Dom Blanki

Blanka

Blanka spała jak zabita, ale Amelia już nie. Wstała, zrobiła z siebie grzeczną dziewczynkę w kraciastej spódniczce i wyszła an spacer. Stała w drzwiach przez dobrą chwilę patrząc na Adama, jakby sobie układając wersję skąd on tu jest, ale w końcu podeszła do niego.
-Nie uważasz, że wygodniej jest na kanapie w domu? Poza tym dzień dobry.- kiwnęła głową z szerokim uśmiechem. Zero problemu z otwartością u niej. Troche chłodno było, jak to wczesnym rankiem.

Adam

Adam uśmiechnięty spojrzał na małą
- Dzień dobry. Kanapy są wygodne - zgodził się lekko - ale jakoś... na kanapie w domu nie mógłbym pracować nad tym - pokazał ukończonego już wilczka - za dużo wiórów na podłodze - wskazał głową wokół. Zerknał na nią - A ty nie uważasz, ze trochę za zimno na wychodzenie bez jakiegoś swetra? - uśmiechnął się rozbawiony

Blanka

-Biorę przykład ze starszyzny.- spojrzała na niego krzywo.
-Blanka nie zauważa takich szczegółów jak wióry, gdy jest po pracy.- pokiwała głową.
-Idziesz? Bo mnie juz jest zimno...

Adam

- Ze mnie nie bierz przykładu - mruknął uprzejmie - mnie jest zawsze ciepło. - podniósł aię - Jadłaś śniadanie? - człapał za Amelią

Blanka

-Nie, nie lubię jadać sama. Ale jak widzę już mam towarzysza. Blanka pewnie niedługo wstanie.- szła sobie powoli do domu, wskoczyła na małą werandę i weszła do srodka.
-Tutaj jest zdecydowanie cieplej.

Adam

- Pewnie masz rację - zaśmiał się cicho. Dla niego i tak było wszystko jedno.
- Hmm.. Co zwykle jadacie na sniadanie?

Blanka

-Ja co złapię.- wzruszyła ramionami.
-Nie bój się, nie jesteśmy weganami. coś sie znajdzie dla Ciebie. - zaśmiała sie znikając w kuchni. taki mały czpiot. Blanka właśnie przerzuciła sie an drugi bok, aż łóżko zaskrzypiało...

Adam

Wyczulony słuch Adama wyłapał delikatne skrzypienie w głębi domu. Uśmiechnął się od ucha do ucha. Wszedł za Amelią do kuchni. Postawił wilczka na srodku stołu.
- A co powiesz na jajecznicę? Albo...- zastanowił sie chwilę - Albo omlety?

Blanka

-A chce Ci się robić?- spojrzała na niego rozradowana, jak to dziecko. Usiadła na blacie spokojnie, wyglądała jak mały aniołek.
-Nie powiem, podoba mi się ta okolica.

Adam

- Lubię gotować - wzruszył ramionami - Ale będę potrzebował Twojej pomocy... Nie wiem gdzie macie patelnie i tym podobne - z zakłopotaniem podrapał się po głowie

Blanka

Otworzyła sobie szafkę nad głową.
-Patelnia tu, a wszelkiego rodzaju przybory tam.- wskazała palcem szufladę. Reszta w lodówce, takie srebrne, duże coś... - pod koniec to się zaczęła nabijac z niego.

Adam

- Poważnie? Nie widzę... - rozglądał się po kuchni udając ślepego jak kret - To co sobie, mademoiselle życzy? Jajecznicę czy omlety? - delikatnie pstryknął Amelię w nosek

Blanka

-Ja jestem za omletem. Blanka nie umie zrobić zjadliwego, nikt nie wie dlaczego.- wzruszyła ramionami. Dobrze sie jej siedziało z Adamem.

Adam

Na wspomnienie o Blance uśmiechnął się.
- Twoja siostra pija rano kawę czy herbatę? - zapytał wyjmujac z lodówki wszystko co mu było potrzebne.

Blanka

-Herbatę.-spojrzała na niego krzywo.
-Na pewno się ucieszy jak Cię zobaczy...- zaśmiała się do swoich myśli chyba bardziej. Niby to takie małe....

Adam

- Pod warunkiem, ze sam sobie herbatę zrobię - zachichotał na wspomnienie wieczornej rozmowy - Podasz miskę? - zapytał z uśmiechem wstawiajac wodę

Blanka

Podała mu miskę. Coś tam jej w głowie wyrósł, jakiś dziwny pomysł...
-Zrobisz sobie herbatę i Ty idziesz ją obudzić.

Adam

- Robię wszystkim herbatę i kończę omlety - spojrzał na Amelię przez ramię roześmianymi oczami - Blanka obudzi się sama...

Wbił jajka do miski i zaczął je ubijać, dosypał mąki, doprawił. Rozgrzał olej na patelni i zaczął smażyć pierwszego omleta.

Blanka

-No dobra.- pokiwała głową średnio zadowolona, miała ochotę usłyszeć pisk Blanki, ale niestety nie wyszło. A dwa pokoje dalej Blanka właśnei zaczynała kojarzyć, że trzeba jednak się obudzić.

Adam

- Talerze i kubki - Adam głową wskazał Amelii szafkę, widowiskowo podrzucił omleta na patelni odwracając go na drugą strone.

Blanka

-Tak jest, szefie.- zaśmiała się wyciągając z szafki malowaną zastawę po babci. Ułozyła wszystko na blacie.
Blanka usiadła nieprzytomna na łóżku. Z odruchu zgarnęła włosy na jeden bok. Przetarła dłońmi twarz.
-Nigdy więcej nie pracuję w nocy...

Adam

Adam zalał herbatę. Kilka omletów piętrzyło się na dużym talerzu, kończył dosmażać ostatniego.
- Marmolada? Konfitura? Syrop klonowy? - zapytał Amelię.

Blanka

-Konfitura, zdecydowanie.- pokiwała głową zadowolona. Ktoś w końcu umie i lubi gotować. Blanka w tym czasie wstała, przeciągnęła się. Wyszła z pokoju zaspana i w drzwiach kuchni zwątpiła w tej za dużej podkoszulce i szortach.

Adam

Adam wyciągał konfiturę z szafki i podawał ją właśnie Amelii. Widząć Blankę uśmiechnął się i wyciagnął w jej stronę kubek z herbatą
- Dzień dobry - powiedział chrapliwie. Wyglądała tak cudnie...

Blanka

-Dziękuję.- mruknęła biorąc kubek do reki, oplotła go palcami.
-Rozumiem, że jestem zaproszona na śniadanie w moim domu, co nie?- pokiwała głową lekko zaspana. Nawet nie miała siły spalic buraka z powodu prawie całych nóg na widoku.
-Idę, zabiorę moje rzeczy ze stołu w jadalni.- odwróciła się i poszła ogarnąć wszystko ze stołu. Robiła to z miną "dlaczego ja..." Kubek postawia na drugim końcu stołu, żeby go broń boze nie rozbić.

Adam

Adam zaśmiał się, wzrok mu pojaśniał gdy tylko ja zobaczył. Miał ochotę przytulić ją mocno, zamknąć przed swiatem w ramionach... Miał ochotę poczuc te nogi wokół.. Zbeształ sam siebie w myslach. Odwrócił się od drzwi nadal uśmiechajac się szeroko.
- Przynajmniej nie wyrzuciła mnie za drzwi - puścił oko do Amelii.

Blanka

-Ona za drzwi to wyrzuca mnie, gdy chce spokoju. innego wypadku nie widziałam.- Amelia zaczęła zbierać rzeczy, zeby wziaść wszystko an stół.
-Ja poproszę tak codziennie.- zaśmiała sie do niego i zniknęła w jadalni. Już wszystko leżało na kredensie. Zapewne tam zostanie na kolejne kilka dni. Blanka wpatrzona w kubek siedziała z jedną noga podwiniętą pod siebie na krześle.

Adam

Adam złapał te które jeszcze zostały i przeniósł na stół do jadalni. Postawił przed Blanką talerz.
- Smacznego - mruknął uśmiechnięty - Miałem nadzieję, ze mnie nie wygonisz jeżeli zrobię sam herbaty..

Blanka

-Ja nadal śpię.- Blanka pokiwała głową.
-W ogóle co tu robiłeś o tej porze?- zabrała sie za jedzenie. Pachniało smakowicie. Amelia już ma jedzenie, to nic więcej do szczęścia nei potrzeba.

Adam

- Śniadanie - wyszczerzył się w bezczelnym uśmiechu smarując omleta grubą warstwą konfitury.

Blanka

-No cóż. Odpowiedź taka nie powiem... Szczegółowa. Ja bym na nią nei wpadła, na pewno.- żart się jej wyostrzył. Ona jakoś nawet nie miała siły myśleć o czymkolwiek do omleta. Sam w sobie jej wystarczał.
-Ale wiesz o co się pytałam. - powiedziała po pierwszym kęsie.
-i ja poproszę takie śniadanie częściej.

Adam

- Uważaj, bo ja to potraktuję jako zaproszenie... - zażartował - i będę zaglądał codziennie rano.

Blanka

-Jestem za.- Amelia się włączyła na chwilę.
-Mogłabym wstawać później...- zaśmiała się Blanka zgarniając włosy na plecy.

Adam

Nieważne jaki był powód, ze to powiedziały, Adaś właśnie został uszczęśliwiony. Obdarował obie dziewczyny uroczym uśmiechem.
- Póki co przed nami obiad - przypomniał - zapraszałem na canneloni

Blanka

-Jestem za!- Amelia znowu się załączyła jak zabawka.
-No tak...- westchnęła.
-A dasz mi się ubrać i zjeść śniadanie?- Blanka jak zwykle je powoli, bardziej napawajac sie widokiem jedzenia.

Adam

Niekoniecznie... zawył wilk w Adasiu.

- Jasne - zachichotał chłopak

Blanka

-Dziękuję.- kiwnęła głową kończąc jedzenie.
-Zastanowię czemu się śmiejesz jak się obudzę do końca.- pokiwała głową. Zadzwonił telefon. Blanka natychmiast się zerwała i odebrała telefon. Oparła się o futrynę.
-O, witam. Doszło wszystko?

Adam

- Chodź, sprzątniemy ze stołu - mruknął Adam do Amelii - nie chcę obok jak się będzie zastanawiać czemu się śmieję - zachichotał zbierając naczynia ze stołu.

Blanka

-No dzięki.- słuchała uważnie.
-Nie. Dom jak dom. stoi na miejscu, wiesz? Nie będzie się rozpadać, zapewniam Cię...- mówiła spokojnie, natychmiast się obudziła. Spojrzała na Adama podnoszac jedną brew.
-Dzięki. Cieszy mnie, że o mnie dbasz...- zaśmiała się.

Adam

Adam zatrzymał się w pół kroku. Spojrzał na Blankę i uniósł brwi. Wilk w nim szarpał się. Adam zmusił się do wejscia do kuchni i zawarczał cichutko.
Ja tu jestem od dbania... Kimkolwiek jesteś, zjem Cię jak się zbliżysz na kilometr pomyślał wściekle zazdrosny.