Dom Williama

William Davis

- Nie będę.
Oświadczył odwracając głowę. Stanął przy kuchence, rozgrzał patelnię, wrzucając na nią mięso, podsmażając. Do tego wbił jajka i zaczął mieszać. Drugą ręką zalał herbatę .
- Pójdziesz po Annę?
Zapytał, nie odrywając wzroku od dania.

Katie

- Pójdę - zaśmiała się i dmuchnęła mu w ucho stając za nim.
- Uważaj żebyś się tylko nie poparzył. - mruknęła rozbawiona i zniknęła w hallu.
Po chwili dały się słyszeć jej nawoływania na piętrze.

William Davis

Kiwnął głową. Wyjął chleb tostowy, wrzucił do tostera. Po chwili przerzucił jajecznicę do miski, zaniósł na stół z chlebem, tostami i herbatą.

Tymczasem....
Anna spała w najlepsze, zwinięta w kłębek. W tym obudzono ja brutalnie do życia okrzykami.
- Mamoo...daj mi spokój...
Założyła sobie poduszkę na głowę.

Katie

- Anno... - Katie łagodnie nachyliła się nad małą. Zdjęła jej poduszkę z głowy
- No chodź. Will zrobił śniadanie...
Uśmiechnęła się ciepło.
- Wstał nowy, jasny dzień... - zachęcała

William Davis

A Will czekał na panie.

- Juuuż?
Mała spojrzała na nią.
- Śniadanie?
Pociągnęła nosem.
- Jajecznica? i...tosty
Anna ucieszyła się.
- Ciekawe czy mi zrobił kakao....
Wyskoczyła z łóżka i zbiegła na dół, w zielonej pidżamie, z osłem.

Katie

Katie roześmiała się i odłożyła poduszkę.
Poprawiła pościel na łóżku Anny.
Zeszła na dół.

- Nadal zamierzasz omijać wzrokiem? - zapytała Willa przyglądając się Annie.

William Davis

Anna już siedziała przy stole i pałaszowała śniadanie, a Will robił jej to nieszczęsne kakao.
- Owszem.
Uniósł głowę do góry.

Katie

Westchnęła cicho.
- W porządku. - Zaczęła grzebać widelcem w talerzu.
Zacisnęła lekko wargi. Z nową energią pochłaniała wszystko.
- Nie musisz się ograniczać - mruknęła cicho. Skoro wszystko psuła swoim gadaniem to czas najwyższy przestać. Zdjęcia mogła odłożyć. Nawet miała taki zamiar, ale w tej sytuacji to nie było chyba najlepsze. Najlepiej bedzie jak zejdzie mu z oczu. Nie bedzie musiał się trudzić..

William Davis

Kątem oka spojrzał na nią
czemu nikt nie rozumie mojego poczucia humoru
Westchnął cicho, po czym podszedł do niej od tyłu.
- Żartowałem?
Szepnął jej do ucha i podał Annie kakao.

Katie

- Masz dziwaczne poczucie humoru - z westchnieniem zerknęła na niego.
- Myślałam że.. No nieważne - wyszeptała z wyraźną ulgą.
- Jest pan cholernie uparty, panie Davis.
I cholernie w tym uporze pociągający. Niezłomny. Męski.
Spojrzała na niego nagle z zupełnie innej strony. Zobaczyła jego siłę. Jego opiekuńczość... Uśmiechnęła się pod nosem opanowując chęć pocałowania go właśnie w tej chwili

William Davis

- Przepraszam...
Uśmiechnął się i siadł przy stole. Anna popatrzyła na nich, po czym nabrała powietrza w płuca.
- Zakochana para, Katie i William....
Dopiero teraz do niej doszło, że się nie rymuje. No trudno!

Katie

- Przepraszasz za poczucie humoru czy upór? - zapytała rozbawiona.
Tekst Anny spowodował że o mało się nie udławiła herbatą.
Spojrzała na Willa i parsknęła śmiechem.
Szczerym. Radosnym. Nieskrępowanym.

William Davis

Spojrzał na Annę, zrobił dziwną minę, po czym sam zaczął się śmiać. No cóż...Nie miałby nic przeciwko, to jasne, ale...mała nie musiała o tym wiedzieć.
- Za wszystko.
Zachichotał.

Katie

- Za wszystko? - uniosła brew nadal chichocząc
- Za zaspę też? - upewniła się z radosnymi ognikami w oczach.
Wizja jej i Willa jako zakochanych? Hmm.... Nie była niemiła...

William Davis

- Jeśli w zaspie się nie podobało...to też. I nigdy więcej tego nie powtórzę.
Uśmiechnął się szczeniacko.

Katie

- Zabraniam! - zaprotestowała stanowczo.
- Zabraniam tego nie powtarzać panie Davis.
Zarumieniło się dziewczę.
- I patrzeć niech sobie też pan patrzy.
Westchnęła Moze się przyzwyczaję...
- Po chwili zastanowienia stwierdzam, ze to wcale nie jest tak nieprzyjemne...
Uśmiechnęła się

William Davis

- To się cieszę, panno Sherridan...myślę, że incydent z zaspą można kiedyś powtórzyć.
W jego oczach zagrały iskierki. z wielką chęcią
- I cieszę się, że mogę patrzeć na Ciebie...

Katie

- Ale bez ostatnich cudów świata - zastrzegła ze śmiechem
A incydent z zaspą poproszę, ale bez zaspy...
Przypomniało jej się coś.
- Anno.. wiesz, ze twoja kuzynka przyjechała? - uśmiechnęła się widząc jak mała próbuje wciagnąć kakao nosem XD

William Davis

-Dobrze...da się zrobić.
Anna uniosła głowę znad kubka.
- Halle?
Cała się rozpromieniła.
- Pewnie przywiozła prezenty! I ciasto cioci!

Katie

Katie zerknęła na Willa spod ciemnej grzywki.
Mam nadzieję, panie Davis. Mam nadzieję, ze jednak nie będzie pan tego spojrzenia aż tak ubożył...
Dokończyła śniadanie.
Zrobiło jej się błogo.
I sennie.
Ziewnęła ukradkiem

William Davis

- Proponuję, żebyś się położyła. Po zdjęcia wyruszymy o zmroku.
Uśmiechnął się do niej, dopijając herbatę. A Anna? Pomknęła na górę się ubierać. Dopadnie swoją kuzyneczkę.

Katie

- Pod warunkiem że pójdziesz ze mną - ziewnęła.
Dopiero po chwili do niej dotarło jak dwuznacznie to zabrzmiało
- Na zdjęcia - uzupełniła pospiesznie
Chociaż spaniem w twoim towarzystwie bym nie pogardziła..
Stłamsiła te myśli, kładąc na karb zmęczenia ich pojawienie się.

William Davis

Uśmiechnął się szerzej.
- Pójdę...na zdjęcia.
Spojrzał na nią. Cóż...Anna niedługo wyjdzie szukać kuzynki. Znając ją, to trochę zajmie. Właśnie w tym momencie wpadła wyżej wymieniona.
- Willl! Idę szukać Halle! Będę wieczorem!
Oświadczyła i wypadała z domu. Nie bardzo miał co z tym fantem zrobić. Westchnął cicho. No cóż.

Katie

- Tak.. na zdjęcia - uśmiechnęła się Katie
- I nie bedziesz mi płoszył zwierząt? - zachichotała
Anna wpadła jak bomba, oświadczyła że wychodzi i juz jej nie było. Katie odprowadziła ją wzrokiem.
I zostalismy sami....
Zerknęła na Willa. I coż pan z tym faktem zrobi panie Davis?

William Davis

- Niczego nie zwykłem płoszyć.
Szepnął i momentalnie znalazł się za nią.
- Pora się położyć, Panno Sherridan....wygląda pani na zmęczoną.
Objął ją w talii.
- Odprowadzić do łóżka?

Katie

- Absolutnie zmęczona nie jestem - zaśmiała wywijajac się z jego objęć
Ziewnięcie ją zdradziło.
- Ups - zrobiła niewinną minkę.
Obróciła się i okrążyła stół stając naprzeciwko Williama
- Mysli pan ze się zgubię po drodze panie Davis? - uśmiechnęła się łobuzersko

William Davis

- Nie jest Pani...no cóż.
Westchnął ciężko.
- Ale ja trochę jestem...Jeżeli sądzi Pani, że sobie poradzi sama, to proszę iść.
Nadal się uśmiechał.
- W razie problemów, znajdzie mnie pani w mym pokoju.

Katie

- A szkoda panie Davis.. Wielka szkoda.. - westchnęła lekko rozczarowana
- W takim razie dobranoc - mruknęła ruszając na górę
Nie spieszyła się zbytnio.
Podświadomie miała nadzieję, ze William jednak ją dogoni.
Ale właściwie po co?
Zadając sobie to pytanie znalazła się juz przed drzwiami pokoju w którym była wcześniej. Weszła do środka zamykając za sobą drzwi.
Z mało szczęśliwą miną zrzuciła z siebie ubranie zostając jedynie w majtkach, koszulce i grubych skarpetach. Padła na łóżko i złapała za książkę o fotografii. Powoli studiowała każdą ze stron. Jej zmysły wyczekiwały każdego skrzypnięcia na schodach.

William Davis

A szedł na piętro. Ale po cichu. Tak, że nie mogła go słyszeć. Stanął pod drzwiami, przyłożył do nich ucho. Wsłuchiwał się. Nie spała...tego był pewien. Uznał że poczeka jeszcze chwilę. Siadł pod ścianą, czekając. Był ciekaw, czy pójdzie po niego, czy chociaż się ruszy z łóżka. Tak...był bardzo ciekaw. Ale nie tylko to go tam ciągnęła. Z trudem powstrzymał chęć otworzenia drzwi.

Katie

Nie słyszała go.
Westchnęła rozczarowana.
Odłożyła książkę.
Wstała z łóżka i najciszej jak potrafiła podeszła pod drzwi.
Nasłuchiwała.
Nie nadchodził.
Westchnęła ponownie.
Stała z czołem opartym o drzwi
Nasłuchiwała dalej.

William Davis

Czekał. Nie zamierzał się ruszyć. O nie. Zastygł, czekając aż wyjdzie, żeby wtedy porwać ją w ramiona i...a z resztą. Pewnie i tak to się nie stanie, po cóż się łudził. Przymknął oczy i nadal jak ten kretyn nasłuchiwał.

Katie

- Niech cie szlag Will - szepnęła
Nigdy nie była zbyt cierpliwa.
Pociągał ją. Jak nikt jeszcze.
Wariowała nie wiedząc co robi, gdzie jest.
Dlaczego nie wszedł na górę?
Najciszej jak umiała uchyliła drzwi.
Zamierzała jedynie zejść do połowy schodów i sprawdzić.

William Davis

Drgnął i uśmiechnął się pod nosem. Drzwi uchylały się w jego stronę i niedługo napotkają na jego opór. Ale może ta zdąży się wyślizgnąć i go nie zauważy? Wciąż milczał, czekając.

Katie

Nie otwierała drzwi zbyt szeroko.
Uchyliła je na tyle by się wyślizgnąć.
Na palcach, bezszelestnie zeszła do połowy schodów.
Nie było go.
Zeszła nizej.
Nie było go.
Cholera... Wyszedł jak nic.
Westchnęła rozczarowana. Złapała kubek z niedopitą herbatą i wróciła na górę.
Już dochodziła do szczytu schodów z wzrokiem wbitym we własne skarpety.

William Davis

Na to czekał. Kiedy znowu zaczęła wchodzić na górę stanął na ostatnim stopniu, by po chwili złapać ją w ramiona, na tyle delikatnie, zeby nei rozlać herbaty.
- A gdzie się Pani wybiera...
Wyszeptał jej do ucha.

Katie

Zaskoczył ją.
Mimo ze złapał delikatnie o mało co nie oblała się herbatą.
- Ja tylko..- zająknęła czerwieniąc się po same uszy.
- Ja tylko.. herbatę... - mówiła chaotycznie czerwieniąc się jeszcze bardziej
Cholerny swiat!

William Davis

Roześmiał się.
- Dobrze...herbatę.
Zaniósł ją do jej sypialni. Odebrał herbatę, którą postawił na stoliczku, a ją położył na łóżku.

Katie

Miała ochotę zapaść się pod ziemię.
Nie chciała nawet protestowac zeby nie zwracać na siebie zbytniej uwagi
Paradoks.
Przecież nie mógł jej poświęcić już wiele większej.
Położył ją na łóżku.
Nadal czerwona uświadomiła sobie w co jest ubrana i zarumieniła się jeszcze bardziej
Oblała ją fala gorąca.
Odruchowo obciągnęła brzeg koszulki próbując zasłonić kuse bokserki.

William Davis

Uśmiechnął się do niej.
- Zatem...dobranoc?
Przekrzywił głowę, patrząc na jej twarz.
- A raczej dobry dobradziń?

Katie

- Dobry dobradziń? - parsknęła śmiechem
-Will, ty słowotwórco za centa - chichotała
- A co to miało być? - uniosła brew rozbawiona
Zasłoniła sobie buzię chichocząc cały czas. Nie mogła przestać.
Will patrzył na nią chwilę i sam parsknął śmiechem.
- Słuchaj - chichotała - jak mnie będziesz rozśmieszał to w życiu nie usnę. - zagroziła.