Dom Lucyfera

Lucyfer

Kto mieszka na skraju terenu wilków? No jasne. Kto regularnie chodzi po bułki na teren wampirów? No jasne... kto ma w dupie każda granicę? No jasne, że Lucyfer.
Wbrew pozorom jest tym, który pilnuje granicy.

Lucyfer

//ulice

-Tutaj jest trochę spokoju.- stracił na byciu błaznem. nie miał przed kim już. Otworzył drzwi jednym z wielu kluczy w wielkim pęku.
-Usiądź na ganku, zaraz przyniosę kawę.- zniknął w domu na krótką chwilę.

Melanie

/ulice

rozejrzała się wchodząc na ganek.
Dłonią przejechała po balustradzie o ile jakaś była.
W końcu usiadała na jednym z foteli, które stały na ganku

Lucyfer

-Kawa dla Ciebie.- postawił kubek z kawa na stoliku. Usiadł na balustradzie niedbale trzymając kubek z kawą, gdzie bylo od cholery mleka. Więcej mleka niż kawy, zawsze tak pijał.
-No więc słucham, Melindo?- zawahał się przy imieniu. Miał krótką pamięć.

Melanie

Uniosła brwi do góry z ustami zanurzonymi w kubku,
-Melanie
powiedziała jakby wzdychając przy tym.
Napiła się trochę kawy i spojrzała uważnie na niego.
-miałam znaleźć kogoś nazwiskiem Peretz, podobno jest moją rodziną i wie, jak wyleczyć chorobę mojej matki.
Wzruszyła ramionami.
-choć tak naprawdę, to nie wiem, czy ona nie ma po prostu grypy

Lucyfer

-Ja niby wiem? Ja rozumiem, wszystko wszystkim... Ale bez takich mi tu. Jestem z Izaraela częściowo, ale zielarzem to nie jestem.- pokiwał głową.
-Nie znam Twojej matki, albo jej nie pamiętam najzwyczajniej w świecie. Daj jej witaminę C, zastrzyk na odporność i melisę na uspokojenie. Według mnie zadziała,a sobie znajdź tabletki z dawką sceptycyzmu.

Melanie

Napiła się jeszcze kawy.
Właściwie piła w trakcie gdy mówił.
-ze co proszę?
wymsknęło się z jej ust gdy usłyszała jego ostatnie zdanie
a właściwe jego koniec.

Lucyfer

-No to proszę. Ludzie jak są chorzy to dramatyzują. Na przykład ja jestem mistrzem w dramatyzowaniu. Jak jestem chory nie wolno mi wierzyć.- napił się łyka swojej dziwacznej mieszaniny.
-To co niby Twojej mamie jest?

Melanie

popatrzyła na niego uważnie.
-nie wiem. majaczy. ma gorączkę
wzruszyła ramionami.
-to co ma się w czasie choroby
powiedziała upijając kawy.
spojrzała uważnie na chłopaka.
-chorujesz?
jej to się wydało dziwne, od dziecka była zdrowa i rzadko kiedy chorowała.

Lucyfer

-Jak Ci połamią parę kości, z czego nogę w trzech miejscach, to się to trochę zrasta. To choroba. Wkurwia jak grypa, ale trochę mocniej boli.- machnął rękoma nieporadnie.
-Jak sie nazywa Twoja matka?

Melanie

-Mary
powiedziała mało wzruszona jego opowieścią o połamanych nogach
-trzeba było nie zadzierać z silniejszymi
mruknęła niby to do siebie, ale jednak dostatecznie głośno,
by mógł usłyszeć co powiedziała.

Lucyfer

-Trzeba było kasy na bilet nie wydawać.- dopił na raz resztę kawy.
-Ale niech Ci będzie, dam Ci coś.... Moja matka parę dupereli zostawiła.- mruknął znikając na chwilę w domu. Stwierdził, ze jak się mocno uprze, to kobietom to pomoże psychicznie i będzie im lepiej.
-Jakiś tam Izraelski symbol. Masz.- położył na stoliku wisiorek na rzemyku. Oj tego akurat matka zostawiła w domu tak, że zrobiłby całkiem niezłe stoisku...

Melanie

podniosła wisiorek na wysokość oczu i dokładnie go obejrzała.
spojrzała na wilka a potem znów na wisiorek, z miną, którą mówiła niewiele.
-dzięki-powiedziała.
wsadziła wisiorek do torby
-jak chcesz, to nawet potrafisz być miły
lekko się uśmiechnęła.
-teraz załatwisz mi nocleg, czy później?
spytała uśmiechając się przymilnie

Lucyfer

-Obejrzyj się. Mieszkam sam. Obiecuję Cię nie ruszyc.- usiadł jak cywilizowany człowiek na krześle. Załozyl nogę na nogę jak mężczyzna.

Melanie

-tak, to zapewnienie jest wszystkim czego mi było trzeba
zauważyła z nutką sarkazmu.
dał już to jasno do zrozumienia na ulicy.
Mel sięgnęła po kawę i napiła się jej.

Lucyfer

-Mel, skąd pochodzisz?- zapytał po prostu ciekawy. Miał nieprzenikniony wyraz twarzy mówiący raczej wielkie nic, niźli coś więcej. Zgarnął włosy niedbale do tyłu.

Melanie

Założyła włosy za ucho
-Forks, a właściwe LA Push
powiedziała spoglądając na niego.
-taka mała wioska w najbardziej deszczowym stanie
uśmiechnęła się lekko
jej to nie przeszkadzało.

Lucyfer

-Ta kolebka wegetarian. T gorze niż Tanya nasza... Jakas taka umarła rodzinka.- zaśmiał się delikatnie złośliwie.
-Kto jest teraz Alfą w LaPush?- kojarzył Sama z opowieści, ale coś do niego docierało, że teraz panuje tam zamęt.

Melanie

zjeżyła się trochę.
spojrzała na niego a z jej oczu można była wyczytać by się trochę hamował.
-Adam
odpowiedziała na pytanie dotyczące Alfy.
choć wątpiła, że samo imię mu coś da.

Lucyfer

-To może jemu pozatruwam życie w sforze? Dawno temu miałem ochotę na wycieczkę...- bujnął się na krześle opierając o brzeg stołu butem. Za nic w świecie nie chciał stąd wyjeżdżać, wbrew pozorom kochał to miejsce, ale za nic na świecie nie powiedziałby tego głośno.
-Nie kojarzę tam żadnego Adama, ale mam krótką pamięć. Biedny Sam, ktoś nadszarpnął jego dumę, aż dziwne, że tu do nas nie wpadł na trochę.- zdmuchnął grzywkę nonszalanckim gestem. Absolutnie nie da się zdominować na własnym terenie, cudzemu wilkowi, który jest: 1. kobieta, 2. nieletnia, 3. i w dodatku sam go szukał. Ma co chciało dziecko drogie. Lu w całej okazałości.

Melanie

Zaśmiała się lekko.
-wątpię, żeby ci się udało
powiedziała pewna swoich racji.
lubiła go i ceniła jako alfę.
spojrzała na wilka.

Lucyfer

-Ja kazdego umiem wyprowadzić z równowagi. Wystarcza mi około 30 sekund na taką akcję.- zmarszczył delikatnie nos.
-No dobra, a Ty Mel... Co robisz w życiu?

Melanie

-przeceniasz swoje możliwości
powiedziała pewna tego, że z Adamem nie poszłoby mu tak prosto.
Spojrzała na niego i stwierdziła
-jakby cię w ogóle obchodziło to, co robię w życiu

Lucyfer

-Nie obchodzi mnie to, ale siedzenie i kontemplacja Twojej twarzy to dziwne zajęcie... - pokiwał głową.
-Bo masz ją kwadratową.- dorzucił ze sowją szczerością, która zabijała w locie muchy.

Melanie

Założyła włosy za ucho.
-ja sądzę, że-jak to ująłeś-kontemplowanie mojej twarzy może być całkiem ciekawym zajęcie.
założyła nogę na nogę.
-bo pomimo, że jest kwadratowa, jest całkiem ładna

Lucyfer

-Nie w moim typie, wolę francuski z urody, wiesz pociagła twarz, długie nogi, mało rozumu.- zakreślił dłońmi w powietrzu sylwetkę kobiety.
-Mile widziane dobre płuca i miednica do rodzenia dzieci.

Melanie

Zaśmiała się szczerze rozbawiona.
wzruszyła ramionami.
-sam rozum wyklucza mnie.
powiedziała lekko.
-do tego te dzieci, nie, nie nadaje się
orzekła

Lucyfer

-No widzisz, to co? Chodzisz do szkoły? Studia? Praca? Wiesz, żadna nie hańbi... - poruszył cwanie brwiami, tak, oj dla niego żadna nie była haniebna.

Melanie

-chodzę do szkoły
powiedziała nie za bardzo mając ochotę się w to zagłębiać
-a ty? podstawówka, przedszkole?
Spytała spoglądając na niego.

Lucyfer

-Przedszkole dla dzieci specjalnych, mam swoją opiekunkę. Ładna latynoska.- zgarnął niedbale włosy do tyłu, które i tak dość szybko zmierzały w tym samym kierunku.

Melanie

-myślałam, że wolisz francuski
powiedziała zabierając włosy i przerzucając je przed ramię.
a następnie podwijając nogi i opierając na kolanach brodę
-"wiesz pociagła twarz, długie nogi, mało rozumu"-powiedziała cytując go.

Lucyfer

-Ale Francuzek brak na Alasce...- pokiwał głową z miną zbitego psa.
-Moje nieszczęście.

Melanie

-wiesz, zawsze masz inne możliwości
powiedziała spoglądając na niego.
-na przykład, wyprowadź się.
zaproponowała.
-do Francji, tam ich mają pod dostatkiem

Lucyfer

-Tam za ciepło jest jak na moje futro. Wolę minusowe temperatury.- spojrzał w las, coś przebiegło między drzewami. Niewielki zająć jakiś.
-To gdzie jest Sam?

Melanie

Wzruszyła ramionami.
-nie wiem-powiedziała szczerze z prawdą
spojrzała na chłopaka,
-właściwe, mało mnie to obchodzi.

Lucyfer

-Ale wy kochani jesteście, normalnie bardziej niż teściowa.- stwierdził z mina godna thrillera.
-Na ile zostajesz?

Melanie

Zaśmiała się lekko.
-z Samem za bardzo za sobą nie przepadałyśmy
powiedziała wzruszając lekko ramionami.
zamyśliła się.
-nie wiem, chyba nie na długo. nie zamierzam ci się narzucać.

Lucyfer

-To miło, nie odziedziczyłaś tego chyba po mamusi.- stwierdził to co myślał. Wstał i poszedł do mieszkania. Niańczyć to on jej nie będzie. W salonie leżała sterta gazet z pozakreślanymi tytułami.

Melanie

Weszła za nim do mieszkania.
-właściwe nie wiedziała, co tu zrobić ze sobą.
usiadała na kanapie i spojrzała na gazety.

Lucyfer

Lu spojrzał na gazety potem na nią. Nie sądził, by dziewczynka zauważyła jakaś prawidłowość w tematach, zero skupiania się na śmierci czy tylko na książkach.
-Jesteś głodna?