na herbatę.

Adam

Adam zaśmiał się opierając o stół.
- A więc ze Seattle... - powtórzył za nią - A karnację masz bardzo ładną. Niejedna tutejsza dziewczyna pozazdrości ci urody