Apartament gościnny

Marek

opis później Razz

Ilucorana

[o ile kiedykolwiek xd]

Weszła razem z nim.
- Faktycznie, trochę się zmieniło.
Uśmiechnęła się wesoło, zamykając za nimi drzwi.*

Marek

[ będzie! XD]

Ze zdziwieniem spojrzał na zamknięte drzwi. Nie skomentował. Uśmiechnął się tylko nieznacznie szerzej. - Ociupineńkę - stwierdził wesoło.

Ilucorana

Uniosła brew, uśmiechając sie nieznacznie.
- Już przedyskutowaliśmy oberwanie ci łba. Byłoby to niepolityczne.
Usiadła na łóżku, majtając wesoło nogami.
- A ty jak zawsze komplementujesz....czarujesz

Marek

- Ja? - zdziwił się - Nie.. Ja po prostu taki jestem - podszedł do okna i wyjrzał na ogród. - Tylko nigdy nie miałaś szansy zamienić ze mną więcej jak dwa słowa nieokraszone warknieciami i nie ociekające jadem. - uśmiechnął się. Jego skóra lekko rozbłysła w promieniach słońca

Ilucorana

- Ja po prostu taka jestem.
Zdjęła z siebie ten gruby sweter zostajac w białym podkoszulku ze sporym dekoltem, spojrzała na niego z lekkim uśmiechem.
- Widać takie warunki, Marku.

Marek

- Warunki, nie warunki - strzepnął niewidzialny pyłek z mankietu koszuli - Po prostu uprzedzenia. Z obu stron - zastrzegł. Zmarszczył czoło. Ogrodnik znów mu krzywo poosłaniał róże. Westchnął

Ilucorana

- Ja sądzę, że jedno i drugie.
Stwierdziła, położyła się, patrząc na sufit. Położyła dłonie na brzuchu, lezała przez długą chwilę w milczeniu.
- Może kiedyś znikną...
Mrukneła cicho, do siebie.

Marek

- Czas ma tutaj niebagatelne znaczenie - stwierdził i odwrócił się od okna. Spojrzał na jej lezącą sylwetkę. Pasowała tu. Z niewiadomych przyczyn idealnie wpasowywała się w to wnętrze. Potarł wnętrze dłoni.- Wybacz Ilu. Przeszkadzam Ci - skłonił się i powoli szykował do wyjścia. nie przywykł do narzucania się swoim gościom.

Ilucorana

-Zostań....znaczy.... Nie przeszkadzasz...
Rzuciła cicho, trochę zakłopotana. Całkiem miłe jej było jego towarzystwo, w gruncie rzeczy.
- Chyba, że chcesz iść.
Spojrzała na niego, usiadła.

Marek

Zatrzymał się w pół kroku. Spojrzał na nią przez ramię.
- Jeżeli ci to nie przeszkadza - pochylił głowę w lekkim ukłonie - Niezbyt często ostatnimi czasy miałem okazję porozmawiać tu z kimś inteligentnym - mruknął i opadł na fotel.

Ilucorana

Uśmiechnęła się delikatnie.
-Dziękuję.
Uśmiech stał się promienny, ciepły.
- Dlaczego?

Marek

- Dlaczego? - uniósł brew i roześmiał się dźwięcznie - Bo ostatnimi czasy większość tych inteligentnych z dworu wywiało.

Ilucorana

- To znaczy kogo?
Uniosła brew.
- Przecież wciąż was tu dużo. I nie ma inteligencji?

Marek

- Czepiasz się słóweczek, moja droga - zaśmiał się. Ilez razy to on rozkłądał na drobne wypowiedzi innych? Mnóstwo! To było odświeżające uczucie, gdy ktoś tak robił z jego wypowiedziami. - I komplementuj tu kobietę - przewrócił oczami i przewiesił jedna z nóg o podłokietnik fotela.

Ilucorana

- Przykro mi...taka już jestem....Nie można mnie komplementować na ślepo.
Uśmiechnęła się czarująco do niego, obserwując każdy jego ruch bardzo dokłądnie. Chyba przyzwyczajenie.

Marek

- Na ślepo? Na ślepo nie byłbym w stanie trafić między drzwi a co dopiero wstrzelić się z odpowiednim komplementem - złożył samokrytykę pełnym wesołości tonem.

Ilucorana

Roześmiała się perliście.
- Kto by pomyślał, że umiesz być zabawny.
Uśmiechnęła się do niego szeroko.
- Naprawdę nie mogę uwierzyć.

Marek

- Kto by pomyślał.. - powtórzył za nią - Jesteś pewna że to o mnie? Każdy ci powie tutaj ze ze mnie ponurak - zachichotał.

Ilucorana

- Chyba, że jesteś dawno zagubionym bratem bliźniakiem tej oto istoty co winna siedzieć przede mną.
Uśmiechała sie wciąż do niego pięknie, wesoło. Oparła się na rękach za placami, nie odrywając od niego wzroku.

Marek

- Bratem bliźniakiem? -- zmarszczył brew. Podniósł się i zaczął sztywno do niej podchodzić. Jak robot. - Ależ skąd - zmienił głos - ja jestem kosmitą. Tego tu osobnika porwalismy na badania. Ja zostalem zeslany zeby zapladniac ziemskie kobiety., Albo robic na drutach Wybór należy do mnie. Do tej pory mam całą szafę szalików - lekko metaliczny głos drżał od tłumionego śmiechu.

Ilucorana

- Coś ci nie idzie...to zapładnianie...żadnej brzemiennej tu nie widziałam.
Patrzyła na niego roziskrzonymi oczyma, wyraźnie rozbawiona.

Marek

Zatrzymał się wpół kroku i zrobił udawanie zawiedzioną minę - Nie zrozumiałaś tego o szalikach, tak? - spojrzał na nią pełen troski - Wytłumaczyc?

Ilucorana

- Wytłumacz!
Wlepiła w niego ślepia, oczekując odpowiedzi.

Marek

Jego wzrok mówił "Nie no... ale że niby poważnie?!"
Westchnął dramatycznie
- Powiedziałem że mogę wybierać. Albo zapładniać ziemskie kobiety - machnął ręką na jedną stronę - albo robić na drutach - machnął w drugą. - Uwaga ze mam dużą szafę szalików miała znaczyc ze wybrałem to drugie - przewrócił oczami. Tłumaczył to wszystko tonem jakby się zwracał do pięcioletniego dziecka. Oczywiście to były żarty tylko. - Teraz rozumiesz?

Ilucorana

- Kiepskiego wyboru dokonałeś.
Stwierdziła szczerze, nadal na niego patrząc rozbawiona.
- Mogłeś żyć lepiej.

Marek

- Czy wyglądam na nieszczęsliwego z tego powodu? - zaśmiał się - Przynajmniej oszczędzam na prezentach. Wszystkie są Hand Made. A właśnie - zawiesił głos - nie chcesz szaliczka i czapki? Skompletuje jakiś ładny zestaw - zachichotał.

Ilucorana

- Czapeczkę niechętnie...ale długi szalik...Czemu by nie.
Uśmiechnęła się do niego promiennie.

Marek

- W paski? Z pomponami? W kratkę? Jednobarwny? Kolorowy? - zastanawiał się gdzie on jakis szalik w tym przybytku znajdzie.

Ilucorana

- Jednobarwny. Byle długi.
Uśmiechnęła się figlarnie,patrząc na niego wyczekująco. Byłą ciekawa co zrobi dalej? I czy faktycznie podaruje jej szalik. Spojrzała za okno. Wstała szybko, w mgnieniu oka siadając na parapecie.
- Piękne....
Szepnęła. Zawsze miała słabość do pięknych rzeczy. Róże, obrazy, biżuteria. Kochała nawet najdrobniejsze piękno.

Marek

Podszedł i wyjrzał przez to samo okno.
- Piękne.. chociaż krzywo przycięli. - zauważył. Wpadł na pomysł skąd wziąć szalik. Uśmiechnął się do siebie.

Ilucorana

Spojrzała na niego, roziskrzonymi oczyma.
- Ale piękne...dzięki temu widać jakie mogą być naprawdę.
Szepnęła z uśmiechem, wróciła do kontemplowania róż.

Marek

- Taak - stwierdził obserwując ją ukradkiem - Widać jakie są naprawdę... - powtórzył po niej chłonąc każdy szczegół jej osoby.

Ilucorana

Wychylała się z okna, patrząc na róże. Usiadła na parapecie wygodnie, patrząc na ogród. Była mała, więc w oknie zmieściła się bez problemu. Wpasowała się perfekcyjnie.
- Lubisz róże?

Marek

- Bardzo - przyznał - Róża ma w sobie jakąś cząstkę nieśmiertelnego ideału. Jest doskonale wyważona. I odrobinę niedostępna. Piękna, ale jej kolce bywają niebezpieczne i bolesne - Gdybym miał cię określić mianem kwiatu... byłabyś różą... przemknęło mu przez myśl. Przeniósł wzrok z Ilu na krzew róży za oknem.

Ilucorana

- Dobrze powiedziane...i piękne...
Mruknęła, odwrcając do niego głowę. Uśmiechnęła się pięknie, zmrużyła delikatnie oczy.

Marek

- Szczere - wzruszył ramionami i zapatrzył się za okno. Róże wyglądały prześlicznie. Powoli zapadał zmierzch. Ulubiona pora roku Marka.

Ilucorana

Oparła sie wygodniej, ponownie spojrzała na ogród. Wciągnęła powietrze nosem...piękny zapach. Zamruczała cicho zadowolona.
- Możemy iść...do tego ogrodu?

Marek

- Oczywiście - uśmiechnął się i podał jej ramię - To moje oczko w głowie - przyznał - Lubię tam przesiadywać. Odpręża mnie to.

Ilucorana

Wstała wdzięcznie, wsparła się na nim.
- Mam nadzieję, że mi go pokażesz...
Mruknęła z uśmiechem.